આ લઘુનવલ "અધૂરા સંબંધો" ને નોવેલ સ્વરૂપમાં રજૂ કરવામાં આવી છે. દરેક ભાગમાં ભાવનાત્મક ઊંડાણ, ભૂતકાળની ઝાંખી, હાલની સ્થિતિ અને તીવ્ર લાગણીઓને સમાવી લેવામાં આવી છે.
અધૂરા સંબંધો – એક લઘુનોવલ
ભાગ 1: પુનર્મિલન
અમદાવાદના સરદાર વલ્લભભાઈ પટેલ આંતરરાષ્ટ્રીય વિમાનમથકની બહાર સામાન્ય દિવસ જેવો માહોલ હતો, પણ અંદર એક અનોખો કલરવ ગુંજી રહ્યો હતો. એરપોર્ટના વિશાળ લાઉન્જમાં, દીપિકા એક ખુરશી પર એકાંતમાં બેઠી હતી. તેના હાથમાં એક પુસ્તક હતું, પણ તેની નજર પાનાઓ પર નહોતી, તે ક્યાંક દૂર, અજાણી ક્ષિતિજોમાં ખોવાયેલી હતી – કંઈક શોધતી હતી, જેનો તેને પોતે પણ સ્પષ્ટ ખ્યાલ નહોતો.
વિમાનના આગમનની ઘોષણાઓ વાતાવરણમાં તરતી હતી. "વિમાન AI-308, દુબઈથી અમદાવાદ માટેનું વિમાન થોડી જ ક્ષણોમાં લેન્ડ થવાનું છે..." એક યાંત્રિક અવાજ ગુંજ્યો. આ એક સામાન્ય દિવસ હોઈ શક્યો હોત, જો એક પરિચિત અવાજ તેના કાને ન પડ્યો હોત.
"દીપિકા?"
એક જ શબ્દ. એક પરિચિત અવાજ. એક શ્વાસ, જે વીસ વર્ષ જૂનો હતો. દીપિકા ચોંકીને પાછળ ફરી. એરપોર્ટના ઘોંઘાટ વચ્ચે પણ, આ અવાજ તેને તરત જ ઓળખાઈ ગયો. એ જ ચહેરો. એ જ આંખો. સમયની રેખાઓએ તેને થોડો વૃદ્ધ બનાવ્યો હતો, થોડો વધુ શાંત – પણ તેના હૃદયમાં પથ્થર જેવી સ્થિરતા હતી: કુમાર.
વર્ષોના વહાણાં પછી બંને સામસામે ઊભાં હતાં. કોઈ ઔપચારિક ઓળખાણની જરૂર નહોતી. તેમનો આખો ભૂતકાળ તેમની આંખોમાં તરબતર હતો, જાણે એક ખુલ્લી કિતાબ.
"તું અહીં?" દીપિકા પૂછવા ઈચ્છતી હતી, પણ તેના ગળામાં શબ્દો અટવાઈ ગયા. કુમાર પણ બોલી શક્યો નહીં. તેના ચહેરા પર માત્ર એક હળવું સ્મિત અને પછી એક મૌન અભિવાદન. કેટલાક સંબંધો શબ્દોથી નહીં, પણ તૂટેલા પળોના સંગીતથી બોલાય છે.
વિમાન લેન્ડ થવાની તૈયારીમાં હતું, પણ અચાનક દુર્ઘટના સર્જાઈ. વિમાનના એન્જિન સાથે પક્ષીઓ અથડાતા એક મોટો ધડાકો થયો. પાયલટે પોતાની સૂઝબૂઝ અને તાલીમનું કૌશલ્ય બતાવતા વિમાનને સલામત રીતે જમીન પર લેન્ડ કરાવ્યું. લોકોને નાની-મોટી સામાન્ય ઇજાઓ થઈ, પરંતુ એક મોટી હોનારત ટળી ગઈ.
ઘૂંટો અવાજ, અફરાતફરી, એલાર્મનો અવાજ, ધુમાડાના ગોટેગોટા, અને દોડતી ભીડ. આ બધાની વચ્ચે, દીપિકા અને કુમાર એકબીજાને શોધીને એરપોર્ટના એક ખૂણામાં, કોરિડોરમાં આવીને ઊભાં રહ્યાં. તેમની આંખોમાં ભય હતો, પણ એકબીજાની હાજરીથી મળતી અજાણી શાંતિ પણ હતી.
