બીજા દિવસે શિખર ઓફિસમાં જ નહોતો. તે સવારે આવ્યા પછી કોઈને કહ્યા વગર અચાનક બહાર નીકળી ગયો હતો.
શિખાને ચિંતા થઈ. તેણે શિખરને ફોન કર્યો, પણ કોઈ જવાબ ન મળ્યો.
બપોરે લગભગ ત્રણ વાગ્યે, શિખરના ડ્રાઈવર અર્જુન કાકા શિખાની કેબિનમાં આવ્યા. અર્જુન કાકા શિખરના વિશ્વાસુ અને જૂના ડ્રાઈવર હતા.
"શિખા બેટા," અર્જુન કાકાનો અવાજ ભારે હતો, "શિખર સરની તબિયત સારી નથી. તેઓ ઘરે જ છે, પણ ફોન નથી ઉપાડી રહ્યા. મને એમણે સવારે કહ્યું હતું કે કોઈ સંજોગોમાં આજે ઓફિસમાં આ ફાઇલ જોઈશે જ."
અર્જુન કાકાએ એક જૂની અને બંધ ફાઇલ શિખાના હાથમાં મૂકી. તે ફાઇલ પર કોઈ લેબલ નહોતું.
"આ ફાઇલ શું છે, કાકા?" શિખાએ પૂછ્યું.
"મને ખબર નથી, બેટા. પણ સર તેને 'સત્યનો કાગળ' કહે છે. જ્યારે પણ સર તકલીફમાં હોય છે, ત્યારે આ ફાઇલને જુએ છે અથવા છુપાવે છે. મને લાગે છે આજે તેઓ ખૂબ દુઃખી છે."
શિખાના હાથમાં એ ફાઇલનું વજન લાગણીઓથી ભરેલું હતું. આ ફાઇલ જ શિખરના રહસ્યની ચાવી હતી.
અર્જુન કાકાના ગયા પછી શિખાએ ધ્રૂજતા હાથે ફાઇલ ખોલી.
અંદર, વ્યવસાયિક દસ્તાવેજોના ખૂણામાં, એક નાનકડો ફોટો હતો. ફોટામાં એક નાનકડી છોકરી હસી રહી હતી, અને ફોટાના પાછળના ભાગમાં બાળકના હાથના અક્ષરોમાં લખ્યું હતું:
“પાપા, મિસ યૂ. જલ્દી આવજો. - દિશા”
આ દ્રશ્યે શિખાના હૃદયને તીવ્ર દર્દ આપ્યું. તે સમજી ગઈ કે શિખરની ઉદાસીનું મૂળ આ અધૂરા પિતૃત્વમાં છે. આ દીકરી તેનાથી વિખૂટી પડી હતી, અને આ જ ઘા તેને શાંતિથી જીવવા દેતો નહોતો.
આ દર્દભર્યો વળાંક હતો. શિખરની ઈર્ષ્યા, ભય અને ગુસ્સાની પાછળનું અસલી કારણ હવે શિખાની સામે એક સંકેત બનીને ઊભું હતું. આનાથી શિખાના મનમાં રહેલો આત્મરક્ષણનો સંઘર્ષ હવે સહાનુભૂતિ અને કાળજીમાં ફેરવાઈ ગયો. તેને ખબર પડી કે શિખરની નિકટતાનો અર્થ પ્રેમ કરતાં વધુ એકાંતમાંથી મુક્તિ છે.
શિખાના મનમાં હવે એક જ વિચાર હતો: મારે તેની મદદ કરવી પડશે.
વરસાદ હજી પણ ધીમો વરસી રહ્યો હતો. શિખાના હાથમાં રહેલી એ ગોપનીય ફાઇલ હવે બંધ હતી, પણ તેનું રહસ્ય તેના મનમાં સળવળી રહ્યું હતું. તે વધુ રાહ જોઈ શકી નહીં.
તેણે ઓફિસનું કામ પતાવ્યું અને તરત જ શિખરના ફ્લેટ તરફ જવા નીકળી.
જ્યારે શિખા શિખરના ફ્લેટ પર પહોંચી, ત્યારે ડોરબેલ વગાડતાં જ દરવાજો ખૂલ્યો. અંદર અંધારું હતું. માત્ર લિવિંગ રૂમમાં એક નાનકડો લેમ્પ ચાલુ હતો, જેની રોશનીમાં શિખર સોફા પર ખૂબ જ થાકેલો બેઠો હતો.
