આજે મારે મિટિંગ માં પહોંચવાનું હતું. 6.30 ની ટ્રેન પકડવાની હતી એટલે આજેય સવારે 5.17 વાગે આલાર્મ વાગ્યો અને મારી આંખ ખુલી ગઇ.
સામાન્ય રીતે મારા ઘરના (પત્નિ) જાગે પણ ક્યારેક ન પણ જાગે એટલે મેં એમને જગાડયા નહિ કારણકે સામાન્ય રીતે કોઈને ઊંઘમાંથી જગાડવા મને ગમતી વાત નથી.
જાગીને રોજની જેમ થોડો સમય ધ્યાન કર્યું. ત્યારબાદ ચા બનાવી અને તૈયાર થઈ ગયો. મિટિંગ અને જરૂરી કાગળો લઈ હું રેલવે સ્ટેશને ગયો.. ત્યારબાદ ટ્રેનમાં સૌરાષ્ટ્ર સમાચાર અને ભારતના ઇતિહાસ ને વાંચનથી ન્યાય આપવાનો પ્રયાસ કર્યો... આશરે 9.50 એ ટ્રેન માંથી ઉતરીને ઓફિસ જવા નીકળ્યો.. રેલવે સ્ટેશનની બહાર બાઈક રાખેલું હતું અને બાઇક લઇને ઓફિસે જવા નીકળ્યો એટલે પેટ્રોલના કાંટા સામે જોયું તો લાગ્યું પેટ્રોલ ઓછું છે અત્યારે નહિ પુરાવું તો આ બાઈક મને રસ્તા વચ્ચે કહેશે આમાં કાઇક નાખો મને પણ ભૂખ લાગે હો..
એટલે મે પણ ફરજ પ્રમાણે પેટ્રોલ પંપ તરફ ગાડી વાળી અને ત્યાં પહોંચ્યો તો 7 ગાડીઓ મારી આગળ ઉભી હતી અને મારો વારો આઠમો (સામાન્ય રીતે હું આમ પેટ્રોલ પંપે ગાડીઓની લાઇન ગણતો નથી પણ આજે મેં કીધું અનુભવ લખવો છે એટલે ગણી) હતો...
ત્યાં મારી આગળ જ સાતમા વારે એક ગાડી વાળો ઉતાવળો થતો હતો.. મેં એનું નિરીક્ષણ કર્યું.. આમ એની આગળની છ ગાડીઓને આશરે પેટ્રોલ પુરાવતા ત્રણ મિનિટ જેટલો સમય લાગે... એક ગાડીને ત્રીસ સેકન્ડ જેટલો જ સમય લાગતો હોય પણ એ માણસ ત્રણ મિનિટ પણ લાઇન માં ઉભો ન હતો રહી શકતો...
એ બાઈક વાળો માણસ આ ત્રણ મિનિટમાં જ એણે લગભગ ચાર વખત તો મોબાઈલ કાઢ્યો, એની સીટ ઉપર ઉભો થાય બેસે, ઉભો થાય બેસે, આજુબાજુ જોવે, આગળના માણસનો વારો આવે અને એની આગળ ની ગાડી થોડી આગળ ચાલે ત્યાં ઠેઠ અડાડી દેતો, મોડું થયું મોડું થયું એવું બબડતો....
હું એ ભાઈ નું નિરીક્ષણ કરતો હતો... મેં કીધું કે યાર આ માણસ ત્રણ મિનિટ પણ એક ઠેકાણે બેસી નથી શકતો...આમ જોવા જઈએ તો કેટલા ચંચળ થયા છીએ આપણે..... સાહેબ આપણે શું એક ઠેકાણે ત્રણ મિનીટ ઉભા પણ નથી રહી શકતા?? શું જીવ ને આટલો સમય પણ હખ નથી કે 2 કે 5 મિનિટ માટે પણ નિરાતે ઊભા નથી રહી શકતા...?
બીજો મુદ્દો....
મિટિંગ આશરે 11.50 એ શરૂ થઈ... એ મિટિંગ માં બધાજ કર્મચારીઓને અસર કરતા મુદાઓ હતા પણ મોટાભાગના કર્મચારીઓ મોબાઈલની રિંગ ટોન on હોવા છતાંય મોબાઈલ માં કોઈ નોટીફિકેશન નાં આવ્યું હોવા છતાંય નકરું મોબાઈલ ને ખોલે પછી પાછો ખિસ્સા માં મૂકે... ખોલે અને પાછો ખિસ્સામાં મૂકે...
મને વિચાર આવ્યો કે અરે યાર મેં કીધું શુ ધારી છે... કેટલા ચંચળ બની ગયા છીએ કે ત્રણ મિનિટ ઉભા નથી રહી શકતા... અડધો કલાક મોબાઈલ ને ખોલ્યા વગર નથી રહી શકતા... ખરેખર સાહેબ આજેય ગામડે કોઈ યુવાન કે વૃદ્ધ કામ કરાવવા માટે આવે ને અને હું એમને ગરદી હોવા ના લીધે થોડા સમય માટે બેસાડુંને તોય એના ખીસા માં હાથ ન જાય... અને એ એકજ ઠેકાણે બેસી પણ રહે છે...
તો આમાં મને એવું થયું કે વિકાસ કોનો થયો અને અધોગતિ કોની થઈ છે... પણ અહીં મેં મારો અનુભવ મેં લખ્યો છે.. કોઈ વ્યક્તિ કે સમાજ ને ઠેસ ન પહોંચે એની મેં તકેદારી પણ રાખી છે.. પહેલી વખત લખતો હોય ક્યાંક ભૂલ થઈ હોય તો ધ્યાન દોરી શકો છો... ઓમ અસ્તુ...