ભાગ 2: ભૂતકાળના દઝારા
દિપીકા છઠ્ઠા માળેથી નીચે જોઈ રહી હતી — વર્ષો પહેલાંની એવી જ એક સાંજ હતી, જ્યારે તેણીએ છેલ્લીવાર કુમારને જોયો હતો. તેની સ્મૃતિઓ પંદર વર્ષ પાછળ ધકેલાઈ ગઈ, સુરતના એક કોલેજ કેમ્પસમાં.
એ ઉનાળાની ઢળતી સાંજ હતી. કુમાર ત્યારે ઇન્ટર્નશિપ માટે નવો-નવો આવ્યો હતો. દીપિકા સોશિયલ વર્કના વિષયમાં પોતાની ફેકલ્ટીની સૌથી તેજસ્વી વિદ્યાર્થીની હતી. જ્યાંથી શીખવવાનું શરૂ થતું હતું, ત્યાં જ પ્રેમ પાંગર્યો હતો. દીપિકાની મોહક નજર અને કુમારની શાંત, ચિત્ત મુસ્કાનમાં કંઈક એવું હતું, જે એકબીજાને ખેંચતું હતું.
મિત્રતા, પ્રેમ, સમર્પણ – બધું જ તેમની સમજની બહાર બનતું હતું. તેમનો સંબંધ પ્રેમ, સમર્થન અને સમજૂતીથી ભરેલો હતો. પણ પછી... જીવનમાં એક વળાંક આવ્યો. કુમારને મેટરનિટી હોસ્પિટલના રિસર્ચ માટે દિલ્હી જવું પડ્યું. દીપિકા ત્યાં જ રહી.
શરૂઆતમાં ચિઠ્ઠીઓ, મેસેજ, કોલ... પછી ધીમે ધીમે જવાબો ટાળવામાં આવતા ગયા. પછી... નમણા શબ્દોનું મૌન છવાઈ ગયું. દિલથી દૂર નહોતા, પણ દુનિયાથી દૂર થવાની પ્રક્રિયા શરૂ થઈ ગઈ હતી. દીપિકા માટે પ્રેમ સમર્પણ હતો. કુમાર માટે તે પ્રેમ એક પડાવ હતો – ભલે લાગણીભર્યો પડાવ.
જ્યારે કુમાર ફરી પાછો આવ્યો, ત્યારે દીપિકા તૂટી ચૂકી હતી. તે ચૂપચાપ પોતાનું ઘર છોડીને એક નવી NGO માં કામ કરવા લાગી. ક્યારેક તેના મનમાં પ્રશ્ન થતો: "કેમ તું રોકાયો નહીં?" પણ જવાબ કોઈની પાસે નહોતો.
અને આજે... પંદર વર્ષ પછી... એ જ આંખો તેની સામે ઊભી હતી.
ભાગ 3: પૂર્ણતા
“કેટલાક પળ માત્ર સંજોગો ઉભાં કરે છે… પણ લાગણીઓ તો પહેલેથી હાજર હોય છે.”
વિમાન દુર્ઘટના બાદ આખું એરપોર્ટ બંધ કરી દેવામાં આવ્યું. મુસાફરોને નજીકની હોટલમાં મોકલવામાં આવ્યા. દીપિકા અને કુમાર – વર્ષો પછી એક જ રૂમમાં. તેમણે ભલે કહ્યું કે આ સંજોગ હતો, પણ બંને જાણતાં હતાં કે આ ક્ષણ કોઈ ગોઠવાયેલ ભાગ્ય જેવી હતી.
રૂમ સામાન્ય હતો. બેડ બંને તરફ અલગ, વચ્ચે ટેબલ. બારીની બહાર વરસાદ ટપકતો રહ્યો. અંદર, એક ઉગતું મૌન. કુમાર પાસે શબ્દો ઓછા હતા. દીપિકા પાસે પ્રશ્નો વધારે નહોતા.
તેણીએ બે કપ ચા બનાવી. વરસાદી માહોલ વચ્ચે ચાની સુગંધે આખા વાતાવરણને ગરમ કરી દીધું. તેમની વચ્ચે ધીમે ધીમે વાતો થવા લાગી. હળવી રમૂજમાંથી શરૂ થયેલી વાતો સહાનુભૂતિ સુધી પહોંચી.
"તમે હજુ પણ ચાની પહેલી ચૂંટકી પહેલાં લંબાવો છો?" દીપિકા હસતાં પૂછે છે.
"હું બધું બદલાયો છું... પણ તારી યાદ સામે હજી પણ નમ્ર રહ્યો છું," કુમારનો અવાજ નમ્ર રહે છે.
