या कथेत एक वृद्ध स्त्री एक ठिकाणी बसलेली आहे, जिथे दशक्रिया विधी चालू आहे. तिच्या आत्म्याचा एक लिंग देह आहे जो मृत्यूच्या अवस्थेत आहे. ती दुःखी आणि भांबावलेली आहे, कारण तिला तिच्या मृत्यूची जाणीव नाही. कथा एका कावळ्याच्या दृष्टिकोनातून सांगितली आहे, जो तिच्या आत्म्याशी संवाद साधतो. कावळा तिला सांगतो की तिला जागे व्हायचे आहे, पण ती अद्याप तिच्या भूतकाळात अडकलेली आहे. कावळा तिला सांगतो की तिचे जगणे संपले आहे आणि ती जन्ममरणाच्या चक्रातून मुक्त होण्याच्या मार्गावर आहे. ती या सत्यात विश्वास ठेवायला तयार नाही आणि तिला तिच्या घराची आठवण येते. कावळा तिच्या डोळ्यातून तिला तिच्या सध्याच्या अवस्थेची जाणीव करून देतो, जिथे ती आपल्या पलंगावर झोपलेली आहे आणि तिचा श्वास अडकतो आहे. तिच्या शरीरात आग लागली आहे, पण ती मदतीसाठी आवाज उठवू शकत नाही. कथेचा मुख्य संदेश हा आहे की काही लोक त्यांच्या मृत्यूची जाणीव ठेवत नाहीत आणि त्यांना मुक्त होण्यासाठी त्यांचे भूतकाळ सोडावे लागते.

by suresh kulkarni in Marathi Short Stories

Writen by suresh kulkarni

Category Short Stories