ભાગ ૨ – ભૂલનો આરંભ કે બદલોની શરૂઆત?
🌆 સ્થળ: વડોદરા, ગુજરાત 🕰️ સમય: એક અઠવાડિયા બાદ – જાણકીની શાંતિ હવે વંટોળ બની ગઈ છે
"કેટલાંથી ગુમાવ્યો તને... હવે તારી અંદર હું ગુમ છું..."
જાનકી હવે લાઈબ્રેરી જતી રહી, પણ સાથે કોઈ પાંદડા નથી ઉડતા. ન પાંદડા, ન પવન. હવે એ પોતાને શોધતી રહી છે.
ભૂમિ ત્યાં જ છે – તેના જૂના રૂપથી વિભિન્ન, પણ બહારથી એજ “હસતી ભૂમિ.”
અને અંકિત? અદ્રશ્ય છે. યુનિવર્સિટી આવે છે, જાય છે. પણ જાણકીની સામે આવતો નથી.
---
🎭 નવા પાત્રોની એન્ટ્રી
🟢 પ્રોફેસર શ્યામલી દવે – મનોદૈહિકવિજ્ઞાનની લેકચરર. જાણકી પાસે આવે છે:
"ક્યારેક આપણે જે પ્રેમ કરીએ એ આપણું પ્રતિબિંબ હોય છે — પોતે તૂટેલા હોય તો જ આપણને તૂટેલા જોઈ શકે છે."
જાનકી એની પાસેથી સૌપ્રથમ વાર એક નવા દ્રષ્ટિકોણે વિચારે છે.
🟡 મયંક – લાઇબ્રેરીમાં મળેલો શાંત અને પ્રાગમટિક યુવક. એ જાણકી તરફ આકર્ષાય છે, પણ પ્રેમ નહિ... સન્માન છે એનું નામ.
---
🕵️♀️ ભેદ ભરેલા સંકેતો
એક રાત્રે જાણકીના દરવાજા નીચે ફરી એક લિફાફો. આ વખતે અંદર ફક્ત એક ફોટો — જેમાં અંકિત અને ભૂમિ એક રેસ્ટોરન્ટમાં સાથે બેઠાં છે.
એ ફોટા પાછળ લખેલું હતું:
> "જાણ... આ તારી પાછળ શું રમી રહ્યું છે એ જાણ..."
જાનકી મનમાં ઉથલપાથલ કરે છે.
એ ભ્રમ માં રહે છે — ભૂમિ ખરેખર દોષી છે કે કોઈ ત્રીજો એને ભજવી રહ્યો છે?
---
🔍 ભૂમિનો ગુપ્ત પ્લાન
એક ગુપ્ત સંવાદમાં ભૂમિ કોઈ અજાણી વ્યક્તિ સાથે ફોન પર:
"જાનકી એટલી સરળ નથી... પણ ભાંગે તેવી બનાવવી પડશે. મને અંકિતને પામવો છે. એનું દિલ નહીં, એની અધૂરાશ."
પણ ફોન રેકોર્ડ થાઈ જાય છે — એ જાણે એ સાબિતી બની રહી હોય આગામી તોફાન માટે.
---
🧨 અંકિતની પાછી વાવટ
યુનિવર્સિટીનું લેખન સમારંભ – અંકિત એ પોતાનું પાત્ર રજૂ કરે છે:
> "પ્રેમ એ નથી કે તું જે સામે જોયું એ તારું છે, પ્રેમ એ છે કે તું જેને પામવાનું વંચિત રહી ગઈ એ પણ તારો ભાગ હતો."
જાનકી એની નજરે જોઈ રહી હતી. અંદર કંઈક ફરીથી વિઘટતું લાગ્યું.
એવું લાગ્યું કે અંકિત પણ જાણતો હતો — કોઇ વચ્ચે આવી ગયેલું છે.
---
📓 ડાયરીનો પાનું… ફરીથી મળ્યું
જાનકીની જૂની નોટબુકમાંથી એક પાનું, જે ભૂલથી ખુટી ગયું હતું, એને ફરીથી મળે છે.
એમાં અંકિતના હાથથી લખાયેલું:
> "તું મારા માટે હતી, પણ હું મારા માટે નહોતો. તારા માટે સાચા રહી શક્યો, પણ સમય સાચો નહોતો. હવે જો તું ફરી મળશે... તો હું કંઈ નહિ પૂછું. બસ ગળે લગાવીશ."
જાનકી હવે મૌન થવાને બદલે જવાબ શોધવા નીકળી છે.
🛑 અંત: ભાગ ૨
એ જાણે છે હવે કે પ્રેમ એક ખોટી સમજણથી અલગ થઈ ગયો છે, પણ એ પણ સમજાઈ રહ્યું છે કે એ ખોટ કોઇ એકની નહિ હતી.
હવે પ્રશ્ન એ છે – શું ભૂમિએ આ બધું પ્લાન કરેલું હતું? કે કોઇ ત્રીજું તાકત છે વચ્ચે?
જાનકી હવે મયંક સાથે વધુ વાતો કરતી થઈ. એના વિચારોથી એવું લાગતું કે એ કંઈક સમજે છે – જાણકીના ઘાવ પણ, અને એની આંતરિક તરસ પણ.
"જાનકી," મયંક એક સાંજની સાંજે કહેછે, "તને જે સત્ય જોઈ રહ્યું છે, એ બહુ ભાગે તું જોઈ રહી છે જે તને દેખાડવામાં આવી રહ્યું છે."
જાનકી ઘૂંટ ભરીને પૂછે છે, "તું શું જાણે છે, મયંક? તું કોઈ જાણે છે ને?"
મયંક થોડી ક્ષણ ચુપ રહીને એક ફોટો બતાવે છે. એ ફોટામાં ભૂમિ કોઈ અજાણ્યા યુવક સાથે ઉભી છે – એ જ યુવક જે અગાઉ ફોન પર વાત કરતા જોઈ શકાયો હતો.
"આ યથાર્થ છે. ભૂમિ હમેશાં એક ભજવણી જ હતી. પણ ક્યારેક, તું તો એના શબ્દોથી બચી ગઈ હતી… હવે તો એ સાવ અંદર ઘૂસી ગઈ છે."
જાનકી ધ્રુજતી રહી. અંદર કંઇક તૂટી પડ્યું.
"તો શું અંકિત…"
"હા," મયંક નમ્ર અવાજે કહ્યું, "એ તારો હતો. પણ એ વિચારી રહ્યો છે કે તું તેના પાસેથી દૂર થઈ ગઈ છે."
એ રાતે, જાણકી પાસે એક અવાજ આવ્યો – ઘરમાં કોઈ ઘૂસી આવ્યું હતું.
એ ચમકી ગઈ.
હળવે દરવાજો ખોલ્યો.
અને દરવાજા સામે ભૂમિ ઊભી હતી – આંખોમાં અગ્નિ, હાથમાં પાવડરનો કાટલો.
"તું મને શું માને છે? નિર્દોષ? તું જાણે છે તારી સામે શું લાવું છું હવે? તું નારકી બની જશે – તું તો માત્ર એક પાનખર હતી મારી રાહમાં."
જાનકી પછડાટથી ચીસ પાડી… પણ એ અવાજ ઘરમાં કઈક નવાં તોફાનને બોલાવી ચૂક્યો હતો.
