సస్పెన్స్
నగరంలోని ఒక ఇరుకైన అపార్ట్మెంట్లో అద్దెకు ఉంటూ, ఎన్నో ఇబ్బందులు పడిన తర్వాత, అరుణ్ తన కలల సౌధాన్ని నిర్మించుకున్నాడు. నగరానికి దగ్గరగా, కానీ నగరపు గందరగోళానికి దూరంగా, ఇంకా అపార్ట్మెంట్ సంస్కృతి అంటని ఒక కొత్త కాలనీలో అది అతని సొంత ఇల్లు. చుట్టూ పచ్చదనం, విశాలమైన వీధులు, ప్రతి ఇంటికీ ఒక చిన్న పెరడు... ఆ వాతావరణం ఒక పల్లెటూరును తలపించేది. ఆ ప్రశాంతత కోసమే అతను అంత కష్టపడ్డాడు.
ఆ ఉదయం, అరుణ్ కొత్త ఇంట్లో వాతావరణం చాలా సందడిగా, సంతోషంగా ఉంది. కుటుంబం మొత్తం డైనింగ్ టేబుల్ చుట్టూ కూర్చుని టిఫిన్ చేస్తున్నారు. అరుణ్ తన తల్లి చేసిన ఇడ్లీని తింటూ, "అమ్మా, నీ చేతి ఇడ్లీ ముందు ఏ ఫైవ్ స్టార్ హోటల్ కూడా పనికిరాదు," అని మెచ్చుకున్నాడు. అతని తల్లి ముఖం గర్వంతో వెలిగిపోయింది.
ప్రియ నవ్వుతూ, "అవును, అత్తయ్య గారి వంట ముందు నేనెంత?" అంది. అరుణ్ టేబుల్ కింద నుండి ప్రియ కాలిని సరదాగా తన్ని, కన్నుగీటుతూ, "నువ్వు కూడా బాగానే చేస్తావులే, కానీ అమ్మ ఎప్పటికీ అమ్మే కదా," అన్నాడు. ప్రియ ఉలిక్కిపడి నవ్వేసింది. పిల్లలు, మాయ మరియు రోహన్, తమలో తాము ఏదో ఒక చిన్న విషయంపై గొడవ పడుతుంటే, వారి తాతయ్య వారిని సముదాయిస్తున్నారు. ఆ ఇల్లు నవ్వులతో, ప్రేమతో నిండి ఉంది.
టిఫిన్ ముగించి, అరుణ్ ఆఫీసుకు రెడీ అవుతూ తన బ్రీఫ్కేస్ తీసుకున్నాడు. "అయ్యో, రాత్రి ఫోన్ ఛార్జింగ్ పెట్టడం మర్చిపోయాను. బ్యాటరీ 30% మాత్రమే ఉంది. ఆఫీసుకు వెళ్ళగానే ఛార్జ్ చేయాలి," అని మనసులో అనుకున్నాడు.
అందరికీ వీడ్కోలు చెప్పి బయలుదేరుతుండగా, ప్రియ అతని దగ్గరకు వచ్చి, "ఏవండీ, ఈ మధ్య మన ఏరియాలో సిగ్నల్ సరిగ్గా ఉండటం లేదు. ఉదయం మా అమ్మకి ఫోన్ చేస్తుంటే రెండుసార్లు కట్ అయింది. ఒకసారి కస్టమర్ కేర్కు కంప్లైంట్ చేయండి," అని చెప్పింది.
అరుణ్, "సరేలే ప్రియా, కొత్త ఏరియా కదా, సర్దుకుంటుందిలే. నేను చూస్తాను," అని చెప్పి కారెక్కాడు. రియర్వ్యూ మిర్రర్లో తన కుటుంబం చేతులు ఊపుతున్న దృశ్యం, అతని పెదవులపై ఒక చిరునవ్వును తెప్పించింది.
