🌿 *“కృష్ణుని జీవితం… పోరాటాల నుంచి పుట్టిన ప్రేమలు”* 🌿**
*భాగం – 1 : చిన్న ఇంటి పెద్ద కథలు*
# **అధ్యాయం – 1
చిన్న ఇంటిలో మొదలైన మహా ప్రయాణం**
పట్టణానికి అంచున, మట్టి వాసనతో నిండిన ఒక చిన్న వీధిలో కృష్ణుడు పుట్టిన ఇల్లు ఉండేది. ఆ ఇల్లు పెద్దది కాదు—అర చిన్న, అర కలలతో నిండిన ఇరుకున్న గదులకు మాత్రమే చోటు ఉండేది. కానీ ఆ ఇల్లులో ఒక గుణం మాత్రమే అపారంగా ఉండేది—**ప్రేమ**.
తండ్రి ఒక సాధారణ కార్మికుడు; రోజుకు ఎన్నిరోజులు సూర్యకాంతి కంటే ఎక్కువ చెమట పోయేవాడు.
అమ్మ చేతుల్లో ఎండిన చర్మం, కళ్లలో ఎన్నో కథలు… కానీ ప్రతి ఉదయం ఆమె ఒకే మాట చెప్పేది—
**“రామయ్యా, మన పిల్లలు పెద్దవాళ్లు అవుతారు… మన కష్టాలు ఈ రోజు ఉన్నంత మాత్రమే.”**
కృష్ణుడికి ఒక అన్నయ్య—రామ్.
అతను ఇంటి పెద్ద కుమారుడైనప్పటికీ, కృష్ణునిపై ప్రేమ మాత్రం తండ్రికి ఉన్న ప్రేమలాగే ఉండేది.
నలుగురు అక్కాచెల్లెలు ఇంట్లో నవ్వుల్ని తీసుకొస్తూ, చిన్న పనులు చేస్తూ ఉండేవారు.
ఇవి అన్నీ చూస్తూ కృష్ణుడు చిన్నప్పుడే ఒక నిజం గ్రహించాడు:
**పేదరికం మనల్ని చిన్నచూపు చూస్తుంది…
కాని మన మనసు పెద్దగా ఉండాలి.**
అతను చదువులో ఎంతో తెలివైన వాడు.
మాస్టర్లు కూడా ఆశ్చర్యపోయేవారు—
“అబ్బా, చిన్నోడు ఎంత మేధావి రా!” అని.
కానీ ప్రతిభ ఉన్నా, ప్రతీరోజు అతని ముందు కొత్త కష్టం నిలబడేది.
పాఠశాలలో తెలివైన పిల్లల్ని ఇష్టపడకపోయిన వారుండేవారు.
కొంతమంది అతన్ని చిన్నబుచ్చేవారు—
“నీ లాంటి మనిషి ఏం చేస్తాడు? ఉదయాన్నే పనికెళ్లిపోతావుగా? చదువేం అవసరం?” అని.
కృష్ణుడు చిరునవ్వు మాత్రమే ఇచ్చేవాడు.
అతని మనసు మాత్రం చెప్పేది—
**“నేను ఒకరోజు వీరందరి ముందు నిలబడతాను.”**
పేదరికం పెద్ద సమస్యైనా, అతని హృదయం మాత్రం దానికి ఎప్పుడూ బానిస కాలేదు.
చిన్న ఇంటి నాలుగు గోడల మధ్యా, అతని కలలు మాత్రం ఆకాశం దాకా చేలరేగేవి.
**✨ “గదులు చిన్నగా ఉండవచ్చు… కానీ ఆ గోడల్లో మనసులు పెద్దగా ఉండాలి.”**
**అధ్యాయం – 2
తండ్రి చెమటలో పెరిగిన కలలు**
కృష్ణుడు పెద్దయ్యే కొద్దీ, అతని కళ్లకు కనిపించిన ప్రపంచం బాధతో నిండి ఉన్నా, ఆశతో కూడా నిండిపోయేది.
