Chapter 3 - काळ्या लाटाच गुढ
दरबार अजूनही रक्ताच्या वासाने भरलेला होता. सैनिकाचे निर्जीव शरीर थंडगार जमिनीवर पडलेले, त्याच्या भोवती काळसर खारट पाणी सांडलेलं. कोणीही जवळ जाण्याची हिंमत करत नव्हतं.
राजा वीरधवल आपल्या सिंहासनावर उभा राहिला. त्याचे हात थरथरत होते, पण आवाज अजूनही दणदणीत.
“हे मानवी नाही. समुद्रातून काहीतरी आपल्यामध्ये आलंय. जर आपण आत्ताच थांबलो नाही… उद्या आपलं राज्यच उरणार नाही.”
रणभीम अजूनही तलवार घट्ट पकडून होता. त्याचे डोळे रक्तवर्णी झालेले, पण भीतीपेक्षा रागाने तेजाळलेले.
“महाराज, याचं मूळ समुद्रात आहे. किनाऱ्यावर मी जे पाहिलं… ते अजून आपल्याला गाठायला येणार आहे.”
संपूर्ण दरबारात कुजबुज सुरु झाली. काही सरदार थरथरत होते—
“आपण किल्ल्याचे दरवाजे बंद करूया.”
“नाही, आपण पर्वतरांगांकडे पलायन करूया!”
“देवता रागावल्या आहेत… ही शिक्षा आहे!”
तेवढ्यात राजमाता जाहन्वी पुढे आली. तिच्या हातात अजूनही ग्रंथालयातील तो जुना ग्रंथ होता. तिचा आवाज थरथरत असला तरी शब्द धारदार होते.
“शांत बसा! हे फक्त अंधश्रद्धा नाही. हे मी वाचलं आहे, मी पाहिलं आहे.”
तिने ग्रंथ उघडून पुढे धरला.
“महाराज, समुद्र पिशाच मनुष्याच्या शरीरात उतरतात, पण ते केवळ प्यादे असतात. खरा शत्रू समुद्राच्या गाभाऱ्यात आहे. शेकडो वर्षांपूर्वी आपल्या पूर्वजांनी त्याला मंत्रबद्ध करून झोपवून ठेवलं होतं. तो आता उठतोय..."
दरबारात सगळेजण निःशब्द झाले. मशालींच्या ज्योती जणू वाऱ्याशिवाय डुलू लागल्या.
राजा वीरधवल पुढे झुकून विचारला,
“तुझा अर्थ… हे जीव आता परत येतायत?”
जाहन्वीचा आवाज कुजबुजेसारखा झाला,
“ते फक्त येत नाहीत. ते आधी दूत पाठवतात—मृतांना, ज्यांना ते सावल्यांसारखं परत चालवतात. जे आपण पाहिलं… ते फक्त संकेत होतं.”
रणभीम दात ओठांवर आपटत म्हणाला,
“म्हणजे आज रात्री फक्त सुरुवात आहे?”
तेवढ्यात बाहेरून नगाऱ्याचा आवाज घुमला—
ढमढम… ढमढम…
दरबाराचे दरवाजे दणकन उघडले. बाहेरचे रखवालदार आत धावत आले.
“महाराज! समुद्रातून धुकं थेट किल्ल्यापर्यंत आलंय. गावं काळ्या ढगाखाली हरवतायत. लोक पळतायत… पण धुक्यात गेलेले परतच येत नाहीत!”
राजा वीरधवलचा चेहरा थंड पडला.
“म्हणजे धोका आपल्या दाराशी आला आहे.”
---
त्या क्षणी, दरबारातील मशाली एकामागून एक स्वतःहून विझू लागल्या. फक्त सिंहासनावरची एकच मशाल जिवंत होती.
अंधारात कुणीतरी हलल्याचा आवाज आला—गुळगुळीत, पाण्याच्या लाटांसारखा.
