💔 "તે ત્યાં હતી... અને હું ત્યાં જ રહી ગઈ"(એક અધૂરા પ્રેમની સંપૂર્ણ વાર્તા)"
કહેવાય છે કે અમુક સંબંધો ક્યારેય પૂર્ણ નથી હોતા, છતાં તેઓ અધૂરા હોવા છતાં આખું જીવન આપણી સાથે જીવે છે. જેમ કે 'તેણી' હતી... અને હું? હું ત્યાં જ રહી ગઈ..."
મને નથી ખબર કે હું આજે આ વાર્તા શા માટે લખી રહી છું. કદાચ એટલા માટે કે હવે આ ભાર મનમાં દબાવી રાખવો અશક્ય છે. કદાચ મારે મારી જાતને કહેવું છે કે, હા—હું તેને ખૂબ જ ચાહતી હતી. છતાં, એ સંબંધ ક્યારેય મંજિલ સુધી ન પહોંચી શક્યો.
મારું નામ... રહેવા દો. મારા નામની આ વાર્તામાં જરૂર નથી, કારણ કે અહીં માત્ર એક જ નામ મહત્વનું છે—"પ્રિયા".
હા, એ જ પ્રિયા... જેને મેં મારા સપનાઓમાંથી ચોરીને યાદોમાં છુપાવી દીધી છે. જે મારા જીવનની સૌથી સુંદર હકીકત હતી અને સૌથી મોટી વેદના પણ.
પ્રકરણ ૧: આરંભ
એ શાળાના દિવસો હતા. બધું કેટલું સરળ હતું... અથવા કદાચ મને એવું લાગતું હતું. દરરોજ સવારે જ્યારે હું સ્કૂલનો યુનિફોર્મ પહેરતી, મમ્મીએ બનાવેલું ટિફિન બેગમાં મૂકતી, ત્યારે મનમાં બસ એક જ ઈચ્છા રહેતી—"આજે કદાચ પ્રિયા મારી સામે જોશે. કદાચ એક નાનું સ્મિત આપશે. અથવા તો માત્ર મારી પાસેથી પસાર થશે."
ક્યારેક તે નાનકડું ‘હાય’ કહેતી અને મારો આખો દિવસ સુધરી જતો. તેની એક ઝલક મેળવવા માટે હું બહાના શોધીને તેના ક્લાસ પાસેથી પસાર થતી. અને જ્યારે પહેલીવાર તેણે મારી આંખોમાં આંખ પરોવીને કહ્યું:"મને તું બહુ ગમે છે..."ત્યારે જાણે મારી આખી દુનિયા થંભી ગઈ હતી.
પ્રકરણ ૨: તેના શબ્દો અને મારી સ્વીકૃતિ
તે કહેતી કે તેને પણ મારા માટે લાગણી છે. તે કહેતી કે હું તેની સૌથી ખાસ વ્યક્તિ છું. પણ પ્રેમ માત્ર શબ્દોમાં નથી હોતો.
તેના દરેક "આઈ લવ યુ" પાછળ મેં એક ખાલીપો અનુભવ્યો હતો. તેણે કહ્યું તો ખરું કે હું ખાસ છું, પણ જ્યારે દુનિયા સામે મારે તેની જરૂર હતી, ત્યારે તે ક્યારેય મારી પડખે ઊભી ન રહી. જ્યારે લોકો મને અલગ નજરે જોવા લાગ્યા, ત્યારે તે મૌન રહી.
છતાં, મેં તેને વારંવાર માફ કરી. શા માટે? કારણ કે હું ઈચ્છતી હતી કે તે મારી સાથે રહે. હું ઈચ્છતી હતી કે તે પણ મને એટલો જ નિઃસ્વાર્થ પ્રેમ કરે જેટલો હું તેને કરતી હતી. પણ કદાચ, તેને માત્ર એ ગમતું હતું કે કોઈ તેના માટે આટલું પાગલ છે. અને હું તો પહેલેથી જ તેના પ્રેમમાં હારી ચુકી હતી.
પ્રકરણ ૩: લગ્ન, સમજૂતી અને મૌન
સમય વહેતો રહ્યો. તે કોઈ બીજાની બની ગઈ. દસ્તાવેજો પર નામ બદલાયા, લગ્નના ફોટામાં સ્મિત આવ્યું અને સમય જતાં તેના ખોળામાં એક બાળક પણ આવ્યું.
અને હું? હું પણ કોઈની પત્ની બની.
મારા પતિ ખરેખર ખૂબ સારા માણસ છે. તે મારી કાળજી રાખે છે, મારું સન્માન કરે છે અને મારી દરેક વાત સમજે છે. પણ એક વાત સિવાય—કે મારા હૃદયમાં આજે પણ કોઈ બીજું જીવે છે.
જ્યારે તે મને કહે છે કે "હું તને પ્રેમ કરું છું", ત્યારે અનાયાસે જ મને વિચાર આવે છે કે કાશ... આ શબ્દો પ્રિયાના હોત. મેં મારા પતિ સાથે ક્યારેય છેતરપિંડી નથી કરી, ન તો શારીરિક રીતે, ન તો વ્યવહારિક રીતે. પણ શું કોઈ બીજાના વિચારોમાં ખોવાયેલા રહેવું એ છેતરપિંડી નથી?
પ્રકરણ ૪: તેણી ત્યાં હતી... અને હું અહીં જ રહી ગઈ
આજે પણ જ્યારે હું એકલતા અનુભવું છું, ત્યારે છાનીમાની તેની પ્રોફાઈલ જોયા કરું છું. ક્યારેક તેનો દીકરો તેના ખોળામાં હોય છે, તો ક્યારેક તે તેના પતિ સાથે ફરવા ગઈ હોય છે.
અને હું?
હું મારા ઓરડાના ખૂણે બેસીને આજે પણ એ મેસેજના જવાબની રાહ જોઉં છું, જે મેં કવિતા સ્વરૂપે તેને મોકલ્યો હતો—"પ્રિયા, તું મારી એ અધૂરી સુગંધ છે, જે ક્યારેય નથી ભૂલાતી..."
તે મેસેજ વાંચે છે, પણ ક્યારેય જવાબ આપતી નથી. કદાચ તેની પાસે હવે મારા માટે સમય નથી, અથવા કદાચ તે હવે મને યાદ પણ કરવા નથી માંગતી.
પણ મારું શું? હું આજે પણ ત્યાં જ ઉભી છું. જે તેને આજે પણ એટલો જ પ્રેમ કરે છે, જે તેને આજે પણ માફ કરવા તૈયાર છે."
કેટલીકવાર જે વ્યક્તિ આપણને સૌથી વધુ વહાલી હોય છે, એ જ આપણને અંદરથી તોડી નાખે છે. છતાં આપણે તેમને છોડી શકતા નથી. કારણ કે પ્રેમ એ કોઈ સોદો નથી, એ તો બસ થઈ જાય છે."
તે ત્યાં (પોતાના જીવનમાં) પહોંચી ગઈ... અને હું અહીં (તેની યાદોમાં) જ રહી ગઈ. એક એવી વાર્તા જેનો અંત તો આવી ગયો છે, પણ ધબકારા હજુ ચાલુ છે.
(આ વાર્તા વિશે આપનું શુ કહેવું છે? કોમેન્ટમાં જણાવજો.)
