શીર્ષક: માયા-નિલ પ્રેમકથા
- હિરેન પરમાર
ભાગ ૧ પ્રથમ મુલાકાત
ગામના પાદરે નવરાત્રી તહેવાર ઉજવણી નિમિત્તે દીવા ઝળહળતા હતા, રંગીલા પટ્ટા, મીનાકારી જડેલા કાંધા અને ઝળહળતી લાઈટો. નવરાત્રી પર્વનું તીર્થધામ આ વર્ષે ખાસ જ જીવંત લાગતું હતું. મેદાનમાં સર્જાયેલા ગરબા ચક્રો એક મોટા પરિવારમાં રૂપાંતરિત થયા હતા.
માયા એક શાંતિપ્રિય છોકરી હતી, હંમેશા સાદગીમાં અનુભૂતિ કરતી. એની આંખો ગરબાના તાલમાં ગૂંજતી હતી. એની સ્મિતમાં કશ્મીરની ઠંડી હવાની જેમ શાંતિ હતી. બીજી બાજુ નિલ, ઉર્જાવાન અને થોડી હઠીચલો યુવક, થોડા સમયથી એને નિહાળતો રહ્યો હતો. નિલ માટે મર્યાદા અને ગરબાની લાઈટો બંને નવી અનુભૂતિ લઈ આવતી.
પહેલી રાતનાં ગરબામાં બંનેના પગ અચાનક ભેગા થયા ભૂલાયેલી ટપાલ જેવી. નિલની આંખોમાં કંઈક અલગ ચમક આવી કચ્છુલ આશા જેવી. માયા હચકાઈ ગઈ, પણ હસીને હાથ આગળ વધાર્યો. લગભગ કોઈ શબ્દ વગર એમ બંનેનું નૃત્ય એક વાર્તા બની ગયું, હૃદયની અનેક યાદો ગરબાના રિધમમાં તરતી રહી. પછીની ઘડીઓમાં થોડી વાતો થઈ, નાની નાની, ચોક્કસ અને અનોખી. એનો પરિચય માત્ર નામમાં ન રહ્યો એની હાસ્યમાં એક પ્રાંગણ હતું, અને એની વાતોમાં પહેલીવારની તરંગો. નિલ રોજ રાત્રે આવતો, માયા માટે ક્યારેક મેદાનની કોઠારીમાંથી થોડી લાઈટ લાવતો, તો ક્યારેક જાંબાજીથી ભરેલી ચા. માયા પણ પોતાના હૃદયની મધરાત્રીમાંથી સ્મિત વહેતી.
એક રાતે, જ્યારે ચાંદ પરણાયો હતો અને તારાઓ ઝળહળતા હતા, નિલએ માયા પાસે એક પાન રાખ્યું. એ પાન પર તેના હળવા હાથથી લખેલું હતું. "તમારા હાસ્યમાં મને મારું ઘર દેખાય છે." એ પાનું માયા માટે એક અનોખી કડી બની ગયું. એણે આંખોમાં ભોરની કિરણ સાચવીને નિલના હાથમાં હાથ આપી દીધો.
પ્રેમ કોઈ ભવ્ય ઝાંખ અંદાજે સર્જાતો નથી, તે તો એક દિવસના ગરબાના પગલાં જેવી મીઠાશ સાથે આવે છે, અને જીવનમાં લપસી જાય છે. એમ તો નવરાત્રી ચાલતી રહી, પણ માયા અને નિલની વાતો હજુ પણ મેદાનની લાઈટોમાં ઝળહળતી રહી, એક દિશા, એક સમજૂતી અને નાનાં સંબોધનોમાં.
નવરાત્રીના છેલ્લા દિવસે, જ્યારે આખું ગામ ભક્તિમય ગુંજમાં ડૂબેલું હતું, નિલએ માયા સામે બેસીને કહ્યું:
"આ મોહબ્બતનો મેળો છે જો તમે પણ ઈચ્છો તો આપણે આગળ પણ આના પગલાં ચાલીએ."