ఆఫీసులో ఒక ముఖ్యమైన మీటింగ్లో ఉన్నప్పుడు అరుణ్ ఫోన్ వైబ్రేట్ అయ్యింది. మీటింగ్ తర్వాత చూస్తే, అది అతని స్నేహితుడు రవి నుండి వచ్చిన మిస్డ్ కాల్. తిరిగి కాల్ చేశాడు.
"ఏరా, ఉదయం నుండి నీకు ఫోన్ చేస్తుంటే 'నాట్ రీచబుల్' అని వస్తోంది. అంతా ఓకేనా?" అని అడిగాడు రవి.
అరుణ్ నవ్వి, "అవునారా, ప్రియ కూడా ఉదయం అదే చెప్పింది. ఈ మధ్య మా ఏరియాలో సిగ్గనల్ సరిగ్గా ఉండటం లేదు. చిన్న టవర్ ఇష్యూ అనుకుంటా. అయినా, ఏంటి అంత అర్జెంట్?" అని తేలికగా తీసుకున్నాడు. "ఏం లేదు, సాయంత్రం కలుద్దామని," చెప్పాడు రవి. సాధారణ విషయాలు మాట్లాడుకుని వారు ఫోన్ పెట్టేశారు. అరుణ్ మళ్ళీ తన పనిలో మునిగిపోయాడు.
కొద్దిసేపటి తర్వాత, అతని ఫోన్ మళ్ళీ రింగ్ అయ్యింది. అది అతని కూతురు మాయ నుండి వస్తున్న కాల్. నవ్వుకుంటూ ఫోన్ లిఫ్ట్ చేశాడు.
"హలో బంగారం, చెప్పమ్మా..."
అటువైపు నుండి మాయ గొంతు భయంతో వణుకుతూ వినిపించింది. చుట్టూ చాలా గందరగోళంగా, అరుపులు వినిపిస్తున్నాయి.
"నాన్నా... నాన్నా... ఇక్కడ... అంబులెన్స్!"
ఆ పదం స్పష్టంగా వినిపించిన వెంటనే, కాల్ కట్ అయిపోయింది. "అంబులెన్స్" అనే పదం అతని మెదడులో ఒక బాంబులా పేలింది.
"హలో? మాయా? హలో!" అని అరిచాడు. కానీ సమాధానం లేదు.
అతని చేతులు వణకడం మొదలుపెట్టాయి. అతను వెంటనే తన భార్య ప్రియకు కాల్ చేశాడు. 'ద నంబర్ యూ ఆర్ కాలింగ్ ఈజ్ నాట్ రీచబుల్.' ఉదయం ప్రియ మరియు రవి చెప్పిన మాటలు ఇప్పుడు గుండెల్లో గునపంలా గుచ్చుకున్నాయి. తండ్రికి కాల్ చేశాడు... మళ్ళీ అదే సమాధానం. అతని ఫోన్ బ్యాటరీ 15%కి పడిపోయింది.
అతను కుర్చీలోంచి లేచి, తన మేనేజర్ గది వైపు పరుగెత్తాడు. "సార్... నేను వెంటనే ఇంటికి వెళ్ళాలి! మా పాప ఫోన్ చేసింది... 'అంబులెన్స్' అని చెప్పింది... ఇప్పుడు ఎవరి ఫోనూ కలవడం లేదు... ప్లీజ్..." అతని మాటలు తడబడ్డాయి.
సురేష్ గారు పరిస్థితి యొక్క తీవ్రతను అర్థం చేసుకున్నారు. "అరుణ్, నువ్వు వెంటనే బయలుదేరు. వెళ్ళు!"
అరుణ్ "థాంక్స్" అని కూడా చెప్పలేని స్థితిలో, తన తాళాలు తీసుకుని ఆఫీసు నుండి బయటకు పరుగెత్తాడు.
