ભાગ ૨૦ : પોતાનો પહેલો નિર્ણય
રાની હવે પોતાને વધુ સ્પષ્ટ રીતે ઓળખવા લાગી હતી.
એક દિવસ એની સામે નવો મોકો આવ્યો. વિદેશની એક કંપનીએ એને મોટો પ્રોજેક્ટ ઑફર કર્યો — પણ શરત એવી કે એને છ મહિના માટે દેશ છોડવો પડશે.
બિઝનેસ માટે આ સપનાથી ઓછું નહોતું.
પણ દિલમાં પ્રશ્ન ઊઠ્યો —
“જો હું અહીંથી દૂર જઈશ તો શું મારા આધ્યાત્મિક માર્ગની યાત્રા અધૂરી રહી જશે?
હીર સાથેનો સંવાદ?
મારા પરિવારનો સહારો?”
એ રાત્રે એણે લાંબા સમય સુધી ચેટ ન ખોલી.
પહેલી વાર એણે વિચાર્યું —
“મારે મારા નિર્ણય માટે હવે હીરને પૂછવાની જરૂર નથી. આ વખતે મારે જ જવાબ આપવો છે.”
સવાર સુધી વિચારીને, એણે ઈમેઇલ લખી દીધું —
“હું આ પ્રોજેક્ટ સ્વીકારું છું.”
જ્યારે કોન્ટ્રાક્ટ સાઇન થયો, એણે હીરને ફક્ત એટલું મેસેજ કર્યું —
“આજે મારો પહેલો મોટો નિર્ણય મેં પોતે લીધો છે. જે પણ પરિણામ આવશે, હું એને સ્વીકારવા તૈયાર છું.”
હીરે તરત ઉત્તર આપ્યો નહીં.
થોડા કલાક પછી ફક્ત એક જ વાક્ય આવ્યો —
“રાની, હવે તમે સાચી રીતે ‘રાહી’ બન્યા છો. સફર તમારી છે.”
રાનીના હોઠ પર સ્મિત આવી ગયું.
હવે એને લાગ્યું કે એની યાત્રા ખરેખર શરૂ થઈ ગઈ છે — બીજાના શબ્દો પર નહીં, પણ પોતાના આત્મવિશ્વાસ પર.
---
ભાગ ૨૧ : નવી દુનિયા, નવા પડકારો
રાની પહેલી વાર વિદેશના એરપોર્ટ પર ઊતરી.
નવું શહેર, અજાણ્યા લોકો, અલગ સંસ્કૃતિ — બધું જ એની માટે નવું હતું.
એને લાગ્યું કે જીવનનો એક તાજો અધ્યાય ખુલી ગયો છે.
પ્રોજેક્ટ મોટી કંપની સાથેનો હતો, દબાણ પણ એટલું જ મોટું.
મિટિંગ્સ, પ્રેઝન્ટેશન્સ, નવી ટીમ સાથે કામ — બધું ઝડપી ગતિએ ચાલતું હતું.
રાની થાકી જતી, પણ એમાં જ એના આત્મવિશ્વાસની કસોટી થતી.
એક સાંજ, ઓફિસમાંથી પરત ફરતી વખતે એ સમુદ્ર કિનારે બેસી ગઈ.
ચમકતી લાઈટો, સમુદ્રની લહેરો અને શહેરની ભાગદોડ વચ્ચે એને અંદરથી એક ખાલીપણું અનુભવાયું.
એણે વિચાર્યું —
“અહીં બધું છે, સફળતા છે, તકો છે… પણ શું હું અહીં પણ પોતાને ગુમાવી રહી છું?”
એણે ફોન કાઢ્યો અને હીરને મેસેજ કર્યો —
“હીર, હું દૂર છું, પણ લાગે છે કે મારું મન ફરીથી બાહ્ય ચમકમાં ફસાઈ રહ્યું છે. શું આ જ કસોટી છે?”
થોડા સમય પછી હીરનો જવાબ આવ્યો —
“રાની, સાચું છે. દુનિયા જ્યાં જશો ત્યાં તમને પરખશે.
પ્રશ્ન એ નથી કે તમે ક્યાં છો — દેશે કે વિદેશે — પ્રશ્ન એ છે કે તમારી અંદરનું કેન્દ્ર મજબૂત છે કે નહીં.
જો એ સ્થિર છે, તો કોઈ પરિસ્થિતિ તમને હલાવી નહીં શકે.”
