લાઈબ્રેરીની બહારની સીડીઓ પર બેસેલી એ છોકરી પોતાના પુસ્તકમાં એટલી ગરક થઈ ગઈ હતી કે આસપાસની દુનિયા જાણે ગાયબ થઈ ગઈ હતી. પાનાંઓ બદલાતાં હતાં, પરંતુ એ પાનાંઓની બહાર બેસેલો છોકરો એક જ દ્રશ્યમાં અટવાઈ ગયો હતો—એની આંખો સામેની છોકરીમાં. એને ખબર હતી કે એ શબ્દો વાંચી રહી છે, પણ એ પોતે તો માત્ર એને જ વાંચી રહ્યો હતો—એની આંખોનો તેજ, એના હોઠ પર રમતી નિર્ભળ સ્મિત અને એ પુસ્તક પકડવાની એ નાની કળા. લાઈબ્રેરીની શાંતિમાં એક મૌન વાર્તા લખાઈ રહી હતી—જેમાં શબ્દો નહોતા, માત્ર નજરો જ બોલતી હતી.
લાઈબ્રેરીની બહારની સીડીઓ પર બેસેલી એ છોકરી હજુ પણ પુસ્તકમાં ખોવાઈ રહી હતી. દરેક પાનાં પલટાય ત્યારે એના ચહેરા પર અલગ અલગ ભાવ ઝબૂકી જતા—ક્યારે આશ્ચર્ય, ક્યારે ખુશી, ક્યારે વિચારોમાં ડૂબેલું મૌન. છોકરો બસ એની જ તરફ જોઈ રહ્યો હતો. એને ખબર હતી કે એ જોવું ખોટું નથી, કારણ કે એ નજરોમાં કોઈ સ્વાર્થ નહોતો—માત્ર એક નિર્દોષ આકર્ષણ હતું.
થોડા સમય પછી છોકરીએ પુસ્તકમાંથી નજર ઉચકી, અને એની આંખો સીધી છોકરાની આંખો સાથે મળી ગઈ. પળભર માટે બંને વચ્ચે શાંતિ છવાઈ ગઈ, જાણે સમય અટકી ગયો હોય. છોકરીએ હળવું સ્મિત આપ્યું અને કહ્યું,
“તમે પુસ્તક નહીં વાંચો?”
છોકરો થોડી લજ્જા સાથે હસ્યો, “પુસ્તક? મેં તો પહેલેથી જ સૌથી સુંદર વાર્તા સામે જોઈ લીધી છે.”
છોકરી થોડું લજાઈ ગઈ, અને એના હોઠ પર ફરીથી નિર્ભળ સ્મિત ફૂટી નીકળ્યું. એ ક્ષણે બંનેએ કંઈ કહ્યું નહીં, પરંતુ સીડીઓ પર બેસીને એ દિવસની સાંજ બંને માટે એક અનકહેલી શરૂઆત બની ગઈ—એક એવી વાર્તાની, જે કદાચ બંનેના દિલમાં હંમેશા જીવતી રહેશે.
અધ્યાય ૧: પહેલી નજરનો જાદુ
લાઈબ્રેરીની બહાર સાંજનું મૌન છવાયું હતું. સૂર્યાસ્તના સુવર્ણ કિરણો સીડીઓ પર ઝળહળી રહ્યા હતા. એ સીડીઓ પર બેસેલી એક છોકરી પોતાના પુસ્તકમાં એવી ગરક થઈ ગઈ હતી કે જાણે દુનિયા એની આસપાસ અટકી ગઈ હોય. એની આંગળીઓ ધીમે ધીમે પાનાંઓ પલટતી અને ક્યારેક એના હોઠ પર નાની સ્મિત ઝળકી જતી.
થોડા જ પગથિયાં દૂર એક છોકરો બેઠો હતો. એને હાથમાં કોઈ પુસ્તક નહોતું, કારણ કે એની સામે બેઠેલી છોકરી જ એનું પુસ્તક બની ગઈ હતી. એની નજરોમાં કઈક નિર્દોષ કૌતૂહલ હતું—એ જાણવું ઇચ્છતો હતો કે એ છોકરી કઈ દુનિયામાં ખોવાઈ છે, કઈ વાર્તામાં જીવી રહી છે.
