"पहिलं प्रेम… आणि ती हरवलेली सायली!"
या कथेचं प्रेम वेगळं आहे. यात कॉलेज आहे, मित्र आहेत, पहिलं प्रेम आहे… पण अचानक गायब झालेली नायिका आणि तिच्या मागे उलगडणारी रहस्यांची साखळी आहे.
---
प्रकरण १ – पहिली भेट
आर्यन देशमुख, पुण्यातल्या एका प्रसिद्ध मेडिकल कॉलेजमध्ये फर्स्ट इयरला नव्यानेच दाखल झालेला हुशार, पण गोंधळलेला मुलगा.
पहिल्याच दिवशी त्याला ती भेटते –
सायली पाटील – सेकंड इयरची विद्यार्थिनी, कॉलेजमध्ये सगळ्यांची आवडती. हुशार, सुंदर आणि कायम हसतमुख. तिची नजर आर्यनवर पडते… आणि आर्यनचं धडधडणारं हृदय थांबतं.
सायली – "तू नवीन आहेस का? वाटतंय तुझं रॅगिंग होणार आता!"
आर्यन – (हसत) "तुमचं रॅगिंग चालेल… फक्त तुम्ही माझ्या आयुष्यातून जाऊ नका!"
सायली – (थोडं चकित होऊन) "ओह! शायर आहात वाटतं!"
त्या दिवसापासून त्यांचं नातं हळूहळू घडायला लागतं… आधी मैत्री, मग एकत्र अभ्यास, मेसचे जेवण, एकमेकांशी लहान गुपितं शेअर करणं…
आणि मग…
एक संध्याकाळ.
सायली आणि आर्यन कॉलेज कॅम्पसच्या बागेत चालत होते.
सायलीने त्याच्या हातात हात घेतला. तिचे डोळे ओलावले होते.
> सायली – "आर्यन… मला काहीतरी सांगायचं आहे… पण मला भीती वाटते…"
> आर्यन – "मी आहे ना. काही झालं तरी मी तुझ्याजवळ आहे."
सायली त्याच्याकडे पाहते… आणि क्षणभर तो क्षण थांबतो.
---
पण दुसऱ्या दिवशी सायली गायब होते.
कुणालाही ती सापडत नाही. कॉलेजमध्ये चर्चा सुरु होते – काही म्हणतात तिने आत्महत्या केली, काही म्हणतात पळून गेली.
पण आर्यनला माहीत आहे – सायली असं काही करणार नाही.
त्याला तिच्या रूममध्ये एक डायरी सापडते.
आणि तिथे लिहिलेलं असतं:
> "माझं पहिलं प्रेम खरं आहे… पण माझं आयुष्य खोटं आहे. आर्यन, जर मी नाही सापडले, तर ‘त्या वाऱ्याच्या टेकाडावर’ ये… तिथं मी वाट पाहीन…"
---
काय पुढे घडणार?
आर्यन त्या टेकाडावर जायचं ठरवतो…
सायलीच्या आयुष्यात असलेलं गुपित काय आहे?
त्यांच्या प्रेमाला दुसरी संधी मिळणार का?
प्रकरण २ – त्या वाऱ्याच्या टेकाडावर…
सायलीच्या डायरीत शेवटचं पान.
त्या अक्षरांत थरकाप होता, आणि एक आश्वासनही.
> "जर मी नाही सापडले, तर त्या वाऱ्याच्या टेकाडावर ये... तिथं मी वाट पाहीन..."
आर्यनने तो पत्ता शोधला – टेकवडीचा टेकडा, कॉलेजपासून १० किलोमीटर दूर. तिथं फारसं कोणी जात नसे. एक वेळचं प्रेमी युगलांचं ठिकाण… पण आता पूर्ण ओसाड.
तो रात्री ८ वाजता एकटाच त्या टेकाडावर पोहोचतो. थोडं अंधारलेलं आकाश, गार वारा, झाडांतून येणारा आवाज…
आणि त्या टेकाडाच्या टोकाला उभी सायलीची सावली!
