విశాఖపట్నం రైల్వే క్వార్టర్స్‌ లో ఓ మధ్య తరగతి కుర్రాడు — *అర్జున్*. పదిహేను ఏళ్ల వయసునే తండ్రిని కోల్పోయాడు. తల్లి రాజమ్మ కు ఒకే ఆశ — అర్జున్ మంచి స్థితిలో ఉండాలి. అందుకోసమే అర్జున్ చిన్న వయసులోనే బుద్ధిగా మారిపోయాడు. కాలేజ్ పూర్తయ్యేసరికి ఉద్యోగం వచ్చింది — హైదరాబాద్లోని ఓ ప్రముఖ IT కంపెనీలో. కోడింగ్ చేయడం కాదు, జీవితాన్ని కోడింగ్ చేసినట్టుగా నిర్మించుకుంటున్నాడు అర్జున్.
సొంత గదిలో కూర్చుని తల్లి ఆరోగ్య ఖర్చులకు ప్రతి రూపాయి వాడుతూ, కొంచెం కొంచెంగా పొదుపులు పెంచుకుంటూ ముందుకెళ్తున్న కాలంలో… జీవితంలో అడుగుపెట్టింది ఆమె — **సమ్యుక్త**.
ఆమె గ్లామర్ ఒక పిలుపు లాంటిది — "నన్ను చూసేయ్!" అన్నట్టు. ఆఫీసులో కొత్తగా వచ్చిన ప్రాజెక్ట్ మేనేజర్. ప్యాక్షన్ వేర్, ఎక్స్‌పోజింగ్, బోల్డ్ టాక్, ఓవర్ కాంటిడెన్స్. మొదట అర్జున్ వంటి సీరియస్ కుర్రాడికి ఆమె అర్థంకాలేదు. కానీ సమయంతో పాటే — ఆమె అతనిని గుర్తించడానికి, ఆకర్షించడానికి మొదలు పెట్టింది ఓ *గేమ్*.
అర్జున్ అడిగేవాడు — "నిజంగా నువ్వు ఇలా బోల్డ్‌గా ఉండడం నీకు సహజమా?"
ఆమె నవ్వుతూ చెబుతుండేది —
"బోల్డ్నెస్ ఏదైనా బాడీలో కాదు అర్జున్... బ్రెయిన్‌లో ఉండాలి... ఆటల్లో కాదు, మనుషుల్ని నడిపించడంలో..."
ఈ మాటలు అర్జున్ మనసును తొలిచాయి. ప్రేమా? కావచ్చు. కానీ ఇది ఏదో మాయాజాలం.
ఒక రోజు ఆమె మృదువుగా అడిగింది —
"నీకేం తెలుసు ప్రేమంటే? వందల మాటలు, వేల మాటలు కాదు. ఎవరి కోసం నీవు నీ జీవితాన్ని రిస్క్ చేస్తావో, అదే ప్రేమ."
అర్జున్ గుండెకు ఆ మాటలు నేరుగా తాకాయి. తన పక్కన నిలబడ్డ అమ్మాయి కోసం, అతను ఏం చేసినా తక్కువే అనిపించింది. సమ్యుక్తకు ఒక పెద్ద సమస్య ఉందని చెప్పింది — "నన్ను నమ్ము అర్జున్, నా మీద నువ్వు పెట్టే నమ్మకమే నాకు అవసరం."
ఆమె అడిగింది: **ఐదు లక్షలు.**
తల్లి చికిత్స కోసం చేకుర్చుకున్న ఆ చివరి పొదుపు కూడా, ప్రేమ పేరుతో ఆమె చేతిలో పెట్టాడు. ఆమె కళ్ళల్లో చూపు ఏదో వేరే ఉద్దేశంతో ఉందన్న విషయం అర్జున్ గమనించలేకపోయాడు.
రెండు రోజులు, మూడు రోజులు... ఒక రోజు, అర్జున్ కాల్ చేశాడు — **"నువ్వు ఎక్కడ?"**
ఆమె స్వరమే మారిపోయింది —
"Don’t call me again. నా జీవితాన్ని నీవు ముడిపెట్టకు."
అదే చివరి సంభాషణ.
ఒకవైపు తల్లి అస్వస్థత, మరోవైపు ఆత్మగౌరవ నష్టం. అర్జున్ బ్రతకడం మీదే అనుమానం పెట్టుకున్నాడు. కానీ ఒక రాత్రి తల్లి చేతిని పట్టుకొని ఆమె పడకగదిలోంచి బయటకు తీసుకువచ్చాడు. “ఇప్పటివరకు మోసపోయిన జీవితానికే కళ్ళు మూస్తే, నిజమైన పాఠం నేర్చుకోలేను.”