થોડી વાર માટે શાંતિ છવાઈ. પછી વાત થઈ… એ રાતની. જે રાત્રે દીપિકા બોલ્યા વગર ચાલી ગઈ હતી… અને કુમાર પણ તેને રોકી શક્યો નહોતો.
"હું રોકી શક્યો હોત, દીપિકા…" કુમાર કહે છે, હાથના કપને મજબૂતીથી પકડતાં. "પણ તું જે રીતે જોઈ… એ રીતે હું જોઈ જ શક્યો નહોતો."
"એટલે જ તું રોકાયો નહીં?"
"હું ગૂંગો હતો… અને તું એ ખાલીપણું ભરી શકતી હતી. પણ તું મારી આગળ રહી શકી નહીં."
તેમના સંવાદોમાં કોઈ તીવ્રતા નહોતી… માત્ર પોતાની જાત સામે નમતી ક્ષમાઓ હતી. થોડી પળો પછી… દીપિકા ધીમેથી ઊભી થાય છે. કુમારની પાસે આવે છે.
"એ રાત અધૂરી રહી હતી, કુમાર..." "આજે જો ફરી લખાઈ રહી હોય... તો શબ્દો ન હોવા જોઈએ."
કુમારની આંખોમાં પાણી હતું. કોઈ શરમ નહીં, કોઈ ઉતાવળ નહીં. તેને એ પળ ગમતી હતી, જ્યારે બીજું કંઈ પૂછવાનું રહેતું નથી... માત્ર હાથ પકડીને આંખમાં જોઈ લેવાં જેટલું પૂરતું હોય છે.
તેમણે હાથ પકડી લીધો. દૃષ્ટિ સાંકેતિક હતી. આ રાત્રે સંબંધો શબ્દોથી નહીં, શ્વાસોથી લખાતા હતા. બહાર વરસાદ વરસતો રહ્યો. અંદર, તેમનો આખો ભૂતકાળ ફરીથી ઓગળતો રહ્યો...
ભાગ 4: સુવર્ણ સવાર
"ક્યારેક, આખી રાત જે કહેતી રહી હોય... સવાર તેનું ઉત્તર હોય છે."
એ રાત્રિ લાંબી હતી – પણ થાકી ગયેલી નહીં. એમાં કોઈ ઉતાવળ નહોતી. કોઈ બીભત્સ અભિવ્યક્તિ નહોતી. માત્ર બે લોકો હતાં, જેઓ ન તો ફરી શરૂ થયા હતા, ન તો આખરે પહોંચ્યા હતા... એમણે માત્ર એક અધૂરા અધ્યાયને ફરીથી ખોલ્યો હતો.
સવારના છ વાગ્યા. હોટલની બાલ્કનીમાંથી ઉજાસની લીલીછમ રેખાઓ અમદાવાદ શહેર પર પથરાતી હતી. કુમાર બાલ્કનીમાં ઊભો હતો. હાથમાં ચાનો કપ. બહાર પંખીઓનો કલરવ સંભળાતો હતો. અંદર શાંતિ હતી.
દીપિકા ધીમેથી અંદરથી બહાર આવી. હાથમાં શાલ, આંખોમાં ઊંઘની ભીની અસર અને હૈયામાં એક અજાણી શાંતિ.
"ઘણી વાર થયું છે, બાલ્કનીમાંથી એવો દિવસ જોયો નથી," દીપિકા આંખ મીંચીને શ્વાસ લે છે. "એમ લાગે છે કે આજે હું કોઈ ગુનો કર્યા વગર જીવતી થઈ છું..."
કુમાર તેની તરફ જુએ છે. ચાનો કપ ખાલી થઈ ગયો હતો... પણ તેની આંખો ફરીથી ભરાઈ ગઈ હતી.
"આ શહેરે ઘણું બદલી નાખ્યું છે..." કુમાર બોલે છે, "પણ તું... તું હજુ એ જ લાગે છે."
"હું પણ એવું જ લાગે છે..." દીપિકા એક શ્વાસ લઈ વધુ નજીક આવે છે, "પણ હવે હું પાછી ફરી ન શકું. હવે હું તૂટી શકતી નથી."
કુમાર થંભી જાય છે. થોડા શબ્દો બોલવાનો પ્રયત્ન કરે છે.
"તો શું થયું… ગઈકાલની રાત ભૂલ બની ગઈ?"
