The Download Link has been successfully sent to your Mobile Number. Please Download the App.
Continue log in with
By clicking Log In, you agree to Matrubharti "Terms of Use" and "Privacy Policy"
Verification
Download App
Get a link to download app
Don't Fade Away written by me show some ❤️
Love isn't wrong written by me.
నిశ్శబ్దంలో నీవు దేవయాని! నీ చూపు లో వాక్యాలు పుడతాయి, నీ మౌనం లో శ్లోకాలు మ్రోగుతాయి. నీవు నవ్విన వేళ వాన చినుకులు గీతమవుతాయి, నీ నిశ్శబ్దం నుండే అక్షరాలు కవితగా మారాయి. నీవు లేని లోకం లో నేనున్నాను, నీ పేరే నా ప్రతి పుటలో రాసుకున్నాను. నీవు కల కాదు దేవయాని, కలం ఊపిరి తీసే జ్ఞాపకం. నీ పేరు పలికితే సిరా తడవుతుంది, అక్షరాలు కూడా తన్మయిస్తాయి ప్రేమతో... --- కవిసమ్మేళనం గది చప్పట్ల తో మార్మోగింది. వేదికపై వెలుగులు మెరిసినా, అనిరుధ్ హృదయం మాత్రం నిశ్శబ్దం లో తేలింది. చప్పట్ల మధ్య లో కూడా అతనికి ఒక్క స్వరం వినిపించింది — “ఇంకా నన్నే రాస్తున్నావు కదా…” అతను కళ్లను మూసుకుని చిరునవ్వాడు. ప్రేక్షకుల లో ఎ వ రో అ డి గా రు, “సా ర్, దేవయాని ఎవరు?” అతను మెల్లగా అన్నాడు — “ఊహ ల్లో పుట్టినా, నిశ్శబ్దం లో నడుస్తుంది… దేవయాని నా కవిత కు శ్వాస.” గది లోని ప్రతి ముఖం చిరునవ్వు తో తేలింది, కానీ ఆ మాటల వెనుక ఉన్న ఆత్మ ను ఎవరూ గుర్తించ లేదు. అతని కే తెలుసు — దేవయాని కేవలం ఒక పేరు మాత్రమే కాదు, తన ఒంటరితనాని కి శబ్దం, తన కలాని కి ఊపిరి. --- ఆ రాత్రి, వర్షం మెల్ల గా కురుస్తూనే ఉంది. వేదిక వెలుగులు ఆరిపోతున్నప్పుడు అతను తన డైరీ కోసం వెతికాడు — ఆ డైరీ లో నే దేవయాని పుట్టింది. అది పోయిందని తెలుసుకున్న క్షణం అతనికి ఊపిరి ఆగిపోయినట్టనిపించింది. ఆ డైరీ లో ఉన్న ప్రతి అక్షరం, ప్రతి కన్నీటి ముద్ర, ప్రతి పంక్తి — అతని జీవితం, అతని ఆత్మ. “నా దేవయాని…” అని మెల్ల గా పలికాడు. వాన చినుకులు కిటికీపై తడుస్తున్న శబ్దం అతని బాధ కు లయ అయ్యింది. ఆ రాత్రి గాలి సిరా వాసన తో నిండిపోయింది. తలెత్తి చూసాడు — తడి జుట్టు తో ఒక అమ్మాయి తలుపు దగ్గర నిలబడి ఉంది. ఆమె చేతి లో పాత డైరీ, కళ్ళల్లో అనంతం. “నీవేనా అనిరుధ్?” అని ఆమె మృదువు గా అడిగింది. అతను వణికాడు. “ఇది... నా డైరీ! థాంక్స్, నీవు నా ప్రాణాలను తిరిగి ఇచ్చావు. కానీ... నువ్వెవరు?” ఆమె చిరునవ్వు నిశ్శబ్దాని కీ లయ ఇచ్చింది. అతను మౌనమై ఆమె కళ్ళలో తేలిపోయాడు. “నీ ప్రతి అక్షరం నాకు రూపాన్ని, నీ ప్రతీ భావన నాకు శ్వాసని ఇచ్చాయి, అనిరుధ్. నీ మనసు నన్ను రాసింది, నీ నిశ్శబ్దం నాకు ప్రాణం పోశింది.” అతని పెదవులు వణికాయి — “దేవయాని... నువ్వేనా?” “అవును,” అంది ఆమె, “నీ బాధ ను తట్టుకోలేక రూపం దాల్చాను. నీ డైరీని తిరిగి ఇవ్వటానికే వచ్చాను. నీవు రాసిన ప్రతి వాక్యం నా శరీరం, నీవు రాల్చిన ప్రతి కన్నీరు నా ప్రాణం.” వాన చినుకులు ఆమె భుజాలపై సిరా లా జారాయి. అతను ఒక్క క్షణం కళ్లుమూసాడు, తెరిచేసరికి — ఆమె లేదు. అతని చేతిలో డైరీ ఉంది — తడి పుటల మధ్య కొత్త అక్షరాలు మెరిసాయి — “నీవు మలచిన నేను, నీ నిశ్శబ్దమై తోడుంటాను.” అతను చిరునవ్వు నవ్వాడు. వాన ఆగినా గాలిలో ఆమె స్వరం ఇంకా తేలుతూనే ఉంది. కిటికీ బయట వర్షపు చుక్కలు కవితల మాదిరి గా జారుతున్నాయి. అతనికి తెలుసు — ప్రేమతో రాసిన అక్షరాలు ఎప్పటికీ చావవు. అవి ఒక రోజు మనిషిగా తిరిగి వస్తాయి, నిశ్శబ్దంలో నడుస్తూ... దేవయాని రూపంలో. ముగింపు
