അപ്പുവിന്റെ സ്വപ്നംഅപ്പു, ഒരു ചെറിയ കുട്ടി, തിരുവനന്തപുരത്തെ ഒരു പഴയ വീട്ടിലാണ് താമസിച്ചിരുന്നത്. അവന്റെ വീടിന്റെ മുറ്റത്ത് ഒരു വലിയ മാവുണ്ടായിരുന്നു. ആ മാവാണ് അവന്റെ ഏറ്റവും വലിയ കൂട്ടുകാരൻ. അവന് കളിക്കാൻ കൂട്ടുകാരില്ല, അതിനാൽ അവൻ മാവിനോട് സംസാരിക്കും, അതിൽ കയറി ഇരിക്കും, അതിന്റെ ചില്ലകളിൽ ഊഞ്ഞാലാടും.ഒരു ദിവസം, അപ്പു മാവിന്റെ ചുവട്ടിൽ കളിക്കുമ്പോൾ, ഒരു പഴയ പെട്ടി കണ്ടു. പെട്ടിയിൽ നിറയെ പഴയ കളിപ്പാട്ടങ്ങളായിരുന്നു. ആ കളിപ്പാട്ടങ്ങളിൽ ഒരുകൊമ്പൻ ആനയും ഉണ്ടായിരുന്നു. അപ്പു ആനയെ എടുത്തു, അതിന്റെ കൊമ്പ് വൃത്തിയാക്കി, അതിനെ പുതിയൊരു തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞു.അന്ന് രാത്രി അപ്പു ഉറങ്ങാൻ കിടന്നപ്പോൾ ആന അവന്റെ സ്വപ്നത്തിൽ വന്നു. ആന അപ്പുവിനോട് സംസാരിച്ചു, "നീയെന്റെ കൂട്ടുകാരനാണ്. എനിക്ക് നിന്നോട് ഒരു രഹസ്യം പറയാനുണ്ട്. ഈ മാവിൻചുവട്ടിൽ ഒരു നിധി ഒളിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആ നിധി നിനക്കാണ്."അപ്പു ഞെട്ടി ഉണർന്നു. പിറ്റേന്ന് രാവിലെ അവൻ മാവിൻചുവട്ടിൽ ചെന്ന് കുഴിച്ചു. ഒരുപാട് കുഴിച്ചതിന് ശേഷം അവനൊരു മൺകലത്തിൽ നിറയെ സ്വർണ്ണനാണയങ്ങൾ കണ്ടു. അവൻ സന്തോഷം കൊണ്ട് തുള്ളിച്ചാടി.അപ്പു മാവിൻചുവട്ടിൽ ചെന്ന് നന്ദി പറഞ്ഞു, "നന്ദി, എന്റെ കൂട്ടുകാരാ. നീയെനിക്കുവേണ്ടി ഈ നിധി സൂക്ഷിച്ചു."അപ്പുവിന്റെ വീട്ടുകാർക്ക് ഈ നിധി കണ്ടപ്പോൾ അതിശയമായി. അവർ ആ പണം കൊണ്ട് പുതിയൊരു വീട് വാങ്ങി, അപ്പുവിന് പുതിയ കളിപ്പാട്ടങ്ങൾ വാങ്ങി, അവനെ നല്ലൊരു സ്കൂളിൽ ചേർത്തു.അപ്പുവിന് പുതിയ കൂട്ടുകാരെ കിട്ടി. അവൻ അവരോടൊപ്പം കളിച്ചു, സ്കൂളിൽ പോയി, പഠിച്ചു. പക്ഷെ അവൻ മാവിനെയും കൊമ്പൻ ആനയെയും മറന്നില്ല. അവൻ എല്ലാ ദിവസവും വീട്ടിൽ വരുമ്പോൾ ആദ്യം മാവിൻചുവട്ടിൽ ചെന്ന് നന്ദി പറയും. അവന്റെ മാവ് സന്തോഷത്തോടെ അവനെ നോക്കി തലയാട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കും കടലിന്റെ കവിതഅതൊരു വലിയ മഴക്കാലത്തിനു ശേഷമുള്ള പുലർച്ചെയായിരുന്നു. കടപ്പുറത്തെ ഓളങ്ങൾ പതിവിലും രൗദ്രമായി കരയെ തഴുകി മടങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പന്ത്രണ്ട് വയസ്സുകാരനായ അപ്പു, നനഞ്ഞ മണലിലൂടെ നടന്നു. ഇന്നലെ രാത്രിയിലെ കാറ്റും മഴയും കടലിൽ നിന്ന് ഒരുപാട് രഹസ്യങ്ങൾ കരയിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ചിപ്പികളും, ശംഖുകളും, പലതരം മരക്കഷണങ്ങളും, പ്ലാസ്റ്റിക് കുപ്പികളും... അതിനിടയിലാണ് അപ്പു അത് കണ്ടത്.