चौथा अध्याय
---------------------
"जुन्या पुस्तकातील शाप"
------------------------------
आर्यनचा SUV पावसातून वेगाने धावत होता. विश्रामबाग घाटाचा भयानक प्रसंग डोळ्यासमोरून जात होता. त्या धूसर आकृतीचे डोळे... कावेरीचा भीतीने थरथरत चेहरा... आणि तो निळ्या प्रकाशाचा स्फोट.
त्याच्या मनात एकच प्रश्न: तिचे काय झाले?
त्याने इन्स्टिट्यूटकडे वळण घेतले. आता त्याला घरी जाऊन कुटुंबाला भेटणे धोक्याचे वाटत होते. तो कोणत्यातरी अदृश्य शत्रूच्या नजरेखाली होता. 'ऑब्झर्वर्स'. हे नाव त्याच्या मनात घोळत होते.
तो इन्स्टिट्यूटमध्ये शिरला. सुरक्षा गार्ड रणजीतची पोस्ट रिकामी होती. सामान्यपणे तो नेहमी तिथे असे. आज का नाही? आर्यनच्या मनात एक छोटासा संशय खवळला.
त्याने थेट आपल्या ऑफिस रूममध्ये शिरून दार बंद केले. त्याने जॅकेट काढले आणि ते जुने, चामड्याचे बांधणीचे पुस्तक डेस्कवर ठेवले. त्यावर कोणत्याही भाषेत लिहिलेले नाव नव्हते, फक्त एक कोरीव काम केलेले चिन्ह होते—एक अनंत चिन्ह (∞) जे एका सर्पिणीत गुंफलेले होते.
हात थरथरत त्याने पुस्तक उघडले. पाने पिवळी पडलेली, टिपणांनी भरलेली होती. हस्तलिखित होते. मराठी, संस्कृत, आणि काही इंग्रजी शब्द मिसळलेले होते.
पहिल्या पानावर लिहिले होते:
"कावेरी माधव वर्तक. प्रोजेक्ट कालचक्र."
कालचक्र. वेळेचे चक्र. आर्यनच्या 'प्रोजेक्ट क्रोनोस' पेक्षा हे नाव जास्त भयानक वाटत होते.
त्याने पाने पलटली. ते केवळ एक लॉगबुक नव्हते, तर एक वैयक्तिक वेदनेचा इतिहास होता.
"तारीख: १५ ऑगस्ट १९४७. आज स्वातंत्र्य दिवस. पण आमच्या घरात शोकाचे वातावरण आहे. आजोबांनी (माधव वर्तक) पहिला प्रयोग केला. त्यांना भूतकाळातील आवाज ऐकू आले. एक स्त्री रडत होती. तिच्या मुलाला युद्धात ठार मारले गेले होते. आजोबा खिन्न झाले. ते म्हणाले, 'आपण ईश्वराच्या भूमिकेत येऊ इच्छित नाही.' पण आता मागे वाटचाल नाही..."
"तारीख: ३१ डिसेंबर १९८४. वडील (विजय वर्तक) ने यंत्र सुधारित केले. आता फक्त आवाज नाही, तर प्रतिमा दिसतात. त्यांनी २००५ चा एक दृश्य पाहिले. एक महामार्ग, एक अपघात... आणि एक मृत मुलगी. त्यांनी त्या मुलगीच्या आईला इशारा देण्याचा प्रयत्न केला. पण कायदा भंग झाला. दृश्य बदलले नाही. फक्त त्या आईचा आणि आमचा त्रास झाला. वेळ सरळ रेषेने चालत नाही. ती एक जाळी आहे. आणि आपण त्यात फसत आहोत."
आर्यनचा श्वास अडखळला. हे पागलपणा नव्हता. ही त्याच्याच संशोधनाची पूर्वस्थिती होती. वर्तक कुटुंबाने हे सर्व आधीच शोधले होते. आणि त्यांना माहिती होती की हे खेळणे धोक्याचे आहे.
