પ્રકરણ ૮: ‘ફૂડ કોમા’ સામે જંગ અને ૪૯ સુધીની યાતના
રાત અને દિવસના સંધિકાળ જેવો સમય હતો - મધરાત. પણ છગન માટે આ જીવન અને મૃત્યુ વચ્ચેનો સંધિકાળ હતો. તેનું મગજ સ્વીચ-ઓફ થઈ રહ્યું હતું. શરીરનું બધું જ લોહી પેટ તરફ ધસી ગયું હતું, જેથી મગજને ઓક્સિજન મળતો નહોતો. તેને ચક્કર આવતા હતા અને આંખો પરાણે બીડાઈ જતી હતી.
બટુક મહારાજનો હુકમ છૂટ્યો, “મગનિયા! ઠંડુ પાણી!”
મગનિયાએ એક લોટો ભરીને ઠંડુ પાણી સીધું છગનના મોઢા પર છાંટ્યું.
“ભૂસ...!”
છગન એક ઝાટકા સાથે જાગી ગયો. પાણીના ટીપાં તેની મૂછો પરથી ટપકતા હતા. તે હાંફતો હતો.
“હું ક્યાં છું? શું થયું? મેં ખાઈ લીધું?” તે બબડ્યો.
“ના!” બટુક મહારાજે તેનો ખભો પકડીને હલાવ્યો. “હજી પાંચ બાકી છે, યોદ્ધા! સુવાનું નથી. જો તું સુઈ ગયો, તો આ ગોવિંદિયો મારી મૂછ કાપી નાખશે. જાગ!”
છગને આંખો પટપટાવી. સામે થાળીમાં પાંચ લાડુ પડ્યા હતા. તે તેને ડરામણા લાગતા હતા.
૪૬મો લાડુ: રેતીનો કોળિયો
છગને ૪૬મો લાડુ હાથમાં લીધો. હવે સૌથી મોટી સમસ્યા એ હતી કે તેના મોઢામાં લાળ બનતી બંધ થઈ ગઈ હતી. ગળું સુકાયેલું ભઠ્ઠ જેવું હતું.
તેણે લાડુનો ટુકડો મોઢામાં મૂક્યો.
પણ અરે! લાડુ ઓગળ્યો નહીં.
લાળ વગરનો લાડુ મોઢામાં રેતી જેવો થઈ ગયો. શેકાયેલો ચણાનો લોટ ગળામાં ચોંટવા લાગ્યો. તે ન તો ગળી શકતો હતો, ન તો થૂંકી શકતો હતો.
તે ખાંસ્યો. “ખૂં... ખૂં...”
લોટનો થોડો ભૂકો નાક વાટે બહાર આવ્યો.
“પાણી...” છગન તરફડ્યો.
બટુક મહારાજે પાણીનો ગ્લાસ આપ્યો, પણ શરત મૂકી. “એક જ ઘૂંટડો! વધારે નહીં.”
છગને પાણી પીધું. પાણીની મદદથી તે રેતી જેવો સુકો લોટ કોઈક રીતે ગળાની નીચે ઉતર્યો.
૪૬ પૂરા થયા. પણ આ એક લાડુએ છગનની બાકી બચેલી ૧% તાકાત પણ ચૂસી લીધી હતી.
૪૭મો લાડુ: ઉબકાનું આક્રમણ
૪૭મો લાડુ ખાવા માટે તેણે હાથ લંબાવ્યો, ત્યાં જ તેના પેટમાંથી એક બળવો થયો.
હોજરી એ સંદેશો મોકલ્યો: “NO ENTRY!”
છગનને જોરદાર ઉબકો આવ્યો. તેનું મોઢું ભરાઈ ગયું.
ગોવિંદ કાકા ઉભા થઈ ગયા. તેમની આંખોમાં ચમક હતી. “આવ્યું! આવ્યું બહાર! હટજો બધા! જ્વાળામુખી ફાટવાનો છે!”
લોકો ડરીને બે ડગલાં પાછળ ખસી ગયા. જો છગનને ઉલટી થઈ, તો ૪૬ લાડુની મહેનત પાણીમાં જશે અને શરત હારી જવાશે.
બટુક મહારાજ ગભરાયા નહીં. તેઓ અનુભવી હતા. તે તરત છગનની પાછળ ગયા અને તેની ગરદન પર એક ચોક્કસ નસ દબાવી. પછી પીઠ પર જોરથી ધબ્બો માર્યો.
“શ્વાસ રોક!” મહારાજ બરાડ્યા. “નીચે જો! જમીન તરફ જો!”
છગને જમીન પર જોયું. તેણે દાંત ભીંસી લીધા. તેણે પોતાની જઠરાગ્નિ સાથે મનોમન વાત કરી, “ખબરદાર જો બહાર આવ્યું છે તો! આજે ઈજ્જતનો સવાલ છે. અંદર જ રહે!”
બે મિનિટના સંઘર્ષ પછી, ઉબકો શમી ગયો. લાવા પાછો જતો રહ્યો.
છગને ધ્રૂજતા હાથે ૪૭મો લાડુ ઉપાડ્યો અને આંખ બંધ કરીને, કોઈ કડવી ગોળી ગળતો હોય તેમ ગળી ગયો.
૪૮મો લાડુ: ભ્રમણા અને પિતૃઓ
હવે છગનની માનસિક સ્થિતિ બગડી રહી હતી. ઓક્સિજનના અભાવે તેને હવે દેખાવાનું બંધ થઈ રહ્યું હતું.
તેણે ૪૮મો લાડુ હાથમાં લીધો. તે લાડુ તેને લાડુ જેવો નહોતો દેખાતો.
તે લાડુ તેને તેના મરી ગયેલા દાદાના માથા જેવો દેખાતો હતો!
“દાદા?” છગન ગાંડાની જેમ હસ્યો. “તમે લાડુ બની ગયા?”
લોકો ગભરાઈ ગયા. “આ સટકી ગયો છે! આનું મગજ ગયું!”
“મહારાજ, આને રોકો! આ ગાંડો થઈ જશે!” સરપંચ ચિંતાથી બોલ્યા.
પણ બટુક મહારાજ જાણતા હતા કે હવે પાછા વળવું શક્ય નથી.
“છગન!” તેમણે જોરથી તમાચો માર્યો. “ચટાક!”
આ તમાચો જરૂરી હતો.
“એ તારા દાદા નથી, એ મોતીચૂર છે! ખાઈ જા એને!”
તમાચાથી છગન હોશમાં આવ્યો. “હા... મોતીચૂર...”
તેણે ગુસ્સામાં ૪૮મો લાડુ મોઢામાં નાખ્યો. જાણે બટુક મહારાજના તમાચાનો બદલો લાડુ પર લઈ રહ્યો હોય. તેણે ચાવ્યા વગર જ તેને ગળે ઉતારી દીધો.
૪૯મો લાડુ: અંતિમ કસોટી
હવે થાળીમાં બે લાડુ હતા. ૪૯ અને ૫૦.
૪૯મો લાડુ એટલે સેમી-ફાઈનલ.
છગન હવે થાંભલાના ટેકે પણ ઉભો રહી શકતો નહોતો. તે ધીમેથી નીચે બેસી ગયો.
“હું... હું બેસી જઈશ...” તે હાંફતા બોલ્યો. “પેટ ફાટે તો ફાટે, પણ હવે પગ નથી ઉપડતા.”
તેણે ૪૯મો લાડુ લીધો.
આ લાડુ ખાતા તેને ૧૫ મિનિટ થઈ.
એક નાનકડો ટુકડો મોઢામાં મૂકે... પાંચ મિનિટ શ્વાસ લે...
બીજો ટુકડો મૂકે... આકાશ સામે જુએ...
ત્રીજો ટુકડો મૂકે... ગોવિંદ કાકા સામે જોઈને રોવા જેવું મોઢું કરે...
ગોવિંદ કાકા પણ હવે થાકી ગયા હતા. રાતના ૧ વાગી ગયો હતો. તેમનો ગુસ્સો હવે દયામાં બદલાઈ રહ્યો હતો.
“જવા દે બટુક...” ગોવિંદ કાકા ધીમેથી બોલ્યા. “બહુ થયું. ૪૯ સુધી પહોંચ્યો એ પણ બહુ મોટી વાત છે. છોકરાનો જીવ જશે.”
પણ છગને અચાનક ગોવિંદ કાકા સામે જોયું. તેની આંખો લાલ હતી, પણ તેમાં એક વિચિત્ર જીદ હતી.
તેણે મોઢામાં રહેલો છેલ્લો ટુકડો ગળ્યો.
ગળામાં ‘ગટ...’ અવાજ આવ્યો.
૪૯ પૂરા!
હવે થાળીમાં માત્ર એક લાડુ હતો.
એકલો અટૂલો.
પીળો, સોનેરી, અને અત્યંત ડરામણો.
છગન તેની સામે તાકી રહ્યો. આ એક લાડુ તેને માઉન્ટ એવરેસ્ટ કરતા પણ ઊંચો લાગતો હતો.
તેનું પેટ હવે ગળા સુધી ભરેલું હતું. જો તે એક ટીપું પાણી પણ પીએ, તો તે છલકાઈ જાય તેમ હતું.
વાતાવરણમાં એકદમ શાંતિ હતી. પવન પણ થંભી ગયો હતો.
બટુક મહારાજ, ગોવિંદ કાકા, સરપંચ, મગનિયો અને આખું અંબા-મોજ ગામ શ્વાસ રોકીને એ છેલ્લા લાડુ અને છગન વચ્ચેની મૂક લડાઈ જોઈ રહ્યું હતું.
શું આ છેલ્લો કિલ્લો જીતી શકાશે? કે પછી ૪૯ પર આવીને બાજી હારી જવાશે?
(ક્રમશઃ - ભાગ ૯: છેલ્લો લાડુ અને ગામનું મૌન...)
