ಬೆಳಕು ಹರಿಯುವ ಮುನ್ನವೇ ಎದ್ದ ವಿಜಯ್, ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ನೋಡಿದ. ನಗರವು ಇನ್ನೂ ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿತ್ತು. ಅವನ ಹಳೆಯ ಮನೆ, ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಚಿಕ್ಕ ಕಟ್ಟಡಗಳು, ದೂರದಲ್ಲಿ ಮಸುಕಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಹೊಸ ಫ್ಲಾಟ್ಗಳು ಎಲ್ಲವೂ ನಿಶ್ಯಬ್ದವಾಗಿದ್ದವು. ವಿಜಯ್ನ ಮನಸ್ಸು ಮಾತ್ರ ತೀವ್ರವಾದ ಸಂಘರ್ಷದಲ್ಲಿತ್ತು.
ಅವನು ಕಂಡ ಕನಸು, ಒಂದು ಅಪೂರ್ಣವಾದ ಕನಸು.
ವಿಜಯ್ ಒಬ್ಬ ಪ್ರತಿಭಾವಂತ ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪಿ. ಆದರೆ ಅವನ ಕನಸೆಲ್ಲವೂ ಕಲಾತ್ಮಕವಾದ, ಪ್ರಕೃತಿಯೊಂದಿಗೆ ಬೆಸೆದುಕೊಂಡ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ನಗರವನ್ನು ಕಟ್ಟುವುದಾಗಿತ್ತು. ಕಾಂಕ್ರೀಟ್ ಕಾಡುಗಳ ನಡುವೆ ಮಾನವೀಯ ಸಂಬಂಧಗಳು, ಶಾಂತಿ ಮತ್ತು ಸೌಂದರ್ಯ ಅರಳುವ ಜಾಗ. 'ಶಾಂತ್ಯಾರಾಮ' ಇದೇ ಅವನು ಆ ನಗರಕ್ಕೆ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಹೆಸರು. ಅವನು ಹಗಲಿರುಳು, ತನ್ನ ಯೌವನ ಮತ್ತು ಸಂಪೂರ್ಣ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಆ ಯೋಜನೆಗೆ ಮೀಸಲಿಟ್ಟಿದ್ದ.
ಕನಸಿನ ಮೊದಲ ಹಂತವಾಗಿ, ಅವನು ತನ್ನ ಪಟ್ಟಣದ ಹೊರವಲಯದಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಕೆರೆಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಕಟ್ಟಡದ ವಿನ್ಯಾಸವನ್ನು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಿದ್ದ. ಅದೊಂದು ಸಮುದಾಯ ಕೇಂದ್ರ. ಆ ಕೇಂದ್ರದ ವಿನ್ಯಾಸದಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟತೆ ಇತ್ತು. ಅದರಲ್ಲಿ ಗೋಡೆಗಳಿಗಿಂತ ಗಾಜಿನ ಕಿಟಕಿಗಳು ಹೆಚ್ಚಿದ್ದವು ಮತ್ತು ಪ್ರತಿ ಕೋಣೆಯಿಂದ ಆ ಕೆರೆ ಹಾಗೂ ಹಸಿರು ಮರಗಳು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಆ ಕಟ್ಟಡದಲ್ಲಿ ಗ್ರಂಥಾಲಯ, ಕಲಾ ಗ್ಯಾಲರಿ, ಹಿರಿಯರಿಗಾಗಿ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಗೃಹ ಮತ್ತು ಸಣ್ಣ ಸಭಾಂಗಣ ಇತ್ತು. ಅದು ಕೇವಲ ಕಟ್ಟಡವಾಗಿರದೆ, ಸಮುದಾಯದ ಆತ್ಮವಾಗಬೇಕು ಎಂದು ವಿಜಯ್ ಬಯಸಿದ್ದ. ಕೇಂದ್ರದ ನಿರ್ಮಾಣ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ವಿಜಯ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರು, ಕೆಲವು ಹಳೆಯ ಸಹಪಾಠಿಗಳು ಮತ್ತು ಸ್ಥಳೀಯರು ಆತನ ಉತ್ಸಾಹ ಮತ್ತು ದೃಷ್ಟಿಕೋನವನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿ ಸಹಕಾರ ನೀಡಿದರು. ಆದರೆ, ಇಂತಹ ಮಹತ್ವದ ಯೋಜನೆಗೆ ಹಣಕಾಸಿನ ನೆರವು ಅತ್ಯಗತ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಹೂಡಿಕೆ ಮಾಡಿದ್ದರೂ, ಯೋಜನೆಯು ದೊಡ್ಡದಾದಂತೆ, ವಿಜಯ್ನ ಖರ್ಚು ಮೀರಿತು. ಹಣದ ಕೊರತೆ ಎದುರಾಯಿತು.
