સવારના આઠેક વાગે જીદની આંખો ખુલી ગઈ. તેને એક ભયંકર સપનું આવ્યું હતું. કપાળ પર ચિંતાની રેખા પથરાઈ ગઈ હતી. તેનો ચેહરો પાણી-પાણી થઈ ગયો હતો અને તે પોતાના મોંઢામાં રહેલું થુંક કાઢવા પલંગ પરથી ઉભી થવા પોતાની ચાદર ઉંચી કરીને નીચે પગ રાખીને ઉભી થઇ. જીદે એજ રાતવાળા જ કપડાં પહેર્યા હતાં. તે વોશ રૂમમાં જઈને ફ્રેશ થઈ ગઈ અને માહીને ઉઠાડીને કહ્યું.
“માહી ઉઠ... જાગી જા... તે મને કહ્યું હતું કે કાલે આપણે જઈશું અને મારી મમ્મીને તાર મોકલોશું.
જાગ જલ્દી થી.”
જીદે જાણે સપનામાં કંઈક અત્યંત ખરાબ જોયું હોય તેવું લાગી રહ્યું હતું. તેના વર્ચસ્વથી તો એમ જ લાગી રહ્યું હતું કે, તેની મમ્મી વિશે કંઈક સપનું આવેલું છે.
માહી જાગી ગઈ અને એક્દથી બોલી “ઓહ ... હા હું તો એ ભુલી જ ગઈ હતી. કાલે રાત્રે પાર્ટી જ એવી હતી કે બધું જ ભૂલવાડી દીધું.”
હસ્તે મોંઢે જીદની સામે જોઈ રહેલી માહીનું હસવાનું બંધ થયું. તેને થોડી ગભરાયેલી જીદને જોઈને પૂછ્યું :
“જીદ... તું ઠીક તો છેને! કોઈએ કાંઈ કીધું?”
“હા માહી હું એકદમ બરોબર જ છું બસ...” જીદના મોંઢામાંથી નીકળી પડેલ વાક્યનો અંતિમ શબ્દ સાંભળીને માહીને વિચારમાં નાંખી દીધી.
“બસ શું જીદ! કાલે ઓફિસમાં થયું એના લીધે કે કંઈ બીજી જ ચિંતા છે તને?”
“ના. મને કંઈજ ચિંતા નથી બસ આજે વહેલી સવારે એક ભયંકર સપનું આવ્યું એટલે થોડી નર્વસ છું.”
“સપનું!”
“હા સપનું જેમાં મારી મમ્મી આ દુનિયને..." જીદ બધું નથી બોલી શકતી. તેના અધૂરા વાક્યમાં તેનો ભય દેખાઈ રહ્યો હતો એટલે વાક્ય પૂરું કરતા માહી બોલે છે.
“શું આંટી દુનિયાને છોડીને...” એનાથી વધુ માહી તો બોલતી જ નથી પણ તે પહેલાં જ જીદ રડવા લાગી. માહીનું વાક્ય સાચું હતું. તે જીદને નીચે બેસાડીને સાની રહેવા કહે છે. જીદના રોવાને લીધે તેની આંખો થોડી લાલ થઈ ગઈ. માહી જીદને કહયુ : “ આપણે હમણાં જ આંટીને તાર મોકલવા જઈએ. હું ખાલી બે જ મિનિટમાં નાઈને આવું.”
માહિની બે મિનિટની એટલે ઓછામાં ઓછી વીસ મિનિટ એ તો જીદ સારી રીતે જાણતી હતી. પરંતુ તે કઈ સમજી નહોતી શકતી કેમકે, આજે તેનો બીજો દિવસ છે. જ્યારે પેહલેથી જ જીદ તેની મમ્મી પાસે રહી છે અને ક્યારેય તેની દૂર રહી નથી. તો હજુ સુધી તેની મમ્મીએ કેમ કોઈ સંપર્ક કર્યો જ નઈ? જીદના સવાલે તેને પોતાના જુના વિચારોમાં નાંખી દીધી.
જ્યારે પણ હું મમ્મીને પૂછતી. મમ્મી મારી બધી જ સાહેલીઓના પપ્પા હંમેશા તેમને સ્કૂલે મુકવા આવે છે. રોજે તેમને નવી-નવી ચોકલેટ અપાવે. એ ચોકલેટ તોઅરે નથી જોઈતી પણ મારા પપ્પા ક્યાં છે? તમે ક્યારેય એમનું નામ પણ મને નથી જણાવતા! તને ખબર છે પરીક્ષામાં મારી બાજુમાં આવેલી એક છોકરી તો મને એમ કહીને ખીજવતી કે, તું તારા મમ્મીને રસ્તા પરથી મળી આવી છે.
તો શું મમ્મી સાચેજ હું રસ્તા પર પડી હતી?
ત્યારે મમ્મી મારા પર ગુસ્સે થઇ જતી અને હું ચૂપ થઈને બેસી જતી. ત્યારે તે શાંતિથી મને મનાવતી અને રોજે મારી રાજકુમારી કહીને જ બોલાવતી.
