आयुष्य...कधी एक उमलती धग, कधी निवांत विझणारा चंद्रगोल.क्षणोक्षणी आपलं रूप पालटणारा एक प्रवाह...कधी केशरासारखा सुवासित, तर कधी मेथीसारखा कडवट, आरोग्यदायी.या दोन्हीच्या सीमारेषेवर, एका स्त्रीचं अस्तित्व सावधपणे ताठ उभं आहे...ही कथा आहे तिची..ती.....जी उमेदीच्या कड्यावर असूनही, स्वतःच्या आयुष्याच्या रंगमंचावरून निमूटपणे उतरली.ती ....चेहऱ्यावर अपराजित तेज, डोळ्यांत असंख्य विश्वांची झळाळी, आणि ओठांवर न बोललेले अनुभव.कला तिचं देणं होतं....ती बोलायची अभिनयात, श्वासायमान होत असलेल्या प्रत्येक भूमिकेत ...Read More

रात्रि उशिर झाले पण उद्या पुन्हा लवकर सराव म्हणुन मोजक्या लोकांनी सेटवरच मुक्काम ठोकला. सुरभिला एका जुनाट मराठी चित्रपट छोटंसं ड्रेसिंग रूम मिळाली.पिवळसर झाक असलेला बल्ब हलकी प्रकाश टाकतो. वरचा पंखा घरघरतो, त्याचा आवाज वेळोवेळी शांततेला छेद देतो.आरशाभोवतीची बल्बांची रांग अर्धवट पेटलेली, काही पूर्ण गेलेली.हवेतील वास — चंदनाचा,केशतैलाचा आणि जुन्या ग्रीसपेंटचा.भिंती हलक्या समुंद्री हिरव्या रंगाच्या, थोड्या ठिकाणी रंग उडालेला. कोपऱ्यात एक गोदरेजची स्टील कपाट, टेबलवर एक लाकडी कंगवा, सिनेमा मासिकांची ढीग, आणि एक अर्धवट सुकलेली मोगऱ्याची गजरा.रेडिओवरून मंद तानपुरा वाजतो आहे. एका बाजूला १९७४चा..दिनदर्शक—त्यावर पाकीज़ा मधील मीना कुमारीचा फोटो.सुरभी..कधीकाळची प्रसिद्ध अभिनेत्री आणि नृत्यांगना..आरशासमोर बसलेली. डोळ्यांखाली थोडासा काळसरपणा, पण काजळ ...Read More

देशपांडे गुरुजी (थोड्याशा थांबीनंतर, भारदस्त आवाजात):"...शकुंतला जेव्हा प्रेमात पडते, ती फुलते.पण जेव्हा ती विस्मरणात जाते — जेव्हा तिचं अस्तित्वच जातं —तेव्हा ती दगड बनत नाही.ती स्वःताला शोधते. आणि त्या शोधात, ती एका टोकाला पोहोचते —जिथे आशा संपते,आणि मुक्तता सुरु होते."ती त्या दु:खावर मात करते — एका डोंगरावरून उडी मारते..पण त्या उडीत...ती मरत नाही. ती मुक्त होते."गुरुजी अजून एका मुलीच्या खांद्यावर हलकं हात ठेवतात.मग टाळी वाजवतात. संगीत अचानक थांबतं.सर्व मुली त्यांच्याकडे वळतात — जरा घाबरलेल्या, पण एकाग्र.मुली एकमेकींकडे पाहतात — उत्सुक, पण सावध.देशपांडे गुरुजी: या वर्षीच्या ऋतूची सुरुवात... 'शकुंतला' ने करतो. हो, ही कथा संध्याचं आत्मचरित्त्राच चित्रीकरण संपताच, सुरू करण्यात ...Read More