સમય પસાર થતો ગયો, પરંતુ છોકરાની આંખો એક પળ માટે પણ એમાંથી હટી નહીં. અચાનક છોકરીએ નજર ઉચકી, અને એ ક્ષણ બંનેની વાર્તાની પહેલી લાઇન બની ગઈ.
એની આંખો સામે છોકરાની આંખો મળી. એક મૌન વાતચીત શરૂ થઈ—કોઈ શબ્દો નહીં, માત્ર નજરો. છોકરી થોડી આશ્ચર્યચકિત થઈ, પરંતુ તરત જ એના હોઠ પર સ્મિત આવી ગયું.
“તમે વાંચતા નથી?” છોકરીએ હળવી મજાકથી પૂછ્યું.
છોકરો થોડું શરમાતો બોલ્યો—
“વાંચું છું ને… પરંતુ મારું પુસ્તક તો મારી સામે જ બેઠું છે.”
છોકરી એ વાત સાંભળીને લજાઈ ગઈ, પણ એ સ્મિત રોકી ન શકી. એ પળે જ બંનેના દિલમાં કોઈ નવું પાનાં ખુલી ગયું હતું—પ્રથમ અધ્યાયનું, પહેલી નજરના જાદુનું.
અધ્યાય ૨: મિત્રતાની શરૂઆત
એ દિવસ પછી છોકરો અને છોકરી રોજ સાંજે લાઈબ્રેરીની બહારની સીડીઓ પર મળવા લાગ્યા. શરૂઆતમાં એ બધું સંયોગ લાગતું હતું—એ છોકરી વાંચવા આવતી, અને છોકરો જાણે "અકસ્માત" ત્યાં હાજર રહેતો. પરંતુ ધીમે ધીમે એ સંયોગ મિત્રતામાં બદલાઈ ગયો.
એક સાંજે છોકરીએ પુસ્તક બંધ કરતાં કહ્યું,
“તમે હંમેશા અહીં કેમ હો? તમને લાઈબ્રેરીની અંદર રસ નથી?”
છોકરો હસીને બોલ્યો,
“હું તો લાઈબ્રેરી બહારની વાર્તાઓમાં રસ રાખું છું.”
છોકરીને એ વાત થોડું અજીબ પણ મીઠું લાગી. એણે વિચાર્યું, આ છોકરો કંઈક અલગ જ છે.
થોડા દિવસો પછી, છોકરીએ એક નવું પુસ્તક હાથમાં પકડેલું હતું. એણે છોકરાને પૂછ્યું,
“તમે ક્યારેય વાંચવાનું પ્રયત્ન નથી કર્યો? આ પુસ્તક બહુ સરસ છે, લો વાંચો.”
છોકરાએ હળવા સંકોચ સાથે એ પુસ્તક હાથમાં લીધું. એ વાંચવા લાગ્યો તો સમજાયું કે એના માટે શબ્દોથી વધુ એ છોકરીનો સાથ કિંમતી હતો. પણ છોકરીને લાગ્યું કે એ સાચે જ પુસ્તકમાં રસ લઈ રહ્યો છે.
ત્યાંથી બંનેની વચ્ચે વાતો શરૂ થઈ—ક્યારે પુસ્તકોની, ક્યારે સપનાઓની, ક્યારે જીવનની નાની મોટી બાબતોની. હસતા હસતા, ચર્ચા કરતાં કરતાં એમની મિત્રતા મજબૂત થવા લાગી.
દરેક સાંજ હવે માત્ર એક સાંજ નહોતી, પણ એમની વાર્તાનું એક નવું પાનું હતી.
અધ્યાય ૩: દિલની ધડકનો વધે છે
દિવસો એક પછી એક પસાર થતા ગયા. લાઈબ્રેરીની બહારની એ સીડીઓ હવે એમની પોતાની જગ્યા બની ગઈ હતી. જ્યાં લોકો આવતા-જતા રહેતા, પણ એ બંને માટે દુનિયા જાણે ત્યાં અટકી જતી.
છોકરો જ્યારે છોકરીને પુસ્તક વાંચતા જોતો, ત્યારે એને એક અજાણી શાંતિ અનુભવાતી. એને સમજાતું નહોતું કે આ શાંતિ મિત્રતાની છે કે કંઈક વધુ ઊંડું. બીજી તરફ, છોકરીને પણ એ છોકરાની હાજરી ગમે છે, પરંતુ એના દિલમાં એક નાનું ભય હતું—કદાચ આ લાગણી માત્ર મિત્રતા સુધી સીમિત હોવી જોઈએ?
