પ્રકરણ-૧: વીસ વર્ષનો પડકાર અને ભયાનક શાંતિનો પ્રવેશ
અમદાવાદ શહેરની સીમમાં, જ્યાં ટેકનોલોજીના સૂર્યની કિરણો ભાગ્યે જ પહોંચતી, ત્યાં એક શ્યામ ભૂતકાળને છુપાવીને ઊભી હતી - 'રાજમહેલ' નામની એક ભવ્ય, છતાં આજે ખંડેર બની ગયેલી ઈમારત. લોકો તેને માત્ર 'ભૂતિયા હવેલી' કહેતા. તેની આસપાસના ઊંચા, ચીમળાઈ ગયેલા વૃક્ષો રાત્રે હવાના પ્રવાહમાં એવા ઝૂલતા, જાણે કોઈ અદૃશ્ય હાથ આ હવેલીને સંકેત આપી રહ્યા હોય. હવેલીના તૂટેલા કાચની બારીઓ કાળી, ખાલી આંખો જેવી હતી, જે કોઈ પણ આવનારને અંદરના ભયની ચેતવણી આપતી હતી.
આધુનિક યુગના ૨૦ વર્ષના નીડર યુવક નિત્યાનંદ ને ભૂત-પ્રેતમાં સહેજ પણ વિશ્વાસ નહોતો. તે સોશિયલ મીડિયા પર 'પેરાનોર્મલ એક્સપ્લોરર' તરીકે જાણીતો હતો અને તેના મિત્રોએ તેને ચેલેન્જ આપી હતી કે તે આ હવેલીમાં એકલી રાત વિતાવે. નિત્યાનંદે પડકાર સ્વીકાર્યો. તેના બેકપેકમાં ફ્લેશલાઇટ, કેમેરા અને ડરને દૂર કરવાનો જુસ્સો હતો.
પૂર્ણિમા ની રાત હતી. ચાંદની હવેલી પર પડી રહી હતી, પણ અંદર ઘેરો ઓછાયો હતો. નિત્યાનંદે ભારે કાટ ખાઈ ગયેલા લોખંડના મુખ્ય ગેટને ધક્કો માર્યો. ગેટ ખૂલ્યો, અને એક ધાતુનો કર્કશ અવાજ ભયાનક શાંતિ ને તોડીને આસપાસના જંગલમાં ગુંજી ઊઠ્યો.
તેણે કાળજીપૂર્વક અંદર પગ મૂક્યો. મુખ્ય દરવાજાની અંદરનું વાતાવરણ ઠંડું અને ભેજવાળું હતું. ધૂળની જાડી પરત પગલાં નીચે ચરમરતી હતી. કરોળિયાના જાળાં દીવાલો પર એવા છવાયા હતા, જાણે હવેલીએ જૂના સમયના પડદા ઓઢી લીધા હોય. હવેલીના લાકડાના માળમાંથી આવતો 'ક્રીચ... ક્રીચ...' અવાજ દરેક પગલે ડર પેદા કરતો હતો.
નિત્યાનંદના કાન સતર્ક હતા. તેણે પોતાના કેમેરાનું નાઇટ વિઝન ઓન કર્યું. "બસ જૂની ઇમારત છે. હવા અને લાકડાનો અવાજ છે," તેણે મનોમન પોતાને સમજાવ્યું.
તે મુખ્ય હોલમાં પહોંચ્યો, જ્યાં એક સમયે રાજા-મહારાજાઓ બેસતા હતા. હોલના એક ખૂણામાં, આરસપહાણની એક મૂર્તિ પાસે, તેને એક નાના છોકરાની આકૃતિ દેખાઈ. તે છોકરો નિત્યાનંદની ઉંમરનો જ હતો, પણ તેનો પહેરવેશ અસામાન્ય રીતે જૂનો હતો અને તે પારદર્શક (Transparent) હતો.
નિત્યાનંદના શરીર પર ઠંડી ઝણઝણાટી ફરી વળી. આ પહેલો એવો અનુભવ હતો, જે તેના તર્કના દાયરાની બહાર હતો. તેના હાથમાં રહેલો કેમેરા ધ્રૂજવા લાગ્યો.
"કોણ... કોણ છો તું?" નિત્યાનંદનો અવાજ કાંપતો હતો, પણ તેનો સંકલ્પ મજબૂત હતો.
પારદર્શક છોકરાએ જવાબ આપ્યો. તેનો અવાજ જાણે હવામાંથી આવતો એક ધીમો પડઘો હોય તેવો હતો. "મારું નામ વિહાન છે. હું અહીં રહું છું. તું... તું કેમ આવ્યો છે? અહીં કોઈ આવતું નથી."
