માધવીના 'હા, રાજન' શબ્દોમાં વર્ષોથી દબાયેલો ભાર મુક્ત થયો હતો. એ માત્ર પ્રેમનો સ્વીકાર નહોતો, પણ ફરીથી જીવનને સંપૂર્ણપણે જીવવાની આઝાદી હતી. રાજને માધવીનો હાથ પોતાના હાથમાં લીધો. એ સ્પર્શમાં ઉતાવળ નહોતી, માત્ર ઊંડો વિશ્વાસ હતો.રાજનનો નિર્ણય: નવા શહેર, નવી સફરઆગળનો પ્રશ્ન હતો સ્થળનો. રાજને સ્પષ્ટતા કરી, “હું મારા જીવનના બાકીના પ્રોજેક્ટ્સ અમદાવાદથી જ પૂરા કરીશ, માધવી. મારે મારી આસપાસની વ્યક્તિઓથી દૂર રહીને કામ નથી કરવું. તું, મિહિર અને નીલા... મારું નવું જીવન અહીં છે.”માધવીએ રાહત અનુભવી. પોતાના શહેર, પોતાના ઘર અને ઉદયની સ્મૃતિઓથી દૂર જવું એના માટે અશક્ય હતું. રાજનના આ નિર્ણયથી એને લાગ્યું કે રાજન માત્ર તેના હૃદયનો જ નહીં, પણ તેના ભૂતકાળ અને ભવિષ્યનો પણ આદર કરે છે.બીજા દિવસે રાજને મુંબઈની તેમની ઓફિસમાં ફોન કરીને પોતાની શાખા અમદાવાદમાં ખસેડવાની વાત કરી. તેમના આંતરરાષ્ટ્રીય સ્તરના કાર્ય માટે સ્થળ એટલું મહત્ત્વનું નહોતું, જેટલું અંગત જીવનનું સંતુલન.બાળકો સમક્ષ સ્વીકાર: એક પારદર્શક વાતચીતનવા સંબંધની શરૂઆત બાળકોને જણાવ્યા વિના કરવી યોગ્ય નહોતી. રવિવારે સવારે માધવી અને રાજને મિહિર અને નીલાને તેમના લિવિંગ રૂમમાં બોલાવ્યા. માધવીના હૃદયના ધબકારા વધી રહ્યા હતા, પણ રાજને શાંતિથી વાત શરૂ કરી."મિહિર, નીલા," રાજને ગંભીરતાથી કહ્યું, "તમારી મમ્મી અને મેં એક મહત્ત્વનો નિર્ણય લીધો છે. જ્યારે હું અહીં આવ્યો, ત્યારે હું માત્ર એક પ્રોજેક્ટ માટે આવ્યો હતો, પણ મને તમારી મમ્મીના જીવનમાં એક ખાલી જગ્યા દેખાઈ. એ ખાલી જગ્યા મેં ક્યારેય ભરવાનો પ્રયત્ન નથી કર્યો, પણ હવે... અમે એકબીજાને પસંદ કરીએ છીએ અને જીવનના બીજા પ્રકરણમાં એકબીજાનો સાથ આપવા માંગીએ છીએ."મિહિર અને નીલા બંને મૌન હતા.મિહિરે થોડા સમય પછી ગળું સાફ કરીને કહ્યું, "રાજન અંકલ, તમે મારા માટે જે કર્યું છે... હું એ ક્યારેય નહીં ભૂલું. અનિલભાઈ સામે ઊભા રહીને તમે મને મારું પ્રોજેક્ટનું કામ પાછું અપાવ્યું, એ કોઈ પિતાથી ઓછું નહોતું. જો મમ્મી ખુશ હોય, તો મને કોઈ વાંધો નથી." તેના અવાજમાં આભારની લાગણી સ્પષ્ટ હતી. મિહિરને રાજનમાં એક માર્ગદર્શક અને એક હમદર્દ મળી ગયો હતો.