એક સાંજે વરસાદની હળવી બુંદો પડી રહી હતી. છોકરીએ પુસ્તક છાતી સાથે દબાવી રાખ્યું અને છોકરાની તરફ જોઈને બોલી,
“વરસાદમાં પુસ્તકો બગડી જાય છે.”
છોકરો હસ્યો અને બોલ્યો,
“તો ચાલો, આજે પુસ્તકો છોડીને વાત કરીએ.”
બંને સીડીઓ પર જ બેસી રહ્યા. વરસાદની બુંદો એના હાથ પર પડી રહી હતી. છોકરીએ પહેલી વાર છોકરાને સીધો જોયો અને એ નજર લાંબી ખેંચાઈ ગઈ. એ પળે બંનેના દિલની ધડકનો થોડું વધુ જોરથી વાગવા લાગી.
છોકરો ધીમા અવાજમાં બોલ્યો—
“મને લાગે છે, તારી સાથે બેઠા બેઠા સમય ખૂબ ઝડપથી પસાર થઈ જાય છે.”
છોકરીએ હળવું સ્મિત આપ્યું, પરંતુ એના દિલમાં પણ એક નવો સંગીત વાગવા લાગ્યો.
એ સમજવા લાગી હતી કે આ મિત્રતા હવે કંઈક વધુમાં બદલાઈ રહી છે…
અધ્યાય ૪: પ્રેમની કબૂલાત
વરસાદ પછીના દિવસોમાં બંનેની નજીકતા વધતી ગઈ. વાતો હવે માત્ર પુસ્તકો સુધી સીમિત નહોતી, પરંતુ દિલની લાગણીઓ સુધી પહોંચી ગઈ હતી. છોકરો રોજ નક્કી કરતો કે "આજે કહું છું", પણ જ્યારે છોકરી સામે આવતી, ત્યારે એની આંખો જોઈને બધું ભૂલી જતો.
એક સાંજે લાઈબ્રેરીની બહાર ઓછી ભીડ હતી. સૂર્યાસ્તના રંગો આકાશને લાલિમાથી રંગી રહ્યા હતા. છોકરી પોતાના પુસ્તક સાથે આવી, પણ એણે છોકરાની આંખોમાં કંઈક અલગ ચમક જોયી.
છોકરીએ પૂછ્યું,
“શું થયું? આજે ચુપ ચાપ છો.”
છોકરો થોડું મૌન રહ્યો, પછી ઊંડો શ્વાસ લઈ બોલ્યો—
“મારે એક વાત કહેવી છે… કદાચ તને નવાઈ લાગે, કદાચ તું હસી પડ… પણ હું હવે છૂપાવી શકતો નથી.”
છોકરી આશ્ચર્યથી એની તરફ જોતી રહી. છોકરાએ ધીમે અવાજમાં કહ્યું—
“હું તને માત્ર મિત્ર તરીકે જોઈ શકતો નથી… તારી સાથે બેઠા બેઠા, તારું હસવું, તારું વાંચવું… એ બધું જ મને મારા જીવનનો સૌથી સુંદર ભાગ લાગે છે. હું… હું તને પ્રેમ કરું છું.”
થોડી પળો માટે છોકરી નિઃશબ્દ રહી. છોકરાનું દિલ ધબકતું રહ્યું, કદાચ એ જવાબ સાંભળવા જે એણે અનેક વાર પોતાના મનમાં કલ્પ્યો હતો.
છોકરીએ ધીમું સ્મિત આપ્યું અને પુસ્તક બંધ કરી દીધું. એણે નજર સીધી એની આંખોમાં નાખી અને બોલી—
“તું વિચારતો હશે કે હું ફક્ત પુસ્તકોમાં ખોવાઈ જાઉં છું. પણ હકીકતમાં… તારી સાથેની દરેક સાંજ મારી મનપસંદ વાર્તા બની ગઈ છે. અને હા… હું પણ તને પ્રેમ કરું છું.”
એ પળે બંને વચ્ચેનું મૌન જ બધું કહી ગયું. સીડીઓ પર બેઠાં બેઠાં એમની વાર્તાનો નવો અધ્યાય લખાઈ ગયો—પ્રેમનો અધ્યાય.
