The Author Brinal Follow Current Read चित्रकार आणि खुनाचे गूढ By Brinal Marathi Thriller Share Facebook Twitter Whatsapp Featured Books काफला यूँ ही चलता रहा - 1 काफला यूँ ही चलता रहा ---- ये उपन्यास भी सत्य घटना पर आधारित... गौतम बुद्ध की प्रेरक कहानियां - भाग 10 शांति का मार्गएक दिन गौतम बुद्ध अपने शिष्यों के मध्य शांति क... अनकही दास्तां (शानवी अनंत) - 1 अनंत और शानवी की अनोखी कहानी(एक भावनात्मक प्रेम कहानी)दोस्तो... स्वर्गीय विद्रोह - 2 स्वर्गीय विद्रोह: - विराज लोक का उदयआर्यन का अंत अमरपुरी के... Worship - Without Conditions आज मैं आपके साथ एक बहुत ही गंभीर और सुंदर विषय पर चर्चा करने... Categories Short Stories Spiritual Stories Fiction Stories Motivational Stories Classic Stories Children Stories Comedy stories Magazine Poems Travel stories Women Focused Drama Love Stories Detective stories Moral Stories Adventure Stories Human Science Philosophy Health Biography Cooking Recipe Letter Horror Stories Film Reviews Mythological Stories Book Reviews Thriller Science-Fiction Business Sports Animals Astrology Science Anything Crime Stories Share चित्रकार आणि खुनाचे गूढ 162 513 रात्रीचे अकरा वाजले होते. पुण्यातील जुन्या पेठेतील 'शिरोडकर वाडा' नेहमीप्रमाणेच शांत होता. पण आज ती शांतता एका भयाण सत्याने भंग पावली होती. वाड्याच्या मध्यभागी असलेल्या मोठ्या हॉलमध्ये, प्रसिद्ध चित्रकार श्री. अरविंद शिरोडकर यांचा मृतदेह रक्ताच्या थारोळ्यात पडला होता. त्यांच्या छातीत तीक्ष्ण धारदार वस्तू खुपसलेली होती.पोलिस इन्स्पेक्टर विक्रम देशमुख घटनास्थळी पोहोचले. त्यांचा चेहरा शांत असला तरी डोळ्यात वेगळीच चमक होती. त्यांच्यासोबत अनुभवी हवालदार जाधव होते. हॉलमध्ये शिरताच त्यांना तीक्ष्ण रक्ताचा वास आला. हॉलमधील जुनी पेंटिंग्स आणि महागड्या वस्तू तशाच होत्या, पण शिरोडकर यांच्या चित्रांनी भरलेली भिंत रक्ताने माखली होती."जाधव, आधी हॉल सील करा आणि कोणीही आत येऊ नये याची खात्री करा," देशमुख म्हणाले.मृतदेहाशेजारी एक जुना लाकडी स्टूल उलटलेला पडला होता. त्यावर रक्ताचे डाग होते. देशमुखांनी बारकाईने पाहिलं. स्टूलच्या पायाशी एक छोटी, चमकणारी वस्तू पडली होती – ती एक पितळी बटण होती, ज्यावर 'एस' असे अक्षर कोरले होते.वाड्याच्या तळमजल्यावर तीनच माणसं राहत होती: श्री. शिरोडकर, त्यांची मुलगी रश्मी आणि त्यांचा जुना नोकर महादेव.रश्मीला धक्का बसला होता. तिच्या डोळ्यातून अश्रू वाहत होते. "माझे वडील... त्यांना कोणी मारलं असेल?" ती हुंदके देत म्हणाली.महादेव, जो गेली तीस वर्षे शिरोडकर वाड्यात काम करत होता, तो स्तब्ध उभा होता. त्याच्या चेहऱ्यावर भीती आणि अविश्वास स्पष्ट दिसत होता.देशमुखांनी रश्मीला चौकशीसाठी बोलावले. "रश्मीजी, रात्री तुमच्या वडिलांशी काही वाद झाला होता का?"रश्मीने नकार दिला. "नाही इन्स्पेक्टर. ते त्यांच्या स्टुडिओमध्ये कामात मग्न होते. मी दहा वाजता त्यांना कॉफी देऊन माझ्या खोलीत गेले.""तुम्ही बाहेर काही आवाज ऐकलात का?""नाही... मला काहीच ऐकू आले नाही."नंतर महादेवाला बोलावले. "महादेव, तू रात्री कुठे होतास?""साहेब, मी माझ्या खोलीत होतो. मलाही काहीच ऐकू आले नाही.""तुम्ही शिरोडकर साहेबांना कधी पाहिलं होतं शेवटचं?""मी त्यांना जेवण दिलं होतं रात्री आठ वाजता. ते त्यांच्या कामात होते." महादेवच्या आवाजात थरथर होती.