ભાગ 1: સાથની છાંયાસાંજનો વાયરો આજે બહુ અજબ લાગતો હતો.અમે ત્યાં ન હતા… પણ ક્યાંક થોડું કંઈક બાકી હતું.માયાની હજુ પણ મારી સામે ‘સાંભળ’ બોલે છે.અને હું…હજુ પણ જવાબમાં એ નામ ચૂપચાપ બોલું છું… “માયા…”10 વર્ષ પહેલા –પાટણનું નાનકડું શહેર. ઘરની પાસે આવેલો તે હીરાનો સ્કુલ કેમ્પસ…જ્યાંથી અમારા સંબંધોની પ્રથમ વાટ નીકળી હતી.જ્યાં હું – જનક, નવી બેગ લટકાવતો પાટણ વિદ્યાલયમાં પહેલીવાર પ્રવેશ્યો હતો…અને સામે બે છોકરીઓ બેઠી હતી. એકનો અવાજ નાજુક, આંખો ગાઢ.અને બીજી… એ તો એની આંખોથી જ જાણે આખી વાત બોલી નાખે એવી.એ હતી – માયા. મારા આગળની બેન… મારી પેન્સિલ ગુમ થઇ ગઈ છે… હું ...Read More

ભાગ 2: ભૂલેલી યાદોની પાંખપાટી પર લખાયેલું પાત્રએ રાત ખાસ હતી. મારી આંખોમાં ઊંઘ નહોતી, પણ એમાં અધૂરા જવાબો કાકી જે ઘર બતાવ્યું એ જૂનું હતું. દિવાલોના પલાસા ઓરખાઈ ગયા હતા, ખૂણાના કેબિનેટમાં cobwebs છવાયેલાં હતાં, પણ એક વસ્તુ અજોડ હતી – એ ઘર હજુ પણ માયાની સુગંધ રાખતું હતું.મારે અહીં રહીને એની છાંયાઓ શોધવી હતી. સાચું કહું તો… એની હાજરીના ગુમાવેલા પળોને ફરીથી જીવવા હતા.ઘરમાં ઊંઘની જગ્યાએ હું એ બોક્સ લઈને બેઠો. જેમાં ભેગાં કરેલી કેટલીક જૂની ચીટીઓ, પોસ્ટકાર્ડ, પેન્સિલનાં ટુકડાં, અને એક લાલ રંગની ડાયરી હતી.હાથમાં લેતાની સાથે ચહેરા પર તાપ આવતો હોય એમ લાગ્યું. એ જાણે ...Read More

ભાગ 3: માયાની શોધ જાનકના હાથમાં હવે બીજી ડાયરી હતી. એ ડાયરી, જે કદાચ માયાની અંતિમ લાગણીઓથી ભરી હતી… કદાચ એ અંત ન હતો – એ એક નવી શરૂઆતનો પ્રારંભ હતો.એ રાત્રિ આખી તેણે હોટેલના એક ખૂણામાં બેઠો હતો, એ પાનાં વાંચતો. પૃષ્ઠ પરથી પૃષ્ઠ ખુલતાં ગયા, અને બધાં સવાલોને નવા નામ મળતા ગયા. “મારી પાસે શબ્દો નહોતાં, પણ એ કાગળોએ બોલવાનું શરૂ કર્યું.” એ જ સાબિત કરતી હતી માયાની કલમ.એના લખાણોમાં એક નામ વારંવાર આવતા હતું – "અશ્વિન."કોણ હતો અશ્વિન?એ ડાયરીમાં લખેલું હતું:> "મને લાગતું હતું કે હું તારી સાથે બધું પૂરી જઈશ, જનક. પણ પછી જીવન કંઈક ...Read More