આરવ માટે રાત્રી 11:45ની ટ્રેન ફક્ત મુસાફરી નહોતી, એ તેની સાથી હતી.
દરરોજ એ જ બોગી, એ જ બારી, એ જ પાનખર જેવો એકાંત.
ઓફિસનું કામ, લોકોની ભીડ, અને પછી ખાલી ઘેર.
જિંદગીમાં કોઈ રંગ નહોતો—માતા-પિતા ગામમાં રહેતા, મિત્રો પોતાના પરિવાર સાથે વ્યસ્ત હતા.
તેનો એકમાત્ર આધાર—લેખન.
તે કવિતાઓ લખતો, સપનાઓ લખતો, પણ પૂર્ણ નવલકથા ક્યારેય ના થઈ.
તેનું દિલ પણ અધૂરું, લખાણ પણ અધૂરું.
પણ એ રાત્રે બધું બદલાયું.
ટ્રેનના ખાલી કોચમાં એક છોકરી બેઠી હતી. પીળા રંગનો સારો પહેરેલો, હાથમાં જૂની ડાયરી.
તે બારીમાંથી બહાર જોઈ રહી હતી, જાણે શહેરની લાઇટ્સને પોતાના પાનાંમાં કેદ કરી રહી હોય.
આરવએ ક્યારેય અજાણ્યા સાથે વાત ન કરી હતી, પણ આ વખતે મન રોકી ન શક્યો.
“શું દોરો છો?” – તેણે ધીમેથી પૂછ્યું.
છોકરીએ નજર ઉઠાવી. આંખોમાં થાક પણ નરમાશ હતી.
“યાદો.” – તે સ્મિત કરી બોલી.
અને બસ, એ પળથી આરવના દિલમાં એક નવો રંગ ચડી ગયો.
આરવ પોતાનો નોટબુક બતાવતો—અધૂરી કવિતાઓ.
અને છોકરી—મીરા—એના ચિત્રો બતાવતી.
રોજની જેમ મળવાનું શરૂ થઈ ગયું.
એક સાંજે ટ્રેન મોડેથી આવી. આરવને લાગ્યું—શાયદ મીરા આવશે નહીં.
પણ છેલ્લી પળે તે આવી ગઈ. આંખોમાં અજાણી ઉદાસી હતી.
આરવે પૂછ્યું—
“આજે તું ચુપચાપ કેમ છે?”
મીરા થોડી વાર મૌન રહી. પછી ધીમેથી બોલી—
“મારા પપ્પાએ મારું લગ્ન નક્કી કરી દીધું છે. એક ધનિક બિઝનેસમેન સાથે. બે મહિનામાં લગ્ન છે.”
આરવના દિલ પર વીજળી પડી.
“પણ તને ગમે છે એ માણસ?”
મીરાએ આંખો નીચે કરી.
“ના… પણ મારા અવાજને ઘરમાં કોઈ સાંભળતું નથી. હું લડી શકતી નથી.”
આરવ લાંબા સમય સુધી કશું બોલી શક્યો નહીં.
એના દિલમાં તો ચીસ હતી—તું મારી છે!
પણ હોઠ પર ફક્ત એટલું આવ્યું—
“મીરા, તારા સપના તારા છે. કોઈને ન દે તને ચોરવા.”
મીરા આંખોમાં પાણી લઈ સ્મિત કરી બોલી—
“કાશ! જિંદગી તારી કવિતાઓ જેવી સરળ હોત.”
લગ્નની તારીખ નજીક આવતી હતી. મીરાની આંખોમાં પ્રકાશ ઓછો થતો ગયો.
રોજની જેમ ટ્રેનમાં તો આવતી, પણ એના ચહેરા પર હાસ્ય ગુમ થતું હતું.
એક રાત્રે તેણે આરવને કહ્યું—
“આરવ, કદાચ આ મારી છેલ્લી સફર છે.”
