ભાગ ૪ – પ્રેમની શરત હતી કે તું તોડે... અને હવે હું નહિ તૂટી
🌙 સ્થળ: નવા પડાવ પર જાણકી. નવી અંદરથી ઉદ્ભવતી તાકાત. હવે એ તૂટતી નથી... તોફાન હોય તો પણ ઉભી રહે છે.
---
🧩 પ્રારંભ:
જાનકી એક નવી જગ્યાએ છે. શેરીઓ નવી છે, રસ્તાઓ અજાણ્યા છે. પણ એણે પોતાના ભીતર જે ચિંતન જગાવ્યું છે, એ જાણકીને શૂરવીર બનાવી દીધું છે. ભય હવે નથી, હવે છે રમત. પ્રેમ હવે ગુલામ નથી – હવે એ શક્તિ છે.
---
📝 ભાગ ૪ ના મુખ્ય પાસાં – સંક્ષિપ્ત અંતર્ગત વિગત:
1. જાનકીની નવી શરૂઆત:
વિદ્યાસંસ્થાની નવી બ્રાન્ચમાં ટ્રાન્સફર મળે છે.
ત્યાં એ એક નવો સર્કલ બને છે – પ્રોફેસર શિલ્પા, વિદ્યા, અને એક નિર્મળ વ્યક્તિત્વ ધરાવતો વિદ્યાર્થી – રવિ.
2. અંકિતનો સંઘર્ષ:
અંકિત હવે ભયમાં છે. ભૂમિ તરફથી એને હવે પણ મેસેજ આવે છે – બ્લેકમેઈલિંગ ચાલુ છે.
એ જાણે છે કે જાણકી જ એને બચાવી શકે છે – પણ હવે એ જાણકી સુધી પહોંચી શકે નહીં.
3. ભૂમિનું મોટું રાવણરૂપ ખુલવાનું શરૂ:
ભૂમિના સંબંધો એક મોટા ડ્રગ-સિક્રેટ રેકેટ સાથે છે – એ યુવાન વિદ્યાર્થીઓને ડ્રગ પેડલિંગ માટે મનોવિજ્ઞાનિક રીતે તોડે છે.
જાણકી, શિલ્પા અને રવિ મળીને એના એક-એક કડાઓ શોધવાનું શરૂ કરે છે.
4. જાનકીનો અંદરનો આલાપ:
દિવસના સમય વચ્ચે એ પોતાની જ ડાયરીમાં લખે છે:
> “હું તૂટી હતી એ માટે નહીં કે તું મારી પાસે નહતો, પણ એ માટે કે હું મારી પાસે નહતી રહી...”
5. પ્રેમનો નવો અર્થ:
રવિ, જાણકી માટે એક મિરોર હોય છે – એ એવો હોય છે જે જાણકી સામે તટસ્થ ચિત્ત મૂકે છે.
એક સંવાદ:
> રવિ: “શું તું તૂટ્યા બાદ પણ જીવતી રહી છે?” જાણકી: “હું તૂટ્યા બાદ જન્મી છું.”
6. ભૂમિનો સામનો:
જાણકી હવે ડ્રેક્ટ સાબિતીઓ સાથે ભૂમિ સામે ફરિયાદ કરે છે.
છતાં ભૂમિ બચી જાય છે – પ્રૂફ અપુરી હોવાના કારણે.
7. કાયદો સામે દિલ:
જાણકીનો નવો રિસર્ચ પેપર ડ્રગ્સ અને યુવામન પર છે.
એ પેપર વાચન વખતે આખું ઓડિટોરિયમ સ્નેહથી ભરાય જાય છે.
અંકિત પાછળથી આવે છે – જાણકીના શબ્દો સાંભળવા.
8. અંકિતનો મમળાવતો પ્રેમ:
અંકિત પૂછે છે: “શું પ્રેમ સાચો હોય તો તૂટી ન જવો જોઈએ?”
જાણકી: “સાચો પ્રેમ તોડી શકે છે... પણ સાચી જાતિ તૂટી નથી શકતી.”