"ના… એ તો એ જીવંત સ્મૃતિ હતી… જેની રાહ મને વર્ષોથી હતી." "પણ હવે હું એની સાથે જીવવા નથી માંગતી, એ સાથથી એક નવી દિશા શોધવા માંગું છું."
દૂર સૂરજ ઊગતો રહ્યો.
"તો શું હવે તું મને પુનઃ મળવાની ઇચ્છા રાખે છે?" કુમાર પૂછે છે – આશા સાથે, પણ ડર સાથે.
"હું હવે ફરી તૂટી પડવાનું નથી ઈચ્છતી, કુમાર. જો તું આજે ફરી ગયો... તો હું હવે એ દીપિકા રહી નથી જે તને પાછું જોશે."
"અને હું હવે એ કુમાર નથી... જે તને છોડીને આગળ વધે."
કોઈ કટોકટીભરેલો પડાવ નહોતો. માત્ર એક શાંત નિવૃત્તિ હતી. જ્યાં બંને પોતાને ફરીથી શોધી રહ્યાં હતાં – નવા સ્વરૂપે. તેમણે હાથ પકડી લીધા. એ સ્પર્શ ઓળખીતો હતો – પણ હવે એમાં કોઈ ઉણપ નહોતી, માત્ર સાંભળેલી સહજતા હતી.
ભાગ 5: વાસ્તવિકતાનો સંઘર્ષ
"સંબંધો ભાષા છે લાગણીઓની... પણ જીવન તો સમય, સ્થળ અને ફરજોની ગણિત છે."
ચેકઆઉટનો સમય થયો હતો. હોટલના રિસેપ્શનમાં એક શાંત વાતાવરણ હતું. બહાર હજી પણ હળવો વરસાદ પડી રહ્યો હતો – જાણે કે પ્રકૃતિ પણ કહાનીની એક મુલાયમ પાંખ જેવી બની ગઈ હોય.
દીપિકા અને કુમાર... બંને બેગ સાથે ઊભા હતા. પીછેહઠ નહોતી, પણ સ્પષ્ટતા પણ નહોતી.
"મારે પાછું જવું છે..." દીપિકા શાંત અવાજે કહે છે. "મારા ઘરમાં મારી પાસે જવાબદારીઓ છે... મારો પતિ છે... મારા બાળકો છે."
કુમાર થંભી જાય છે. જાણે તેનું અંતર પાછું ખસે છે.
"હું જાણું છું... અને એ પણ જાણું છું કે એ શું ખૂટે છે એ માટે તું અદાલતમાં નથી."
"મારે તને કંઈ પુરાવામાં મૂકવો નથી, કુમાર. પણ તું સમજશે ને?" "એમ નથી કે જે બન્યું એ ભૂલ હતું..." "પણ હવે જો હું એ સ્મૃતિને હવેના વર્તમાનમાં ઘસી નાખું, તો બધું અધૂરું રહી જશે."
અચાનક બધું વજનદાર લાગવા લાગે છે. પ્રેમ, જે સવારે મુક્ત લાગતો હતો – હવે પાછું બંધાઈ ગયું હોય એવું લાગે છે.
"મારે પણ બધું ફરી પાછું માંગવું નથી, દીપિકા," "મારે તું એ રીતે યાદ રાખવી છે... જ્યાં તું મારી પાસે હતી – દિલથી."
દીપિકાની આંખોમાં ભીની ઝાંખી થાય છે.
"તો પછી શું આપણે એ રાત્રિને સ્મૃતિમાં રાખીશું? બસ એક વાર્તા સમાન?"
"ના... એ આપણા હૃદયમાં રહેશે. એ આપણા બંને માટે હોય એવું થશે. કોઈ છબી નહીં, કોઈ ફોટો નહીં... માત્ર ભીતર ઝીલેલી તીવ્ર પળ."
તેઓ બંને બહાર નીકળે છે. ટેક્સી માટે રાહ જુએ છે. અને એ ક્ષણે, કુમાર એક કાગળની કોણી દીપિકાના હાથે આપી દે છે.
"શું છે આ?"
"મારું નવું સરનામું. આજે નહીં... પણ ક્યારેક, જો તું તારી અંદર એક ખાલી જગ્યા અનુભવે... તો બસ લખી દે."
દીપિકા તેની તરફ જુએ છે. શું કહે તે ન સમજાય. બસ નમ્ર આંખો અને નમસ્કાર જેવી સ્પષ્ટ પાંખ. ટેક્સી આવે છે. દીપિકા બેસે છે. ટેક્સી નીકળી જાય છે. કુમાર તેની પાછળ એકલો અધૂરો ઊભો રહે છે.