त्याने पुढे वळविले. एक पान जास्तच फाटलेले होते. तिथे एक चित्र होते. हाताने काढलेली एक भयानक आकृती. ती मानवी सारखी होती, पण तिचे डोळे रिकामे होते, तोंड नव्हते, आणि तिची त्वचा जणू काळोखाच्या धाग्यांनी विणलेली होती.
खाली लिहिले होते: "ऑब्झर्वर. काळाचा रक्षक. जो सर्व दोष दूर करतो."
आर्यनचे रोंगटे उभे राहिले. ही तीच आकृती होती. वाड्यात दारात उभी राहिलेली.
खाली लिहिले होते: "ते केवळ निरीक्षक नाहीत. ते सॅनिटाईझर्स आहेत. ते वेळेच्या फॅब्रिकमधील अनैसर्गिक घुसखोरीला 'साफ' करतात. आमचे प्रयोग ही घुसखोरी आहे. ते आपल्याला ओळखतात. आणि ते आपल्याकडे येत आहेत. त्यांना थांबवता येत नाही. फक्त लपवता येतो. ते ज्या वस्तूंना स्पर्श करतात, त्या वस्तू वेगाने जुनी होतात, नाश पावतात. काळ त्यांच्यासोबत चिकटून राहतो."
तेवढ्यात, आर्यनचा कॉम्प्युटर स्क्रीन एकाएकी पेटला. त्यावर एकच शब्द कोसळत आला, जेणेकरून टाइप होत होता:
CONTAMINATION... CONTAMINATION... CONTAMINATION...
(दूषित... दूषित... दूषित...)
आर्यन मागे उसळला. त्याने कॉम्प्युटरचा पॉवर केबल काढून टाकला. पण स्क्रीन अजूनही पेटली होती! तो शब्द तेवढाच होता.
CONTAMINATION...
हा कोडीचा भाग नव्हता. हा हल्ला होता.
त्याने पुस्तक पकडले आणि बाहेर पळ काढली. त्याला सिंक्रोनायझेशन चेंबर पाहिजे होते. ते यंत्र नष्ट करायचे होते. कावेरीने सांगितले होते.
प्रयोगशाळेकडे धावताना त्याने पाहिले—रणजीत, तो सुरक्षा गार्ड, तळ्याजवळ उभा होता. पण काहीतरी चुकीचे वाटत होते. तो अगदी स्थिर उभा होता. आणि त्याच्या आजूबाजूची हिरवी गवत क्षीण, पिवळे पडत होते.
आर्यन त्याच्याजवळ जरा दबकत दबकत चालत गेला .
"रणजीत!" आर्यनने ओरडून हाक मारली.
रणजीत मंदपणे मागे वळला. आर्यनचा प्राण गुदमरला. रणजीतचे चेहरा कोरडा, कुजलेला दिसत होता. त्याचे डोळे रिकामे होते. त्याने हात वर केला, जणू आर्यनला थांबवत होता. पण त्याचा हात कोमेजलेला, हलण्यास असमर्थ होता.
"तू... दूषित... आहेस..." एक घसघशीत, रणजीत सारखा नव्हे असा आवाज त्याच्या तोंडातून बाहेर पडला.
ते येऊन पोहोचले होते. त्यांनी रणजीतला 'सॅनिटाईझ' केले होते.
आर्यन मागे हटला. त्याच्या मागे फक्त प्रयोगशाळा होती. तो मागे वळून तिथे धावला. त्याने दार उघडले आणि आत शिरताच ते बंद केले. त्याने सर्व लॉक लावले.
इतक्यात त्याचा फोन वाजला. तन्वी.
त्याने जिवावर उदार होऊन फोन उचलला.
"तनू, ऐक. आता काही बोलू नकोस. फक्त बाबा आणि आईसह ताबडतोब इन्स्टिट्यूटच्या बाहेर जा. कुठेही जा. दूर जा. समजलं का?"
"पण दादा, का? काय झालं?" तिचा आवाज घाबरलेला होता.
"तनू, PLEASE!" आर्यनचा आवाज फुटला. "माझ्यावर विश्वास ठेव. तू इथे नसावास—"
तो शब्द त्याच्याच तोंडात अडकला. हेच ते शब्द. जे संदेशात होते.
