Chitapur नावाचे एक समृद्ध राज्य होते. तेथे Chitrasen नावाचा एक राजा राज्य करत होता. तो राजा अत्यंत क्रूर, अवगुणी आणि निर्दयी होता. आपल्या प्रजेला त्रास देण्यात त्याला आनंद मिळे. साधू आणि भिक्षुक त्याला अजिबात आवडत नसत. जर कोणी त्याच्या राज्यात आले, तर त्याचे डोके भयंकर दुखू लागे आणि तो त्यांना हाकलून देण्याचा प्रयत्न करे.
याउलट, त्याची राणी Chitra खूप दयाळू होती. त्यांना दोन पुत्र होते – Karan आणि Arjun. राणीने आपल्या दोन्ही मुलांना नेहमी इतरांची मदत करण्याची शिकवण दिली होती. ते दोघेही दयाळू आणि कृपाळू होते आणि नेहमी दुसऱ्यांच्या मदतीसाठी तत्पर असत.
त्यांच्याच राज्यात एका शांत ठिकाणी त्यांचे गुरुकुल होते. तिथेच ते आपले शिक्षण घेत होते. एके दिवशी, ते दोघे गुरुकुलात असताना, काही भिक्षुक त्यांच्या राज्यात आले. राज्याच्या सीमेबाहेर असलेल्या एका तलावाजवळ त्यांनी मुक्काम केला. या भिक्षुकांनी राज्यात प्रवेश करताच राजाचे डोके असह्य दुखू लागले.
अस्वस्थ झालेल्या राजाने आपल्या सैनिकांना त्वरित बोलावले आणि राज्यात कोण आले आहे याची पाहणी करण्यास सांगितले. सैनिक परत येऊन राजाला सांगतात की गावाजवळ काही भिक्षुक आले आहेत. हे ऐकून राजा प्रचंड चिडला. त्याच वेळी, Karan आणि Arjun यांना गुरुकुलात असताना समजले की राज्यात भिक्षुक आले आहेत. ते लगेच त्यांना भेटायला गेले, त्यांचा आशीर्वाद घेतला आणि आपल्याजवळील दान त्यांना दिले. Karan ने आपल्या हातातील कडे आणि Arjun ने कानातील कुंडल त्यांना अर्पण केले.
राजाला जेव्हा ही गोष्ट समजली, त्याचे डोके आणखी दुखू लागले. त्याने त्वरित आपल्या सैनिकांना आदेश दिला की त्या भिक्षुकांना त्वरित हाकलून द्या. सैनिक भिक्षुकांना हुसकावून लावू लागले, पण Karan आणि Arjun यांनी त्यांना अडवले. उलट, त्या दोघांनी त्या भिक्षुकांना राज्यात येण्याची परवानगी दिली. हे पाहून राजा अत्यंत क्रोधी झाला. त्याने Karan आणि Arjun ला पकडून आणण्याचा आदेश दिला आणि सैनिकांनी त्यांना कैद केले.
राजा क्रोधाने लाल झाला होता. त्याने त्या दोघांना विचारले, “मी त्या भिक्षुकांना हाकलून देण्याचा प्रयत्न करत असताना तुम्ही दोघांनी त्यांना का अडवले?” तेव्हा त्या दोघांनी निर्भीडपणे उत्तर दिले, “महाराज, हे योग्य नाही. आपण राजा आहात, आपण असे वागू नये.” राजाचा राग अनावर झाला. त्याने त्या भिक्षुकांना तर हाकलून दिलेच, पण त्या लहानग्या Karan आणि Arjun ला दूर जंगलात घेऊन जा आणि त्यांना मारून टाका, असा भयंकर आदेश आपल्या प्रधानाला दिला. पुरावा म्हणून त्यांची डोळे आणि हृदय मला दाखवा, असेही तो म्हणाला.
Karan Arjun ची आई Chitra आपल्या मुलांसाठी आक्रोश करू लागली. ती खूप रडली आणि महाराजांना आपला आदेश मागे घेण्याची विनंती करू लागली, पण निर्दयी राजाने तिचे काही ऐकले नाही. त्याने प्रधानाला त्वरित त्या दोघांना घेऊन जाण्याचा आदेश दिला. हे पाहून राणी Chitra ची अवस्था अत्यंत वाईट झाली.