एक वृद्ध सरदार घाबरून ओरडला,
“कोण आहे तिकडे?! दिसू दे स्वतःला!”
अंधारातून एक सावली हळूहळू पुढे आली. ती माणसाच्या उंचीची होती, पण तिचा आकार स्पष्ट होत नव्हता. जणू धुक्यातूनच तयार झाली होती. तिचे डोळे दोन लाल ठिपक्यांसारखे चमकत होते.
त्या सावलीने जड आवाजात म्हटलं,
“राजा वीरधवल… तुझा वेळ संपत आला आहे. समुद्राचे गाभारे भुकेले आहेत. तुझं राज्य फक्त पहिला घास आहे.”
दरबारात भीतीची लाट पसरली.
रणभीमने तलवार उचलून गर्जना केली,
“गप्प बस रे! ज्या दिवशी रणभीम जिवंत आहे, त्या दिवशी सावल्या या राजाला स्पर्शही करू शकत नाहीत!”
त्याने झेप घेऊन तलवार सावलीवर फिरवली. पण तलवार हवेतून गेल्यासारखीच गेली—कोणताही प्रतिकार नाही, कोणताही आवाज नाही. फक्त थंडगार वारा रणभीमच्या चेहऱ्यावर बसला.
सावली हसली.
“तुम्ही लोखंडाने पाणी कापणार? तुम्ही आवाजाने लाट थांबवणार?”
तेवढ्यात जमिनीखालून ग्लुप… ग्लुप… आवाज आला. राजगृहाच्या दगडी फरशीतून काळसर पाणी झिरपू लागलं. काही पावलांतच संपूर्ण दरबाराच्या मध्यभागी पाणी साचलं. त्यातून बुडबुडे फुटले, आणि लांबट हात बाहेर आले.
स्त्रिया किंकाळल्या, सरदार मागे हटले.
पाण्यातून दोन विकृत जीव बाहेर आले—मानवी चेहरा, पण डोळे मासोळीसारखे मोठे आणि लालसर, शरीरावर चिकट खवले, आणि हातांच्या जागी धारदार परांसारखी हाडं.
ते प्राणी पाण्यातून हळूहळू दरबारात रांगत पुढे आले.
त्यांचा वास उग्र होता—खारटपणा आणि कुजका गंध यांचा मिलाफ.
राजा वीरधवलने आपली तलवार काढली.
“दरवाजे बंद करा! आज रात्री, हा दरबार रणांगण आहे!”
रणभीम आणि उरलेले सैनिक पुढे सरसावले. पहिल्या हल्ल्यातच एक प्राणी झेपावला आणि एका सैनिकाचा हात तुटून पाण्यात पडला. त्याच्या किंकाळ्या दगडी भिंतींवर घुमल्या.
रणभीमने तलवार फिरवली आणि त्या जीवाच्या मानेला घाव घातला. काळसर चिकट रक्त हवेत उडालं. प्राणी थोडा मागे सरकला, पण पडला नाही. त्याचे लाल डोळे अधिक तेजस्वी झाले.
जाहन्वीने ग्रंथ उघडून ओरडली,
“हे थांबवण्यासाठी… मंत्र! पण त्यासाठी रक्ताचं बळी लागेल!”
सगळ्यांचे डोळे तिच्याकडे वळले.
“कसला बळी?” राजा वीरधवल विचारला.
जाहन्वी थरथरत म्हणाली,
“राजघराण्यातील रक्त. फक्त तेवढंच या लाटांना थोपवू शकतं…”
दरबारात शांतता दाटली. रणभीमचे श्वास वेगाने चालले होते.
बाहेर काळं धुकं आता किल्ल्याच्या भिंती चढू लागलं होतं.
आणि त्या क्षणी, दूरवर समुद्राचा गर्जना ऐकू आला—जणू समुद्र स्वतः उठला होता.
गर्जssss…