ಪ್ರತಿದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ, ವಿಜಯ್ ನಿರ್ಮಾಣ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ. ಕಲಾತ್ಮಕವಾಗಿ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಸಮುದಾಯ ಕೇಂದ್ರವನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಅವನ ಹೃದಯ ತುಂಬಿ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಸಂಜೆ ಮನೆಗೆ ಮರಳುವಾಗ, ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ನಿಂತ ಕೆಲಸ, ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಮುಂದುವರೆಯದ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಅವನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ನಿರ್ಮಾಣ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳು ಹಳಸುತ್ತಿದ್ದವು, ಕಾರ್ಮಿಕರು ಕೆಲಸ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. 'ಶಾಂತ್ಯಾರಾಮ'ದ ಕನಸು ಕಾಂಕ್ರೀಟ್ನ ಬೃಹತ್ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕ ಚಿಹ್ನೆಯಾಗಿ ನಿಂತಿತ್ತು.
ಒಂದು ದಿನ, ವಿಜಯ್ ಹತಾಶನಾಗಿ ಆ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಗ, ಅವನ ಬಳಿ ಅರವತ್ತರ ವಯಸ್ಸಿನ ವೃದ್ಧರೊಬ್ಬರು ಬಂದರು. ಅವರ ಹೆಸರು ಸುಬ್ಬಣ್ಣ. ಸುಬ್ಬಣ್ಣನವರು ಸ್ಥಳೀಯ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಕಲಾ ಶಿಕ್ಷಕರಾಗಿದ್ದು, ವಿಜಯ್ನ ವಿನ್ಯಾಸವನ್ನು ತುಂಬ ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದ್ದರು.
ಏನಾಯ್ತು ವಿಜಯ್? ನಿಮ್ಮ ಉತ್ಸಾಹ ಕಳೆದುಕೊಂಡಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದೆಯಲ್ಲಾ? ಎಂದು ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಕೇಳಿದರು.
"ಏನು ಹೇಳಲಿ ಸರ್, ಇದು ನನ್ನ ಜೀವನದ ಕನಸು. ಆದರೆ, ಹಣಕಾಸಿನ ಸಮಸ್ಯೆ ಈ ಕಟ್ಟಡವನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸಲು ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಇಡೀ 'ಶಾಂತ್ಯಾರಾಮ'ದ ಕನಸೇ ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ನಿಂತಂತಾಗಿದೆ ಎಂದು ವಿಜಯ್ ದುಃಖದಿಂದ ಹೇಳಿದ.
ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ನಕ್ಕರು. ವಿಜಯ್, ದೊಡ್ಡ ಕನಸುಗಳು ಯಾವಾಗಲೂ ದೊಡ್ಡ ಸವಾಲುಗಳನ್ನು ತರುತ್ತವೆ. ಆದರೆ, ನೀವು ಗಮನಿಸಬೇಕಾದ್ದು ಇದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಕಟ್ಟಡವಲ್ಲ. ನಿಮ್ಮ ದೃಷ್ಟಿ ಮತ್ತು ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಅನೇಕ ಜನರು ಪ್ರೇರಿತರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ನೀವು ಅದನ್ನು ಗಮನಿಸಲಿಲ್ಲವೇ?
ಪ್ರೇರೇಪಣೆ ಇರಬಹುದು ಸರ್, ಆದರೆ ಅದರಿಂದ ಕಟ್ಟಡ ಪೂರ್ಣವಾಗುವುದಿಲ್ಲವಲ್ಲ, ವಿಜಯ್ ನಿರಾಸೆಯಿಂದ ಉತ್ತರಿಸಿದ.