प्रधान त्या दोन्ही राजकुमारांना एका निर्जन आणि घनदाट जंगलात घेऊन गेला, जिथे कोणीही सहजासहजी जाऊ शकत नव्हते. पण तो प्रधान राणीचा एक निष्ठावान सेवक होता. त्याला Karan आणि Arjun ची दया आली. त्याने त्या दोघांना सांगितले, “बाळानो, इथून पुढे तुम्ही आपले आयुष्य जगा आणि कधीही परत येऊ नका.” प्रधान खूप रडला आणि त्याने त्यांना जाऊ दिले. राजाला खात्री वाटावी म्हणून त्याने दोन हरणांना मारले आणि त्यांचे डोळे व हृदय घेऊन तो परत आला.
इकडे Karan आणि Arjun चा नवीन प्रवास सुरू झाला. ते दोघे फळे खात आणि नदीचे पाणी पीत पुढे चालले होते.
भाग २: रहस्यमय तलाव आणि चोरी झालेला मणी
असेच दिवस चालले होते. एक दिवस, चालता चालता संध्याकाळ झाली आणि अंधार पसरू लागला. खूप दूर गेल्यावर त्यांना एक मोठे झाड दिसले. त्या झाडाखाली एक छोटा तलाव होता. त्यांनी पाणी पिऊन रात्र तिथेच काढायचे ठरवले. आपल्यासोबत आणलेली फळे खाऊन त्यांनी झोपायची तयारी केली. त्यांचा नियम होता की आधी Karan झोपेल, मग Arjun आणि एकजण पहारा देईल.
आधी Karan झोपला आणि Arjun पहारा देऊ लागला. मध्यरात्री Arjun ने Karan ला उठवले आणि तो झोपला. रात्रीनंतर Karan ला काहीतरी हालचाल जाणवली. तो जवळ जाऊन पाहू लागला. त्याने पाहिले की एक मोठा बेडूक होता. त्याच्या तोंडातून एक लाल बेडूक बाहेर आला आणि त्या लाल बेडकाच्या तोंडातून एक काळा साप बाहेर सरकला. सापाने आपल्या तोंडातून एक तेजस्वी मणी काढला. तो मणी चमचमू लागला आणि सगळीकडे प्रकाश पसरला. सापाने जसा तो मणी आपल्या तोंडात घेतला, तसा पूर्ण अंधार झाला आणि जसा तो बाहेर काढला, तसा पुन्हा प्रकाशमय झाले. त्या मण्याच्या प्रकाशात ते किडे शोधायला लागले. Karan ने संधी साधून तो मणी घेतला आणि आपल्या कमरेच्या पट्ट्यात बांधून ठेवला आणि येऊन Arjun सोबत झोपला. बेडकांना आणि सापाला अंधार झाला आणि ते एकमेकांशी भांडू लागले. शेवटी सापाने दोन्ही बेडकांना खाऊन टाकले आणि Arjun ला दंश करून तो पळून गेला.
सकाळ झाली. Arjun अजून उठला नव्हता, पण Karan जागा झाला होता. तलावाकडे पाहताच त्याला काही स्त्रिया पाणी भरायला आलेल्या दिसल्या. Karan तिकडे जाऊन पाणी पिऊ लागला. त्या स्त्रिया आपापसात बोलत होत्या की हा मुलगा किती तेजस्वी आहे, खूप सुंदर आहे. Karan पाणी पिऊन परत आला आणि पाहतो तो Arjun अजूनही झोपलेला होता. तो त्याला उठवू लागला, पण Arjun काही उठत नव्हता. घाबरलेला Karan मदतीसाठी इकडे तिकडे पाहू लागला आणि त्याला जवळच एक राज्य दिसले. तो मदतीसाठी तिकडे गेला.