થોડી મોટી થયા તો મમ્મીને આવા સવાલો કરવાનો ટાઈમ જ નહોતો રહેતો. હું ભણવામાં મશગુલ થઈ ગઈ હતી અને આજે મને એ જ
સવાલ ફરી થાય છે.”
એ જ સમયે માહી બહાર આવીને પોતાના કપડાં પહેરવા લાગી. તેને પોતાના કપડાં પહેર્યા પછી મારી સામે જોઇને બોલી.
“ કેમ સારી તો લાગુ છું ને!”
જીદની નજર માહી પર નથી. એટલે તે ઝટકો ખાઈને એકડમથી મોઢું ડાબે-જમણે ફેરવીને તેની સામે જોવે છે. થોડો શ્વાસ ભરીને એ બોલી : “હમ્મ ઓહ... હા તું તો મસ્ત લાગે છે.”
માહી ખુશ થઈને તેના વાઇટ શર્ટને થોડો ટાઈટ કરીને ઇન્સર્ટ કરીને તેના પર કાળું સૂટ પહેરીને ખુલ્લાવાળ બાંધીને તૈયાર થઈ ગઈ. જીદે સદા કપડાં પહેર્યા હતાં. તે હજુ નવી આવી હતી એટલે તેને થોડો સમય લાગશે હજુ એ બધું સ્વીકારતા.
પછી બંન્ને નીચે જઈને કિચનમાં જાય છે.
આખું કિચન (રસોડું) રમણ-ભમણ પડ્યું હતું. કાલ રાતની પાર્ટીના લીધે કિચનની હાલત કચરાપેટી જેવી થઈ ગઈ હતી. એ કચરામાંથી માહીએ ટોસ્ટ મશીન ગોતિને તેને ચાલુ કરી દીધુ. એ સમયે માહિની મમ્મી અંદર આવીને તે બંનેને ચા બનાવી આપે છે. માહી અને જીદ ડાઇનિંગ ટેબલમાં બેસીને નાસ્તો કરવા લાગે છે.
એ સમયે માહિની મમ્મી ત્યાં બાજુમાં ઉભી હતી એટલે માહી તેની મમ્મીને એક પ્રશ્ન પુછે છે. “મમ્મી વહેલી સવારે જોયેલું સપનું શું સાચું પડે ખરું?”
“હા જ્યાં સુધી મને યાદ છે. મેં ઘણા બધા લોકો પાસે સાંભળ્યું તો છે કે, વહેલી સવારનું સપનું હંમેશા સાચું પડે છે.”
“પણ બધાંજ સાચા પડે ખરાં.” જીદથી ન રહેવાયું એટલે એક્દમથી વચ્ચે બોલી પડી.
“એ તો જેવી જેની માન્યતા. જો કે, હું પણ એમાં ઓછું જ માનું છું બેટા."
નાસ્તો કરીને માહી અને જીદ ઉભા થયાં. બંન્ને પોતાની ફાઇલ અને મોટું પર્સ લઈને નીકળી ગયા. પહેલાંતો બંનેને દારજીપરામાંથી નીકળીને બીડન સ્ટ્રીટ હેડ ઓફિસે જાય છે. ત્યાં તે તારનો એક કાગળ લઈને આખું પરંતુ ટૂંકમાં સરનામું લખે છે. સમય, અક્ષરની નોંધ પણ કરે છે અને એ બધું જ કર્યા પછી તે તાર મોકલે છે. જ્યાં સુધી જીદ તાર મોકલવાની પ્રક્રિયામાં હતી, ત્યારે માહી ત્યાં બેસેલા બે વ્યક્તિ જે ત્યાં સેવામાં હતા. જેમની ઉંમર જાણે હવે રિટાયર્ડ થવા જેટલી હશે. તેમની વાત સાંભળી રહી હતી. તે બંગાળી ભાષામાં બોલી રહ્યા હતા અને જાજો સમય બંગાળમાં રહેવાથી માહી એ ભાષાને જાણી ગઈ હતી. તે બંગાળી ભાષામાં કંઈક આવું બોલી રહ્યા હતા.
“એક લાંબી મુછોવાળાએ તેની સફેદ મૂછને તાવ દેતા તેની પાસે ખુરચી નાખીને બેઠેલા નમુસ્યાને કહ્યું. “જ્યારે હું આ નોકરી પર લાગ્યો હતો ત્યારે આનો જમાનો હતો અને મારા દાદાએ તો ખુશ થઈને મને એ જ દિવસે બૈરી ગોતી આપી.”
“અરે...! તારી તો શું જેદી મને ખબર પડી કે હું આમાં લાગી ગયો. એ જ દિવસે હું તો મારા બાજુના ગામની રેખાને લઈને નાસી ગયો.”નમુસ્યો બોલ્યો.