આરવ ચોંકી ગયો.
“એનો અર્થ?”
“કાલથી લગ્નની તૈયારીઓ શરૂ થઈ જશે. હું ટ્રેનમાં આવી શકીશ નહીં.
પણ તું મારી યાદોને સાચવી રાખજે.”
એણે પોતાની ડાયરી આરવના હાથમાં મૂકી.
આરવના દિલમાંથી શબ્દો ફાટી નીકળ્યા—
“મીરા! તું મારી છે. હું તને ગુમાવી શકતો નથી. તું મારી સાથે રહી જા. તારી જિંદગી તું જાતે પસંદ કર.”
મીરા રડી પડી.
પણ અંતે ફક્ત એટલું બોલી—
“જો હું કાલે આવીશ, તો હંમેશા તારી રહીશ. જો ન આવું… તો મને ભૂલી જજે.”
અને સ્ટેશન આવી ગયું.
મીરા ઉતરી ગઈ.
આરવનું દિલ ખાલી રહી ગયું.
બીજા દિવસે આરવ ટ્રેનમાં રાહ જોતો રહ્યો.
એક-એક મિનિટ અનંત લાગતી હતી.
દરેક સ્ટોપ પર નજર દોડાવતો—શાયદ મીરા આવશે.
પણ એ ન આવી.
ઘડીયાળે બાર વાગ્યા, ટ્રેન આગળ વધી ગઈ, અને આરવની આંખોમાં આંસુ આવી ગયા.
તેણે ડાયરી ખોલી. છેલ્લાં પાનાં પર મીરાનું બનાવેલું ચિત્ર હતું—
આરવનો ચહેરો.
અને નીચે ચાર શબ્દો લખેલા—
“મને માફ કરજે. હંમેશા તારી.”
એ રાત્રે આરવ તૂટી પડ્યો.
જિંદગીમાં પહેલીવાર એને સમજાયું કે ક્યારેક સૌથી સુંદર કહાની અધૂરી રહી જાય છે.
વર્ષો વીતી ગયા.
આરવ એનાં દુઃખને કવિતામાં ફેરવી નાખતો ગયો.
તેણું પુસ્તક “મધરાત્રીની ટ્રેનનાં કાનાંફૂસી” પ્રસિદ્ધ થયું.
લોકો એને વખાણતા, પ્રશંસા કરતા, પણ અંદરથી આરવ ખાલી રહ્યો.
ટ્રેનની બારી પાસે બેસીને તે હજીયે ક્યારેક શોધતો—કદાચ મીરા પાછી આવશે.
પણ દરેક સ્ટેશન પર નિરાશા જ હાથ લાગતી.
મીરાની ડાયરી તેના માટે હવે શ્વાસ જેવી બની ગઈ હતી.
દરેક ચિત્ર, દરેક લાઇન એને યાદ અપાવતી—એ એક વખત એની હતી.
સાત વર્ષ વીતી ગયા હતા.
આરવ હવે જાણીતા કવિ બની ગયા હતા. તેમનું પુસ્તક “મધરાત્રીની ટ્રેનનાં કાનાંફૂસી” અનેક વાચકોનાં દિલમાં સ્થાન પામી ચૂક્યું હતું.
એક દિવસ તેમને અમદાવાદના સાહિત્ય મહોત્સવમાં આમંત્રિત કરવામાં આવ્યા.
લોકોની ભીડ, કેમેરાની ચમક, પ્રશંસક વાચકોની લાઈનો—બધું જ ગૂંજતું હતું.
આરવ સાઇનિંગ ટેબલ પર બેઠા હતા.
અચાનક એક ઓળખીતી અવાજ સંભળાયો—
“હજુયે યાદો જ લખો છો?”
આરવનું પેન હાથમાંથી ખસી ગયું.
તેને માથું ઊંચું કર્યું—
સામે મીરા ઊભી હતી.
