દાદા અને બાળકનું પ્રેમાળ સંબંધ
દાદા અને બાળકોનો સંબંધ એવો હોય છે જેમ કે વૃક્ષના પાંદડાઓ કરતાં તેનું મૂળ વધારે મજબૂત અને પ્રેમાળ હોય છે. જ્યાં બાળકો પોતાનું બધું રાખે છે, ત્યાં દાદા તેમની સંભાળ કરે છે, જીવનમાં ઊર્જા અને ગરીમાની ભેટ આપે છે. દાદા માત્ર વડીલ નહીં, પણ પ્રેમ અને લાગણીઓના સંવર્ધક હોય છે, જેમના આશીર્વાદથી જીવનમાં ખુશીઓ ખીલે છે. દાદા અને બાળકો વચ્ચેનો આ બંધન દુનિયાના તમામ પ્રેમથી વિશેષ અને અનોખો હોય છે.
મારા દાદાનું જીવન
ગામની ગલીમાંથી જ્યારે એક શોભાયમાન ચાલ, સફેદ ટાઈટ અને ઇસ્ત્રીવાળાં કપડા, ખિસ્સામાં તેજસ્વી સોનાનું પેન અને હાથમાં ટાઈટનની ઘડી નજરે પડે , ત્યારે લોકો માથું નમાવી કહેતાં, "નગરશેઠ આવી ગયા."
એ મારા દાદા – અમૃતલાલ. તેમનું સત્તાવાર નામ એમ છતાં આખું ગામ એમને "નગરશેઠ" કહેતા. તેઓ શાંતિ, શિસ્ત અને શોભાના જીવતા પ્રતિમૂર્તિ હતા. ગામમાં સન્માનિત હોવા છતાં, ક્યારેય પોતાને ઉપર ન ગણાવતાં. દરેકને સમજતા અને પડકારોને હંમેશા મુક્કાબલો કરતાં.દાદાનું વ્યક્તિત્વ નારીયલ જેવું હતું — બહારથી કડક, પણ અંદરથી સંપૂર્ણ નરમ અને હૃદયવાળો. ગામમાં કોઈની તકલીફ હોય કે ઝઘડો, દાદા પાસે સબની શાંતિ માટે ઉકેલ મળી જતો. એમનો મંત્ર હતો:
"સાચી મોટાપણાઈ એ છે કે બીજાની મુશ્કેલીમાં તું એમનો સાથ આપી શકે."
દાદાનો પ્રાણીઓ સાથે ગાઢ સબંધ
દાદાની વધુ એક ઓળખ એમનો જીવસંબંધ પ્રાણીઓ સાથે હતો. ઘરના ખાટલા પર કબૂતરાઓએ ઘર બનાવી લીધું હતું, પણ એ ખાટલો ક્યારેય ખાલી ન રહ્યો."આ તો મારા મહેમાન છે," એમ દાદા હંમેશા કહેતા. તેઓ સવારે દાણાં વિંછી પંખીઓને ખવડાવતા અને સાંજે પરત આવતાં જોઈને આનંદ પામતા. દાદાનું હૃદય કુદરત અને જીવમાત્ર માટે હંમેશા ખુલ્લું અને પ્રેમથી ભરેલું હતું. આ સુંદર સંબંધ દાદાની સંવેદનશીલતા અને સર્વજીવી પ્રત્યેની લાગણીનો પ્રતિબિંબ હતો.
એક વાર દાદા પાસે એક ગાય પણ હતી જેને દાદા પોતે જ ખૂબ પ્રેમ કરતા. દાદા એક ગાયની વાછડીને પોતાની દીકરીની જેમ સમજીને પ્રેમ કરતા. દાદા ગાય પ્રત્યે પણ એટલો લાગાવ રાખતા કે ક્યારેય તેને દૂર નથી રાખ્યો. આ પ્રેમ અને લાગણી દાદાના હૃદયની ઊંડાઈઓ દર્શાવે છે.