શિખરે શિખાને જોઈ, પણ તેના ચહેરા પર આશ્ચર્ય કે ગુસ્સો નહોતો, ફક્ત અથાગ ઉદાસી હતી.
"શિખા? તું..." શિખરનો અવાજ બેસી ગયો હતો.
"હા, સર. મને ચિંતા થઈ. અર્જુન કાકાએ કહ્યું કે તમારી તબિયત સારી નથી," શિખાએ નરમાશથી કહ્યું અને ધીમેથી દરવાજો બંધ કર્યો.
તે શિખરથી થોડે દૂર બેઠી. બંને વચ્ચેનું મૌન બહાર વરસી રહેલા વરસાદ કરતાં પણ વધારે ભારે હતું.
"તારી કોફીનો ઇનકાર... એનાથી નારાજ થઈને હું ગાયબ નથી થયો," શિખરે અચાનક હળવાશથી કહ્યું, પણ તેના શબ્દોમાં દર્દ છલકાતું હતું. "બસ... ક્યારેક આ સફળતા... આ કંપની... બધું જ ખોખલું લાગે છે, શિખા. એવું લાગે છે કે દોડવાનો કોઈ અર્થ નથી."
શિખાએ ધીમેથી પૂછ્યું, "તમે કયા ખાલીપાની વાત કરો છો, સર? જે તમારી આંખોમાં દેખાય છે?"
શિખાના આ સીધા સવાલથી શિખરના બંધ તૂટી ગયા. તેણે માથું ઊંચું કર્યું અને તેની આંખોમાં પહેલીવાર ભૂતકાળનું દુઃખ સ્પષ્ટ દેખાયું.
"ખાલીપો... એ નથી, શિખા. એ તો એક ઊંડું છીદ્ર છે, જે મારા હૃદયમાં કોઈકે ખોદી નાખ્યું છે," શિખરે ધ્રુજતા અવાજે કહ્યું. "તને ખબર છે? સૌથી વધુ પીડા ત્યારે થાય છે, જ્યારે તમે નિર્દોષ હોવ અને તમારું પોતાનું જ કોઈ તમને ઊંડે અંધારામાં ધકેલી દે. મેં ક્યારેય કોઈનું ખોટું નહોતું કર્યું, છતાંય મારે બધું જ ગુમાવવું પડ્યું. મેં સંબંધો પર વિશ્વાસ કર્યો, મેં મારા જીવનના દરેક નિર્ણયમાં સત્યને પ્રાધાન્ય આપ્યું, અને બદલામાં મને શું મળ્યું? વિશ્વાસઘાત અને અન્યાય."
શિખરની આંખોમાં આંસુ ભરાઈ ગયા. તે સ્વગત બોલી રહ્યો હતો, જાણે તે વર્ષોથી છુપાવેલો બોજ આજે હળવો કરી રહ્યો હોય.
"એ ક્ષણો... એ લાગણીહીન ચહેરાઓ... એ કઠોર વાતો... હું ભૂલી શકતો નથી. હું દિવસ-રાત મહેનત કરીને આ બધું ઊભું કરું છું, પણ જ્યારે રાત આવે છે, ત્યારે મારું એકાંત મને ખાઈ જાય છે. મને આજે પણ ખબર નથી પડતી કે... શું વાંક ગુનો હતો? કઈ વસ્તુ મેં ઓછી આપી? શા માટે મારી સાથે આવું થયું?"
શિખરનું આ દર્દભર્યું નિવેદન શિખાને આંખમાં આંસુ લાવી દે તેવું હતું. તે માત્ર સાંભળી રહી. તે જાણતી હતી કે તેને આ સમયે કોઈ ઉપદેશ કે સહાનુભૂતિના શબ્દો નહીં, પણ ફક્ત મૌન સાંભળનારું હૃદય જોઈએ છે.
શિખર હજી પણ છુપાવતો હતો: તેણે 'પ્રિયા', 'છૂટાછેડા', 'કાયદાકીય કેસ' કે 'જેલ'નો સીધો ઉલ્લેખ ટાળ્યો. તે હજી પણ ફક્ત લાગણીઓ અને અન્યાયની વાત કરતો હતો.