തിളക്കമുള്ള നീലനിറമുള്ള, ഒരുകാലത്ത് ഏതോ കപ്പലിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നിരിക്കാവുന്ന, ഒരു ചെറിയ കുപ്പി. കാലപ്പഴക്കത്താൽ അതിൽ പായലുകൾ പറ്റിപ്പിടിച്ചിരുന്നു. അപ്പുവിന് അത്ഭുതം തോന്നി. കടലെടുത്ത കുപ്പികൾ പലതും അവൻ കണ്ടിട്ടുണ്ട്, പക്ഷേ ഇങ്ങനെയൊന്ന് ആദ്യമായാണ്. അതൊരു സാധാരണ കുപ്പിയായിരുന്നില്ല, ഒരു അടപ്പുകൊണ്ട് ഭദ്രമായി അടച്ചുവെച്ച, ഉള്ളിൽ എന്തോ ഒളിപ്പിച്ച ഒരു നിധിപ്പെട്ടി പോലെ.അപ്പു അത് ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം കൈയ്യിലെടുത്തു. മരത്തിന്റെ അടപ്പ് തുരുമ്പെടുത്തിരുന്നതിനാൽ അവനത് തുറക്കാൻ നന്നായി കഷ്ടപ്പെട്ടു. ഒടുവിൽ വിരൽകൊണ്ട് കുത്തിയിളക്കി അടപ്പ് തുറന്നപ്പോൾ, ഉപ്പുവെള്ളത്തിന്റെ നേർത്ത ഗന്ധം പുറത്തേക്ക് വന്നു. ഉള്ളിൽ ഒരു കടലാസ് ചുരുട്ടി വെച്ചിരിക്കുന്നു!അപ്പുവിന്റെ ഹൃദയം വേഗത്തിൽ മിടിച്ചു. അതൊരു നിധി ഭൂപടമായിരിക്കുമോ? അതോ, സഹായം അഭ്യർത്ഥിച്ചുള്ള ഒരു സന്ദേശമോ? ആകാംഷയോടെ അവൻ ആ കടലാസ് ചുരുൾ നിവർത്തി. അതിൽ നിറം മങ്ങിയ അക്ഷരങ്ങൾ തെളിഞ്ഞു വന്നു. അതൊരു സന്ദേശമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ഒരു കവിതയായിരുന്നു."അലയടിക്കുന്ന തിരമാലകളെപ്പോലെആകാശത്തിൻറെ നീലിമയിൽനക്ഷത്രങ്ങൾ മിന്നിമറയുന്നു.ആഴങ്ങളിലെ നിശ്ശബ്ദതയിൽമൗനം പോലും ഒരു സംഗീതമാകുന്നു.കാറ്റിന്റെ കൈകളിൽ ഒതുങ്ങാത്ത കടൽഎന്റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ ആഴമാണ്."അപ്പുവിന് അതിശയം തോന്നി. വാക്കുകൾക്ക് പരിചിതമായ അർത്ഥങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും, ആ കവിതയുടെ ആഴം അവന് പൂർണ്ണമായി മനസ്സിലായില്ല. പക്ഷേ അതിന്റെ സൗന്ദര്യം അവന്റെ മനസ്സിൽ ഒരു തിരമാലപോലെ പതിഞ്ഞു. അവൻ ആ കവിതയെ ഒരു നിധി പോലെ സൂക്ഷിച്ചു.അപ്പു ഒരു ചിത്രകാരനാണ്. അവൻ കടലിൽ കണ്ട കാഴ്ചകൾ, മീൻപിടുത്തക്കാർ, ചുവന്ന വെയിലിൽ തിളങ്ങുന്ന തോണികൾ... ഇതൊക്കെ അവൻ മരക്കഷണങ്ങളിൽ വരയ്ക്കുമായിരുന്നു. പക്ഷേ ആ കവിത വായിച്ചതിന് ശേഷം അവന്റെ വരകൾക്ക് പുതിയൊരു നിറം വന്നു. അവൻ ആകാശത്തെയും കടലിനെയും ഒരേ ക്യാൻവാസിൽ ഒരുമിച്ചു വരച്ചു. നക്ഷത്രങ്ങൾ മീനുകളെപ്പോലെ കടലിൽ നീന്തിക്കളിക്കുന്നതും, തിരമാലകൾ മേഘങ്ങളെപ്പോലെ ആകാശത്ത് ഒഴുകി നടക്കുന്നതും അവൻ ഭാവനയിൽ കണ്ടു.