आर्यन जवळजवळ धावतच जातो.
> "सायली!!"
ती हळूच वळते…
तिचा चेहरा – शांत… डोळ्यांत पाणी… पण ओठांवर एक वेगळं हसू.
> सायली – "आर्यन… तू आलास… खरंच वाटलं नव्हतं."
> आर्यन – "मी पागल आहे का, सायली? तू कुठे गेली होतीस? सगळे घाबरलेत… मी तर वेडाच झालो होतो!"
सायलीचं हसू हळूहळू विरतं.
> सायली – "माझं आयुष्य तेवढं सोपं नाही आर्यन… माझ्या आयुष्यात काही गुपितं आहेत जी… मी कोणालाच सांगू शकत नाही."
> आर्यन – "पण माझ्यावर विश्वास नाही का? मी तुझ्यावर प्रेम करतो सायली… आणि हे काही क्षणिक नाही."
सायली त्याच्या खांद्यावर डोकं टेकवते.
क्षणभर शांतता.
फक्त वाऱ्याचा आवाज.
पण… तेवढ्यात… झाडामागून क्लिक असा आवाज येतो.
जणू कोणी त्यांचा फोटो काढतो.
आर्यन वळून पाहतो. कोणीच नाही.
सायली घाबरलेली. तिने त्याचा हात घट्ट पकडलेला.
> सायली – "ते आले… आपल्याला पाळलं जातंय. आपल्याला लगेच इथून निघावं लागेल…"
> आर्यन – "ते कोण?"
सायली काहीच बोलत नाही. ती धावत पुढे निघते… आणि त्या अंधारात हरवते…
---
पुन्हा सायली गायब
आर्यन टेकाडावर एकटाच उभा. तिच्या मागे धावतो, शोधतो… पण तिला काही सापडत नाही.
फक्त तिचा एक स्कार्फ त्याच्या हातात राहतो…
ज्याला धरून तो आता एकच गोष्ट ठरवतो –
> "मी तिला शोधणार… शेवटच्या श्वासापर्यंत!"
प्रकरण ३ – तिच्या मागं जे आहे…
सायली पुन्हा गायब. आर्यन तिचा स्कार्फ हातात धरून टेकाडावरच थांबलेला होता. मनात भीती, डोळ्यांत अश्रू, पण हृदयात एक ठाम निश्चय – ही गोष्ट मी इथे थांबू देणार नाही.
---
कॉलेजमध्ये परत... पण काही बदललेलं होतं
दुसऱ्या दिवशी आर्यन कॉलेजला परततो.
सायलीची रूम बंद आहे. तिच्या मैत्रिणी म्हणतात – ती घरी गेली.
पण आर्यनला माहीत होतं – ही खोटी माहिती आहे.
कॉलेजच्या कँटीनमध्ये तो एकटाच बसलेला असतो. इतक्यात जिया, सायलीची जवळची मैत्रीण त्याच्यासमोर येते.
> जिया – "सायलीने तुझ्यावर विश्वास टाकला होता आर्यन… पण तू काही समजू शकला नाहीस."
> आर्यन – "जिया, काय चाललंय हे मला सांग… कृपया! मी तिच्यावर प्रेम करतो. मला तिची काळजी वाटते."
जिया थोडा वेळ गप्प बसते… आणि मग एक कागद त्याच्यासमोर ठेवते.
त्यावर एकच वाक्य:
> "सायलीचं खरं नाव सायली नव्हतं... आणि तिचं आयुष्य हवं होतं काही जणांना."
---
सायलीचा गूढ भूतकाळ
जिया सांगते की सायली दोन वर्षांपूर्वी कॉलेजमध्ये आली तेव्हा तिच्याजवळ कोणतीही ओळख नव्हती. ती फारच शांत, एकटी राहायची. नंतर हळूहळू मोकळी झाली. पण एक दिवस ती रडत जिया समोर आली होती…
> "माझं संपूर्ण आयुष्य उध्वस्त झालंय जिया… मी सगळ्यांपासून पळून आले आहे. इथेही ते मला शोधत आहेत…"
आर्यन अवाक होतो. त्याच्या प्रेमात असलेली मुलगी कुठून आली होती?
