નિતુ : ૧૧૪ (મુલાકાત)
વિદ્યા અંગે નિતુએ હરેશને બધી વાત કરી અને બંનેએ કંઈક નક્કી કર્યું. ઓફિસમાં સવારથી વિદ્યા અને કરુણા બંને એની રાહ જોઈને બેઠી હતી.
કરુણા મનોમન નિતુ નિકુંજને મનાવવામાં સફળ થાય એ માટે પ્રાર્થના કરી રહી હતી. સામે વિદ્યા મનમાં અમાપ ગુસ્સો ભરી તેને નજરબંધી બનાવી નિતુની રાહે હતી. બે દિવસથી ઓફિસમાં એની ગેરહાજરી હતી. સવારથી એને ફોન પણ નહોતો લાગતો. વિદ્યાથી આ સહન નહોતું થતું. એના ન હોવાથી એ ધૂંવા પૂંવા થઈ રહી હતી.
સવારની સાંજ થવા આવી, નિતુના ન તો કોઈ સમાચાર હતા કે ના કોઈ સંપર્ક. સાંજ સુધી વિદ્યાએ કરુણાને મિટિંગ રૂમમાં બેસારી રાખી. કરુણા એના મનમાં આવતા ક્રોધને જોઈ શકતી હતી, જો કે એને એનાથી કોઈ ફેર નહોતો પડતો. એ તો બસ નિતુ નિકુંજને વિદ્યા વિરુદ્ધ જવા મનાવી લે એ જ આશાએ બેઠી હતી.
વિદ્યાએ કરુણાની સામે જોયું, એ થોડીકેય ડર્યા વિના બેઠી હતી. વિદ્યા પોતાની ખુરશી પરથી ઉભી થઈ અને આમ તેમ ચક્કર લગાવવા લાગી. એ દીવાલ નજીક ગઈ અને વિશાળ વિન્ડોની પેલી બાજુ નજર કરી. સૂર્ય ધીમે ધીમે ઢળી રહ્યો હતો. એણે ઘડિયાળમાં જોયું, છ વાગવા આવ્યા હતા.
એણે ફોન લીધો અને નિતુનો કોન્ટેક્ટ કરવાનો છેલ્લો પ્રયત્ન કર્યો. ફોન ન લાગ્યો. એ ટેબલ પાસે આવી, નાઉમેદી એના ચેહરા પર સ્પષ્ટ દેખાઈ રહી હતી. એ બેઠી અને પોતાના લેપટોપની સ્ક્રીન પર નજર કરી. આજે ઓફિસમાં મેડમની હયાતી ન હોવા બરાબર હતી. એટલે સ્ટાફના લોકો પોતાની મરજી પ્રમાણે વર્તી રહ્યા હતા. વળી, ઓફિસ ટાઈમ પૂરો થવામાં થોડી મિનિટો બાકી હતી છતાં દરેક લોકો કામ બંધ કરવાની તૈય્યારી કરી રહ્યા હતા. આંખો બંધ કરી અને એક ઊંડો શ્વાસ લઈ એણે કરુણાને કહ્યું, "કરુણા... ગો."
તેને આશ્વર્ય થયું. એ આટલી આસાનીથી જવા દે એ માન્યામાં નહોતું આવતું. તે થોડીવાર એની સામે તાકી રહી. વિદ્યાએ એના તરફ નજર કરતા કહ્યું, "તારે જવું હોય તો તું જઈ શકે છે."
કરુણા વિસ્મિત હતી પણ આ ક્ષણને ગુમાવવા નહોતી માંગતી. એ ઉભી થઈ અને વિદ્યા સામે આશ્વર્યથી જોતી બહાર નીકળી ગઈ. દરવાજે પહોંચી કરુણાએ એક નજર પાછળ કરી તો તે પોતાના બંને હાથ વડે નાક અને મોં ઢાંકી, આંખો બંધ કરી ગમગીનીથી બેઠી હતી.
વિદ્યાનું ધ્યાન અનાયાસે સ્ક્રીન પર ગયું. બહાર એક ગાડી આવીને ઉભી રહી અને એમાંથી ઉતરી નિતુ ઉતાવળા પગલે અંદર આવી રહી હતી. એ ઉભી થઈ ગઈ અને બહાર તરફ દોટ મૂકી. કરુણા હજુ મિટિંગ રૂમથી બહાર નીકળી જ હતી કે એને દરવાજો ખુલવાનો અવાજ સંભળાયો. એણે પાછું વળીને જોયું તો વિદ્યાના ચેહરા પરના ભાવ બદલાય ગયા હતા અને તે ઝડપથી ચાલતી બહાર આવી ગઈ. કરુણાને સમજ ના પડી કે આ બધું શું થઈ રહ્યું છે. એ જ્યાં ઉભી હતી ત્યાં આવતા વિદ્યાએ એક નજર એના તરફ કરી.
કરુણા એની સામે જોઈ રહી અને તે એનાથી આગળ ચાલી ગઈ. તેના ચાલવાની દિશામાં નજર કરતા કરુણાએ સામે જોયું તો ઓફિસના મેઈન ગેટથી નિતુ અંદર આવી રહી હતી. શું બન્યું એ વાતથી કરુણા સંપૂર્ણ પણે અજાણ હતી. "નિતુ! તે અહીં આવવાનું માંડી વાળ્યુ હતું, તો કેમ આવી? તને ખબર નથી કે મેડમ કેટલા ગુસ્સામાં છે." એ મનોમન એની ચિન્તા કરતાં વિચારવા લાગી. જાણે કે નિતુએ ત્યાં આવીને ભૂલ કરી હોય.
પોતાની મરજી પ્રમાણે વર્તી રહેલા સ્ટાફમાં અચાનક વિદ્યાને જોઈ શાંતિ છવાઈ ગઈ. નીચું માથું કરી બધા પોતાના કામમાં લાગી ગયા. નિતુ ત્યાં આવી પહોંચી અને વિદ્યા સામે જોઈ એના ડગ અટકી ગયા. બંને નિખાલસતાથી એકીટશે સામ સામે જોઈ રહી હતી. ખબર નહિ કે એ પળે નિતુનાં મનમાં શું સુજ્યું! વિદ્યાને ન સમજી શકવાનો પસ્તાવો, કે આજ સુધી એની આટલી મદદ કરનાર એની બોસ પ્રત્યે ઋણની ભાવના, કે પછી સ્ત્રીના રૂપમાં એની જીવનદાત્રી! શું બોલે? એણે ઓફર આપી ભૂલ તો કરી છતાં એના પ્રત્યે દ્વેષ બતાવી એણે યોગ્ય નહોતું કર્યું.
એની આંખ જળજળી થઈ, એ દોડી અને જઈને સીધી જ વિદ્યાને ગળે વળગી પડી. કસીને એને પકડી લીધી અને ચોધાર આંસુડે રડી પડી. દરેક લોકો નિતુનાં આ વ્યવહારને અચંબાથી જોઈ રહ્યા. એ કહેવા લાગી, "સોરી મેમ... આઈ એમ સોરી..."
એના માથા પર હાથ ફેરવતા વિદ્યા બોલી, "ઓકે... પણ તું રડે છે કેમ?"
એનાથી અળગી થઈ એ બોલી, "સાચું ભાન તો મને હવે થયું છે. હું ખોટી દિશામાં જઈ રહી હતી. મને તમારી સમજ જ ન્હોતી."
અસમંજસતાથી એણે પૂછ્યું, "આ તું શું બોલે છે? એન્ડ લેટ ધીસ ઓલ ગો. બે દિવસથી ઓફિસ નથી આવી, ક્યાં હતી તું? એક તો સવારથી તારો ફોન પણ બંધ આવે છે."
એ કહી રહી હતી એવામાં હરેશ એની બાજુમાં આવીને ઉભો રહ્યો. એને જોઈ વિદ્યાએ ફરી પૂછ્યું, "હરેશ સાથે ગયેલી? નિતુ હું અને શાહ ક્યારનાં તારી રાહ જોઈએ છીએ અને... તું" નિતુ મૌન બની એની વાત સાંભળી રહી હતી. પોતાના માટે એની આ ચિંતા એને હરખ જન્માવતી હતી. એ આગળ બોલી, "તું કંઈક બોલ તો ખરા! અને આ... આટલું બધું રડે છે શું કામ? હરેશ?" એણે હરેશ સામે જોતા એને પૂછ્યું. એણે હોઠ ફરકાવ્યા પણ કંઈ ના બોલ્યો.
એને ભાસ થયો કે તે કંઈક બોલવા માંગે છે. ફરીથી નિતુ સામે જોયું તો એનું રુદન ખુશીઓમાં ફેરવાતું હોય એવું લાગ્યું. એ બે ડગલાં પાછળ હટી અને એની પાછળનું દ્રશ્ય જોઈ વિદ્યાની આંખો ફાટી ગઈ. એનો શ્વાસ વધી ગયો અને કંઈ પણ બોલવા સમર્થ ના રહી. એ ઊંધા પગે પાછળ ચાલી જતી ગઈ. પાછળ કરુણાની બાજુમાં પડેલા ટેબલ સાથે અટકાય અને તે ઉભી રહી. આંખમાંથી આંસુ સરી પડ્યા. એ સામે ઉભેલા વ્યક્તિને ફેજ ના કરી શકી. નિતુએ એક જ ઝટકામાં એની સામે એનો ભૂતકાળ લાવી મૂકી દીધો હતો.
એને જોઈ સ્ટાફના મેમ્બર ઉભા થઈ ગયા. શાહ પોતાની કેબિનમાંથી બહાર નીકળી આવ્યા. અનુરાધા, અશોક, ભાર્ગવ, સ્વાતિ, કે કરુણા પણ આશ્વર્યમાં હતા. તો નવીન જેવા નવા આવેલા માણસો સામે જે ચાલી રહ્યું હતું એને વિસ્મિત થઈ જોઈ રહ્યા. કરુણાને સમજ નહોતી પડતી. બાજુમાં ઉભેલી વિદ્યા સામે એણે જોયું તો એ બસ નીચું માથું કરી શાંત ઉભેલી અને સામે જોયું તો નિતુની પાછળથી ચાલતા નિકુંજ એની સામે આવીને ઉભો રહ્યો.
અનુરાધાએ બાજુમાં ઉભેલા ભાર્ગવને કાનમાં કહ્યું, "તમે એ જ જુઓ છો જે હું..." અને ધીમા અવાજે એ બોલ્યો, "હા, આ હકીકત છે અનુરાધા. આ નિકુંજ જ છે અને એ નિતુ સાથે આવ્યો છે."
એ ચાલતો સીધો વિદ્યા પાસે ગયો અને એની સામે ઉભો રહ્યો. થોડો નમ હતો, આખરે કેમ ના હોય? આટલા સમય પછી એની સામે આવીને ઉભો હતો. બસ બંનેના હોઠ ફરક્યા. ન વિદ્યા કશું બોલી કે ના એ. એક જ સેકન્ડમાં એ ભાવવિભોર બની ગઈ હતી. નિકુંજે એના ગાલ પર હાથ રાખવાનો પ્રયત્ન કર્યો અને સ્હેજવારમાં વિદ્યા આઘી ખસી ગઈ.
"વિદ્યા... " ધીમેથી એ બોલ્યો. ફરી એણે આગળ વધી એના ગાલ પર એક વ્હાલ ભર્યો સ્પર્શ કર્યો. વિદ્યાથી ન રહેવાયું અને તે એને ભેટી પડી. નિકુંજ એને વ્હાલ કરી સાંત્વના આપતો રહ્યો. આ ઘટનામાં આખી ઓફિસ સહભાગી બની પણ આંખ સામે ચાલી રહેલ દ્રશ્ય પર હકીકતથી અજાણ લોકો આશ્વર્ય જ ઠાલવતાં રહ્યા.
એ ક્યાંય સુધી એને વળગી રહી. અંતે મજાક કરતા નિકુંજ બોલ્યો, "વિદ્યા... બધા આપણને જોઈ રહ્યા છે."
તેણે આંખો ખોલી અને પોતાની પકડ છોડી. તે નિતુ તરફ ગઈ અને પૂછ્યું, "નિતુ તું... તમે બંને સાથે? શું છે આ બધું?"
નિતુએ મુસ્કાન આપતા કહ્યું, "તમને બધું જણાવીશ. પણ હજુ મારા થોડાક સવાલ છે એનો જવાબ જણાવ્યા પછી."
"કેવા સવાલ?"
"એ જ જે હું નિકુંજભાઈને ના પૂછી શકી. હું તમારે માટે એની પાસે ગઈ હતી. એણે મને બધી જાણ કરી દીધી. છતાં હું એની પાસે જે જાણવા ગયેલી એમાંથી અમૂક સવાલ મારા અકબંધ રહી ગયા છે. તમારે મને એનો જવાબ આપવો પડશે. એ પછી તમને સાચી જાણ થશે."
વિદ્યાએ નિકુંજ તરફ જોયું અને તેણે હકારમાં માથું હલાવ્યું. એને સમજાય ગયું કે નિતુને બધી જાણ થઈ ગઈ છે. એણે આસપાસના માહોલને તપાસ્યો. સ્ટાફમાં વધારે કૂતુહલ ન જાગે એ માટે એણે દરેકને જવા માટે ઈશારો કરી દીધો. પોતે એક ખાલી ખુરશીમાં બેસી ગઈ. ધીમે ધીમે આખી ઓફિસ ખાલી થઈ ગઈ અને નિતુ, કરુણા, હરેશ અને નિકુંજ. એટલાં જ રહ્યા.