देशमुखानी हॉलमधील वस्तूंची तपासणी पुन्हा सुरू केली. शिरोडकर नेहमी एका विशिष्ट प्रकारच्या शाईने स्केचिंग करत असत. त्यांच्या टेबलावर त्या शाईची बाटली उघडी होती आणि एक स्केचबुक पडले होते. स्केचबुकमध्ये शिरोडकर यांनी अर्धवट काढलेले एक चित्र होते – एका स्त्रीचे, जिचे डोळे खूप मोठे आणि भेदरलेले होते. चित्राच्या खाली अस्पष्ट अक्षरात 'सत्य...' असे काहीतरी लिहिलेले होते.देशमुखांनी स्टूलजवळ सापडलेले बटण आपल्या हातात घेतले. 'एस' अक्षर! महादेवच्या नावाचे पहिले अक्षर 'म' होते, रश्मीचे 'र'. मग हे 'एस' कोणाचे? त्यांनी पुन्हा महादेवकडे पाहिले. महादेवने मळकट धोतर आणि जुना शर्ट घातला होता. त्याच्या कपड्यांवर असे कोणतेही बटण नव्हते.देशमुख महादेवाच्या खोलीत गेले. खोली साधी होती, जुनाट वस्तू होत्या. एका कपाटात त्यांनी महादेवाचे जुने कपडे पाहिले. एका जाडजूड जॅकेटच्या बाहीला एक बटण तुटलेले दिसले. ते बटण पितळी नव्हते, तर प्लास्टिकचे होते.देशमुख विचार करत होते, 'एस' बटण... आणि ते चित्र...अचानक जाधवने त्यांना हाक मारली. "साहेब, इथे या! इथे एक गुप्त कप्पा आहे!"शिरोडकर यांच्या मोठ्या पेंटिंगमागे, भिंतीत एक लहानसा गुप्त कप्पा होता. त्यात एक जुनी डायरी आणि काही कागदपत्रे होती. डायरी उघडताच देशमुख अवाक झाले. त्यात शिरोडकर यांनी गेल्या काही वर्षांतील आपले जीवन, त्यांच्या गुप्त व्यवहारांबद्दल आणि एका जुन्या भांडणाबद्दल लिहिले होते.डायरीतील शेवटच्या काही पानांवर लिहिले होते: "संजय माझ्या मागे लागला आहे. त्याला वाटतं की मी त्याच्या वडिलांना फसवलं. पण सत्य वेगळं आहे... त्याने मला धमकी दिली आहे... मला भीती वाटते आहे..."संजय! 'एस' या अक्षराचा अर्थ आता स्पष्ट झाला होता. संजय हा शिरोडकर यांच्या जुन्या व्यावसायिक भागीदाराचा मुलगा होता, ज्याचा काही वर्षांपूर्वी मृत्यू झाला होता. संजयला वाटत होतं की शिरोडकर यांनी त्याच्या वडिलांना फसवून त्यांची संपत्ती हडप केली होती.देशमुखांनी रश्मीला पुन्हा बोलावले. "रश्मीजी, तुम्हाला संजय नावाचा कोणी व्यक्ती माहीत आहे का?"रश्मीच्या चेहऱ्यावर भीतीची लकेर उमटली. "संजय... हो, तो माझ्या वडिलांच्या जुन्या भागीदाराचा मुलगा आहे. तो काही दिवसांपूर्वी वडिलांना भेटायला आला होता. खूप रागात होता तो.""त्याने रात्री तुमच्या वडिलांना भेटण्याची वेळ मागितली होती का?"रश्मीने क्षणभर विचार केला. "हो... रात्री उशिरा येईन असं म्हणाला होता."देशमुखांनी तातडीने संजयच्या घरी चौकशीसाठी टीम पाठवली. संजय घरी नव्हता, पण त्याच्या गाडीत रक्ताने माखलेला एक चाकू सापडला. तो चाकू हुबेहूब शिरोडकर यांच्या शरीरात खुपसलेल्या चाकूशी जुळत होता.काही तासांत संजयला अटक करण्यात आली. त्याने गुन्ह्याची कबुली दिली. "हो, मीच मारलं त्याला. माझ्या वडिलांना त्याने फसवले. मला माझा सूड घ्यायचा होता."रात्री संजय शिरोडकर वाड्यात आला. त्याने शिरोडकर यांच्याशी वाद घातला. वादाचे रूपांतर भांडणात झाले आणि रागाच्या भरात संजयने शिरोडकर यांच्या छातीत चाकू खुपसला. पळून जाताना त्याचा जॅकेटचा बटण तुटून तिथे पडले. शिरोडकर यांनी शेवटच्या क्षणी संजयच्या आईचे (जिचे डोळे मोठे आणि भेदरलेले होते) चित्र काढण्याचा प्रयत्न केला होता, कारण त्यांच्या वादामुळे संजयच्या आईला मानसिक धक्का बसला होता आणि त्यातच त्यांचा मृत्यू झाला होता. 'सत्य' हेच होतं की, संजयच्या वडिलांना शिरोडकर यांनी फसवलं नव्हतं, तर ते एका वेगळ्याच घोटाळ्यात अडकले होते, पण संजयला ते सत्य माहीत नव्हते.शांत शिरोडकर वाड्यावर पडलेला 'अंधारी रात्र, रक्ताळलेले सत्य' इन्स्पेक्टर देशमुख यांनी आपल्या तीक्ष्ण बुद्धीने उलगडले होते. Download Our App