માયાએ થોડી વિલંબથી, પરંતુ નિશ્ચિત અવાજે જવાબ આપ્યો:
"હું પણ."
અને એવી રીતે, ગરબાના ઘૂમરમાં બંનેના પગ સંસાર બની ગયા, એક પછી એક પળોમાં પ્રણયની નાની નાની ખુશ્બુઓ ભરી ગઈ. નવરાત્રીનો તહેવાર સામાન્ય રીતે પૂજાનો સમય છે, પણ તે વર્ષે તે બંને માટે એક નવી શરૂઆત જીવનની મધુર કસોટી બની ગયો.
ભાગ ૧.૧ નવા રંગો
નવરાત્રી પૂરી થઈ ગઈ. મેદાનની લાઈટો, માટીના દીવા અને ઘૂમરતા ઘાઘરા બધું હવે યાદોમાં સમાઈ ગયા હતા. પણ માયા અને નિલના મનમાં એ દિવસોની કશ્મીર જેવી ઠંડક હજી પણ ઝળહળતી હતી.
એક સાંજ, નિલે માયાને મેસેજ કર્યો:
👉 "માયા, નવરાત્રી પૂરી થઈ ગઈ, પણ તારી સાથેની વાતો… મારી અંદર હજી પણ ગરબા જેવી ગૂંજતી રહે છે."
માયા થોડું સ્મિતી. એણે જવાબ આપ્યો:
👉 "હા નિલ, મારી માટે પણ. તારા શબ્દો હવે કોઈ ગીત જેવા લાગે છે."
બંને હવે દરરોજ રાતે ફોન પર વાતો કરવા લાગ્યા. ક્યારેક લાંબી ચર્ચાઓ, તો ક્યારેક ફક્ત શાંતિ… પણ એ શાંતિમાં પણ પ્રેમ છલકાતો.
એક દિવસ નિલે માયાને કહ્યું:
👉 "તારી સાથે વાત કરું છું ત્યારે લાગે છે કે સમય થંભી ગયો છે. તું મારી સામે હોત તો કદાચ હું બોલી પણ ના શકું."
માયા હળવેથી હસી પડી:
👉 "તુ બોલી શકશે નહિ? તો પછી હું બોલાવીશ… તારે ચુપ રહેવાનો અવસર જ નહિ આપું."
એ સાંભળીને નિલના હૃદયમાં એક અનોખી ધડકન વધી ગઈ.
🌸 બદલાતી ઋતુ
નવરાત્રીના રંગો ધીમે ધીમે શરદઋતુની ઠંડી હવામાં ભળી ગયા. ગામમાં મેળા, ભજન–સાંજ, અને દિવાળીના દીવડાંની તૈયારીઓ શરૂ થઈ.
નિલને લાગ્યું કે હવે એણે પોતાનું મન સ્પષ્ટ કરવું જ રહ્યું.
દિવાળીની એક સાંજ, ફટાકડાં આકાશમાં ઝળહળતા હતા. નિલે માયાને ચોરાહે બોલાવી. લોકોની ભીડ વચ્ચે બંને ઉભા રહ્યા.
નિલ ધીમા અવાજે બોલ્યો:
👉 "માયા… નવરાત્રીમાં શરૂ થયેલી અમારી વાતો, હવે મારા હૃદયમાં ઘર કરી ચૂકી છે. હું તને એક વાત કહેવા માગું છું… તું મારી જિંદગીનો દીવો બની ગઈ છે."
માયા થોડું અચંબિત થઈ, પણ એની આંખોમાં પાણીના કણ ચમક્યા. એણે ધીમે કહ્યું:
👉 "નિલ, તું મારી સાથે હોય ત્યારે મને લાગે છે કે હું અધૂરી નથી. તું મારી પૂર્ણતા છે."
ફટાકડાંના શોર વચ્ચે બંનેના હાથ ધીમે ધીમે એકબીજામાં જોડાઈ ગયા.
---
તે રાત બંનેના દિલમાં એક નવો તહેવાર જન્મ્યો, "પ્રેમનો તહેવાર".
ક્રમશઃ