નિત્યાનંદને ડરને બદલે, વિહાનની આંખોમાં ગહન એકલતા અને દુઃખ દેખાયું. તેણે પોતાનો ડર દબાવી દીધો. "હું... હું નિત્યાનંદ છું. હું જાણવા આવ્યો હતો કે અહીં ખરેખર કોઈ છે કે નહીં. અને તે સાબિત થઈ ગયું."
વિહાને ઉદાસીન સ્મિત કર્યું. "હવે તું શું કરીશ? ભાગી જઈશ? બધા ભાગી જાય છે."
"ના, હું ભાગીશ નહીં. તું એક ભૂત નથી, વિહાન. તું માત્ર એક એકલો છોકરો છે." નિત્યાનંદના આ શબ્દો હવેલીની સદીઓ જૂની શાંતિમાં એક નવો અવાજ હતા. તેણે વચન આપ્યું, "હું તારો મિત્ર બનીશ. હું તારી એકલતા દૂર કરીશ."
પ્રકરણ-૨: વિહાનના શાપિત જીવનનું રહસ્ય અને દોસ્તીનું બંધન
પછીના દિવસોમાં, નિત્યાનંદ દરરોજ રાત્રે હવેલીમાં આવતો. તે પોતાના મોબાઇલમાં ક્રિકેટ મેચની ક્લિપ્સ, નવા બોલિવૂડ ગીતો અને દુનિયાના બદલાયેલા રંગો વિહાનને બતાવતો. વિહાન આ બધું જોઇને આશ્ચર્યચકિત થતો. આ અનોખી દોસ્તીમાં ન તો કોઈ શારીરિક સ્પર્શ હતો, ન કોઈ સ્વાર્થ, માત્ર એકલતા સામે લડવાનો સહારો હતો.
વિહાને નિત્યાનંદને પોતાનો ભૂતકાળ કહી સંભળાવ્યો:
"સદીઓ જૂનો શાપ: આ મહેલના માલિક રાજા મહેન્દ્રસિંહ નો હું એકમાત્ર પુત્ર હતો. જ્યારે હવેલી બની, ત્યારે મારા પિતાએ એક ગરીબ કારીગર સાથે અન્યાય કર્યો. તે કારીગરે શાપ આપ્યો: 'જે દિવસે આ મહેલમાંથી સૌથી પવિત્ર હાસ્ય અને નિર્દોષ જીવન સમાપ્ત થશે, તે દિવસે આ મહેલ હંમેશ માટે થીજી જશે. અને કોઈ આત્મા ત્યાં સુધી મુક્ત નહીં થાય, જ્યાં સુધી કોઈ નિર્દોષ આત્મા, લોભી માણસના અન્યાય ને અહીં રોકશે નહીં.'
દસ વર્ષની ઉંમરે, હું એક અસાધ્ય રોગનો ભોગ બન્યો. હું મૃત્યુ પામ્યો, અને મારી માતા શોકમાં મૃત્યુ પામ્યા. મારા નિર્દોષ જીવનના અંત સાથે જ હવેલી પર શાપ હાવી થઈ ગયો. મારી આત્મા મહેલના પત્થરોમાં કેદ થઈ ગઈ, અને હું હિવન બની ગયો. હું મુક્ત થવા માંગતો હતો, પણ શાપનો બીજો ભાગ પૂરો કરવો અશક્ય લાગતો હતો. તારી દોસ્તીએ મને પહેલીવાર જીવનનો અહેસાસ કરાવ્યો, નિત્યાનંદ."
નિત્યાનંદે સમજ્યું કે વિહાન કોઈ ખતરનાક ભૂત નહીં, પણ એક બંધક હતો, જે મુક્તિ માટે તલપાપડ હતો.
પ્રકરણ-૩: લોભી સ્મગલરનો હુમલો અને મિશનની રચના
વિહાનની વાતોને એક મહિનો થયો હતો. નિત્યાનંદ હવે હવેલીના ઇતિહાસને બરાબર ઓળખી ગયો હતો.
એક રાત્રે, જ્યારે બંને મિત્રો ઊંડાણપૂર્વકની વાતોમાં ખોવાયેલા હતા, ત્યારે હવેલીની બહાર એસ.યુ.વી.ના જોરદાર બ્રેકનો અવાજ આવ્યો. દરવાજો ખૂલ્યો અને એક મજબૂત બાંધાનો, ૪૫ વર્ષનો, ખૂંખાર દેખાવવાળો માણસ અંદર આવ્યો. તેના કપડાં મોંઘા હતા, પણ તેના ચહેરા પર લોભ અને ખરાબ ઇરાદા સ્પષ્ટ દેખાતા હતા. આ માણસ હતો સર્વેશ, જે વિદેશોમાં પ્રાચીન કલાકૃતિઓની દાણચોરી (Smuggling) માટે જાણીતો હતો. તેના હાથમાં એક જૂનો, ફાટેલો ચામડાનો નકશો હતો.