નીલાએ માધવી સામે જોયું. "મમ્મી, છેલ્લા છ વર્ષમાં મેં તને ક્યારેય હસતાં નથી જોઈ. ઉદય પપ્પા પછી, તું હંમેશા એકલા પડી ગઈ હતી. રાજન અંકલે મને 'લડતાં' શીખવ્યું, 'હારી' ન જવું એ સમજાવ્યું. જો તું ખુશ હોય તો, અમે તારી સાથે છીએ."માધવીની આંખોમાં ફરી આંસુ આવી ગયા. આ વખતે આંસુ ખુશીના હતા. બાળકોએ માત્ર સ્વીકાર જ નહોતો કર્યો, પણ રાજનને તેમના જીવનમાં એક મહત્ત્વપૂર્ણ સ્થાન આપ્યું હતું. રાજન એક મિત્ર, માર્ગદર્શક અને હવે એક પિતાતુલ્ય વ્યક્તિ બની ગયા હતા.નવા જીવનની શરૂઆત: એક નાનકડી ઉજવણીનિર્ણય લેવાયા પછી, માધવી અને રાજને તેમના નવા જીવનની શરૂઆત સાદાઈથી કરવાનું નક્કી કર્યું. લગ્નનો કોઈ ધામધૂમભર્યો પ્રસંગ નહીં, પણ એક સાદું રજિસ્ટર્ડ મેરેજ. તેઓએ નક્કી કર્યું કે તેમના સંબંધની શરૂઆત એકબીજાના પરિવાર અને સ્મૃતિઓનો આદર કરીને થશે.એક સાંજે, તેઓ અમદાવાદના સૌથી શાંત મંદિરમાં દર્શન કરવા ગયા. મંદિરમાં માત્ર તેઓ ચાર જણા હતા: માધવી, રાજન, મિહિર અને નીલા. તેમણે ભગવાન સમક્ષ નવા જીવનનો સંકલ્પ લીધો.ઘરે આવીને, મિહિર અને નીલાએ તેમના નવા સંબંધને બિરદાવવા માટે એક નાનકડી 'ડિનર પાર્ટી' ગોઠવી. મિહિરે પોતાની આર્કિટેક્ચરલ સ્કિલ્સનો ઉપયોગ કરીને ઘરની છત પર લાઇટિંગની સજાવટ કરી, અને નીલાએ પોતાની ફેશન ડિઝાઇનિંગના અનુભવથી માધવી માટે એક સુંદર લાલ સાડી પસંદ કરી.ડિનર ટેબલ પર, રાજને એક કડવી સત્ય વાત કહી. "માધવી, મિહિર, નીલા... હું ઉદયભાઈની જગ્યા ક્યારેય નહીં લઈ શકું, અને મારે લેવી પણ નથી. હું માત્ર એટલું જ ઈચ્છું છું કે આપણા ઘરમાં શાંતિ, ખુશી અને પ્રેમ હંમેશા રહે. અને માધવી... હવે તારે તારી દુનિયા, તારા શોખ પાછા લાવવા પડશે."માધવીએ માથું નમાવ્યું. એ સાંજે, વર્ષો પછી, માધવીએ પોતાના અડધા ભૂલાયેલા શોખ, ક્લાસિકલ મ્યુઝિક અને પેઇન્ટિંગ વિશે રાજન સાથે ચર્ચા કરી. રાજને માધવીને પ્રોત્સાહિત કરી કે હવે સમય આવી ગયો છે કે તે પોતાના માટે પણ જીવે.માધવીના ચહેરા પરનું સ્મિત અને પરિવારના સભ્યો વચ્ચેનું હાસ્ય એ વાતની સાબિતી હતી કે ભવનાથના મેળામાં શરૂ થયેલી પ્રેમકથા, સંઘર્ષો અને સ્વીકારના તબક્કાઓમાંથી પસાર થઈને, હવે એક સંપૂર્ણ અને સુખદ નવા અધ્યાયમાં પ્રવેશ કરી ચૂકી હતી.
