એક ભયાનક ખુરશી ભાગ ૧
ગામનું નામ હતું ઘોરવાડા — નાનું, પણ શાંત ગામ. ત્યાંના દરેકને એક ઘર વિશે ખબર હતી — જમનાદાસનું જૂનું મકાન. મકાનના મધ્યમાં એક ખુરશી પડેલી હતી… કાળી લાકડાની, અજીબ આકારની, જાણે વર્ષોથી કોઈ ત્યાં બેઠું ન હોય. પણ ગામના લોકો કહેતા — “એ ખુરશી ક્યારેય ખાલી નથી હોતાં.”
જમનાદાસ સાહેબ એક વખત મોટી હસ્તી હતા. વેપારમાં માહિર, પણ લાલચી. એ ખુરશી પર બેઠા પછી તેઓ કોઈની વાત સાંભળતા ન હતા. લોકો કહે છે — એ ખુરશી તેમને બોલાવતી હતી, કાનમાં કંઇક ફૂંકતી હતી.
એક રાતે જમનાદાસનો અવાજ આખા મકાનમાં ગુંજ્યો — “કોઈ મારી ખુરશી પર ન બેસે…”
અને એ પછી એ ખુરશી ખાલી રહી — પણ ત્યાંથી ખુરશી હલતી હતી.
વર્ષો પછી, રવીન્દ્ર, શહેરથી આવેલા એક યુવાને એ મકાન ખરીદ્યું. તેને લાગ્યું — “આ બધું ખોટું છે, ગામડાંના અંધવિશ્વાસ છે.”
એક સાંજે તે ધૂળ સાફ કરતા એ ખુરશી સામે પહોંચ્યો. હળવો પવન ફૂંકાયો, બારીની ચરચર અવાજ કરી. રવીન્દ્રે હસીને કહ્યું,
“બસ ખુરશી છે ભાઈ… બેસી જાઉં?”
અને તે બેઠો.
ઘડિયાળે ૧૨ વાગ્યા કર્યા.
એક પળમાં આખું મકાન ઠંડું પડી ગયું.
દીવાલ પરના ફોટા ધીમેથી ઝૂલી ગયા.
હવા થંભી ગઈ.
અને પછી — ખુરશીના પાયા નીચેમાંથી કોઈએ હળવેથી કહ્યું…
“તમે મારી ખુરશી પર કેમ બેઠા?”
રવીન્દ્ર ઊભો થવાનો પ્રયત્ન કરે છે — પણ ખુરશી જાણે તેને પકડી લે છે.
તેની આંખો અંધારામાં ઝૂલી રહી છે, અને છાયા ખુરશીની આજુબાજુ ફરતી રહે છે.
એક અવાજ ફરી સંભળાય છે —
“હવે તું પણ એ ખુરશીનો ભાગ છે…”
બહારથી જોતા લાગે — ખુરશી ખાલી છે.
પણ અંદરથી — એ ખુરશી હજી પણ ધીમે ધીમે હલતી રહે છે…
રાત પૂરી થઈ ગઈ, પણ ઘોરવાડા ગામમાં એક પણ આત્મા સૂઈ શક્યો નહીં.
જમનાદાસનું જૂનું મકાન ફરી જીવતું લાગતું હતું.
બારીમાંથી અજાણી લાલ રોશની બહાર ફેંકાતી હતી, જાણે કોઈએ દીવો નહિ, પણ લોહીનો દીવો પ્રગટાવ્યો હોય.
રવીન્દ્રની શોધખોળ માટે ગામના બે યુવાનો — કિરણ અને મનસુખ — સવારે મકાનમાં ઘૂસ્યા.
દરવાજા પાસે ધૂળમાં પગના નિશાન હતા, પણ એક જગ્યાએ પગના નિશાન અચાનક બંધ થઈ ગયા.
ત્યાંથી પછી કંઈ નહોતું — જાણે એ વ્યક્તિ જમીનમાં ઉતરી ગઈ હોય.
ઘરમાં બધું અસ્તવ્યસ્ત હતું, ફક્ત એક વસ્તુ એની જગ્યાએ હતી —
એ ખાલી ખુરશી.
પણ હવે તે ધૂળ વગરની, ચમકતી હતી.
ખુરશીના નીચે કંઈક કાળો પ્રવાહી વહી રહ્યો હતો… ધીમે ધીમે ફેલાતો.
કિરણએ ખુરશી ઉંચી કરવાની કોશિશ કરી — પણ એ ખુરશી જાણે જમીનમાં જ જામેલી હતી.
ત્યારે મનસુખે જોયું — નીચે જમીન ફાટેલી છે, અને એ ફાટમાંથી માનવ હાથનો હાડપિંજર દેખાતો હતો!
બન્ને ડરી ગયા. મનસુખ પાછળ હટ્યો, પણ ખુરશી હલવા લાગી… ધીમે ધીમે… આગળ-પાછળ…
અને એ અવાજ ફરી સંભળાયો —
“જે નીચે સૂઈ ગયો છે, એ ક્યારેય ઊઠી નહીં શકે…”
કિરણએ હિંમત કરી, જમીન ખોદવાનું નક્કી કર્યું.
તેણે ખુરશી ખસેડવાનો પ્રયાસ કર્યો, પણ એ ખુરશી અચાનક ભારે થઈ ગઈ, જાણે કોઈ તેના પર બેઠું હોય!
તેના હાથમાં રહેલી લાઇટ ઝબકી ગઈ.
એક ઝટકે લાઇટ બંધ થઈ ગઈ… અને કિરણના કાન પાસે કોઈએ ધીમેથી કહ્યું —
“રવીન્દ્ર નીચે છે…”
જેમ તેણે લાઇટ ફરી ચાલુ કરી, જમીનમાં એક ખાડો દેખાયો.
ખાડામાં રવીન્દ્રનો ચહેરો — ખુલ્લી આંખો સાથે — પણ જીવતો નથી.
તેના હાથમાં એક કાગળ હતો, જેમાં લખેલું હતું:
> “જે આ ખુરશી પર બેસે છે, એ નીચે જઈને એની જગ્યા ભરે છે…”
કિરણએ ખુરશી તરફ જોયું —
હવે ખુરશી ફરી ખાલી હતી.
પણ તેની પીઠ પરથી હળવો ધુમાડો ઊઠતો હતો, જાણે કોઈ તાજું જ તેમાં થી નીકળ્યું હોય…
Wait for part 2