ભાગ 6: પૂર્ણતા કે ફરી અધૂરા?
સુરતનું NGO દીપિકા માટે જીવનનો એક નવો અધ્યાય હતું. બે મહિનાથી તે બાળકો સાથે દિવાળીની તૈયારીઓમાં વ્યસ્ત હતી, પણ તેનું મન ક્યાંક બીજી જ દુનિયામાં ખોવાયેલું રહેતું. સાંજના ચાર વાગ્યે, જ્યારે તે નાના ભૂલકાંઓને ફરસાણ વહેંચી રહી હતી, ત્યારે અચાનક તેનો ફોન ઝબક્યો. સ્ક્રીન પર કુમારનું નામ જોઈને તેના હૃદયમાં એક અણજાણી કંપારી ફરી વળી.
"હેપ્પી દિવાળી, દીપિકા. આજે બસ... તારું સ્મરણ આવ્યું," કુમારનો અવાજ સ્ક્રીન પાછળથી રંગબેરંગી દીવાની જેમ પ્રકાશી રહ્યો હતો.
દીપિકાના અવાજમાં મધુરતા હતી, પણ મન થોડું અશાંત હતું, "મરજી પણ, દિવાળી એ ઉજાસનું ભેટ આપે છે. એમાં તમે એટલા દૂર ખીલ્યા લાગો છો."
"દૂર છું, પણ અંતરમાં તારે નજીક જ," કુમારે કહ્યું અને ફોન કટ થયો. લગ્નજીવનની જવાબદારીઓ વચ્ચે દીપિકા એક ક્ષણ માટે સાચું હસી, પણ આ શબ્દો વાસ્તવિકતા કરતાં અમૂર્ત યાદો વધારે હતા.
પાંચ દિવસ પછી, પ્રવાસ પતાવી દીપિકા ઘરે પાછી ફરી. એક પાર્સલ તેની રાહ જોઈ રહ્યું હતું. કાચ ઢાંકેલી ફ્રેમમાં એક એરપોર્ટની કડક બ્લેક-એન્ડ-વ્હાઇટ તસવીર હતી. તસવીરમાં બ્રેકડાઉન થયેલા વિમાનની પાછળના ડેક પર સફાઈ ચાલી રહી હતી, અને એક કારનો અસ્પષ્ટ પડછાયો દેખાઈ રહ્યો હતો. ફ્રેમના પાછળના ભાગે એક કાગળ ચોંટેલો હતો.
"આ દૃશ્યમાં એ ઘડીયાળ છે જયારે તમારા સાથે મારી નજર ભળી. જૂનું વિમાન ભલે સારી રીતે ઉડે કે ના— પણ એ પળ મારી જિંદગીનું નવું ટર્મિનલ હતું. — કુમાર."
દીપિકાએ ચૂપચાપ ફ્રેમને લાઇટ સામે રાખી. તેની આંખોમાં ભૂતકાળના પડઘા સ્પષ્ટ દેખાઈ રહ્યા હતા. તેણે તે પત્રની પાછળ લખવાનું શરૂ કર્યું. શબ્દો સહજતાથી વહી રહ્યા હતા. બધું લખાઈ ગયા પછી, તેણે કાગળનું એક કડક પાકીટ બનાવ્યું. પણ તેણે તે પાકીટ પોસ્ટના પેટમાં નાખવાને બદલે, કબાટના એક ગુપ્ત ખાનામાં સાચવી રાખ્યું. અમુક વાર્તાઓ કદાચ ક્યારેય પોસ્ટ નથી થતી.
દસ દિવસ પછી, કુમાર અમદાવાદમાં એક કોન્ફરન્સમાં પોતાનો રિપોર્ટ પ્રસ્તુત કરી રહ્યો હતો. સાંજે રિવરફ્રન્ટ પર હળવો પવન વાઈ રહ્યો હતો. તે એક લીલી બેન્ચ પર બેઠો, તેનો મોબાઈલ બેટરી ડાઉન હોવાને કારણે સ્લીપ મોડમાં હતો. તેણે કરચલીવાળી ડાયરી ખોલી, જેમાં દીપિકાનો છેલ્લો ચોપડો હતો:
"હું હજી ગુનો કરું છું — તારા વિના ખાલી જગ્યા શોધું છું. કદી સાથ ન આવ એ પછી પણ, તું હવે મારા શ્વાસમાં આવે છે... અને હું તારા માટે શબ્દો લખીને પછી ફાડી નાખું છું."
