ઉર્મિલા અને આર્યન અંબિકા ગઢના ખંડેરમાં પાછા ફર્યાં તે વખતે બંને જાણતા હતા કે આ સફર હવે સરળ નથી. તેઓ પહેલાથી જ જાણતા હતા કે શિલાલેખો અને ચિત્રગૃહમાં રહસ્યમય ઇશારા તેમની રાહ જોઈ રહ્યા છે, પણ આ વખતે તેમનું લક્ષ્ય “અંતિમ વંદન”ના દરવાજા સુધી પહોંચવાનું હતું—જેના વિશે લોકોએ કહેલું હતું કે તે દરવાજો માણસનો જીવ માંગે છે.
મહેલમાં પ્રવેશતાં જ આ વખતે વાતાવરણ જુદું હતું. પવન, જે સામાન્ય રીતે શાંત હવાનું માહોલ આપે છે, હવે કોઈ અજાણ ગૂંજાર સાથે ફૂંફાટ ભરતો હતો. દોરડા જેવા વાંકડિયા રસ્તાઓ પર ચાલતા તેઓ મહેલના વધુ ગાઢ અને ભયાનક ભાગમાં પહોંચ્યા. મહેલની ભીંતો પર શિલ્પો પ્રાચીન કળાના અદભુત ઉદાહરણ હતા, પણ હવે તે શિલ્પો વધુ જીવંત લાગતા હતા.
તેઓ શિલાલેખો પસાર કરતાં હતા ત્યારે આકાશમાં એક અજીબ અવાજ ગુંજવા માંડ્યો.
"તમે કોણ છો? શું તમે શાપ તોડવા આવ્યા છો?"
આ અવાજ ઉચ્ચ અને ધીરો બનતો ગયો. ઉર્મિલાએ અચાનક ડરતાં આર્યનનો હાથ પકડ્યો. "આ અવાજ ખરેખર ક્યાંથી આવી રહ્યો છે?"
"મહેલ ખાલી નથી, અહીં કંઈક છે," આર્યને ધીરે કહ્યું. "તમે શિલ્પો જોયા છે? તેમનાં ચહેરા બદલાઈ રહ્યા છે."
તેઓની સામે એક શિલ્પ પર નજર પડી, જે રાજકુમારીની છબી હતી. તેના ચહેરા પર અજીબ ચમક હતી, જે ઉર્મિલાને જોઈ રહી હોય તેમ લાગ્યું.
"આ જાણે મારી સાથે વાત કરી રહી છે," ઉર્મિલાએ ધીમે કહ્યું.
"તારા જેવા ચહેરાવાળું આ શિલ્પ... શું આ શિલ્પ તારા ભવિષ્ય સાથે સંકળાયેલું છે?" આર્યન ન જાણે એક અસફળ તર્ક કરવાનો પ્રયાસ કરી રહ્યો હતો.
રસ્તો વધુ સાંકડો અને ખતરનાક બનતો ગયો. માળખાંના ખંડેર ઝાંખા પ્રકાશમાં ઝગમગતા હતા, અને ઝાડીઓ વચ્ચે રહસ્યમય છાયો દેખાઈ રહયો હતો. દરેક પગલે એવું લાગતું હતું કે કોઈ તેમને જોઈ રહ્યું છે.
જ્યાં સુધી તેઓ “અંતિમ વંદન”ના દરવાજા સુધી પહોંચ્યા, ત્યાં સુધી આ ગહન ગુંજારી અને આભાસે તેમની હિંમત તોડી નાખી હતી.
દરવાજા પર કોતરાયેલાં શબ્દો ખરેખર મનને ઠઠકાવનારા હતા:
"જે અહીં પ્રવેશ કરશે, તે શાંતિ અને શ્રાપ બંનેનો સામનો કરશે. તારા સાહસનો અંત તારા આત્માથી જ થશે."
આ શબ્દો સાંભળીને ઉર્મિલાના હૃદયમાં કંપન થઈ ગયું.
"શું આ દરવાજો જ શાપનો મૂળ છે?" તેણે આર્યન તરફ જોયું.
"મને લાગે છે કે આ એક પરીક્ષા છે," આર્યને કહ્યું. "અંદર જતા પહેલા તને તારી હિંમત અને તારા ભય બંનેને બલિદાન આપવા તૈયાર રહેવું પડશે."
દરવાજા પાસે એક વિશાળ, મજબૂત ત્રિશૂલના ચિહ્નવાળા હેન્ડલ હતા. આર્યને પહેલીવાર તે ખોલવાનો પ્રયાસ કર્યો, પણ દરવાજા પરના ચિત્રો જીવંત જણાતા લાગ્યા. ત્યાં એ શિલ્પો ત્રાટકતા લાગ્યા અને અંદરથી પવન વધુ ગાઢ થયો.
"મને આ દરવાજો ખોલવો જ છે, જો કે આથી મારું ભવિષ્ય બદલાઈ શકે છે," ઉર્મિલાએ અંતિમ હિંમત ભેગી કરીને હેન્ડલ પકડી લીધું.
દરવાજા ધીમે ધીમે ખૂલ્લો થયો. અંદરથી ગાઢ અંધકાર બહાર છવાઈ ગયો. પરંતુ તે સાથે પ્રકાશની ઝાંખી રેખા પણ દેખાઈ. તે રેખા ત્યાં સુધી પહોંચતી હતી જ્યાં કયાંક એક મોટી મણકવાળી મૂર્તિ દ્રષ્ટિગોચર થતી હતી.
અંદર પ્રવેશતાં, આખા માળખા પર એક શબ્બદી ક્ષણ છવાઈ ગઈ. ઢાંકી શકાય નહીં તેવી ભયમય શાંતી હતી. તે મૂર્તિ, જે સમગ્ર જગ્યા પર શાસન કરતી હતી, તેના નીચેના લખાણમાં કહ્યું હતું:
"અહિંથી પાછા ફરવું હવે અસંભવ છે. તું આ શાપનો અંત લાવી શકે છે કે તેની કાલમય સજા ભોગવી શકે છે."
આ લખાણ ઉર્મિલાના મનમાં કંડારાઈ ગયું. "હું તૈયાર છું," તે બોલી. "આ શાપનો અંત લાવવાનો સમય આવી ગયો છે."
કશુંક નવું, જીવંત અને ધીરો ફૂંકારો તેમને આ શાપના અંત તરફ લઈ જતો હતો.