भाग ३: वेगळे झालेले राजकुमार आणि वेगळी दिशा
इकडे, पाणी भरायला आलेल्या काही स्त्रियांना Arjun तलावाजवळ पडलेला दिसला. त्याही त्याचे सौंदर्य पाहून चकित झाल्या. त्यांनी त्याला हलवले, पण तो जागा झाला नाही. मग त्यांनी त्याला सोबत घेऊन जायचे ठरवले. त्या त्याला त्यांच्या गावाकडे घेऊन गेल्या. त्या गावात एक वयस्कर वैदू होती, जी छोटे-मोठे आजार बरे करायची. तिने Arjun ला शुद्धीवर आणले. ती बाई त्याच राज्यातील राजाकडे छोटी-मोठी कामे करून आपला उदरनिर्वाह करायची. ती गरीब असली तरी स्वार्थी होती. तिला एक मुलगा होता आणि ते दोघे समुद्रातून मासे पकडून आणायचे आणि राजाला किंवा राज्यात विकायचे.
Arjun शुद्धीवर येताच ‘Karan, Karan’ म्हणून ओरडू लागला, पण त्याला Karan कुठेच दिसला नाही. त्याने त्या म्हातारीला सांगितले की त्याला तिच्याकडे राहू दे. ती म्हणाली, “इथे आम्हाला दोघांना खायला पुरेसे नाही, तुला कुठून आणून देऊ?” पण मनात ती विचार करत होती की हा इथे राहिला तर मी याच्याकडून सर्व कामे करून घेईन आणि तिने Arjun ला ठेवून घेतले.
इकडे Karan मदत घेऊन परत आला, पण त्याला Arjun काही सापडला नाही. तो त्याला खूप शोधू लागला, वेड्यासारखा झाला. ‘Arjun कुठे गेला?’ म्हणून तो ओरडत राहिला, पण त्याचा काही पत्ता लागला नाही. त्याच्यासोबत आलेले एक-दोन सैनिक त्याच्यावर हसून म्हणाले की त्याने वेळ वाया घालवला. Arjun खूप रडला. आपल्याच राज्यात जाऊन तो त्याला शोधू लागला, खूप आवाज दिला, पण तो काही त्याला सापडला नाही. फिरता फिरता तो राजदरबाराजवळ पोहोचला. तिथे राजाने एक पण ठेवला होता की त्याच्याकडे एक हत्तीण आहे आणि ती ज्याच्या गळ्यात हार घालेल, त्यालाच तो आपला राज्यकारभार आणि जावई करेल. तेव्हा हत्तीण फिरून फिरून Arjun च्या गळ्यात हार घालते. हे पाहून सर्वजण चकित होतात की हे कसे शक्य आहे? हा तर एकदम गरीब दिसतोय, त्याचे कपडे पण मळकट आहेत, हा कोण आणि कुठून आला आणि हत्तीणीने त्याच्या गळ्यात हार कसा घातला? राजाने पुन्हा हत्तीणीला फिरवले, पण तिने पुन्हा त्याच्याच गळ्यात हार घातला. हे पाहून ती राजकुमारी म्हणाली की महाराज, हेच माझे भाग्य आहे. आणि तिथे Arjun चा विवाह Singhrajypur ची राजकन्या Indumati हिच्याशी होतो आणि राजा त्याला अर्धे राज्य देऊन तिथे राज्य करायला सांगतो. पण या सगळ्या गडबडीत तो Karan ला विसरून जातो.
इकडे Karan काम करता करता Arjun चा शोध घेत होता. ती म्हातारी खूप क्रूर होती. ती नेहमी Karan कडून काम करून घ्यायची आणि आलेल्या पैशातून ती आणि तिचा मुलगा जेवण करायचे आणि Karan ला उरलेले खायला द्यायची. तरीही Karan तिच्याजवळ होता, कारण त्याला Arjun ला शोधायचे होते. Karan ने तिच्या मुलाला आपला मित्र बनवले आणि त्याच्यासोबत तो Arjun चा शोध घेऊ लागला, पण तो सापडला नाही. रोज तो तिचेच काम करायचा आणि उरलेले खाऊन झोपायचा, पुन्हा शोध घ्यायचा. एकदा तर त्या म्हातारीने त्याला उपाशी ठेवले.
