Chapter 1ભોર પડી રહી હતી. પ્રકાશની પાતળાં જમાવટનાં કિરણો વિંડોની છાણીઓમાંથી અંદર quietly ભરાઈ રહ્યાં હતાં. ઘરમાં અદૃશ્ય ઉંધાળો હતો, પણ રસોડામાં ગેસના નિર્મમ અવાજો વચ્ચે પ્રેરણા ફરી એક સામાન્ય દિવસ જીવી રહી હતી — જેમે રોજની જેમ પોતાને ભૂલી જવાનું શરૂ કરી દીધું હતું.પ્રેરણા, નામ જેટલું સુંદર – જીવન એટલું જ ગુમસુમ.એક બાળકની દાજી, એક ઘરની પંખી અને એક પતિની ફરજદાર સાથી – આ બધાં ઢાંકણાંના નીચે એ પોતે ક્યાં હતી એ પ્રશ્ન તેને રોજ ઉજાગર થતો… પણ જવાબ મળે એના પહેલાં ફરી કામમાં વળી જતી.દૂધ ઉકળતું રહ્યું અને પોતાનાં વિચારો પણ. કાંઈ ઉકળી જતું નહોતું. રોજનાં કામ ...Read More

સવારે એલાર્મ વગાડે એ પહેલા જ આંખો ખુલી ગઈ હતી. બારણાંની બાજુથી ભીના કપડાંના હલકા છાંટા આવ્યા, અને બાલકનીમાંથી સૂર્યકિરણો છૂટી પડતી હતી. પણ એની અંદર અજવાળું નહોતું. તકલીફ હતી – આંખ ખોલી ને ફરી ઘરની ‘લિસ્ટ’ યાદ કરતી એ કુદરતી રેકશન બની ગયું હતું.પ્રેરણા ઘરમાંથી મળતી નાનાં-મોટાં સૂચનો વચ્ચે જીવતી હતી."મમ્મી, લંચ મા રોટલી કરતા પરાઠા વઘારજે ને!""બાવા માટે બ્રેડ નહિ, થેપલા લેવા યાદ રાખજે!""અમે ભાઈભાઈ વચ્ચે શું વાત કરીએ એ તને પૂછવાની જરૂર નથી!" –આ બધું એ સાંભળતી હતી, ભળતી નહોતી. પોતે કેટલીવાર 'હા' પાડી હતી, તેની ગણતરી પણ ભૂલી ગઈ હતી.દિવસ દરમ્યાન અનેક નાની-મોટી ફરજીઓ, દરેકના ...Read More

ઘરનું વાટકું દેખાવમાં શાંત હતું. દીકરીના હોમવર્કના કાગળો ટેબલ પર ફેલાયેલા હતા. રસોડામાં વઘારની સુગંધ હતી. ટીવીના અવાજના વચ્ચે સંવાદશૂન્ય સાંજ વહી રહી હતી.પ્રેરણા પોતાના સ્નાયુઓમાં થાક લઈને બેસી હતી. પણ એ થાક ફક્ત શરીરનો નહોતો… એ એક એવી થાક હતી જે વર્ષોથી ઉંડે ઉંડે ઘસી રહી હતી – એવી, જેના માટે આરામ પણ નિષ્ફળ લાગતો હતો.પ્રવિણ પોતાના લૅપટોપ પર કામ કરી રહ્યા હતા. વચ્ચે ચા પીતા, કોઇ મેસેજનો જવાબ આપતા, અને પછી ફરી સ્ક્રીન પર ઝૂકી જતા.એમની વચ્ચે માત્ર વાચલતા હતી – સંબંધોની નહીં, ભૂમિકાઓની.--- “સંવાદનો અભાવ એ સૌથી લાંબો સીલન્સ હોય…”પ્રેરણાએ એકવાર નાની ઉડીને પૂછ્યું:"ક્યાં ...Read More