ప్రతీ ఉదయం తండ్రి ఉద్యోగానికి వెళ్లే సమయంలో అతను చూసేది ఒక్కటే—
ఆయన చేతుల మీద పడిన పగుళ్లు.
అవి సాధారణ పగుళ్లు కాదు…
ఆ పగుళ్లలో పేదరికం, భాధ్యత, త్యాగం, ప్రేమ— అన్నీ దాచబడి ఉండేవి.
ఒకరోజు పాఠశాల నుంచి అలసిపోయి వచ్చాడు కృష్ణుడు.
తండ్రి ఇంటివద్ద బెంచ్ మీద కూర్చుని కొద్దిగా ఊపిరి పీలుస్తుండటం చూశాడు.
కృష్ణుడు దగ్గరకు వెళ్లి అడిగాడు—
“నాన్నా, మీ చేతులకు ఎందుకు ఇన్ని గాట్లు?”
తండ్రి నవ్వుతూ అన్నాడు—
“పాపం ఇవి గాట్లు కాదు రా…
నీ భవిష్యత్తుకి నేను వేసిన చిహ్నాలు.”
ఆ మాటలు కృష్ణుని హృదయంలో ఎప్పటికీ చెరిగిపోని అక్షరాలైపోయాయి.
ఇల్లులో అక్కాచెల్లెలు ఒక్కొక్కరికి పెళ్లిళ్లు.
ప్రతి పెళ్లి ఇంటికి ఆనందం తెచ్చినా, ఇంటి పొట్టపై భారాన్ని కూడా మోపేది.
అమ్మ రాత్రిళ్లంతా లెక్కలు చూసి ఏం తగ్గించుకోవాలో ఆలోచించేది.
రామ్ అన్నయ్య తన ఉద్యోగం, తన వయస్సుకి మించిన బాధ్యత మోయేవాడు.
కృష్ణుడు నిశ్శబ్దంగా ఇవన్నీ చూస్తూ ఉండేవాడు.
అప్పుడే అతని మనసులో ఒక నిర్ణయం మొలిచింది—
**“ఈ ఇంటి బాధ్యతను నేను తీసుకుంటా.”**
పెద్దగా ఆలోచించడానికి కూడా అవకాశమివ్వకుండా,
19 ఏళ్లకే కృష్ణుడు ఉద్యోగం సంపాదించాడు.
ఆ రోజు ఇంట్లో చిన్న దీపం వెలిగింది—
అది బలహీనమైన వెలుగు కాదు…
అది ఆశ యొక్క తొలి మెరుపు.
అమ్మ కళ్లలో నీళ్లు…
కానీ అవి కన్నీళ్లు కాదు,
తల్లి గర్వం.
రామ్ అన్నయ్య నిశ్శబ్దంగా అతని భుజంపై చేయి పెట్టి అన్నాడు—
“నీ వల్ల మన కుటుంబం నిలబడుతుంది తమ్ముడా… నేను నీకు తోడు.”
కృష్ణుడు చిరునవ్వుతో తల ఊపాడు.
అతని చిన్న వయసుకి ఇంత పెద్ద బాధ్యత—
కానీ అతను భయపడలేదు.
ఇంట్లో అందరూ నిద్రపోయాక,
కృష్ణుడు కిటికీ దగ్గర నిలబడి నక్షత్రాలని చూస్తాడు.
ఆ నక్షత్రాల్లో అతని తండ్రి చెమట,
తల్లి ఆశ,
అన్నయ్య ప్రేమ…
అన్నీ కనిపిస్తాయి.
అప్పుడు అతను నెమ్మదిగా ఎదుటే ఉన్న ఆకాశానికే వాగ్దానం చేస్తాడు—
**“ఒకరోజు నా ఇంట్లో కష్టాలన్నీ పోతాయి…
అది నేనే చేస్తా.”**
ఆ మాటే అతని ప్రయాణానికి మొదటి శక్తి.