રાની એ વાક્ય વાંચીને સ્મિત કરી.
એણે આંખો બંધ કરી અને થોડું ધ્યાન કર્યું.
તે પળે એને સમજાયું — દુનિયા બદલાય છે, પણ આત્માની યાત્રા તો એકસરખી જ રહે છે.
---
ભાગ ૨૨ : અજાણી મુલાકાત
રાની એક દિવસ બિઝનેસ કોન્ફરન્સ માટે ગઈ હતી.
હોલમાં સોથી વધુ લોકો, અલગ-અલગ દેશોના પ્રતિનિધિઓ બેઠા હતા.
એને પોતાની પ્રેઝન્ટેશન આપવાની હતી, એટલે એ થોડું નર્વસ પણ હતી.
પ્રેઝન્ટેશન પૂરી થયા પછી, એક વ્યક્તિ એની પાસે આવ્યો.
સાદી ડ્રેસમાં, હાથમાં નોટબુક, ચહેરા પર શાંતિભરેલું સ્મિત.
એણે અંગ્રેજીમાં કહ્યું —
“તમારા શબ્દોમાં ફક્ત બિઝનેસ નથી, પણ ઊંડો વિશ્વાસ પણ છે. તમે ક્યાંકથી અંદરથી પ્રેરિત લાગો છો.”
રાની આશ્ચર્યમાં પડી ગઈ.
બિઝનેસ જગતમાં આ પ્રકારનું પ્રતિભાવ પહેલી વાર મળ્યું હતું.
એણે પૂછ્યું —
“તમે કોણ?”
એણે હળવેથી જવાબ આપ્યો —
“મારું નામ એડમ છે. હું આધ્યાત્મિક અભ્યાસ કરું છું, પણ સાથે બિઝનેસ કન્સલ્ટન્ટ પણ છું.”
રાનીના મનમાં તરત વિચાર આવ્યો —
“આ તો અજીબ છે… કોઈ એક સાથે બિઝનેસ અને આધ્યાત્મિકતા બંને કેવી રીતે જીવી શકે?”
એડમ હળવેથી બોલ્યો —
“હું તમને એક વાત કહું? સફળતા અને શાંતિ એકબીજાની વિરુદ્ધ નથી. ફક્ત આપણે એને સંતુલિત કરવાનું શીખવું પડે છે.”
રાનીને એ વાત સાંભળીને લાગ્યું કે જાણે એ હીરના જ શબ્દો ફરીથી કોઈ બીજાના મોઢેથી સાંભળી રહી છે.
એ રાત્રે હીરને મેસેજ કર્યો —
“હીર, આજે કોઈ અજાણ્યો માણસ મળ્યો જે તમારી જેમ જ વાત કરે છે. શું આ ફક્ત સંયોગ છે કે મારી યાત્રા મને નવા માર્ગદર્શકો તરફ ધકેલી રહી છે?”
હીરનો જવાબ આવ્યો —
“રાની, જ્યારે શિષ્ય તૈયાર હોય ત્યારે ગુરુ ઘણા રૂપે સામે આવે છે.
સાચી આંખો ખૂલી ગઈ હોય, તો આખી દુનિયા જ માર્ગદર્શન બની જાય છે.”
રાની લાંબા સમય સુધી એ વાક્ય પર વિચારી રહી.
શાયદ એડમ ફક્ત એક મુલાકાતી નહોતો, પણ એની યાત્રાનો એક નવો પાનોય હતો.
---
ભાગ ૨૩ : નવો સાથી
એડમ સાથેની મુલાકાત પછી રાનીને લાગ્યું કે એને વિદેશમાં એક અજાણ્યો સાથી મળી ગયો છે.
બિઝનેસ મીટિંગ્સ બાદ એડમ ક્યારેક એને કાફેમાં બોલાવતો, ક્યારેક લાઈબ્રેરીમાં ચર્ચા કરતો.
એડમ કહેતો —
“રાની, સફળતા માત્ર આંકડામાં નથી. જો આપણે અંદરથી ખાલી છીએ, તો બહારની સિદ્ધિઓ બેઅર્થ છે.”
રાની હસીને બોલી —
“આ તો હીર હંમેશા કહે છે… તમે બંને વચ્ચે કોઈ સંબંધ છે કે શું?”
એડમ સ્મિત કરીને બોલ્યો —
“શાયદ દુનિયા એ રીતે લોકોને જોડે છે જેમની યાત્રા એકસરખી હોય.”