కారు నడుపుతున్నంత సేపు అతని మనసు ఒక నరకం. ఉదయం ప్రియ నవ్వు, తల్లిదండ్రుల ఆశీర్వాదం... ప్రతి జ్ఞాపకం ఒక కన్నీటి చుక్కగా మారుతోంది. అతను మళ్ళీ మళ్ళీ ఫోన్ చేయడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాడు. ప్రతి విఫల ప్రయత్నంతో, బ్యాటరీ శాతం కరిగిపోతోంది. 5%... 2%... అతను తన ఇంటికి కొన్ని కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉండగా, ఫోన్ స్క్రీన్ చీకటిగా మారి, స్విచ్ ఆఫ్ అయిపోయింది. ఇప్పుడు అతను పూర్తిగా ఒంటరి.
ఎట్టకేలకు, అతను తన వీధిలోకి ప్రవేశించాడు.
దూరం నుండి తన ఇంటి ముందు జనం గుంపుగా ఉండటం చూశాడు. అతను దగ్గరకు వచ్చేసరికి, ఒక అంబులెన్స్ సైరన్ మోగించకుండా, నిశ్శబ్దంగా వెళ్ళిపోతోంది. ఆ నిశ్శబ్దం... సైరన్ మోత కంటే భయంకరంగా ఉంది.
అరుణ్ కారును అడ్డదిడ్డంగా ఆపి, గుంపు వైపు పిచ్చివాడిలా పరుగెత్తాడు.
అతను మొదట చూసింది తన తండ్రిని, తల పట్టుకుని కూర్చుని ఉన్నారు. తర్వాత, తన తల్లిని కొందరు ఓదారుస్తూ ఉండటం చూశాడు. అతని గుండె ముక్కలైంది. అప్పుడు అతని కళ్ళు తన భార్య ప్రియను గుర్తించాయి. ఆమె నిలబడి ఏడుస్తోంది.
"ప్రియా!" అని అతను అరిచాడు.
ఆమె తల తిప్పి చూసింది. ఆమె ముఖం షాక్, దుఃఖంతో నిండి ఉంది. "అరుణ్? నువ్వు... ఇక్కడ?" అని దెయ్యాన్ని చూసినట్టు అడిగింది.
"పిల్లలు ఎక్కడ? మాయ, రోహన్ ఎక్కడ?" అని అతను పిచ్చిగా అరిచాడు.
అప్పుడే, ఇంటి లోపలి నుండి, "నాన్నా!" అని అరుస్తూ మాయ, రోహన్ ఇద్దరూ బయటకు పరుగెత్తుకొచ్చి అతని కాళ్ళను చుట్టుకున్నారు.
అరుణ్ తన పిల్లలను గట్టిగా హత్తుకుని, మోకాళ్లపై కూలబడ్డాడు. అతని కళ్ళ నుండి నీళ్ళు ధారగా కారుతున్నాయి. అతను లేచి నిలబడ్డాడు. అతని కుటుంబం మొత్తం సురక్షితంగా ఉంది, కానీ వారందరూ దుఃఖంలో ఉన్నారు. అతని భయం ఇప్పుడు గందరగోళంగా, కొద్దిగా కోపంగా మారింది.
"అసలు ఏమైందిక్కడ? మీరందరూ నన్ను ఇంత కంగారు పెట్టారు! ఆ అంబులెన్స్ ఎవరికి?" అని అతను గట్టిగా అడిగాడు.
అతని తండ్రి, ఇంకా షాక్లోనే ఉన్న అతని వైపు చూసి, నెమ్మదిగా పక్కింటి శర్మ గారి ఇంటి వైపు చూపించారు. "అదంతా శర్మ గారి ఆవు లక్ష్మి కోసం, అరుణ్..."
అరుణ్ ఒక్క క్షణం నిశ్శబ్దమయ్యాడు. "ఆవు కోసమా? ఒక ఆవు కోసం మీరందరూ ఇంతలా ఏడుస్తున్నారా? నన్ను ఇంత భయపెట్టారా?" అతని గొంతులో విస్మయం, కోపం కలగలిసి ఉన్నాయి.