**✨ “తండ్రి చెమటపై పడ్డ ప్రతి చుక్క… కొడుకుల భవిష్యత్తులో వెలుగు అవుతుంది.”**
---
# **🌿 *అధ్యాయం – 3
అనుకోకుండా కూలిపోయిన ఆకాశం* 🌿**
జీవితంలో కొన్ని రోజులు ఉంటాయి…
ఇది ఉదయం కూడా అదేలా మొదలైంది—
అమ్మ అల్పాహారం తయారు చేస్తున్న శబ్దం,
రామ్ సైకిల్ సర్దుకుంటున్న శబ్దం,
అక్కాచెల్లెలు నవ్వులు.
కానీ ఆ రోజు వారిని ఎవ్వరూ ఊహించని విధంగా ముగిసింది.
తండ్రి ఆ రోజు పనికి వెళ్లింది చాలా తెల్లవారగానే.
తనకి పని ఉన్న సైట్ దూరంగా ఉండేది.
సాయంత్రం అయ్యింది…
ఇంటి తలుపు వద్ద చిరునవ్వుతో వచ్చే ఆయన అడుగులు వినపడలేదు.
అమ్మ ఆందోళనతో రోడ్డెదురు చూస్తూ నిలబడింది.
“ఇంత లేటేంటి?” .
అప్పుడే వాళ్ల గేటు వద్ద ఒక వాహనం ఆగింది.
అందులో ఇద్దరు సహోద్యోగులు.
వాళ్ల ముఖాల్లోని నిశ్చలత…
వారి కళ్లలోని నీడ…
అన్నీ చెప్పేసాయి.
“అత్తయ్య… రామయ్య గారు…”
అక్కడే మాట ఆగిపోయింది.
అమ్మ చేతిలోని పాత్ర నేలపై పడిపోయింది.
ఒక్క క్షణంలో ఆ ఇల్లు వెలుగులు ఆరిపోయాయి.
తండ్రి పనిసైట్లో అకస్మాత్తుగా కూలిపోయాడు.
హృదయం అతన్ని వదిలేసింది.
అక్కడే శాశ్వత నిద్రలోకి జారిపోయాడు.
ఆ వార్త విన్న క్షణం…
కృష్ణుని లోపల ఏదో చిద్రమైంది.
అతను పరుగెత్తుకుంటూ వెళ్లి తండ్రిని చివరిసారి చూసాడు.
ఆ పగుళ్లు ఉన్న చేతులు…
ఒకప్పుడు అతన్ని ఎత్తుకున్న భుజాలే ఇప్పుడు చల్లబడిపోయాయి.
ఆ రాత్రి ఇంటి ఆవరణలో చుట్టూ బిగ్గరగా ఏడుపు వినిపించేది,
కానీ కృష్ణుడు మాత్రం మాటాడలేదు.
అతను తల్లిని భుజం పట్టుకుని,
అన్నయ్యను దగ్గర పెట్టుకుని
ముగ్ధంగా చెప్పాడు—
**“ఇకమీదట అమ్మా, నాకు నాన్నే…
ఈ ఇంటికి నేను భరోసా.”**
ఆ రోజే అతను బాల్యం ముగిసింది.
వెలుగైన ఆకాశం ఒక్కసారిగా కూలిపోయింది…
కానీ దాని కింద నిలబడటానికి అతనే తనను తాను గట్టి చేసుకున్నాడు.
అమ్మ మోకాళ్లపై కూర్చుని రామయ్య ఫోటోను పట్టుకుని ఏడుస్తూ చెప్పింది—
“కృష్ణా… మనం ఎలా…?”
ఆమె మాట పూర్తవకముందే కృష్ణుడు ఆమె చేతిని పట్టుకున్నాడు.
**“నాన్న కన్నీళ్లు చూడలేదు అమ్మా…
నువ్వూ ఏడవకు. నేను ఉన్నాను కదా.”**
--
**✨ “కొన్ని మరణాలు ఇంట్లో వెలుగును మాత్రమే కాదు…
మనసుల్లోని బాల్యాన్నే కూడా తీసుకెళ్తాయి.”**
---
# **🌿 *అధ్యాయం – 4
మొదటి ప్రేమ – మౌనికాతో రాసుకున్న ఆరు సంవత్సరాలు* 🌿**
జీవితం పెద్ద గాయం ఇచ్చినప్పుడు,
అదే జీవితం ఒక చిన్న శాంతిని కూడా ఇస్తుంది.