વિહાનનો અવાજ ડરથી થથરી ઊઠ્યો. "નિત્યાનંદ! આ તે જ લોભી માણસ છે! શાપનો બીજો ભાગ હવે શરૂ થશે."
વિહાને ગભરાઈને જણાવ્યું કે રાજા મહેન્દ્રસિંહે પોતાનો કિંમતી ખજાનો (સોનાના દાગીના, હીરા અને પ્રાચીન કલાકૃતિઓ) ગુપ્ત રીતે હવેલીના ભોંયરામાં સંતાડી દીધો હતો, જેથી તે અંગ્રેજોના હાથમાં ન આવે. સર્વેશ તે જ શોધવા આવ્યો હતો.
નિત્યાનંદે પોતાનો ડર દૂર કર્યો. "આપણું મિશન સ્પષ્ટ છે, વિહાન. ખજાનાને બચાવવાનો નથી, પણ આ અન્યાયી લોભી માણસ ને રોકવાનો છે, જેથી તને મુક્તિ મળે."
યોજના બની: નિત્યાનંદ તેના શારીરિક બળ અને બુદ્ધિ નો ઉપયોગ કરશે, જ્યારે વિહાન તેની અલૌકિક શક્તિઓ દ્વારા વાતાવરણમાં ભય પેદા કરશે અને સર્વેશને ભટકાવશે.
પ્રકરણ-૪: ગુપ્ત ભોંયરાની લડાઈ અને શાપનો ભંગ
સર્વેશ નકશાના સહારે હવેલીના વિવિધ રૂમમાં તપાસ કરતો હતો. વિહાને તેની શક્તિનો ઉપયોગ શરૂ કર્યો. સર્વેશ જ્યાં પણ નકશો ખોલતો, ત્યાં અચાનક ઠંડો સૂસવાટો આવતો અને નકશો તેના હાથમાંથી હવામાં ઊડી જતો. જ્યારે સર્વેશ ગુસ્સામાં ટેબલ પર પંચ મારતો, ત્યારે વિહાન અચાનક ખૂણામાંથી ચીસો પાડતો, જેનાથી સર્વેશ પાછો હટી જતો.
આખરે, સર્વેશ રાજાના પુસ્તકાલયમાં પહોંચ્યો. વિહાને નિત્યાનંદને એક જૂની બાઇબલ તરફ ઇશારો કર્યો. "તેને હટાવ, નિત્યાનંદ!"
નિત્યાનંદે બાઇબલ હટાવ્યું અને તેની પાછળની દીવાલમાં એક ગુપ્ત બટન દેખાયું. તેણે તે દબાવ્યું. ક્રીચ... ક્રીચ... અવાજ સાથે એક ગુપ્ત દરવાજો ખૂલ્યો, જે નીચે અંધારા ભોંયરા તરફ જતો હતો.
સર્વેશનું લોહી ધમનીઓમાં દોડવા લાગ્યું. "મળી ગયો! મારો ખજાનો!" તે ગુસ્સામાં અને ઉત્તેજનામાં ગર્જના કરતો નીચે ઊતર્યો.
નિત્યાનંદ બહાદુરીથી તેની પાછળ ગયો. ભોંયરાની ઠંડક ચરમસીમા પર હતી. મધ્યમાં એક તિજોરી હતી. સર્વેશે તિજોરી ખોલવાના ઓજારો કાઢ્યા.
વિહાને હવે પોતાનો છેલ્લો અને સૌથી મોટો પ્રહાર કર્યો. તેણે ભોંયરામાં હાજર તમામ નકારાત્મક ઊર્જા ને ભેગી કરીને એક તીવ્ર, કાન ફાડી નાખે તેવો ચીસનો અવાજ ઉત્પન્ન કર્યો. આ અવાજ એવો હતો, જાણે હવેલીના સો વર્ષનો ડર એકસાથે ફાટી નીકળ્યો હોય.
સર્વેશના કાનમાંથી જાણે લોહી નીકળતું હતું. તે પીડાથી જમીન પર બેસી ગયો. "કોણ છે! બહાર આવ! હું તને મારી નાખીશ!"
આ ક્ષણનો લાભ નિત્યાનંદે લીધો. તેણે પાસે પડેલો એક લોખંડનો સળિયો ઊઠાવ્યો અને પૂરી તાકાતથી સર્વેશના પગમાં માર્યો. સર્વેશ દર્દથી ચીસ પાડીને દૂર પટકાયો. તેના ઓજારો અને નકશો જમીન પર વિખેરાઈ ગયા.
