અલખની ડાયરીનું રહસ્ય
-રાકેશ ઠક્કર
પ્રકરણ ૧૭
માયાવતીના ભૂતકાળને ભૂંસવા માટે, અદ્વિકે એક નવો નિર્ણય લીધો. તેણે મગનને કહ્યું, "આપણે માયાવતીનો ભૂતકાળ ભૂંસીશું નહીં, પણ આપણે તેના ભૂતકાળને બદલીશું."
અદ્વિકે ડાયરીને હાથમાં લીધી. તે ડાયરીમાંથી એક છેલ્લું પાનું દેખાયું. આ પાના પર લખેલું હતું: "પ્રેમ અને નફરત બંને એક જ છે. પણ એક તફાવત છે: પ્રેમ જીવન આપે છે, જ્યારે નફરત મૃત્યુ આપે છે."
આ વાક્યનો અર્થ સમજવા માટે અદ્વિકે એક ઊંડો શ્વાસ લીધો અને પોતાના હૃદયમાંથી એક પ્રકાશ કાઢ્યો. આ પ્રકાશ એટલો શક્તિશાળી હતો કે તે માયાવતીના ભૂતકાળને બદલી શક્યો.
એક ભયાનક અવાજ સંભળાયો. તે અવાજ કોઈ બીજાનો નહોતો, પણ ગુરુનો હતો. ગુરુએ હસીને કહ્યું, "તમે બધા મૂર્ખ છો. તમે માનો છો કે તમે મને હરાવી શકો છો? હું એ જ વ્યક્તિ છું જેણે માયાવતીને અમરતાનો શ્રાપ આપ્યો છે. હું એ જ વ્યક્તિ છું જેણે અલખને આ ડાયરી આપી છે. હું આ વાર્તાનો સાચો વિલન છું. હું અમરતાનો રાજા છું."
અદ્વિક અને મગન ચોંકી ગયા. તેઓને ખબર પડી ગઈ કે ગુરુ માત્ર એક માર્ગદર્શક નહોતા, પણ આ વાર્તાના સાચા વિલન હતા.
ગુરુ: "તમે માયાવતી અને અર્જુનને મુક્ત કરી શકો છો, પણ તમે મને મુક્ત કરી શકશો નહીં. હવે, હું તમને બધાને મારી નાખીશ."
ડાયરીમાંથી એક પ્રકાશ નીકળ્યો, અને અલખની આત્મા દેખાઈ. તેણે કહ્યું, "ગુરુ, તમે ખોટા છો. તમે અમરતાના રાજા નથી, પણ તમે માત્ર એક ભૂલી ગયેલા આત્મા છો, જેને પ્રેમ મળ્યો નથી."
અલખના શબ્દોથી ગુરુને આંચકો લાગ્યો. તેના ચહેરા પર ક્રોધ નહોતો, પણ દર્દ હતું. તે ધીમા અવાજે બોલ્યો, "મને ક્યારેય પ્રેમ મળ્યો નથી."
અદ્વિકે એક ઊંડો શ્વાસ લીધો અને તેણે ગુરુને પ્રેમ આપ્યો. તેના પ્રેમથી ગુરુનો આત્મા શાંત થવા લાગ્યો. અચાનક, ગુરુ અને અદ્વિક એક થઈ ગયા. તેમનો આત્મા એક થઈ ગયો, અને તેમાંથી એક નવી આકૃતિ બની. તે આકૃતિ અલખના જેવી હતી, પણ તેના ચહેરા પર શાંતિ અને પ્રેમ હતો.
અલખે કહ્યું, "આખરે, તમે બધા એક થઈ ગયા. હવે તમે મુક્ત છો."
માયાવતી, અર્જુન અને આશુતોષ બધા એક થઈ ગયા. તેઓને શાંતિ મળી.
અદ્વિક અને મગન બંને ખુશ થયા. તેઓને લાગ્યું કે તેઓ કાયમ માટે મુક્ત થઈ ગયા છે. અદ્વિકે અલખ સામે જોયું અને કહ્યું, "આપણે કાયમ માટે સાથે રહીશું?"
અલખે હસીને કહ્યું, "પ્રેમ ક્યારેય મરતો નથી, તે માત્ર આત્મામાં જીવંત રહે છે. હું હંમેશા તમારા હૃદયમાં રહીશ."