ડાયરીના પાનાં પાણીની લહેરો પર ધીમેથી હવામાં ઉડ્યા. કુમારે તેને પકડીને પાનાં ફરીથી ફેરવ્યા નહીં. તે જાણતો હતો કે આ ઉજ્જડપનમાં યાદો શું ઝૂમતી રહે છે: અધૂરાપણું – પણ પ્રેમથી ભરેલું.
ફરી એ રાત. રિવરફ્રન્ટનું ઘડિયાળ દસ વાગ્યે વાગ્યું. પીડાની સીમા તેનું જ અસ્તિત્વ હતી. એક પાંચ સેકન્ડની નજર. દીપિકાએ પોતાની કારમાંથી પસાર થતાં કુમારને જોયો. કાર રોકી શકાતી ન હતી. કુમાર પળભર ચોંકીને વળ્યો. તેની આંખોમાં સ્મિત આપી શકાય એમ નહોતું. એક જ ક્ષણમાં નિર્ણય લેવાઈ ગયો. કોઈ સંવાદ થયો નહીં— પછી બંનેના પગલાં જુદી જુદી દિશામાં વળી ગયા. દરિયા પર ચંદ્ર તરતો રહ્યો, પાણીમાં તેનું પ્રતિબિંબ લહેરાતું રહ્યું, અને દૂર મેઘલી શેરીમાં વરસાદના ટીપાં ટપકવા લાગ્યા.
એક વર્ષ પછી. સ્માર્ટ લાઇબ્રેરીના શેલ્ફમાં એક નવી કિતાબ આવી. શીર્ષક: "Unbroken Relics – A Study of Incomplete Bonds" લેખક: Dr. Kumar Mehta. પ્રસ્તાવનાના પ્રથમ પાને ગુજરાતીમાં એક નાની લાઇન હતી:
"એ રાતે, એક સૂકો શબ્દ પણ ઉચ્ચાર્યો ન હતો... છતાં પ્રેમ એ રાતે બધી ચાંદની વાળી દીવડી જેમ મારી અજવાળમાં પડ્યો અને હજી પડે છે."
સબ-હેડનો કૅપ્શન હતો — "દીપિકા, wherever the sky is the same."
લાઇબ્રેરીના શાંત વાતાવરણમાં ઉભેલી દીપિકાએ એ કિતાબ હાથમાં લીધી. જાણે આખું વિશ્વ આ પૃષ્ઠોને સાંભળી રહ્યું હતું, અને તે પૃષ્ઠોનો અંત બસ આ જ હતો—
"અધૂરા સંબંધો કદી પૂર્ણ ન થાય, પણ એ પૂર્ણતાનો લાગણીભર્યો ભ્રમ એક નવો અનુભવ છોડી જાય."
ક્યારેક જિંદગી એવું પાન છાપે છે કે,
લેખક અને પાત્ર — બંને એનો અર્થ સમજી શકતા ન હોય. પણ વાંચનાર — એ અર્થ એમની જિંદગીમાં પૂરેપૂરો રસ ભરીને જીવે છે.
આ લઘુનોવલ વિશે તમારા કેવા પ્રતિભાવો છે?
શું તમને આ "અધૂરા સંબંધો" ની વાર્તા ગમી?
આપના અભિપ્રાયો જાણવાની મને રાહ રહેશે..
✨ અંતઃસૂચન:
"કેટલાય સંબંધો સમયથી ટૂટી જાય છે...
પણ સાચો પ્રેમ પળની રાહ જુએ છે."
"પ્રેમ જ્યાં તૂટી ગયો હતો… ત્યાંથી નહીં…
જ્યાંથી સમજાયો નહોતો, ત્યાંથી ફરી શરૂ થયો હતો."
"કેટલાક સંબંધો ભલે ફરી પાછા ન આવે...
પણ એ દાયકાઓ સુધી હૃદયમાં જીવંત રહે,
એ માટે એક પળ પૂરતી હોય છે..."
"પ્રેમ એ નથી કે જે તને જાતગત રીતે પામે...
ક્યારેક એ તને પૂર્ણ થવા દે છે — ભલે અલગ અલગ માર્ગે ચાલીને."
“અધૂરા સંબંધો કદી પૂર્ણ ન થાય,
પણ એ પૂર્ણતા નો લાગણીભર્યો ભ્રમ
એક નવો અનુભવ છોડી જાય.”
●○સમાપ્ત ○●
🙏...અસ્તુ...🙏