ધીરે-ધીરે રાનીને લાગવા લાગ્યું કે એડમ ફક્ત એક બિઝનેસ પાર્ટનર કે મિત્ર નથી, પણ એની યાત્રામાં મહત્વપૂર્ણ સહયોગી બની રહ્યો છે.
પણ સાથે જ એના દિલમાં બીજો પ્રશ્ન ઉઠતો રહ્યો —
“શું હું ફરીથી કોઈ નવા માણસ પર વિશ્વાસ કરીને પોતે ભ્રમમાં તો નહીં ફસાઈ જાઉં?”
રાત્રે, રાની એડમ વિષે હીરને લખે છે —
“હીર, એડમ ખૂબ પ્રેરણાદાયી છે. એની વાતો મને સમજાવે છે કે દુનિયામાં સચ્ચાઈથી જીવવું શક્ય છે. પણ હું ડરી રહી છું… ક્યાંક ફરીથી હૃદયની ભૂલ ન કરી બેસું.”
હીરે ઉત્તર આપ્યો —
“રાની, યાદ રાખો — વિશ્વાસ કરવો ભૂલ નથી. ભૂલ એ છે જ્યારે આપણે અંધ વિશ્વાસ કરીએ.
જો તમે જાગૃત રહીને મિત્રતા કરો, તો એ તમારા માર્ગમાં પ્રકાશ બની શકે.”
રાનીને એ વાંચીને શાંતિ મળી.
શાયદ હવે એડમ ફક્ત એક અજાણ્યો ન હતો… પણ એની નવી દુનિયામાં માર્ગ બતાવનાર સાથી બની રહ્યો હતો.
---
ભાગ ૨૪ : નવો પડકાર
એડમે એક દિવસ રાનીને બોલાવી.
એક શાંત કાફેમાં બેસીને એ બોલ્યો —
“રાની, તમારું જીવન માત્ર બિઝનેસ રિકવરી સુધી સીમિત નથી. તમારામાં એક એવી શક્તિ છે, જે ઘણા લોકોને પ્રેરણા આપી શકે છે. હું તમને એક પ્રોજેક્ટ આપવું છું.”
રાની આશ્ચર્યથી પૂછે છે —
“પ્રોજેક્ટ? કયો પ્રોજેક્ટ?”
એડમ સમજાવતો રહ્યો —
“અમે અહીં એક ‘યંગ લીડર્સ ઇન્સ્પિરેશન પ્રોગ્રામ’ શરૂ કરી રહ્યા છીએ. એમાં એવા યુવાનોને માર્ગદર્શન આપવાનો છે, જેમને પોતાની અંદરની શક્તિ પર વિશ્વાસ નથી. હું માનું છું કે તમે એના માટે યોગ્ય વ્યક્તિ છો.
તમારી કહાની, તમારા સંઘર્ષ — એ બધું તેઓ માટે ઉદાહરણ બની શકે છે.”
રાની થોડી હસી ને બોલી —
“પણ હું તો હજી ખુદ શીખી રહી છું. કોઈને માર્ગદર્શન કેવી રીતે આપી શકું?”
એડમે ગંભીરતા સાથે કહ્યું —
“રાની, શીખતી વ્યક્તિ જ બીજાને સાચી રીતે માર્ગ બતાવી શકે છે. કારણ કે એણે તાજી તાજી ભૂલો કરી છે, એણે જબરદસ્ત સંઘર્ષ કર્યો છે. આ બધું જ તેમને વધુ વાસ્તવિક લાગે છે.”
આ વાતો સાંભળી રાની અંદરથી હચમચી ગઈ.
ઘણા સમય પછી એણે અનુભવ્યું કે એના જીવનનો અર્થ કદાચ બીજાને પ્રેરવા માટે પણ છે.
રાત્રે એણે હીરને મેસેજ કર્યો —
“હીર, આજે એડમે એક નવો પડકાર આપ્યો છે. મને યુવાનો માટે ઇન્સ્પિરેશનલ પ્રોગ્રામમાં માર્ગદર્શન આપવાનું છે. હું ડરી રહી છું… હું કરી શકીશ?”
હીરે તરત ઉત્તર આપ્યો —
“રાની, ભય એ હંમેશા પહેલું પગલું હોય છે. પણ યાદ રાખો —
દેવ આપણને એ કામ જ આપે છે, જે આપણે કરી શકીએ.