લાંબી મૂછવાળાએ તેની વાત સાંભળીને હસ્તા-હસ્તા કહ્યું : ભલે અંગ્રેજોએ આપણને ગુલામ કરા પણ આ રાજાઓથી તો છુટકારો કરો. એજ શિક્ષણ લાયા અને ગાંધીજી જેવાને જગાડ. બાકી રાજાઓ તો બાજુના ગામની સરહદ વટતા જ યુદ્ધ ખેલી નાંખતા.”
“ભણતરથી યાદ આવ્યું. જ્યારે હું અંગ્રેજ જેમ્સની મદદથી અરજી લખીને આયાની ઓફિસે પોહોચ્યો. ત્યારે એ અંગ્રેજ સા'બે મને એક સવાલ પૂછ્યો હતો.” નમુસ્યો બોલ્યો.
“એમ. શું સવાલ પૂછ્યો તને?” લાંબી મુછોવાળાએ ચકિત થઈને કહ્યું.
“એ તો અંગ્રેજીમાં બોલતો હતો પણ બાજુવાળો આપડી ભાષામાં બોલ્યો. ભારતમાં તાર સેવા ક્યારથી આવી એ ખબર છે?”
લાંબી મુછોવાળો વિચારતા-વિચારતા પૂછ્યું :
“પછી તે શું જવાબ આપ્યો?”
“હું... શું કવ બોલતી જ બંધ થઈ ગઈતી જ્યારે આવો સવાલ સાંભળ્યો. ”
પણ બાજુમાં ઉભેલા એક ભલા માણસે મને ધીમેથી કહ્યું. “5 નવેમ્બર અઢારસો પચાસ.”
અને મેં એજ બોલી દીધું. બસ પછી તો ઘરે પણ નહોતો ગયો સીધો જ તારી ભાભીને લઈને આવતો રહ્યો.”
બંન્ને હસવા લાગ્યા અને છેલ્લે બંન્ને એકસાથે બોલ્યા. “બસ હવે રિટાયર્ડ થવાની રાહ જોઈએ છીએ.”
માહીની નજર તેમનાથી ખસી. તે બંને ઓફિસે જવા નીકળી પડી. લગભગ એકદમ ટાઈમે જ ઓફિસે પોહચ્યાં. શ્રેયા પાસે આજે ટાઈમ ન હતો. તેને આસિસ્ટન્ટ રીહાઝને કહી દીધું હતું, જ્યારે જીદ આવે ત્યારે તેની ફાઇલ લઈને મારા ટેબલ પર મૂકી દે જે. એટલે તેમના આવતાની સાથે જ તે રોમિયો તેમની સામે આવ્યો. જીદનું મોઢું બગડ્યું હતું કેમકે, હવે આખો દિવસ આ ડફરનું મોઢું જોવું પડશે.
તે તેમની સામે ચાલીને આવી રહ્યો હતો કે, તેને અચાનક એક કામ યાદ અને તે બાજુની સીડીએથી નીચે જવા લાગ્યો. જીદને શાંતિવળી માહીઅને જીદ શ્રેયાની ઓફિસમાં ગયા પણ તે ત્યાં નોહતી એટલે તે બંન્ને પોતાના કામમાં લાગી ગયાં. જીદ તેની એકાઉન્ટ ઓફિસમાં એન્ટર થઈ. અંદર જતા જ તેને પોતાનું કમ્પ્યુટર સ્ટાર્ટ કરી દીધું. સાઈન તેની પાછળથી સામેના કમ્પ્યુટર પર બેઠી હતી અને જીદને જોઈને તે તેની પાસેના ખાલી કમ્પ્યુટરને જોઈને ત્યાં આવી પોહચી.
“આ કમ્પ્યુટર આપણી સદીના ટોપ કોમ્પ્યુટર છે નય!” સાઈનાએ વાતની શરૂઆત કરી.
જીદ તેની સામે જોઈને બોલી : “હા કોમ્પ્યુટર તો ખુબ જ સારા છે. આ કોમ્પ્યુટર અમારી કોલેજમાં માત્ર પ્રિન્સિપાલની ઓફિસમાં જ જોવા મળતું હતું.”
સાઈના પોતાના શર્ટ સાથે બાંધેલી ટાઈને સરખી કરતા : “હા આ બધા જ કોમ્પ્યુટર ખુબજ કિંમતી છે. જેને આખા ઓફિસમાં માત્ર આપણે જ ચલાવી શકીએ.”
જીદ સાઈન તરફ આશ્ચર્યથી જોતા એક પ્રશ્ન કરે છે. “હું વિચારું છું કે, આટલું સારું ગુજરાતી તો કોઈ ગુજરાતી પણ બોલવામાં અચકાય. જ્યારે તું બાંગ્લાદેશી હોવા છતાં આટલું બધું ગુજરાતી જાણે છે. એ વાતની નવાઈ લાગે૦છે. ક્યાંથી શીખી ગુજરાતી?”
જીદનો પ્રશ્ન સાઈનાના દિલને અડી ગયો. જાણે હવે તેને જીવવાની એક નવી આશા જાગી હોય તેમ તે બોલી. “એક સાચા ગુજરાતી પાસેથી.”
“સાચો ગુજરાતી? જીદ ચકિત થઈને બોલી.
***