ಕೇವಲ ಇಟ್ಟಿಗೆ, ಮರಳು ಮತ್ತು ಹಣದಿಂದ ಕಟ್ಟಡ ಪೂರ್ಣವಾಗುವುದಿಲ್ಲ ವಿಜಯ್. ಒಂದು ಸಮುದಾಯವು ನಿರ್ಮಿಸಿದಾಗ ಅದು ಪೂರ್ಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಕಟ್ಟಡದ ನಿರ್ಮಾಣ ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ನಿಂತಿದೆ ನಿಜ. ಆದರೆ ನಿಮ್ಮ 'ಶಾಂತ್ಯಾರಾಮ'ದ ಕನಸು ಈಗಾಗಲೇ ಬೇರೆ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿದೆ, ಎಂದು ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಹೇಳಿದರು.
ವಿಜಯ್ಗೆ ಸುಬ್ಬಣ್ಣನ ಮಾತುಗಳು ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆಗ ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಅವರನ್ನು ಕೆರೆಯ ಕಡೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದರು. ಅಲ್ಲಿ, ಅರ್ಧ ನಿರ್ಮಿಸಿದ ಗೋಡೆಗಳ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿಯೇ, ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಮರಗಳ ಸಮೂಹವಿತ್ತು. ಅದರ ಸುತ್ತಲೂ ಹತ್ತಾರು ಜನರು ಕುಳಿತು ಏನೋ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.
ಅವರನ್ನು ನೋಡಿ ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಹೇಳಿದರು. ಕಟ್ಟಡದಲ್ಲಿ ಗ್ರಂಥಾಲಯವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದಿದ್ದಾಗ, ಸ್ಥಳೀಯ ಯುವಕರ ತಂಡವೊಂದು ಹಳೆಯ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ, ಈ ಮರಗಳ ಕೆಳಗೆ ಒಂದು ತೆರೆದ ಗ್ರಂಥಾಲಯ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅದೆಲ್ಲಾ ನೀವೇ ಕೊಟ್ಟ ಸ್ಫೂರ್ತಿ. ಪ್ರತಿದಿನ ಸಂಜೆ ಇಲ್ಲಿ ಹಿರಿಯರು ಕಥೆ ಹೇಳಲು ಬರುತ್ತಾರೆ, ಯುವಕರು ಚರ್ಚೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಇನ್ನೂ ಕಟ್ಟಡ ಪೂರ್ಣವಾಗಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ನಿಮ್ಮ 'ಸಮುದಾಯ ಕೇಂದ್ರದ' ಆತ್ಮವು ಇಲ್ಲಿ ಜೀವಂತವಾಗಿದೆ. ವಿಜಯ್ ಅವರ ಕಣ್ಣುಗಳು ಹೊಳೆಯತೊಡಗಿದವು. ಅವನು ಆ ಚಿಕ್ಕ ಗುಂಪನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸಿದ. ಆ ಅರ್ಧಂಬರ್ಧ ಕಟ್ಟಡದ ಕಮಾನುಗಳ ಕೆಳಗೆ, ಕೆಲವು ಮಕ್ಕಳು ಸ್ಥಳೀಯ ಕಲಾವಿದರೊಂದಿಗೆ ಕುಳಿತು ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಗೋಡೆಗಳು ಮತ್ತು ಗಾಜುಗಳು ಇನ್ನೂ ಪೂರ್ಣವಾಗಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಜನರು ಈಗಾಗಲೇ ಆ ಜಾಗವನ್ನು ತಮ್ಮದಾಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಅವರು ಅಲ್ಲೇ ಕುಳಿತು ತಮ್ಮ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಹೆಣೆಯುತ್ತಿದ್ದರು.
ನೋಡಿ ವಿಜಯ್, ಈ ಇಡೀ ನಗರವೇ ನಿಮ್ಮ 'ಅಪೂರ್ಣವಾದ ಕನಸಿನ' ಪ್ರತಿಬಿಂಬ. ನೀವು ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಕಟ್ಟಡವನ್ನು ಕಟ್ಟಲು ಹೊರಟಿದ್ದೀರಿ. ಆದರೆ ಜನರು ಈಗಾಗಲೇ ಆ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ತಮ್ಮ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಸೃಷ್ಟಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಕನಸು ಅಪೂರ್ಣವಾಗಿದ್ದರೂ, ಅದು ಅನೇಕ ಹೊಸ ಕನಸುಗಳಿಗೆ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ನೀಡಿದೆ. ನಿಮ್ಮ ಕನಸು ಇನ್ನು ಕೇವಲ ನಿಮ್ಮದಲ್ಲ, ಇಡೀ ಸಮುದಾಯದ್ದು ಆಗಿದೆ ಎಂದು ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಮತ್ತಷ್ಟು ವಿವರಿಸಿದರು.
