એક સમય એવો હતો જ્યારે ઈન્ટરનેટ નોતું…ત્યારે રમવા ઘરે જાતા, મામાના ઘરે જતાં અને મહિનો સુધી ત્યાં રહી જતાં.દાદા-દાદી સાથે કલાકો સુધી બેસવાનું,કુટુંબ સાથે જમવા માટે એક સાથે બેસી જમવાનું…અંદરથી 'વસુધૈવ કુટુંબકમ' ની ભાવના જીવંત લાગતી હતી.
હું તો ખાસ યાદ આવે છે –જેમ જમવાનું ન મળે તો પણ પાંચ પાંચ કલાક સુધી કડકડતી ઉકળાટમાં રમતો,દાવ ન આપી એ સુધી કોઈ રમણ છોડતું નહિ.અને આજે?આજના બાળકો PUBG રમે, Insta સ્ક્રોલ કરે, Whatsapp પર “Hi” લખે –પણ actual “હાય” બોલવાનું પણ ભુલાઈ ગયું છે…સમય બધાને ઓછો પડે છે,અને જવાબ તૈયાર – "હું વ્યસ્ત છું!"જાણે બધા કોઈ અંબાણીના CEO હોય એમ વ્યસ્ત…
મને યાદ છે...શામના ચાર વાગે રમીએ, અંધારું થાય ત્યા સુધી દાવ પૂરો કરીએ –ભલે ગોળો ન દેખાય તો પણ રમ્યા વગર રહી ના શકતા.કોઈના બોલાવા આવવા સુધી તો પાટીયું છોડાતું ન નહિ!
એ રંગીન દુનિયા...જ્યાં લંગડી હતી, ઘોડા-દાવ હતા, ગિલ્લી-દંડા હતા –જેમાં દોડવું પડતું, રેડવું પડતું, હસવું પડતું અને બsometimes ખોટું-વચ્ચું પણ થતું.પણ એમાં પણ મજા હતી,કારણ કે એમાં "જીવન" હતું.
મોબાઈલ વગરની યાદો:એક વખત શિબિરમાં ગયા હતા – ખિસ્સામાં એક ઢોચિયો નહિ અને મોબાઈલ તો ક્યાંથી!એટલા માંય 360 બાળકો અને અમારું પથક...જ્યાં અમે 50 ગુજરાતી – પણ બધાને રમી ને ગમાવી લીધા.રાજસ્થાની, મુંબઈથી આવ્યા લોકો પણ હવે “હાલો ગરબા રમવા” કહેવા લાગ્યા!એ મોજ તો એવી હતી કે... "પગ માં પાણી ન વાળાય એવી મજા."
હા, હવે ઈન્ટરનેટથી બધું મળી જાય એ સાચું છે...પણ મારો એક પ્રશ્ન છે –મને બાળપણની એ રમત પાછી આપી શકશે ઈન્ટરનેટ?મને WhatsApp પર “Hi” નહિ, પણ સીધા ઘરે આવી જાય એવો મિત્ર પાછો આપી દેશે?એવા અતિથિ પાછા આપે જે કોઈ તિથિ વિના પણ દરવાજે ઊભો હોય?અને એ ભોજન... જે માતાજી ઊંચા તળિયામાં પકાવે અને અમે ટલામાં હાથ ઘૂસાડી લઉં!
મારે માત્ર એક જ વસ્તુ જોઈએ છે...
મારું બાળ-રંગ પાછું આપો... એ રંગ જે ઈન્ટરનેટની રોશનીમાં ક્યાંક ગુમ થઈ ગયું છે.
ઈન્ટરનેટ પહેલાંનું બાળપણ એક અનોખું અને યાદગાર સમય હતું. તે સમયમાં બાળકોને બહાર રમવા માટે વધુ તક મળતી હતી. બાલમિત્રો સાથે બાગમાં રમવું, પકડાપકડી, છુપામુકી, અને કબડી જેવી રમતો રમવી એ સામાન્ય વાત હતી.
બાળકોને કુદરતની નજીક રહેવાની તક મળતી હતી, જ્યાં તેઓ વૃક્ષો પર ચઢતા, નદીઓમાં તરતા અને ખેતરોમાં દોડતા હતા. આ સમયગાળા દરમિયાન, વાર્તાઓ સાંભળવી, પુસ્તક વાંચવું અને કલા અને હસ્તકલા જેવી સર્જનાત્મક પ્રવૃત્તિઓમાં ભાગ લેવું પણ મહત્વપૂર્ણ હતું.
બાળપણમાં રમતો અને સાથીઓ સાથેના સંબંધો વધુ મજબૂત હતા, કારણ કે ટેકનોલોજીનો અભાવ હતો. બાળકોને એકબીજાના સાથમાં આનંદ માણવો અને જીવનના નાના પળોમાં ખુશી શોધવી આવડતી હતી.
આ રીતે, ઈન્ટરનેટ પહેલાંનું બાળપણ એક રંગીન અને નિર્દોષ દુનિયા હતી, જ્યાં મૌલિક આનંદ અને સાહસની કોઈ કમી નહોતી.
બાળપણની યાદો દરેક વ્યક્તિ માટે વિશેષ અને અનમોલ હોય છે. તે સમયગાળા દરમિયાન, જીવન સરળ અને નિર્દોષ હતું. બાલમિત્રો સાથે રમવા, બાગમાં દોડવા, અને કુદરતની સુંદરતા માણવા માટે ઘણો સમય મળતો હતો.
બાળપણમાં, પકડાપકડી, છુપામુકી, અને કબડી જેવી રમતો રમવી સામાન્ય હતી. આ રમતોમાં મજા અને સાહસનો અનુભવ થતો. જ્યારે વરસાદ પડતો, ત્યારે કાગળની નાવ બનાવવી અને પાણીમાં તરવું એ એક અનોખું આનંદ હતું.
વાર્તાઓ સાંભળવી અને પુસ્તક વાંચવું પણ મહત્વપૂર્ણ હતું. દાદા-દાદી કે માતા-પિતા દ્વારા સાંભળેલી વાર્તાઓમાં જાદુ અને સાહસની દુનિયા હતી.
આ સમયગાળા દરમિયાન, ટેકનોલોજીનો અભાવ હતો, જેના કારણે બાળકોને એકબીજાના સાથમાં વધુ સમય વિતાવવાનો અને મૌલિક આનંદ માણવાનો મોકો મળતો હતો.
આ રીતે, બાળપણની યાદો હંમેશા દિલને સ્પર્શી જાય છે, અને તે સમયની મીઠી યાદો જીવનભર સાથે રહે છે.