અલખની આત્મા હવામાં ઓગળી ગઈ. અદ્વિક અને મગન બંને ખુશ થયા. તેઓને લાગ્યું કે તેઓ કાયમ માટે મુક્ત થઈ ગયા છે. અદ્વિકે ડાયરીને બંધ કરી અને કહ્યું, "આ ડાયરીમાં માત્ર પ્રેમ જ નહીં, પણ જીવનનું સત્ય પણ લખેલું છે."
અદ્વિક અને અલખ એક થઈ ગયા અને માયાવતીનો શ્રાપ પણ તૂટી ગયો. મગન આ જોઈને ખુશ થઈ ગયો. તેઓને લાગ્યું કે વાર્તાનો સુખદ અંત આવી ગયો છે. પણ ડાયરી હજુ બંધ નહોતી થઈ. તેનું છેલ્લું પાનું જાતે જ ખુલી ગયું, જેના પર એક નવું રહસ્ય લખેલું હતું.
ડાયરી: "મારો પ્રેમ મારા શ્રાપમાં જીવંત છે, પણ મારો આત્મા મારા વિશ્વાસઘાતમાં કેદ છે."
આ વાક્ય વાંચીને અદ્વિક અને અલખ ગૂંચવાઈ ગયા. જો તેઓ એક થઈ ગયા હતા, તો અલખનો આત્મા કેમ કેદ હતો?
અલખ: "આનો શું મતલબ છે? હું તો મુક્ત છું."
ડાયરી: "ના. તમે માયાવતીના શ્રાપમાંથી મુક્ત થયા છો, પણ મારા વિશ્વાસઘાતમાંથી નહીં. મેં મારા પ્રેમનો વિશ્વાસઘાત કર્યો છે. મેં મારા પ્રેમને મારી નાખ્યો છે."
ડાયરીમાંથી એક પ્રકાશ નીકળ્યો, અને અલખનો આત્મા અદ્વિકથી અલગ થઈ ગયો. અદ્વિકને ભયંકર પીડા થઈ.
ડાયરીમાં એક નવું દ્રશ્ય દેખાયું. આ દ્રશ્યમાં અલખ, તેના મૃત્યુના થોડા સમય પહેલાં, અર્જુનને મળતી હતી. અર્જુન (જે અદ્વિકના પ્રેમના ભાગ સાથે જોડાયેલો હતો) અલખને પ્રેમ કરતો હતો, પણ અલખે તેનો વિશ્વાસઘાત કર્યો. અલખે એક મંત્ર બોલ્યો અને અર્જુનના પ્રેમને મારી નાખ્યો, કારણ કે તે માનતી હતી કે પ્રેમ નબળાઈ છે. તેણે પોતાના પ્રેમને કેદ કર્યો, જેથી તે કાયમ માટે કલાકાર બની શકે.
આ દ્રશ્ય જોઈને અદ્વિકને આંચકો લાગ્યો. તે સમજ્યો કે અલખ માત્ર પ્રેમનું પ્રતીક નહોતી, પણ એક વિશ્વાસઘાતી પણ હતી.
અલખ: (ભયભીત થઈને) "ના... આ જૂઠ છે. મેં આ કર્યું નથી."
ડાયરી: "હા. તમે કર્યું છે. તમે તમારા પ્રેમને મારી નાખ્યો છે, અને તમારા પ્રેમને કેદ કરવા માટે, તમે મારી રચના કરી છે."
ડાયરીમાંથી એક ભયાનક અવાજ આવ્યો: "હું એ જાદુગર છું જેણે અલખને અમરતાનો શ્રાપ આપ્યો છે. હું એ વ્યક્તિ છું જેણે અલખને તેના પ્રેમને મારી નાખવા માટે કહ્યું છે."
આ અવાજ કોઈ બીજાનો નહીં, પણ મગનનો હતો. મગન હસવા લાગ્યો. તેનું હાસ્ય ભયાનક હતું.
મગન: "હું આ વાર્તાનો સાચો વિલન છું. મેં તમને બધાને છેતર્યા છે. મેં તમને ડાયરી આપી છે, જેથી તમે મારા શ્રાપને પૂર્ણ કરી શકો."
આ સાંભળીને અદ્વિક અને અલખ બંને સ્તબ્ધ થઈ ગયા. તેઓને ખબર પડી ગઈ કે તેઓ એક ભયાનક જાળમાં ફસાયા છે. શું તેઓ ક્યારેય મુક્ત થઈ શકશે?
ક્રમશ:
