😱 'આયનો'
અંધકારની રાહ
શહેરની દોડધામથી દૂર, એક શાંત અને એકાંત વિસ્તારમાં, આર્યન નામનો એક લેખક રહેતો હતો. તેનું ઘર એક જૂના વડના ઝાડ પાસે હતું, જે દિવસના અજવાળામાં પણ થોડો અંધકાર જાળવી રાખતું. આર્યનને હંમેશા રહસ્યો અને ન ઉકેલાયેલી વાર્તાઓ પર લખવું ગમતું હતું. આ દિવસોમાં તે પોતાની નવી થ્રિલર નવલકથા માટે એક સંપૂર્ણ ક્લાઇમેક્સ (અંત) શોધી રહ્યો હતો, જેણે તેને અઠવાડિયાઓથી પરેશાન કરી મૂક્યો હતો.
તેનો રૂમ પુસ્તકો અને જૂની કલાકૃતિઓથી ભરેલો હતો, પરંતુ સૌથી વિચિત્ર વસ્તુ હતી તેના બેડરૂમની દીવાલ પર લગાવેલો એક મોટો, જૂનો અને ઝાંખો આયનો (દર્પણ). આ આયનો તેના પરદાદાનો હતો, અને કહેવાતું હતું કે તેમાં કંઈક વિચિત્ર શક્તિઓ છે. આર્યન આ બધી વાતોને માત્ર અંધશ્રદ્ધા માનતો હતો, પણ ક્યારેક-ક્યારેક તેને લાગતું કે આયનામાં દેખાતી પરછાઈં (પ્રતિબિંબ) તેની પોતાની નથી.
એક રાત્રે, જ્યારે તે પોતાની નવલકથાના છેલ્લા પ્રકરણ પર કામ કરી રહ્યો હતો, ત્યારે વીજળી ચાલી ગઈ. ચારે બાજુ ઘોર અંધારું છવાઈ ગયું. આર્યને મીણબત્તી સળગાવી અને તેની જ્યોતની લહેરાતી રોશનીમાં તેણે જોયું કે આયનામાં તેની પરછાઈં હસી રહી હતી—એવું હાસ્ય જે તેના ચહેરા પર ક્યારેય આવ્યું નહોતું. આ હાસ્ય ડરથી ભરેલું હતું, જાણે કોઈ મદદ માટે ચીસો પાડી રહ્યું હોય.
આર્યનનું હૃદય જોરથી ધબકવા લાગ્યું. તેણે ઝડપથી મીણબત્તી ઓલવી અને ફરીથી સળગાવી. આ વખતે પરછાઈં એકદમ સામાન્ય હતી, પણ તે વિચિત્ર હાસ્ય તેના મગજમાં ઘર કરી ગયું.
રહસ્યની જાળ
આગામી થોડા દિવસો સુધી, આર્યને પોતાને આયનાથી દૂર રાખવાની કોશિશ કરી, પણ તે સફળ ન થયો. તે વારંવાર આયના પાસે જતો, પોતાની પરછાઈંને તાકી રહેતો. તેને લાગ્યું કે તેની પરછાઈં અવારનવાર મોડી પ્રતિક્રિયા આપે છે—જાણે તે તેની દરેક હિલચાલ કરતાં એક ક્ષણ પાછળ ચાલી રહી હોય.
એક બપોરે, આર્યનને પોતાની પરછાઈંના હાથમાં એક નાની ચબરખી (નોટ) દેખાઈ. તેણે તરત જ આયનાને સ્પર્શ કરીને જોયું, પણ ત્યાં કશું જ નહોતું. તેણે વિચાર્યું કે આ તેની કલ્પના છે, પણ આ ઘટના એટલી સ્પષ્ટ હતી કે તે તેને અવગણી શક્યો નહીં.
ડર અને ઉત્સુકતા વચ્ચે ઝૂલતા, આર્યને એક પ્રયોગ કરવાનું નક્કી કર્યું. તેણે આયના સામે એક સફેદ કાગળ મૂક્યો અને તેના પર લખ્યું: "તમે કોણ છો?"
તેણે રાહ જોઈ. થોડી વાર પછી, આયનાની અંદરની પરછાઈંએ તેની આંગળી ઉઠાવી અને ધ્રૂજતા હાથે કાગળ પર કંઈક લખવાનું શરૂ કર્યું. આર્યને જોયું, પરછાઈંએ ઊંધું લખ્યું હતું, જેને સીધું વાંચવા માટે આર્યને કાગળને પલટાવવો પડ્યો.
તેણે લખ્યું હતું: "હું... તું..."
આર્યનના રુંવાડા ઊભા થઈ ગયા. તેણે પૂછ્યું: "શું તમે ફસાઈ ગયા છો?"
પરછાઈંએ આ વખતે ઝડપથી જવાબ આપ્યો: "હા!"
આર્યનને લાગ્યું કે આ આયનો ખરેખર એક બીજી દુનિયાનો દરવાજો છે, અને તેની પરછાઈં, એટલે કે તેનું બીજું રૂપ, કોઈક રીતે તેમાં કેદ થઈ ગયું છે. તેણે પૂછ્યું: "હું તમારી મદદ કેવી રીતે કરી શકું?"