---
सायलीचं पत्र
त्या रात्री आर्यनच्या हॉस्टेलच्या खिडकीतून एक लिफाफा आत येतो.
कुणी टाकून गेलं होतं.
तो उघडतो.
सायलीची हस्ताक्षरात एक चिठ्ठी:
> "आर्यन… माझं खरं नाव अन्वी आहे.
माझ्या आयुष्याची सुरुवात एका चुकीच्या जागी झाली… आणि ते गून्हेगार अजूनही माझ्या मागं आहेत.
तुझ्यावर प्रेम केल्यावर मी पहिल्यांदा सुरक्षित वाटलं… पण तुझ्या जवळ असणं म्हणजे तुझाही धोका.
पण आता वेळ जवळ आली आहे… मी स्वतःच्याच सावलीपासून पळू शकत नाही…
– अन्वी (सायली)*"
---
शेवटचा ओळखीचा आवाज
त्या पत्रासोबत एक पेन ड्राईव्ह होती.
आर्यन ती लॅपटॉपला लावतो.
व्हिडिओ प्ले होतो.
सायली समोर बोलते:
> "जर हे व्हिडिओ तुझ्या पर्यंत पोहोचतोय, तर कदाचित मी जिवंत नसेन. पण तू मला शोधू शकतोस… मी आहे – त्या लाल घरात.
पण एक गोष्ट लक्षात ठेव – प्रेम खूप सुंदर आहे… पण कधी कधी ते जीवावर बेततं."
प्रकरण ४ – लाल घर
सायली (किंवा अन्वी) च्या व्हिडिओमधला तो शब्द – "लाल घर" – आर्यनच्या मनात घुमत राहतो.
तो इंटरनेटवर, मॅप्सवर, कॉलेजच्या आसपास आणि पुण्याजवळ असलेल्या ठिकाणांवर शोध घेतो.
अखेर त्याला एक लोकेशन सापडतं – पुण्यापासून ३० किमी अंतरावर, निगडीच्या डोंगरकाठावर, एक जुनं वाड्यासारखं घर… लाल रंगाचं.
स्थानिक लोक त्याला "रक्तबंगलं" म्हणतात – अनेक वर्षांपासून तिथं कोणी राहत नाही.
> "मग ती तिथं का गेली असेल?"
---
एकटा प्रवास
आर्यन आपल्या जुन्या बुलेटवर तो 30 किमीचा प्रवास सुरू करतो.
रस्ता जंगलातून जातो. सूर्य मावळतो. ढग दाटलेले. हवेत भितीदायक शांतता…
जेव्हा तो तिथं पोहोचतो, लाल घर खरंच तिथंच असतं – अर्धवट पडलेलं, झाडाझुडपांनी वेढलेलं.
> आर्यन – "सायली, मी आलोय... मी तुझ्यासाठी आलोय..."
तो दरवाजा उघडतो. आत अंधार, धूळ, आणि शांतता.
पण इतक्यात – वरच्या मजल्यावरून काच फुटल्याचा आवाज!
---
ती तिथं होती... पण
आर्यन हळूहळू वरच्या मजल्यावर जातो. मोबाईलची टॉर्च लावत…
तेव्हा तो पाहतो – एका खोलीच्या कोपऱ्यात, पाठीमागून ओढणी झाकलेली एक आकृती.
> "सायली?"
ती हळूच वळते… आणि हो! तीच असते!
तिच्या डोळ्यांत पाणी, पण चेहऱ्यावर थकवा.
> सायली – "तू इथं आलास… आर्यन! तू वेडा आहेस…"
> आर्यन – "हो. पण तुझ्यासाठी वेडा आहे."