ವಿಜಯ್ಗೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಒಂದು ಹೊಸ ತಿಳುವಳಿಕೆ ಮೂಡಿತು. ಅವನ 'ಶಾಂತ್ಯಾರಾಮ'ದ ಕನಸು ಕೇವಲ ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪದ ವಿಜಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದು ಜನರನ್ನು ಒಗ್ಗೂಡಿಸುವ ಒಂದು ಆಹ್ವಾನವಾಗಿತ್ತು. ಅವನ ಕಟ್ಟಡ ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ನಿಂತಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅದರ ಹಿಂದಿನ ಉದ್ದೇಶ ಪೂರ್ಣವಾಗಿತ್ತು. ಆ ಕ್ಷಣದಿಂದ, ವಿಜಯ್ ತನ್ನ ಹತಾಶೆಯನ್ನು ಬದಿಗಿಟ್ಟು, ಉಳಿದ ಅರ್ಧ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮುಗಿಸಲು ಮತ್ತೊಂದು ದಾರಿಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡ.
ಆತ ಸಮುದಾಯದವರ ಸಹಾಯದಿಂದ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ನಿಧಿಯನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ ಮತ್ತು ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ನಿಂತಿದ್ದ ಜಾಗವನ್ನೇ ಬಳಸಿ, ಅಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಿದ. ಮುಂದಿನ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ, ಸ್ಥಳೀಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು, ಹಿರಿಯರು, ಮತ್ತು ಕಲಾವಿದರು ಸ್ವಯಂಸೇವಕರಾಗಿ ಬಂದು ಕಟ್ಟಡದ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಂಡರು. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮ ಕೈಲಾದಷ್ಟು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದರು- ಒಬ್ಬರು ಪೇಂಟಿಂಗ್ ಮಾಡಿದರು, ಮತ್ತೊಬ್ಬರು ಹಸಿರು ಗಿಡಗಳನ್ನು ತಂದು ನೆಟ್ಟರು, ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಸ್ಥಳೀಯವಾಗಿ ಸಿಗುವ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳನ್ನು ತಂದರು.ಕೇಂದ್ರವು ಪೂರ್ಣವಾದಾಗ, ಅದು ವಿಜಯ್ನ ಮೂಲ ವಿನ್ಯಾಸಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಅದು ಕೇವಲ ಕಾಂಕ್ರೀಟ್ ಮತ್ತು ಗಾಜಿನ ಕಟ್ಟಡವಾಗಿರದೆ, ಸಮುದಾಯದ ಬೆವರು, ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ಸಹಕಾರದ ಕಥೆಯನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು. 'ಶಾಂತ್ಯಾರಾಮ'ದ ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆ, ಆ 'ಅಪೂರ್ಣವಾದ ಕನಸು' ಇಡೀ ಸಮುದಾಯದ ಪರಿಶ್ರಮದಿಂದ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡಿತು.
ವಿಜಯ್ಗೆ ಅಂದು ಸುಬ್ಬಣ್ಣನ ಮಾತುಗಳು ನೆನಪಾದವು. ದೊಡ್ಡ ಕನಸುಗಳು ಅಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಉಳಿದರೂ, ಅವು ಸಾವಿರಾರು ಸಣ್ಣ ಕನಸುಗಳಿಗೆ ಪ್ರೇರಣೆಯಾಗುತ್ತವೆ. ಅದೇ ನಿಜವಾದ ಯಶಸ್ಸು.
ಈ ಕಥೆಯು ವಿಜಯ್ನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕನಸು ಸಮುದಾಯದ ಕನಸಾಗಿ ಬದಲಾದ ರೀತಿಯನ್ನು ತೋರಿಸಿದ್ದು ಇದು ಮಾನವೀಯ ಮೌಲ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಪರಸ್ಪರ ಸಹಕಾರದ ಮಹತ್ವವನ್ನು ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ.
ಈ ಕಥೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯವೇನು?