શિખરે ધીમેથી સોફાની બાજુમાંથી એક નાનકડું, ઘસાયેલું ટેડી બેર ઉઠાવ્યું. એ ટેડી બેર તેના જીવનમાં દિશાની એકમાત્ર શારીરિક નિશાની હતી.
ટેડી બેરને પોતાના ગાલ સાથે લગાવીને શિખરની આંખોમાંથી અશ્રુધારા વહેવા લાગી.
"એ... એણે મને આ આપ્યું હતું. નાનકડા હાથોથી... એને લાગતું કે આનાથી મને રાત્રે એકલું નહીં લાગે," શિખરનો અવાજ તૂટી ગયો. "હું એનો હાસ્યનો અવાજ યાદ કરવાનો પ્રયત્ન કરું છું, પણ હવે એ અવાજ પણ ધૂંધળો થઈ ગયો છે. મારે એને મોટો થતો જોવો હતો, શિખા. મારે એને સ્કૂલેથી લેવા જવું હતું... પણ... બધું જ છીનવાઈ ગયું. બધું જ."
"ક્યારેક હું આ ફ્લેટમાં એકલો હોઉં છું, ત્યારે મને એવું લાગે છે કે... હમણાં ડોરબેલ વાગશે, અને એ દોડતી દોડતી મને વળગી પડશે. પણ પછી ખબર પડે છે કે એ માત્ર એક ખુશ ભૂતકાળની યાદ છે, જે ક્યારેય પાછી નહીં આવે."
શિખાના ગળે પણ ડૂમો ભરાયો હતો. તે ધીમેથી ઊભી થઈ અને શિખરની બાજુમાં બેઠી. તેણે શિખરના ખભા પર પોતાનો હાથ મૂક્યો. આ સ્પર્શમાં સહાનુભૂતિ, વિશ્વાસ અને નવપલ્લવિત લાગણી હતી.
"સર, હું તમને સમજું છું," શિખાએ શાંત સ્વરે કહ્યું.
શિખાએ ઊંડો શ્વાસ લીધો. શિખરનું દર્દ જોઈને, તેને લાગ્યું કે હવે પોતાનું હૃદય પણ ખોલવાનો સમય છે, ભલે તે સંપૂર્ણપણે સત્ય ન હોય.
"હું પણ એવા જ એક અંધારામાંથી પસાર થઈ છું, સર. મેં પણ કોઈક પર પૂરો ભરોસો મૂક્યો હતો. મેં મારી જિંદગીની સૌથી મોટી આર્થિક ભૂલ કરી હતી. મેં મારી બધી કમાણી... મારા ભવિષ્ય માટેની બચત... મારા પર ખૂબ વિશ્વાસ રાખનાર એક વ્યક્તિને આપી દીધી હતી."
શિખાનો અવાજ મક્કમ હતો, પણ આંખોમાં પીડા હતી. "એણે... એણે મારી સાથે મોટી છેતરપિંડી કરી. જ્યારે મને સત્યની ખબર પડી, ત્યારે હું માત્ર આર્થિક રીતે જ નહીં, પણ માનસિક રીતે ભાંગી ગઈ હતી. મને એવું લાગ્યું કે દુનિયામાં હવે કોઈ સંબંધ ભરોસાને લાયક નથી."
"એ દિવસથી, મેં શપથ લીધો... હવે હું કોઈના પર નિર્ભર નહીં રહું. હું મારી જાતને એટલી મજબૂત બનાવીશ કે કોઈ મને ફરી ક્યારેય આ રીતે તોડી ન શકે."
શિખાએ પોતાના ભૂતકાળના અંગત અત્યાચાર અને પ્રેમ સંબંધના વિશ્વાસઘાતની વાત છુપાવીને તેને માત્ર આર્થિક છેતરપિંડી સુધી જ સીમિત રાખી. તેમ છતાં, આટલો એકરાર પણ તેમના બંધનને અવિશ્વસનીય ઊંડાઈ આપી ગયો. બંનેએ એકબીજાના દર્દના પડઘા સાંભળ્યા. એક પળ માટે તેમને લાગ્યું કે તેઓ આ વિશાળ દુનિયામાં એકલા નથી; તેમનો અધૂરો ભૂતકાળ જ તેમને આજે નવા ભવિષ્ય તરફ દોરી રહ્યો છે