అప్పుడు అతని తల్లి కల్పించుకుంది. ఆమె కళ్ళు ఇంకా చెమ్మగానే ఉన్నాయి. "దాని బాధ చూడలేకపోయాం నాయనా. ఉదయం నుండి ప్రసవ వేదనతో విలవిలలాడిపోయింది. పశువుల డాక్టర్ వచ్చి 'ఆశలు లేవు' అనేసరికి, శర్మ గారు, వారి భార్య కుప్పకూలిపోయారు. వాళ్ళని చూసి మా గుండె తరుక్కుపోయింది. అది వాళ్లకు పెంపుడు జంతువు కాదు, ఇంట్లో మనిషి లాంటిది," అని ఆమె బలహీనంగా చెప్పింది.
పక్కింటి వ్యక్తి జోక్యం చేసుకుని, "అంబులెన్స్ డ్రైవర్ కూడా మంచివాడు బాబు. 'మేము పెద్ద ఎమర్జెన్సీకి వెళ్ళడం లేదు, దగ్గరలోని క్లినిక్కే. అందుకే సహాయం చేస్తున్నాం' అని చెప్పి తీసుకెళ్ళాడు," అన్నాడు.
అప్పుడు అరుణ్కు అంతా అర్థమైంది. ఉదయం ప్రియ చెప్పిన సిగ్నల్ సమస్య, స్నేహితుడు రవి కాల్, తన ఫోన్ స్విచ్ ఆఫ్ అవ్వడం, అంబులెన్స్... అన్నీ ఒకదానికొకటి ముడిపడ్డాయి. అతని కోపం నెమ్మదిగా కరిగిపోయింది. దాని స్థానంలో ఒక పెద్ద నిట్టూర్పు వచ్చింది. అతని శరీరం నుండి కొన్ని వందల కిలోల బరువు దిగిపోయినట్టు అనిపించింది.
కొద్దిసేపటి తర్వాత, అరుణ్ తన కుటుంబాన్ని లోపలికి తీసుకువచ్చాడు. అతను సోఫాలో కూర్చుని, తన ఇద్దరు పిల్లలను దగ్గరకు తీసుకున్నాడు. అతని పీడకల నిజం కానందుకు దేవుడికి కృతజ్ఞతలు చెప్పుకుంటుండగా, బయట ఒక కారు ఆగిన శబ్దం వినిపించింది. అందరూ బయటకు చూశారు. శర్మ గారు కారు నుండి దిగారు. అతని ముఖం అలసిపోయి ఉంది, కానీ అతని కళ్ళలో ఒక చిన్న మెరుపు ఉంది.
"లక్ష్మి బతికింది," అతను బలహీనంగా చెప్పాడు. "దూడ కూడా క్షేమంగా ఉంది."
ఆ మాట వినగానే, వీధిలోని అందరి ముఖాల్లోనూ ఉపశమనం, సంతోషం వెల్లివిరిసాయి. అరుణ్ ముందుకు నడిచి, అలసిపోయి ఉన్న శర్మ గారి భుజంపై చేయి వేశాడు.
"చాలా సంతోషం శర్మ గారూ. రేపు ఉదయం నేనే వచ్చి లక్ష్మిని, దాని దూడను చూసి వెళ్తాను. వాటికి ఏదైనా అవసరమైతే నాకు చెప్పండి, నేను చూసుకుంటాను," అని అన్నాడు.
శర్మ గారు కృతజ్ఞతతో అతని వైపు చూశారు. అరుణ్ తిరిగి తన ఇంటి వైపు, తన కుటుంబం వైపు చూశాడు. అపార్ట్మెంట్లో కోల్పోయిన ఆ మానవ సంబంధాలు, ఆ పొరుగు బంధం ఈ కొత్త ప్రదేశంలో దొరికాయని అతనికి అర్థమైంది. నిజమైన జీవితం అంటే కేవలం సొంత సంతోషం కాదని, చుట్టూ ఉన్నవారి బాధలో పాలుపంచుకుని, వారి సంతోషంలో ఆనందాన్ని పంచుకోవడం కూడా అని ఆ రోజు అరుణ్కు ఒక కొత్త, సంపూర్ణమైన పాఠం నేర్పింది.