అంతే — అర్జున్ గేమ్ మొదలుపెట్టాడు.
ఆమెను మళ్లీ కనిపెట్టడం మొదలెట్టాడు. సోషల్ మీడియా, లింక్డ్ ఇన్, ఫేక్ ఐడీలతో ఆమె whereabouts సేకరించడమేకాదు, ఆమెతో టచ్‌లో ఉండే ప్రైవేట్ నెట్‌వర్క్‌లోకి ప్రవేశించాడు.
ఆమె ముంబయిలో ఓ కంపెనీ స్టార్ట్‌అప్ చేసింది — **"SYNK DIGITALS"** — రియలిటీ వర్చువల్ ప్రాజెక్ట్. కొన్ని మిమిక్రీ, ఫేక్ ఇన్వెస్టర్ల పాత్రలతో అతను తన రంగం సిద్ధం చేశాడు.
ఒక రోజు, సమ్యుక్తకు ఓ సీఈవో నుంచి ఫోన్ వచ్చింది — "మీ కంపెనీలో పెట్టుబడి పెట్టదలుచుకున్నాం. కానీ ముందుగా ఓ కో-వెండర్‌గా కలిసొస్తున్నాం."
అంతే — అర్జున్ తన వేషధారణలో ఆమెకు దగ్గరయ్యాడు. ఆమె గుర్తించలేదు — గడ్డంతో, స్పెక్స్‌తో, లైట్ స్కిన్ టోన్‌తో అతను పూర్తిగా మారిపోయాడు.
కొన్ని సమావేశాల తరువాత, అర్జున్ ఆమె కంపెనీకి అంతర్గత సాఫ్ట్‌వేర్ బగ్ లీక్ చేశాడు — ఫేక్ ప్రాజెక్ట్‌గా. అంతే కాకుండా, మొదటి తన బ్యాంక్ చెక్ సక్రమంగా ఉన్నా — ఆమె అర్జున్ నుండి ఏవిధంగా సంతకం చేయించుకుందో ఆ ఫుటేజీ కూడా అతను సేకరించాడు.
ఒకరోజు న్యూస్ బ్రేక్ అయ్యింది —
**"SYNK DIGITALS caught in investment fraud scandal."**
ఇన్వెస్టర్లు వెనక్కి. కంపెనీ నష్టాల్లోకి. ఆమె మీద పోలీస్ కేసు. పత్రికలలో Shame shame headline. **అర్జున్ గెలిచాడు** — కానీ లోపల వెలితి తగ్గలేదు.
అర్జున్ ఒక రోజు రోడ్డు పక్కన చిన్న పిల్లల తో రీహాబ్‌ హోమ్ చూడగా ఆగిపోయాడు. అక్కడే తన స్వయంగా బాగా పనిచేస్తున్న ఒక యువతిని చూశాడు — *నందిని*. ఆమె కొన్నేళ్లుగా అనాథల కోసం పని చేస్తోంది. అర్జున్ ఆమెతో చిన్న సంభాషణ మొదలుపెట్టాడు — ప్రేమ కాదు… స్నేహం కాదు… ఓ విశ్వాసపు వైపు.
నందిని గర్వంగా చెప్పింది —
"ప్రేమ లోపించదు. మనమే తప్పు వ్యక్తుల్లో దాన్ని వెదుకుతాం."
అర్జున్ మొగ్గ చెక్కింది.
ఒక రాత్రి నందిని అడిగింది:
"నీవు నన్ను నిజంగా నమ్మగలవా?"
అర్జున్ చూస్తూ అణకుగా చెప్పాడు —
"నిజంగా నమ్ముతాను. కానీ ఈసారి ప్రేమించడానికి కాదు… నిజమైన గౌరవానికి."
### **సారాంశం:**
ప్రేమ పాఠం ఒక్కసారి తప్పుదోవన తీసుకెళ్తుంది. కానీ మనసు కలిగి, మేధస్సు కలిగి ఉన్నవాడు దాన్ని ఓ గేమ్‌గా మలచి — గెలుస్తాడు. నిజమైన గెలుపు మాత్రం కేవలం ప్రతీకారం లో కాదు… ప్రేమను మళ్ళీ నమ్మగలగడంలో ఉంటుంది.