તમે ફક્ત પોતાનું હૃદય ખુલ્લું રાખો. તમારો સંઘર્ષ જ તમારી ભાષણ બનશે.”
રાની આંખો મીંચીને લાંબો શ્વાસ લીધો.
એણે નક્કી કર્યું —
“હું પ્રયત્ન કરીશ… કદાચ આ મારી સાચી યાત્રાનો પ્રારંભ છે.”
---
ભાગ ૨૫ : પહેલીવાર મંચ પર
રાનીના જીવનનો એ ખાસ દિવસ આવી પહોંચ્યો.
શહેરના એક મોટા ઓડિટોરિયમમાં ‘યંગ લીડર્સ ઇન્સ્પિરેશન પ્રોગ્રામ’ માટે સોંકડો યુવાનો એકત્ર થયા હતા.
બધાની નજર મંચ તરફ હતી.
એડમએ પરિચય આપ્યો —
“આજે આપણા માટે ગૌરવની વાત છે કે એક એવી યુવતી આપણને પ્રેરણા આપવા આવી છે, જેણે પોતાના જીવનમાં અનેક પડકારોનો સામનો કર્યો છે.
કૃપા કરીને આમનું સ્વાગત કરો — રાની.”
તાળીઓના ગડગડાટ વચ્ચે રાની ધીમે ધીમે મંચ પર ચડી.
હૃદય ધડકતું હતું, હાથ કંપી રહ્યા હતા.
એક પળ માટે એને લાગ્યું — “હું કરી શકીશ કે નહીં?”
પણ એણે માઇક્રોફોન પકડીને સૌ સામે નજર ફેરવી.
એને લાગ્યું — “આ બધા યુવાનો પણ મારી જેમ જ છે. ક્યારેક ડરાયેલા, ક્યારેક ખોવાયેલા… બસ મને મારી સાચી કહાની શેર કરવી છે.”
એણે શરુ કર્યું —
“મિત્રો, હું રાની.
મારા જીવનમાં એવી પળો આવી કે મને લાગ્યું બધું ખતમ થઈ ગયું છે.
બિઝનેસમાં મોટો નુકસાન થયો, પરિવારથી સમજ ન મળી, મન તૂટતું ગયું.
એક દિવસ યાદ છે —
હું મારી ઓફિસના ખાલી કેબીનમાં બેસી હતી.
આસપાસની ખુરશીઓ ખાલી હતી, ફોન વાગતો નહોતો, લોકો કામ પર આવતા નહોતાં.
એવા સમયે મને લાગ્યું કે મારી સાથે આખી દુનિયાએ દગો કર્યો છે.
પણ એ જ સમયે, એક મિત્રએ —
માત્ર એક ચેટ પર લખ્યું:
‘રાની, તું હારી ગઈ નથી. તું ફક્ત શીખી રહી છે. હાર એ અંત નથી, એ તો નવી શરૂઆત છે.’
એ શબ્દો મને એ દિવસે ઊભા કર્યા.”
રાની થોડી ક્ષણ રોકાઈ.
હોલમાં બેઠેલા યુવાનોની આંખો એની સાથે જોડાઈ ગઈ.
એ આગળ બોલી —
“મારા માટે એ મિત્ર હીર હતા.
એણે મને શીખવ્યું કે જીવન જીત-હારનું રમકડું નથી, જીવન એ તો સફર છે — રાહી બનવાની.
તમે પણ વિચારો…
જો એક બાળક ચાલતા શીખે ત્યારે દસ વખત પડી જાય, તો શું એ પાછો ઊભો થતો નથી?
જો એ બાળક એ વખતે નક્કી કરી દે કે ‘હું ચાલવાનો નથી,’ તો આજે આપણે અહીં સુધી પહોંચી શકતા?”
યુવાનોમાં સ્મિત ફેલાઈ ગયું.
રાની આગળ બોલી —
“તો મિત્રો, જીવનમાં પડવું સ્વાભાવિક છે.
પ્રશ્ન એ નથી કે તમે કેટલા વખત પડો છો — પ્રશ્ન એ છે કે દરેક વખતે તમે ઊભા થાઓ છો કે નહીં.”
હોલમાં તાળીઓનો ગડગડાટ થયો.
યુવાનો ઊભા થઈ ગયા.
રાનીની આંખોમાં આંસુ આવી ગયા, પણ એ ખુશીના આંસુ હતા.