ती धावत येते आणि त्याच्या कुशीत शिरते. क्षणभर दोघंही शांत.
कथा इथंच संपावी असं वाटावं इतका सुंदर क्षण.
पण...
दार जोरात आपटतं.
दहा पायऱ्यांखालून कुणी तरी जोरात चढतंय.
सायली फक्त एकच वाक्य म्हणते:
> "आर्यन… उशीर झालाय. त्यांनी आपल्याला शोधलंय."
---
एक आवाज – एक धमकी
खाली एक दणका होतो.
"सायली! तुला वाटलं प्रेमात लपशील?"
आर्यन – "हे कोण आहे?"
सायली – "माझ्या आयुष्यातला भूतकाळ… जो मला मरणासारखा वेढून राहिलाय."
---
पुढे काय?
हे "ते" कोण आहेत?
सायली कोणाच्या तावडीतून पळाली होती?
आर्यन तिच्यासोबत राहील का, की प्रेमाचा बलिदान द्यावं लागेल?
प्रकरण ५ – सायलीच्या मागे जे आहे…
खाली पायऱ्यांवरून येणारे आवाज वाढतात.
आर्यन आणि सायली दोघंही ताटकळलेले.
सायली – "हे लोक आपल्याला इथं मरू देणार नाहीत… पण आपल्याला पळावं लागेल!"
आर्यन – "कोण आहेत हे?"
सायली – "माझ्या भूतकाळातल्या लोकांनी मला विकायला ठेवलं होतं… Human Trafficking च्या एका रॅकेटमध्ये… मी तिथून पळून आले. पण त्यांनी मला माफ केलं नाही. आता मी कोणत्याही क्षणी…"
> दारावर जोराचा धक्का!
> "सायली! तुझं प्रेम तुला वाचवणार नाही… तू आपली आहेस!"
---
पळून जाण्याचा प्रयत्न
आर्यन आणि सायली खिडकीतून मागच्या बागेत उतरतात.
रात्र कापसासारखी काळी. गाडी दूर पार्क केलेली.
आर्यन सायलीचा हात धरून धावत सुटतो.
पण…
एक गोळी झाडात लागते. आवाज भीषण. कोणीतरी बंदूक चालवतो!
सायली ओरडते – "आर्यन, पुढे धाव! मला पकडलं तरी चालेल – पण तू वाच!"
आर्यन थांबतो. तिच्या डोळ्यात डोळे घालतो.
> "मी एकट्याने आलो नाही… आणि एकट्याने परत जाणार नाही."
---
रहस्यमय मदत
तेवढ्यात अचानक झाडीतून एक गाडी वेगाने पुढे येते.
गाडीतून उतरतो – जिया आणि तिचा भाऊ नील – जो पुण्यात पत्रकार होता.
नील – "सायली, आम्हाला वाटलं होतं तू इथे असशील. मी तुझ्या मागं हे रॅकेट उघड करण्यासाठी खूप दिवसांपासून मागं लागलो होतो."
जिया – "चढ गाडीत! हे लोक आता मागं हटणार नाहीत."
---
गाडीचा पाठलाग
गाडी निघते… पण पाठलाग सुरू होतो.
सायलीचा भूतकाळ त्यांच्या मागं असतो – गाड्यांचा पाठलाग, गोळ्यांचा आवाज, जंगलातून अंधाऱ्या रस्त्यांवरून सुटका…
आर्यन सायलीला धरून ठेवतो. तिच्या कानात म्हणतो:
> "जगात कायही असो, तुझं खरं नाव काहीही असो… पण माझ्यासाठी तू 'सायली' आहेस… आणि नेहमीच राहशील."
सायलीचे डोळे भरून येतात.
ती हलकेच म्हणते:
> "आणि मी तुझी… शेवटपर्यंत."
---
शेवटी...
गाडी एका पुलावरून पुढे जाते आणि पाठलाग करणाऱ्या लोकांची गाडी अपघातात अडकते.
