એક હતું રાજકોટ શહેર – ધૂળના ગોળા ઊડે, રિંગ રોડ પર ટ્રાફિકનો શોર હોય, અને યુવાનોના દિલમાં એક અજાણી ધડકન. શહેરના પશ્ચિમ છેડે રેસકોર્સ – નામ તો રેસકોર્સ છે, પણ ત્યાં ઘોડા નથી દોડતા. ઘોડા તો ઘણાં વર્ષો પહેલાં બંધ થઈ ગયા. હવે ત્યાં ફક્ત ખુલ્લું મેદાન છે, ચારે બાજુ લીલું ઘાસ, દૂર દૂર સુધી ફેલાયેલું આકાશ, અને સાંજે ચાયની ટપરી પર ચર્ચા થાય કે “આજે માર્કેટ કેવું રહ્યું?” પણ આ વાર્તાનું મેદાન નહોતું ઘોડાઓનું, એ હતું બે દિલોનું – રિયા અને અર્જુનનું.
રિયા રાજકોટની જ. રેસકોર્સની બાજુમાં જ એનું ઘર બાલ્કનીમાંથી દેખાતું એ ખુલ્લું મેદાન, જ્યાં એ દર સાંજે ચા લઈને ઊભી રહેતી અને વિચારતી “આટલા મોટા મેદાનમાં કોઈ એક માણસ મારા માટે આવશે?” અર્જુન અમદાવાદનો, પણ રાજકોટમાં એનું ઓફિસનું કામ. એ પહેલી વાર રાજકોટ આવ્યો ત્યારે એના કોલીગે કહ્યું – “ચાલ, રેસકોર્સ જઈએ, ત્યાં ચા સારી મળે.” અર્જુનને ખબર નહોતી કે એ ચા નહીં, એનું નસીબ રાહ જોઈ રહ્યું છે.
બંનેની મુલાકાત થઈ રેસકોર્સની ચાયની ટપરી પાસે. રિયા એની ફ્રેન્ડ સાથે ઊભી હતી. એણે લીલી કુર્તી પહેરી હતી, વાળ ખુલ્લા છોડ્યા હતા, અને હાથમાં ચાનો કપ. અર્જુન એકલો જ ચા લેવા આવ્યો. ટપરીવાળા એ બે કપ આપ્યા એક રિયાને, એક અર્જુનને. રિયાએ કપ લેતાં લેતાં અર્જુનની આંખોમાં જોયું. અર્જુન પણ રોકાઈ ગયો. એ ક્ષણે રેસકોર્સનું ખુલ્લું મેદાન પણ થંભી ગયું હોય એવું લાગ્યું.
રિયાએ પહેલું વાક્ય બોલ્યું “આ ચા ખૂબ ગરમ છે, પણ તમારી આંખો તો એનાથી પણ વધારે ગરમ લાગે છે.” અર્જુન હસી પડ્યો “અને તમારા વાળમાં જે હવા રમે છે ને, એ તો મારા દિલને પણ રમાડી રહી છે.” રિયાની ફ્રેન્ડ દૂર જતી રહી. બંને રેસકોર્સની બાજુની બેન્ચ પર બેઠા. રિયાએ કહ્યું – “તમે અમદાવાદના?” અર્જુને હા કહી. રિયાએ કહ્યું – “તો પછી અમદાવાદમાં તમને રાજકોટની ચા કેમ ગમી?” અર્જુને જવાબ આપ્યો “ચા નહીં, ચા પીનારી ગમી.”
એ જ દિવસથી શરૂ થઈ ગયું. દરરોજ સાંજે ૬:૩૦ એ રિયા રેસકોર્સ પહોંચતી. અર્જુન ઓફિસ પછી સીધો એ જ બેન્ચ પર. બંને ચા પીતા, વાતો કરતા. રિયા કહેતી – “આજે ઓફિસમાં મારા બોસે ડાંટી.” અર્જુન કહેતો “ચાલ, હું એને કહી દઉં કે ‘સાહેબ, રિયા મારી સાથે રેસકોર્સ પર ચા પીવે છે, તમારી ડાંટની એને પરવા નથી.’” રિયા હસી પડતી, અને એ હાસ્યનો અવાજ રેસકોર્સના ખુલ્લા મેદાનમાં ગુંજતો.