फोनवर एक कर्कश आवाज झाला. लाईन मकट झाली होती. आणि नंतर, तोच घसघशीत श्वास.
ते त्याच्या कुटुंबाला सापडले होते.
आर्यनच्या डोळ्यांसमोर अंधार उतरला. त्याच्या संशोधनामुळे... त्याच्या हट्टामुळे... आता त्याचे कुटुंब धोक्यात होते.
त्याने पुस्तकाकडे पाहिले. शेवटच्या पानावर, कावेरीने लिहिले होते:
"फक्त एकच उपाय आहे. जे दार उघडले आहे, ते बंद करायचे आहे. पण त्यासाठी दुसरीकडे जाऊन बंद करावे लागते. यंत्राचा वापर करून, स्वतःला त्याच वेळेत पाठवावे लागते जेव्हा ते प्रथम उघडले गेले. आणि मग तेथेच राहावे लागते. मागे येता येत नाही. हा एकमेव मार्ग आहे ज्याने ते दार कायमस्वरूपी बंद होईल आणि ऑब्झर्वर्सना येथे येण्याचा मार्ग बंद होईल. ही स्वतःची बलिदानाची गरज आहे."
आर्यनने सिंक्रोनायझेशन चेंबरकडे पाहिले. मशीन शांत उभी होती. एक दार.
त्याच्या कुटुंबाचे आणि कदाचित संपूर्ण मानवजातीचे भवितव्य त्याच्या एका निर्णयावर अवलंबून होते.
त्याने मशीन चालू केले. रिंग्स फिरू लागल्या. प्रकाश झगमगू लागला.
त्याला माहिती होते की हे यंत्र नष्ट करणे पुरेसे नाही. कारण तो स्वतः एक 'दूषित' झाला होता. ऑब्झर्वर्स त्याच्या मागे लागले होते. त्यांना थांबवण्याचा फक्त एकच मार्ग होता.
मागे जाणे. आणि कधी परत न येणे.
तेवढ्यात, प्रयोगशाळेच्या मुख्य दारावर जोरदार आघात झाला. स्टीलचे दार वाकले. दुसरा आघात. दाराच्या चौकटीतून एक काळा, नाशवंत हात दिसू लागला.
ते आत येत होते.
आर्यनने मशीनवर सेटिंग्ज झपाट्याने सेट केल्या.
लक्ष्य वर्ष: १९४७. १५ ऑगस्ट. जेव्हा हे सर्व सुरू झाले.
प्रकाश तीव्र झाला. खोलीत वारा वाहू लागला. स्क्रीनवर वर्षे झरझर पुढे जाऊन मागे जाऊ लागली.
दारावर झालेला आघात अधिक तीव्र झाला.
आर्यनने एक श्वास घेतला आणि चेंबरमध्ये पाऊल टाकले.
तेवढ्यात, दार कोसळले.
आणि त्या कोलमडून पडलेल्या दाराच्या अंधारात, दोन रिकाम्या, अंधाऱ्या डोळ्यांनी त्याकडे पाहिले.
मशीनने एक जोरदार आवाज काढला. प्रकाशाने संपूर्ण खोली पांढरी करून टाकली.
आर्यनने डोळे बंद केले, तो चक्कर येऊन खाली पडला.
आणि सगळं काही... शांत झालं.
... आणि अध्याय चौथा समाप्त
----------------------
आर्यन १९४७ मध्ये पोहोचला का? त्याने माधव वर्तक यांना भेटून भविष्यातील हा संकट टाळता आला का? आणि सध्याच्या वेळेत, ऑब्झर्वर्सने आत शिरून आर्यनच्या कुटुंबाला सापडले का? अंतिम अध्यायात सर्व प्रश्नांची उत्तरे मिळणार आहेत का?
#विज्ञानकथा #भयकथा #थरारकथा #काळाचा कैदी
ही कथा काल्पनिक असून केवळ कथेची गरज म्हणून काही ठिकाणांचा आणि व्यक्तींच्या नावाचा उल्लेख केला आहे. वाचकांनी या गोष्टीची नोंद घ्यावी.