सायली आणि आर्यन सुटतात… पण ही कथा इथे संपत नाही.
आता ते सायलीच्या भूतकाळावर कोर्टात प्रकाश टाकणार आहेत.
सायली पुन्हा स्वतःसाठी उभी राहणार आहे – आर्यनच्या प्रेमाच्या जोरावर.
प्रकरण ६ – प्रेमाची साक्ष : कोर्टात
सायलीने (अन्वी) शेवटी तिचा भूतकाळ स्वीकारायचा ठरवलं.
आर्यन तिच्या पाठीशी उभा राहिला, जिया आणि नीलने पुरावे गोळा केले.
त्या सर्वांनी मिळून सायलीवर अत्याचार करणाऱ्या रॅकेटविरुद्ध केस दाखल केली – मानव तस्करी, धमकी, आणि खोट्या नावाखाली शिक्षण घेतल्याचा आरोपही…
संपूर्ण कॉलेजमध्ये खळबळ उडाली.
सायली – जी सर्वांसाठी शांत, हुशार मुलगी होती – तिचं आयुष्य इतकं वेदनादायक होतं, हे कोणालाच माहीत नव्हतं.
---
पहिलं कोर्ट सत्र
न्यायालयात मोठी गर्दी. मीडियाही पोहोचलेला.
सायली कटघऱ्यात उभी.
ती डोळे मिटून एक दीर्घ श्वास घेते… आणि सांगायला सुरुवात करते:
> "माझं नाव सायली नाही. मी अन्वी देशमुख.
मला लहान असताना माझ्या कुटुंबापासून फसवून वेगळं केलं गेलं.
काही लोकांनी मला विकलं… मी अनेक वर्षं त्यांच्याच ताब्यात होतो.
मी पळून आले आणि नवीन ओळख घेऊन शिक्षण सुरू केलं.
आयुष्य बदलायचा प्रयत्न करत होते…
पण जेव्हा आर्यन माझ्या आयुष्यात आला… तेव्हा पहिल्यांदा वाटलं, मी खरी आहे!
कोणीतरी मला प्रेमाने पाहिलं, कारण नसताना, भूतकाळ विसरून…"
संपूर्ण कोर्ट शांत. फक्त तिचा आवाज.
---
न्यायमूर्ती म्हणाले:
> "तुमचं साहस वाखाणण्याजोगं आहे.
पण तुमच्या संघर्षाची खरी ताकद म्हणजे – तुमच्यावर निःस्वार्थ प्रेम करणारा एक मित्र… आर्यन."
---
आर्यनची साक्ष
आर्यन कटघऱ्यात उभा.
> "मी डॉक्टर आहे, पण प्रेम केलं ते मनाने.
सायलीचं भूतकाळ महत्त्वाचा नाही, तिचं वर्तमान आणि भविष्य माझ्यासोबत सुरक्षित आहे, हे मी कोर्टासमोर मान्य करतो."
सायलीचे डोळे भरून येतात. तिच्या डोळ्यांत पाहून आर्यन फक्त हसतो.
---
न्यायालयाचा निकाल
कोर्टाने आरोपींना कठोर शिक्षा दिली.
सायलीला तिचं खरं नाव, नवी ओळख, आणि शिक्षण चालू ठेवण्याची संधी दिली.
---
शेवटचा सीन – प्रेमाचं पूर्णत्व
कॉलेजच्या बागेत… पावसात, आर्यन आणि सायली दोघंही भिजत उभे.
सायली – "आर्यन… मी आता खरंच माझी वाट शोधलीय."
आर्यन – "आता ती वाट माझ्याशीच जाते."
ते दोघं एकमेकांकडे पाहतात…
> आणि त्या वाऱ्याच्या झुळुकीत, एका सुंदर चुंबनात हे प्रेम पूर्ण होतं –
एकटेपणातून आलेलं प्रेम, आणि संघर्षातून साजरं झालेलं नातं!