THE BOOKSTORE BETWEEN US (A poetic love story) In a narrow lane where time moved slower than the wind, stood a bookstore that smelled of ink and rain. Its wooden board read “Wordsworth & Co.” — though nobody remembered when “Co.” had last shown up. The boy behind the counter, Arjun, dusted the shelves every morning, more out of habit than hope. The only sound was the soft flutter of pages and the creak of the ceiling fan that sang its own tired lullaby. “Who even buys books these days?” he would murmur, looking at the deserted doorway. But the old owner, Mr. Raman, would smile from behind his thick glasses. “Books are like gods,” he’d say, “they test who still believes.” And Arjun did believe. He believed in the rustle of pages, in the weight of words, in the way stories could still hold breath within them. Then, one afternoon painted with golden dust, she walked in — Meera. Her presence felt like a forgotten poem finding its rhyme again. She asked softly, “Do you have a first edition of Pride and Prejudice?” Arjun blinked, surprised someone even knew what a first edition was. “Maybe,” he said, smiling. “But that’s like finding Narnia through a closet.” She laughed, and that sound stayed with him long after she left. The next day she returned — for a cup of tea Mr. Raman always offered to readers who stayed longer than five minutes. Then again, the day after that. Slowly, the silence between the shelves began to breathe. They spoke about Wuthering Heights, debated The Great Gatsby, and laughed over The Alchemist. When she read aloud from The Little Prince, he forgot the world outside even existed. Arjun began to think of her as his favorite line in a book that hadn’t been written yet. She called him “The Keeper of Forgotten Words.” He called her “The Girl Who Smelled of Stories.” Sometimes, love doesn’t arrive like thunder. It seeps in quietly — like sunlight between curtains, like dust dancing on forgotten spines. One evening, the rain wrote its own verses on the windowpanes. She looked at him and whispered, “Books end. People leave. But words... they stay, don’t they?” He nodded, unable to answer, because the truth already burned in his chest. The next morning, the shop felt heavier — like a story that had lost a page. She was gone. No letter, no goodbye. Only a book lying open on the counter — The Little Prince. On its margin, her handwriting bloomed like a secret prayer: "Every story begins somewhere… ours began here.”
Copyright © 2025, Matrubharti Technologies Pvt. Ltd. All Rights Reserved.
Please enable javascript on your browser