સર્વેશ ગુસ્સામાં લાલચોળ થઈ ગયો. તેણે નિત્યાનંદ પર હુમલો કરવા માટે હાથ લંબાવ્યો. પરંતુ તે પહેલાં જ, વિહાને ભોંયરાના છતમાં પડેલા ભારે લાકડાના પાટિયા પર પોતાની અલૌકિક શક્તિ કેન્દ્રિત કરી. ધડામ! ભારે અવાજ સાથે પાટિયું સર્વેશ પર પડ્યું, અને તે દર્દથી ચીસ પાડીને બેહોશ થઈ ગયો.
પ્રકરણ-૫: વિહાનનું વિસર્જન અને રહસ્યમય મુક્તિ
ભોંયરામાં શાંતિ છવાઈ ગઈ. નિત્યાનંદની આંખોમાં વિજયની ચમક હતી.
"આપણે કરી બતાવ્યું, વિહાન!" નિત્યાનંદ હસ્યો.
વિહાનની આકૃતિ તેની સામે તરતી હતી. આ વખતે વિહાન ઉદાસ નહોતો, પણ તેના ચહેરા પર એક અલૌકિક તેજ અને શાંતિ હતી, જે કોઈ સામાન્ય માણસમાં નહોતી.
"નિત્યાનંદ, તારો આભાર. તે મારી દોસ્તી નિભાવી અને મારા પિતાનો ખજાનો બચાવ્યો. સૌથી મહત્ત્વની વાત એ છે કે, તે મારા પર વિશ્વાસ કર્યો." વિહાનનો અવાજ હવે ધીમો અને મધુર હતો, જાણે સંગીતનો સ્વર. "આપણે લોભી માણસના અન્યાય ને રોક્યો છે. શાપનો બીજો ભાગ પૂરો થયો."
નિત્યાનંદને અહેસાસ થયો કે હવે વિહાન મુક્ત થવાનો છે. "શું થયું વિહાન? તું ક્યાં જાય છે? તું કાયમ માટે જઈ રહ્યો છે?"
વિહાને સ્મિત કર્યું. "હવેલીનું બંધન તૂટી ગયું છે, નિત્યાનંદ. હું હવે મુક્ત છું. હું જઈશ, પણ હું તારા હૃદયમાં હંમેશા રહીશ."
નિત્યાનંદે અંતિમ વાર તેને સ્પર્શ કરવાનો પ્રયત્ન કર્યો, પણ તેનો હાથ ઠંડી હવામાંથી પસાર થઈ ગયો. અને પછી, નિત્યાનંદની નજર સામે, વિહાનની પારદર્શક આકૃતિ ધીમે ધીમે ઝાંખી થવા લાગી. તે ધુમ્મસની જેમ વિલીન થઈ ગયો. તેની સાથે જ, હવેલીની જૂની, ભેજવાળી ગંધ દૂર થઈ ગઈ અને એક સ્વચ્છ, તાજી હવાની સુગંધ આવી.
પોલીસના સાયરનનો અવાજ હવેલીની નજીક આવતો હતો. પોલીસે બેહોશ સર્વેશને પકડ્યો અને ભોંયરામાંથી ગુપ્ત ખજાનો જપ્ત કર્યો. નિત્યાનંદે બહાદુરીપૂર્વક પૂરી વાત જણાવી, પણ જ્યારે તેણે વિહાનની વાત કરી, ત્યારે કોઈએ તેના પર વિશ્વાસ ન કર્યો. તેમના માટે આ માત્ર એક છોકરાનો ડર દૂર કરવાનો દાવો હતો.
નિત્યાનંદે હવેલી છોડી, પણ તેના મનમાં એક સવાલ કાયમ માટે ઘર કરી ગયો: વિહાન ક્યાં ગયો?
આજે પણ, 'રાજમહેલ' હવે ભૂતિયા હવેલી મટીને માત્ર એક ઐતિહાસિક ખંડેર બની ગયો છે. પણ નિત્યાનંદ જાણે છે કે તે ખંડેરની દીવાલોમાં ભય નહીં, પણ એક વીસ વર્ષના જુવાન અને એક સો વર્ષના હિવન મિત્રની અસામાન્ય દોસ્તી ની વાર્તા છુપાયેલી છે.
શીખ: સાચી દોસ્તી કોઈ શારીરિક સીમાને માનતી નથી. હૃદયનું જોડાણ મૃત્યુ અને જીવન ના અંતરને પણ મિટાવી શકે છે, અને નીડરતા હંમેશા અન્યાય અને લોભ પર વિજય મેળવે છે.
વાર્તા પૂર્ણ.