દાદાની ભક્તિ અને જીવનશૈલી
દાદા માત્ર સમાજ માટે લડી રહ્યા ન હતા, પરંતુ પોતાનું જીવન ભક્તિ અને સંસ્કારોથી પૂરું હતું. તેઓ દરરોજ વહેલી સવારમાં સ્નાન કરીને મંદિરમાં જઈ દીવો પ્રજ્વલિત કરતા, પછી ગીતા જ્ઞાનથી પોતાને સંતોષપૂર્વક ભરતા અને હનુમાન ચાલીસા પાઠ કરતા. માતાજીની ભક્તિએ ઘરના વાતાવરણમાં શાંતિ અને પવિત્રતા લાવી હતી.દાદા જીવનની તકલીફો સામે ધૈર્યપૂર્વક ઊભા રહ્યા. તેમનું હૃદય ગામ સાથે હંમેશા જોડાયેલું રહ્યું અને શહેરમાં રહેતા પણ એમનો પ્રેમ અને સહાનુભૂતિ કોઇથી છુપાવતો નહોતો.
જીવનની મુશ્કેલીઓ અને દાદાની હિંમત
દાદા જીવનમાં અનેક દુઃખો, પૈસાની તંગી અને પરિવારીક મુશ્કેલીઓ જોઈ. એક પ્રસંગ એવી પણ આવી ગયો જ્યારે તેમની બહેનના ઘરે પ્રસંગ હતો અને દાદા પાસે પૈસા નહોતા. છતાં, તેઓ ગમતો હાસ્ય લઈને પહોંચ્યા અને બધાને ખુશી આપી.
દાદા કહેતા, "સાંબળી રાખજો, મમેરાંમાં માત્ર લિફાફો નહીં, પ્રેમ પણ જોઈએ."
સંગીત અને દાદા
દાદા મ્યુઝિકના વિશાળ પ્રેમી હતા. તેઓ કોઈ ગીતના સૂર અને રાગને સુણેને, તેના મીઠાસમાં જીવંત થઈ જતાં. તેમનો સંગીત પ્રત્યેનો આકર્ષણ માત્ર મનોરંજન માટે નહોતો, પણ તે એમના મનને શાંતિ અને આનંદ આપવા માટેનો એક માર્ગ હતો. દાદા હંમેશા કહેતા,"સંગીત એ જીવનનું શમણું છે, જે મનને શાંતિ અને આત્માને ઉંચાઈ આપે." તેમનો એક ખાસ શોખ હતો પિયો વગાડવાનો અને કુટુંબ સાથે સંગીતના રાગમાં ગુમ થઈ જવાનો. એમની આ ગાઢ લાગણી અને સંગીતની પ્રત્યેની ભક્તિ પણ દાદાના જીવનના એક ખૂબ જ સુંદર અને યાદગાર ભાગ હતા.
અને એ જ પ્રેમ... એ જ હસતા ચહેરા સાથે – 30 માર્ચ 2025ના દિવસે, દાદા હંમેશાની જેમ આશીર્વાદ વહેંચતા , વાતો કરતા, યાદો ભેગી કરતા… અને એ જ હાસ્ય સાથે, શાંતિથી… વિદાય લઈ ગયા.
કોઈને એની કલ્પના પણ નહોતી. આખું ગામ દુખમાં મુકાઈ ગયું. એ દિવસે એવું લાગ્યું કે ગામમાંથી સૂર્યદેવ જ વિદાય લઈ ગયો.
દરેકનું દિલ ભીની આંખો સાથે એક જ વાત કહેતું હતું:
"નગરશેઠ ગયા, પણ એમનો સ્પર્શ હંમેશા હૃદયમાં રહેશે."
દાદા હવે અહીં નથી, પણ એમનું શિસ્તભર્યું જીવન, સરળતા, નમ્રતા અને પ્રેમ – આજે પણ આપણામાં જીવંત છે.
એક હૃદયસ્પર્શી સંદેશ
જિંદગીના મુશ્કેલ પ્રસંગોમાં જ્યારે તમે થાકી જાઓ, ત્યારે દાદા જેવા લોકોની શાંતિ, પ્રેમ અને ધૈર્યની શીખ યાદ કરો. દાદાની હસતી આંખો અને દયા ભરેલું હ્રદય એ પ્રેરણાનું મોટું સ્ત્રોત છે.
જ્યાં સુધી યાદો જીવંત છે, ત્યાં સુધી માણસ ક્યારેય મરી જતો નથી.
દાદા અમૃતલાલની શાંતિમય યાદમાં, આપણે પ્રેમ અને સેવાભાવે ભરેલી શાખાઓ વાવીએ, જે આપણો સાચો વારસો બની રહે.