પરછાઈંએ એક શબ્દ લખ્યો: "બદલાવ..."
બદલાવની શરત
આર્યને ઘણા દિવસો સુધી 'બદલાવ' શબ્દ પર વિચાર કર્યો. શું તેનો અર્થ એ હતો કે તેમને પોતાની જગ્યા બદલવી પડશે? શું તેની પરછાઈં અસલી દુનિયામાં આવવા માંગતી હતી, અને શું આર્યનને આયનાની અંદર કેદ થવું પડશે? આ વિચાર ખતરનાક હતો, પણ પરછાઈંની ડરેલી આંખો તેને સતત મજબૂર કરી રહી હતી.
એક રાત્રે, પૂનમની રાત્રે, આયનાનો કાંચ ચમકવા લાગ્યો. આર્યન સમજી ગયો કે કદાચ આ જ સમય છે. તે ડરતા-ડરતા આયના પાસે ઊભો રહ્યો.
તેણે ધ્રૂજતા અવાજમાં પૂછ્યું: "શું આ જ રાત છે?"
પરછાઈંએ માથું હલાવ્યું. તે હવે રડી રહી હતી અને તેના ચહેરા પર અસહ્ય પીડા હતી.
આર્યનને લાગ્યું કે તેની મદદ કરવી યોગ્ય છે, ભલે તેના માટે તેને કંઈ પણ બલિદાન આપવું પડે. તેણે આયનાને સ્પર્શ કર્યો. જેવી તેની આંગળીઓ ઠંડા કાંચને મળી, એક તેજ પ્રકાશ ચમક્યો અને રૂમમાં એક સનસનાટી ફેલાઈ ગઈ. આર્યનને લાગ્યું કે તેનું શરીર હળવું થઈ રહ્યું છે.
જ્યારે પ્રકાશ ઓછો થયો, ત્યારે આર્યને જોયું કે તે હવે આયનાની અંદર હતો.
તેણે પોતાની આસપાસ જોયું. આ દુનિયા તેની પોતાની દુનિયા જેવી જ હતી, પણ દરેક વસ્તુ ઝાંખી અને નિર્જીવ લાગી રહી હતી. સૌથી મોટી વાત—તેને આ દુનિયામાં ફસાયેલો અનુભવ થઈ રહ્યો હતો. તે ભાગવાની કોશિશ કરી રહ્યો હતો, પણ આયનાની સપાટી તેને બહાર જવા દેતી નહોતી.
પછી તેણે આયનાની બહાર જોયું.
ચોંકાવનારો અંત
આયનાની બહાર, તેની જગ્યાએ, તેની પરછાઈં ઊભી હતી. તે પોતાની જગ્યાએ, પોતાની દુનિયામાં, આર્યનના રૂમમાં ઊભી હતી.
આર્યનને ખુશીની એક લહેર અનુભવાઈ—તેણે પોતાના 'બીજા રૂપ'ને આઝાદ કરી દીધું હતું.
પરંતુ પછી, પરછાઈંએ ફરી વળીને આર્યન સામે જોયું.
તેના ચહેરા પર હવે તે દર્દ કે ડર નહોતો. તેના બદલે, ત્યાં એક ઠંડી, ક્રૂર અને વિજયની મુસ્કાન હતી. તે મુસ્કાન, જે આર્યને પહેલા અંધારામાં જોઈ હતી, હવે સંપૂર્ણપણે તેના ચહેરા પર હતી.
પરછાઈં, જે હવે અસલી આર્યન બની ચૂક્યો હતો, તેણે ધીમેથી પોતાના ખિસ્સામાંથી એક ચાવી કાઢી. આ આર્યનના ઘરની ચાવી હતી.
પછી તેણે એક પગલું ભર્યું અને આયના પર લાગેલા ધુમાડાને કપડાથી લૂછી નાખ્યો.
જેમ-જેમ કાંચ સાફ થતો ગયો, આર્યનને આયનાની અંદરની દુનિયા વધારે ઝાંખી થતી ગઈ, જ્યાં સુધી કે તે સંપૂર્ણપણે ગાયબ ન થઈ ગઈ.
આર્યન, જે હવે આયનાની અંદર કેદ હતો, તે ચીસો પાડવા માંગતો હતો, પણ તેનો અવાજ કાંચની બહાર ન આવી શક્યો. તેને સમજાયું કે તેની પરછાઈં તેને ધોખો આપી રહી હતી. તે કોઈ પીડિત નહોતો; તે એક ચાલાક શક્તિ હતી જે આ દુનિયામાં આવવાનો રસ્તો શોધી રહી હતી.
ખરેખર તો, આર્યન પોતે જ તે શૈતાની પરછાઈં હતો જે આયનામાંથી આઝાદ થવા માંગતો હતો.
અને હવે, તેની અસલી પરછાઈં, એટલે કે સાચો, સીધો-સાદો આર્યન, આયનાની અંદર કાયમ માટે કેદ થઈ ગયો હતો.