એક દિવસ વરસાદ પડ્યો. રેસકોર્સ ખાલી થઈ ગયું. રિયા અને અર્જુન એ જ બેન્ચ પર ભીંજાતા રહ્યા. રિયાએ કહ્યું – “અર્જુન, મને તારી સાથે આ વરસાદમાં ભીંજાવું ગમે છે.” અર્જુને એનો હાથ પકડ્યો – “અને મને તારી લાગણીના વરસાદમાં સતત ભીંજાવું ગમે છે.” બંનેએ એકબીજાની આંખોમાં જોયું. વરસાદના ટીપાં રિયાના ગાલ પર પડ્યા, અર્જુને એ લૂછ્યા. રિયાએ કહ્યું – “આ ટીપાં નહીં, આ તો મારા દિલનું ઝરણું છે.”
અર્જુનનું રાજકોટનું કામ પૂરું થયું. એને અમદાવાદ પાછા જવું હતું. છેલ્લા દિવસે બંને રેસકોર્સ પર મળ્યા. રિયા ચૂપ હતી. અર્જુને કહ્યું – “રિયા, મારે જવું પડશે.” રિયાની આંખમાં આંસુ આવી ગયા. એણે કહ્યું – “અર્જુન, તું મને ખૂબ ગમે છે.” અર્જુને એનો હાથ પકડ્યો “અને તું મને એનાથી પણ વધારે ગમે છે, માયડીયર.” રિયાએ કહ્યું – “આ રેસકોર્સ મારા માટે હવે ખાલી લાગશે.” અર્જુને કહ્યું – “ના, આ રેસકોર્સ હવે આપણા દિલનું મેદાન છે. જ્યાં પણ હું હોઉં, મારું દિલ અહીં જ દોડશે – ઘોડા વગરના આ મેદાનમાં, ફક્ત તારા માટે.”
અર્જુન ગયો, પણ દરરોજ સાંજે ૬:૩૦એ રિયાનો ફોન વાગતો “ઓય ગાંડી…” અને અર્જુન કહેતો – “હા રે સ્ટુપીડ, રેસકોર્સ પર ચા પીવા આવી છે?” રિયા હસતી – “હા, પણ તું નથી.” અર્જુન કહેતો – “હું તો હંમેશા તારી સાથે છું – તારા દિલના રેસકોર્સ પર, જ્યાં ઘોડા નથી દોડતા, ફક્ત લાગણીઓ દોડે છે.”
આજે પણ રાજકોટના રેસકોર્સ પર એ જ બેન્ચ છે. રિયા દર સાંજે ત્યાં જાય છે. ચા પીવે છે, અને વિચારે છે – “અર્જુન ક્યાંય પણ હોય, એનું દિલ અહીં જ દોડે છે.” અને અમદાવાદમાં અર્જુન દર સાંજે ૬:૩૦એ ફોન ઉપાડે છે અને કહે છે – “મિસ યુ સ્ટુપીડ… 💛🧡❤️”
અને કવિ એ લખ્યું
ઓય ગાંડી… તું મને બહુ ગમે છે!
એનાથી વધુ, તારી સાથે વાતોનું ઘોડાપૂર.
દિલથી ડાયરેક્ટ નીકળેલા શબ્દો,
હાથમાં હાથ, આંખોમાં આંખો, ઝરણું વહેતું.
તારા હોઠ પરથી શબ્દોનું ઝરણું,
મારા કાનમાં ગીત બની વહે છે.
લાગણીના ઘોડાપૂરમાં વહેવું ગમે,
સવાર કહે તો સવાર, સાંજ કહે તો સાંજ.
વરસાદમાં ભીંજાવું, અવિરત,
રોમાંચિત થઈ જાઉં, ઝૂમી ઉઠું.
ગીતો ગાવાનું મન થાય,
કારણ કે… તું મને ખૂબ ગમે છે.
હા, માયડીયર, તું મને ખૂબ ગમે છે!
મિસ યુ સ્ટુપીડ… 💛🧡❤️