9. ભૂમિનો અંતિમ પ્લાન:
ભૂમિ એક કોન્ફરન્સમાં દ્રવિડ છાંયાવાદના નામે નકલી પેપર રજૂ કરવા જાય છે.
જાણકી એના સાક્ષીનો ઓડિયો લાવીને આખું પ્લાન ફ્લોપ કરે છે.
10. અંતિમ પ્રતિસાદ:
પોલીસ ભૂમિને પકડે છે.
જાણકી છેલ્લે અંકિત પાસે જઈને શાંતિથી કહે છે:
> “તું તને શોધી કાઢ... હું હવે તું બની શકી નહિ. પણ હવે હું હું રહી શકું છું.”
11. જાનકી હવે એક વક્તા:
નેશનલ યુનિવર્સિટી દ્વારા મોકલાવવામાં આવે છે – તેનું વિષય: “તું તોડે ત્યારે શું તું જીતે છે?”
12. અંતિમ વાક્ય:
> “પ્રેમ હતો... પણ હવે હું પ્રેમ નથી શોધતી. હવે હું હું છું... એ પોતે પ્રેમ છે.”
“હવે હું તારી નથી… પણ હવે હું મારી છું”
સાંજના આભમાં ગુલાબી ઝાંખા પડછાયા ફરી રહ્યા હતા. જાણકી કોલેજના ઓડિટોરિયમના પગથિયાં પર ઊભી હતી. ન speech, ન award… માત્ર શાંતિ માટે. અંદર સમાપ્ત થતી પરિક્ષા નહીં, બહાર શરુ થતી યાત્રા.
એણે ફોન નીકાળ્યો… છેલ્લે એક નોટિફિકેશન. અંકિતનું:
> “મને તું હવે સમજાય છે… પણ કદાચ હવે હું તારી બરોબર નથી.”
જાણકી હળવી હાસ્યરેખા સાથે ફોન બંધ કરે છે. તે જવાબ આપતી નથી. કારણ કે કંઈક બદલાઈ ગયું છે — હવે બધું કહવું પડે એ જરૂરી નથી. બહુ સારી રીતે બોલવાનો સમય હવે નથી. હવે જીવી દેવાનો સમય છે.
📚 તે વેળાએ એના હાથમાં હોય છે એનો પોતાનો પેપર — જેમાં એણે એક લીટી લખી હતી:
> “તૂટી જવું એ અંત નથી,
> એ નવી શરૂઆતનો માર્ગ છે,
> જ્યાં હું તારી નથી રહેતી,
> અને એમાં કશું ખોટું નથી.”
એ ઊભી રહી… અંકિત સામે આવે છે. આંખોમાં શાંતિ છે, વાદળ નથી. માત્ર અસીમ શૂન્યતા છે જેમાં શબ્દો ડૂબી જાય.
અંકિત મૌનભરી દૃષ્ટિથી કહેશે:
“જાણકી… તું આગળ વધી ગઈ ને?”
એ સૂક્ષ્મ હાસ્ય સાથે કહે:
“હા. પરંતુ પાછા ફરીને જોઈ શકું એટલું માનવ છું. એમાં તું પણ છે… તું જે હતો… અને જે આજે છે.”
અંકિત ખાલી હસે છે. કદાચ એ પોતે જાણે છે – એ દોરી હવે તૂટેલી છે. પણ એનું તૂટવું કોઈની હાર નથી.
📘 જાણકી હવે આગળ વધે છે – હવે પાછળ જોઇને નહીં.
એ રોડ ક્રોસ કરે છે… સામે રવિ ઊભો છે. તેના હાથમાં છે મટકાનું પાણી અને એક બुक.
એ પૂછે છે:
“તું રડીને આવ્યાં જેવી લાગે છે.”
જાણકી સ્મિત કરે છે:
“હવે રડવાનું બંધ છે… હવે લખવાનું ચાલુ છે.”
એ બુક ખોલે છે – એની છેલ્લી પંક્તિ માટે જગ્યા છે.
> “આજે હું ફરી તૂટી નથી.
> આજે હું મારી સાથે રહી.
> અને એ સૌથી મોટો પ્રેમ છે.”