ఆ శాంతి రూపమే **మౌనికా**.
ఆమెను మొదట చూసినప్పుడు కృష్ణుడు ఏమీ అనుకోలేదు.
కానీ మాట్లాడిన ప్రతిసారీ ఆమె స్వభావం,
ఆమె సంస్కారం,
ఆమె హృదయపు స్వచ్ఛత—
అతని లోపల ఆరిపోయిన దీపాన్ని మళ్లీ వెలిగించింది.
మౌనికా నవ్వు అతని జీవితంలో ఎన్నో ఉదయాలను ఇచ్చేది.
ఆరు సంవత్సరాలు వారి బంధం పెరిగింది.
నెలల తరబడి మాట్లాడుకోవడం,
ఇష్టాలు పంచుకోవడం,
అతను ఎదుర్కొన్న కష్టాలు ఆమెకు చెప్పడం—
అవి వారి హృదయాలను దగ్గరచేశాయి.
మౌనికా అతనికి ప్రేమ మాత్రమే కాదు…
ఆశ కూడా.
అతను ఎక్కడ కుంగిపోతే ఆమె మాటల్లో బలం ఉండేది—
“కృష్ణా, నువ్వు చాలా మంచి మనిషివి…
అదృష్టం నిన్ను పరీక్షిస్తోంది అంతే.”
అతనికి ప్రేమంటే ఇదే అనిపించింది.
కొంచెం అభిరుచి,
కొంచెం బాధ,
పెద్దగా అర్థం చేసుకోవడం.
కానీ ప్రేమలో అత్యంత ప్రమాదకరమైన భాగం—
**అవి హృదయాలు కలిసి నడిస్తాయి,
కానీ భవిష్యత్తు మాత్రం ఒక్కరి చేతిలో ఉండదు.**
పెళ్లి విషయం వచ్చినప్పుడు
కృష్ణుడు స్వచ్ఛమైన మనసుతో మౌనికాను అడిగాడు—
“నీ కుటుంబంతో మాట్లాడతావా?
మన ప్రేమ గురించి?”
ఆమె ముఖం ఒక్కసారిగా మారిపోయింది.
ఆమె కళ్లలో భయం,
కుటుంబపు ఒత్తిడి,
సాంప్రదాయాల సంకెళ్లు కనిపించాయి.
ఆమె నెమ్మదిగా చెప్పింది—
“కృష్ణా… నేను వాళ్లని ఒప్పించలేను.
వాళ్లు ఎప్పుడూ అంగీకరించరు.
దయచేసి నన్ను బలవంతం చేయకు.”
అతని హృదయం ఆ క్షణం మెల్లగా పగిలిపోయింది.
ఆరు సంవత్సరాల ప్రేమకు
ఆమె ఇచ్చిన సమాధానం…
**నిశ్శబ్దం.**
ఆమె వెళ్ళిపోయింది.
కృష్ణుడు మాత్రం తానెక్కడో మునిగిపోయాడు.
తండ్రి మరణం ఇచ్చిన బాధను అతను భరించాడు…
కానీ ఈ మౌనికా పెట్టిన నిశ్శబ్దం
అతని మనసులో లోతైన గాయం అయిపోయింది.
ఆయినా కూడా,
అతను ఆమె గురించి చెడు భావాలేవీ పెట్టుకోలేదు.
ఎందుకంటే అతని ప్రేమ నిజమైనది.
అతనికి తన హృదయం ఒకటే చెప్పింది—
**“అమె వెళ్లిపోయినా,
ప్రేమలో ఉన్న జ్ఞాపకాలు మాత్రం మనల్ని విడిచిపోవు.”**
ఆరు సంవత్సరాలు రాసుకున్న పుస్తకం
ఆమె చెప్పిన ‘కాదు’ అనే ఒక్క మాటతో మూసుకుపోయింది.
**✨ “ప్రేమలో మాటలు సులభం…
కానీ నిర్ణయాలు మాత్రం ప్రాణం తీసేంత కష్టం.
Continue.......❤️🩹