അവന്റെ ചിത്രങ്ങൾ കണ്ടപ്പോൾ ഗ്രാമത്തിലെ മുതിർന്നവർ അത്ഭുതപ്പെട്ടു. ഒരു മീൻപിടുത്തക്കാരനായ വല്യപ്പൂപ്പൻ അപ്പുവിനോട് പറഞ്ഞു, "മകനേ, കടലിന് ഒരുപാട് കഥകളുണ്ട്. ആഴങ്ങളിലെ കവിതകളാണത്." അപ്പോൾ അപ്പുവിന് മനസ്സിലായി, തനിക്ക് ലഭിച്ചത് കേവലം ഒരു കടലാസ് ചുരുളായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ഒരു കടൽക്കഥയായിരുന്നു. കാലം മറന്ന ഏതോ യാത്രികൻ കടലിലൂടെ അയച്ച ഒരു സന്ദേശം.പിന്നീടങ്ങോട്ട് അപ്പുവിന്റെ ഓരോ ചിത്രവും കടലിന്റെ ഓരോ കഥകളായി മാറി. ഓരോ തവണയും തിരമാലകളുടെ ശബ്ദം കേൾക്കുമ്പോൾ അവൻ ആ കവിത ഓർക്കും, അവന്റെ കൈകൾ പുതിയൊരു കഥ വരയ്ക്കാൻ വെമ്പൽ കൊള്ളും. കടൽ അവനൊരു ചിത്രകാരൻ മാത്രമല്ല, കഥ കേൾക്കുന്നവനും കഥ പറയുന്നവനും കൂടിയാകാൻ അ.വസരം നൽകി. ആ കുപ്പിയും അതിലെ കവിതയും അവനൊരു പുതിയ ലോകം തുറന്നു കൊടുത്തു ഒരു കൊച്ചു കാക്കയുടെ കഥഒരിടത്തൊരിടത്ത്, ഒരു കാക്കക്കൂട്ടിലൊരു കൊച്ചു കാക്കയുണ്ടായിരുന്നു. അവന് ആകാശത്ത് പറന്നു നടക്കാൻ വളരെ ഇഷ്ടമായിരുന്നു. പക്ഷേ അവനൊരു പേടിയുണ്ടായിരുന്നു, താഴെ വീണാലോ എന്ന്. അതുകൊണ്ട് അവൻ എന്നും തന്റെ കൂട്ടിൽ ഒതുങ്ങിക്കൂടിയിരുന്നു.ഒരു ദിവസം അവന്റെ അമ്മ കാക്ക അവനോട് പറഞ്ഞു, "മകനേ, നീ എപ്പോഴും കൂട്ടിൽ ഒതുങ്ങിയിരുന്നാൽ എങ്ങനെയാണ് ലോകം കാണുന്നത്? പേടിക്കേണ്ട, ഞാൻ നിന്നോടൊപ്പമുണ്ട്."അവന്റെ അമ്മ അവനെ പറക്കാൻ പഠിപ്പിച്ചു. ആദ്യമൊക്കെ അവൻ പേടിച്ച് വിറച്ചു. പക്ഷേ അവന്റെ അമ്മ നൽകിയ ധൈര്യം അവന് ശക്തിയായി മാറി. അവൻ പതിയെ തന്റെ ചിറകുകൾ വിരിച്ച് പറന്നുയർന്നു.ആദ്യമൊക്കെ അവൻ ചെറിയ ദൂരങ്ങളിലേക്ക് പറന്നു. പിന്നീട് പതിയെ പതിയെ അവൻ കൂടുതൽ ദൂരങ്ങളിലേക്ക് പറക്കാൻ തുടങ്ങി. അവന്റെ പേടി മാറി, ആകാശത്തിന്റെ വിശാലമായ സൗന്ദര്യത്തിൽ അവൻ ലയിച്ചു.അവൻ ആകാശം മുഴുവൻ പറന്നു നടന്നു, പുതിയ സ്ഥലങ്ങൾ കണ്ടു. പുതിയ കൂട്ടുകാരെ ഉണ്ടാക്കി. പേടിച്ചും കൂട്ടിൽ ഒതുങ്ങിക്കൂടിയും ഇരുന്നെങ്കിൽ അവന് ഈ ലോകം കാണാൻ കഴിയില്ലായിരുന്നു. അവന് മനസ്സിലായി, പേടിയെ അതിജീവിച്ചാൽ മാത്രമേ ജീവിതത്തിൽ മുന്നോട്ട് പോകാൻ കഴിയൂ എന്ന്.കൂടുതൽ കഥകൾ വേണമെങ്കിൽ ചോദിക്കാവുന്നതായിരുന്നു