असेच Arjun चा शोध घेता घेता तो एका दुसऱ्या राज्यात आला. तिथे त्याने पाहिले की तिथल्या राजकुमारीचा विवाह होता, पण तिने पण ठेवला होता की जो कोणीही समईला हात न लावता, आग न लावता आणि जवळ न येता सात वेळा पेटवेल, त्याच्याशी ती विवाह करेल. हे सर्व पाहून Karan च्या अचानक लक्षात आले की आपल्या कमरेला एक मणी लावलेला आहे. त्याने तो मणी काढून पाहिला, तेव्हा अचानक समई पेटते आणि पुन्हा बंद होते. ती समई विझते, असे सात वेळा घडते. Karan ला समजत नाही की हे काय होत आहे. तेव्हा राजकुमारी बोलते, “हे कोणी केले, समोर या.” Karan समोर जाऊन उभा राहतो आणि तो चमत्कार पुन्हा दाखवतो. तो राजा खूप खुश होतो आणि त्याचा विवाह राजकुमारीशी करून देतो.
आणि या सगळ्या धावपळीत Karan देखील विसरून जातो की Arjun कोण आहे, Chitrasen कोण होता आणि राणी Chitra कोण होती.
भाग ४: स्मृतींचा महापूर आणि सत्यशोध
असेच दिवस निघून गेले. करन आणि अर्जुन आपापल्या राज्यांमध्ये कुशलतेने राज्य करत होते. अर्जुनने सिंहराज्यपूर नावाचे राज्य खूप समृद्ध केले, तर करनने आपल्या नवीन राज्याचे नाव सूर्यपूर असे ठेवले आणि त्यालाही वैभवाच्या शिखरावर नेले. दोघेही आपापल्या राज्यात सुखी होते, पण त्यांच्या मनात एक अनामिक पोकळी होती. त्यांना काहीतरी हरवल्याची जाणीव नेहमी होत होती.
एके दिवशी, काही कारणास्तव अर्जुन आणि करन यांच्या राज्यांच्या सीमेवर तणाव निर्माण झाला. काही सैनिकांच्या चुकीमुळे दोन राज्यांमध्ये गैरसमज वाढला आणि युद्ध टाळण्यासाठी दोन्ही राजांनी स्वतः भेटून चर्चा करण्याचे ठरवले. त्यांनी एका शांत ठिकाणी, एका नदीच्या काठी भेटण्याचे निश्चित केले.
भेट झाली. दोन्ही राजांचे तेज आणि त्यांचे व्यक्तिमत्त्व पाहून सैनिक चकित झाले. दोन्ही राजांनी एकमेकांना पाहिले. त्यांना एकमेकांची ओळख पटली नाही, पण त्यांच्यात एक विलक्षण ओढ जाणवली. जणू काही शतकानुशतके ते एकमेकांना ओळखत होते.
चर्चा सुरू असताना करनने आपल्या कमरेचा मणी एका क्षणासाठी बाहेर काढला. त्या तेजस्वी मण्याकडे पाहताच अर्जुनच्या डोळ्यांसमोर भूतकाळातील अनेक प्रतिमा तरळून गेल्या. त्याला तो तलाव, तो साप, त्याचे दंश आणि त्याला मदतीसाठी हाक मारणारा त्याचा भाऊ करन आठवला. ही स्मृती इतकी तीव्र होती की अर्जुनला चक्कर येऊन तो जमिनीवर कोसळला.
करनने लगेच धावून त्याला सावरले. जसा त्याने अर्जुनला स्पर्श केला, तसा करनच्याही डोक्यात आठवणींचा महापूर आला. त्याला आठवले, तो जंगलात वेड्यासारखा 'अर्जुन.. अर्जुन...' म्हणून ओरडत होता, उपाशी आणि तहानलेला होता. त्या दोघांनाही एकाच क्षणी त्यांच्या बालपणाची, त्यांच्या आईची आणि राजा चित्रसेनच्या क्रूरतेची आठवण झाली. त्या मण्याच्या प्रकाशात त्यांच्या डोळ्यांतून अश्रू वाहू लागले.