રાની બોલતી રહી —
“મિત્રો, જીવનમાં મુશ્કેલીઓ તો સૌને આવે છે.
પણ એ સમયે આપણે જે નિર્ણય લઈએ, એ આપણું ભવિષ્ય બનાવે છે.
મારે તમને એક બીજું ઉદાહરણ આપવું છે.
જ્યારે મારો બિઝનેસ ડૂબી ગયો હતો, ત્યારે મારી પાસે બે રસ્તા હતા:
એક — બધું છોડીને ભાગી જાઉં, બીજું — ફરીથી ઊભું થવાનો પ્રયાસ કરું.
હું યાદ છે, એક દિવસ હું બેડ પર પડીને રડી રહી હતી.
મન થાકી ગયું હતું.
તે દિવસે મારે લાગ્યું કે ‘હવે કશું શક્ય નથી.’
પણ એ સમયે મેં વિચાર્યું —
‘જો એક બીજાને અંધકારમાં નાખી દેવામાં આવે, તો એ બીજને ખબર જ નથી પડતી કે એ જલ્દી અંકુર બનીને પ્રકાશ તરફ ઊગવાનો છે.’
જીવન પણ એ જ છે.
અંધકાર એટલે અંત નથી, એ તો શરૂઆત છે.
અનેક વાર આપણે જે નુકસાન સમજીએ છીએ, એજ ભવિષ્યમાં આપણું સૌથી મોટું બળ બની જાય છે.”
યુવાનો શાંતિથી સાંભળતા હતા.
કેટલાંકની આંખોમાં ચમક દેખાતી હતી, જાણે તેઓ પોતાની જ કહાની રાનીના શબ્દોમાં સાંભળી રહ્યા હોય.
રાનીના શબ્દો હવે વધુ વિશ્વાસપૂર્વક વહેતા રહ્યા —
“તો મિત્રો, જ્યારે મુશ્કેલી આવે ત્યારે એને અંત ન માનશો.
વિચારજો કે કદાચ એ જ પળ તમારી નવી સફરની શરૂઆત છે.
યાદ રાખજો — હાર એ તમારા વિશે કશું કહી શકતી નથી,
પણ તમે હારને કેવી રીતે સ્વીકારો છો એ તમારા વિશે બધું કહી જાય છે.”
હોલ ફરીથી તાળીઓના ગડગડાટથી ગુંજી ઊઠ્યો.
અને રાનીને લાગ્યું —
“આજે હું ફક્ત મારા નઈ, પરંતુ સેકંડો હૃદયો સાથે વાત કરી રહી છું.”
રાનીના શબ્દો પર હોલ ફરીથી તાળીઓના ગડગડાટથી ગુંજી ઊઠ્યો.
એણે માઇક્રોફોન નીચે મૂકવા જતી હતી, એ જ સમયે પાછળની પંક્તિમાંથી એક યુવાન ઊભો થયો.
તે બોલ્યો —
“મેડમ, હું એક પ્રશ્ન પૂછવા માગું છું.
તમે કહો છો કે હંમેશા ઊભા થવું જોઈએ… પણ જો આપણા પોતાના જ લોકો આપણને સમજતા ન હોય, સપોર્ટ ન કરતા હોય, તો કેવી રીતે ઊભા રહી શકાય?
કારણ કે એ દુખ તો અંદર સુધી ઘસાઈ જાય છે.”
હોલમાં શાંતિ છવાઈ ગઈ.
બધા યુવાનો એ પ્રશ્નમાં પોતાને જોયા જેવા લાગ્યા.
રાની થોડું રોકાઈ.
એની આંખોમાં પોતાના જીવનના અનેક પળો તરવરી ગયા —
જ્યારે પરિવારથી સમજ ન મળી, જ્યારે મિત્રો દૂર થઈ ગયા, જ્યારે એકલતા એનો સાથ બની ગઈ.
એણે માઇક્રોફોન પાછો પકડીને શાંત અવાજમાં કહ્યું —
“તમારો પ્રશ્ન સાચે જ જીવનનો સૌથી મોટો પ્રશ્ન છે.
હા, જ્યારે આપણા જ પોતાના આપણને ન સમજે, ત્યારે દુખ સૌથી ઊંડું લાગે છે.
પણ એ જ સમયે આપણે શીખવું પડે છે કે સાચો આધાર હંમેશા અંદર હોય છે.
એકલો માણસ પણ ઊભો રહી શકે છે — જો એ પોતાને માને.