"करन!" अर्जुनच्या ओठांतून शब्द बाहेर पडले.
"अर्जुन! माझा भाऊ!" करनने त्याला मिठी मारली.
दोघेही काही काळ एकमेकांना मिठी मारून रडत राहिले. त्यांच्या सैनिकांना काहीच कळत नव्हते. अर्जुनने आपल्या राजकन्येला आणि करनने आपल्या राजकन्येला सर्व सत्य सांगितले. दोघीही राजकन्यांनी त्यांना न्याय मिळवून देण्यासाठी मदत करण्याचे वचन दिले.
भाग ५: सत्याची लढाई आणि राज्याभिषेक
आता करन आणि अर्जुनला फक्त बदला नव्हे, तर त्यांच्या आईला आणि त्यांच्या राज्याला न्याय मिळवून द्यायचा होता. त्यांनी आपल्या दोन्ही राज्यांतील सैनिकांना एकत्र केले आणि त्यांच्या मूळ राज्याच्या दिशेने कूच केली.
त्यांचा विश्वासू प्रधान खूप म्हातारा झाला होता आणि त्याची दृष्टीही गेली होती. तो एका झोपडीत राहत होता. करन आणि अर्जुन त्याला भेटायला गेले. त्यांनी त्याला ओळख दिली. तेव्हा प्रधान खूप रडला. त्याने त्यांना सर्व काही सांगितले, राणी चित्रा कशी दुःखी आहे आणि राजा चित्रसेन किती क्रूर झाला आहे. प्रधानने सांगितले की त्याने गुप्तपणे अनेक सैनिकांना एकत्र केले आहे, जे राजाच्या क्रूरतेने त्रस्त झाले आहेत आणि राजकुमार परत येण्याची वाट पाहत आहेत.
करन आणि अर्जुन त्यांच्या सैन्यासह राजवाड्यात पोहोचले. त्यांनी युद्धाचा पवित्रा घेतला नाही, पण संपूर्ण राजवाड्याला वेढा घातला. राजा चित्रसेन गर्वाने त्यांच्याकडे पाहून म्हणाला, "कोण आहात तुम्ही? माझ्या राज्यात शिरकाव करण्याची तुमची हिंमत कशी झाली?"
त्यावेळी अर्जुन म्हणाला, "महाराज, आम्ही तुमच्यासमोर उभे आहोत. तुमच्याच रक्ताचे."
राजाला काहीच कळेना. त्याचवेळी राणी चित्रा तिथे आली. तिने करन आणि अर्जुनला पाहिले आणि ती ओरडली, "माझे बाळ! करन! अर्जुन!"
तिचा आक्रोश ऐकून राजा गोंधळला. प्रधानने सर्वांसमोर सत्य सांगितले. राजाने जे क्रूर आदेश दिले होते, त्याबद्दल सांगितले. जनतेला सर्व सत्य समजल्यावर त्यांचा राग अनावर झाला. ते आपल्या राजाच्या क्रूरतेने त्रस्त झाले होते. त्यांनी राजा चित्रसेनला विरोध केला.
राजाचा मानभंग झाला. त्याला त्याच्या गुन्ह्यांची जाणीव झाली. करन आणि अर्जुन यांनी त्याला शिक्षा म्हणून राज्याच्या एका कोपऱ्यात एकांतवासात ठेवले, जिथे त्याला सामान्य माणसासारखे जगावे लागले.
शेवटी, राणी चित्राच्या उपस्थितीत, करन आणि अर्जुन यांचा राज्याभिषेक झाला. त्यांनी त्यांच्या राज्यांना एकत्र केले आणि एक नवीन, मोठे साम्राज्य निर्माण केले. त्यांनी जनतेवर प्रेम केले, त्यांना न्याय दिला. त्यांच्या राजवाड्यात आता पुन्हा शांतता आणि आनंद नांदू लागला. करन आणि अर्जुनने त्यांची ओळख, त्यांची आई आणि त्यांचे राज्य पुन्हा मिळवले आणि त्यांच्या आयुष्याचा नवा अध्याय सुरू झाला.