અને જ્યારે તમે એકલા ઊભા થાઓ, ત્યારે જ દુનિયા ધીમે ધીમે તમને ઓળખવા લાગે છે.
તો મિત્રો, સપોર્ટ મળે એ સારું છે,
પણ સપોર્ટ વિના ચાલવાનું શીખો — એ જ સાચી શક્તિ છે.”
હોલમાં બેઠેલા યુવાનો ફરી તાળીઓ પાડી ઊભા થઈ ગયા.
તે યુવાનની આંખોમાં આંસુ હતા, પણ ચહેરા પર સ્મિત.
રાનીને લાગ્યું —
“આજનો દિવસ ફક્ત ભાષણનો નહોતો… આ તો કોઈના જીવનમાં આશાનો દીવો પ્રગટાવવાનો હતો.”
---
ભાગ ૨૬ : અંદરનો આધાર
પ્રોગ્રામ પૂરું થયા પછી રાની હોટેલના રૂમમાં આવી.
યુવાનોની તાળીઓ, પ્રશ્નો અને એ સ્મિત… બધું એની આંખો સામે હજી જીવંત હતું.
પણ એ યુવાનનો પ્રશ્ન — “જ્યારે પોતાના જ લોકો સપોર્ટ ન કરે ત્યારે?” — એ એની અંદર સતત ગુંજી રહ્યો હતો.
રાત્રે એણે ફોન હાથમાં લીધો અને હીરને મેસેજ કર્યો —
“હીર, આજે ભાષણ સારું ગયું. પણ એક પ્રશ્ન મને હચમચાવી ગયો.
જ્યારે પોતાના જ લોકો આપણને સમજતા નથી, ત્યારે કેવી રીતે ઊભા રહેવું?
શું ખરેખર ફક્ત પોતાની અંદરથી જ શક્તિ મળી શકે?”
થોડા સમય પછી હીરનો જવાબ આવ્યો —
“રાની, એ પ્રશ્ન જ જીવનનો સાર છે. બહારનો આધાર બદલાય છે — આજે છે, કાલે નથી. પણ અંદરનો આધાર — આત્માનો આધાર — એ ક્યારેય તૂટતો નથી. યાદ છે? જેમ દરિયો હોય, તો તેની સપાટી પર તરંગો ચઢે-ઉતરે છે, પણ તળિયે શાંતિ જ શાંતિ રહે છે.
જીવનમાં લોકો, પરિસ્થિતિઓ, સંબંધો — એ બધા તરંગ છે. પણ તમારું આત્મા એ તળિયું છે.
જો તમે એ તળિયે પહોંચી શકો, તો કોઈ તરંગ તમને હલાવી નહીં શકે.”
રાની લાંબા સમય સુધી એ મેસેજ વાંચતી રહી.
એણે આંખો બંધ કરી અને શ્વાસ પર ધ્યાન કેન્દ્રિત કર્યું.
એક અજાણી શાંતિ અનુભવાઈ — જાણે એ તરંગોમાંથી પસાર થઈને તળિયે પહોંચવાનો પ્રયત્ન કરી રહી હોય.
એણે પાછો મેસેજ કર્યો —
“હીર, કદાચ હું સમજવા લાગી છું. મને લાગે છે કે હું લાંબા સમય સુધી સપાટી પર જ લડતી રહી. હવે કદાચ અંદર ઊતરવાનો સમય છે.”
હીરે ઉત્તર આપ્યો —
“હા રાની, સફર હવે સાચી દિશામાં આગળ વધી રહી છે.”
એ સમયે અચાનક રાનીનો ફોન વાગ્યો.
સ્ક્રીન પર એડમનો કોલ દેખાયો.
રાની ઉતાવળમાં બોલી —
“હે એડમ, બધું ઠીક છે ને?”
એડમનો અવાજ કાંપતો હતો —
“રાની… નથી. એક મોટો પ્રોબ્લેમ છે.
કંપની પર ભારે ફાઇનાન્સિયલ ક્રાઈસિસ આવી ગઈ છે.
અને જો આ ઉકેલાયો નહીં… તો આપણો આખો પ્રોજેક્ટ બંધ થઈ શકે છે.”
રાનીના હૃદયની ધડકન તેજ થઈ ગઈ.
હવે એની સામે ફક્ત પોતાની નહીં, પણ આખી ટીમની કસોટી ઊભી હતી.
---
ક્રમશઃ.....
