"પેનીવાઈઝ: ભારતમાં પાછો આવો" - એક ખૂણાની અશાંત વાર્તા
ભય એટલે કે પેનીવાઈઝ, એ એક એવી ભયાનક આક્રાંતી હતી જેને લોકો બરી રીતે ભૂલી ગયા હતા. પરંતુ એ ભૂલ ભૂલતી રહી, અને હવે પેનીવાઈઝ પુનઃ ભારતના એક ખૂણામાં ફરીથી જીવંત થઇ રહ્યો હતો. ભારતીય પરંપરાઓ અને કિસ્સાઓમાં, દરપ્રતિભાત ભયનો સ્વરૂપ હંમેશા હેતુપૂર્વક કીમિયો સાથે છુપાવતો રહ્યો છે. પરંતુ આ વાર્તા અલગ હતી.
હવે ભારતના પશ્ચિમ ગુજરાતના એક નાનકડા ગામમાં પેનીવાઈઝનો ભય ફરીથી કટોકટીમાં આવ્યો. એ ગામનું નામ "રેનો" હતું. રેનો ગામ એ પહાડી અને ઘાટોના નકાબ હેઠળ છુપાયું હતું. જ્યાં પ્રકાશ ઓછો અને આંધારો જાદુઈ રૂપ પામતો હતો. આ સ્થળમાં ઘની જંગલોથી ઘેરાયેલું એક જૂનું મંદિર હતું. તે મંદિર હવે એક છેડાવવું અને ગુમાવેલી જગ્યાની પરછાઇ બની ગઈ હતી.
હું વિધાનથી કહી શકું છું કે આ ગામના લોકો એ પેનીવાઈઝની સાથે કયાંય ભય અથવા વિમુક્તિ નહોતી અનુભવતા, પરંતુ એક અનોખું અકસ્માત આ ગામમાં આવ્યો.
કિસ્સાની શરૂઆત એ સમયે થઇ જ્યારે એક સુંદર અને આસામાન્ય ઢાંકણી શરૂ થઈ. આ ઢાંકણી સંભળાવતી હતી, પણ એ ખૂબ જ મૌન અને અજાણી રીતે લાગતી હતી. રેનો ગામના લોકો એ ઘણા વર્ષો સુધી આવી અવાજો સુણી હતી, પરંતુ હવે તેઓના જીંદગીના ભયપ્રદ ક્ષણોનો એ અવાજ પ્રગટ થયો હતો.
એક દિવસ રત્નજી, જેનો પ્યારો ગાંજણાંથી ભરેલો બગીચો હતો, એ તરત જ પોતાને બહાર બહાર જાણ્યું કે, “આ અવાજો સાથસાથે ગુમાવવાની જીંદગી તરફ દોરી જશે.” એને આ અવાજોની અસલ તાકાત શોધવી હતી.
જ્યારે રત્નજી અને તેમના સાથી ગામમાં પુરવાર કરતાં હતાં, તેઓને પેનીવાઈઝનો ડર લાગતા આવેલા ઇશારો મળ્યા. પેનીવાઈઝનું રૂપ અનેકવાર બદલાતું હતું, પણ તેની આંખો, તેનાથી બેઉતું જોવા માટે એક વાંક અને અનિવાર્ય રૂપમાં આપેલા ભયથી ભરપૂર હતી.
રજન, રત્નજીનો મિત્ર, પોતાની શ્રદ્ધાની જરૂરિયાત સમજતો હતો, અને ગામનાં પ્રાચીન એ વિધાનોથી જાણતો હતો કે પેનીવાઈઝ માટે 'અંધકાર' સ્વરૂપ થઈ શકે છે. રજન એ નક્કી કર્યો કે પેનીવાઈઝનો અવાજ એ જાણે શંકા, ભય, અને દુઃખનો પૂરવઠો હતો, અને હવે એ એનો સામનો કરવા તૈયાર હતો.
જેમ જેમ પેનીવાઈઝ પોતાના પાળન પાત્રોની આસપાસને લીધે વધુ ચિંતિત અને દુઃખી બનતો ગયો, તેમ તેમ રજન એ સમજાયું કે પેનીવાઈઝ તે બસ એક આત્માવિષ્ટ ઈશ્વરીય દુશ્મન છે જે સમગ્ર વિશ્વને ભયથી સરસ રીતે ચાલાવે છે.
તો, રજન અને રત્નજી એ એક સાથે આવકથી નક્કી કર્યું કે પેનીવાઈઝનો સામનો કરવો, પરંતુ એ અસાધ્ય, ભયભીત અને મનમાં રોગી બનતા પેનીવાઈઝને કાળજીપૂર્વક શક્યતાઓ માટે પરખવું પડશે.
જ્યારે રજન અને રત્નજી એ એક પ્રાચીન વૃક્ષની નીચે બેઠા હતા, જ્યાં એક ઓટમની જેમ પેનીવાઈઝ પુનઃ પ્રગટતી હતી, ત્યાંની ભયાવહ રીતે એ ભવિષ્યનું દૃશ્ય સાથ આપતું હતું. આ યાદગીરી અને ભયની અંદર, તેઓએ એક સત્ય ખબર પડી કે - "જ્યારે પેનીવાઈઝ પાછો આવે છે, તો એ ઘાતક માત્ર એ ધ્રુવતારા રૂપ હોય છે, જેનો આપણે ડર કરીએ છીએ. આ તો માત્ર એક છુપાવટ છે!"
અને એ જ રીતે, પેનીવાઈઝ ફરીથી આ ગામમાંથી પરાજય ભોગવે છે, અને ભૂતકાળનો ડર મીઠો મિશ્રણ થઇ જાય છે.
---
આ કહાનીનો પ્રથમ ભાગ છે. હું આગળ વધારી શકું છું, જો તમને આગળ માટેની વાર્તાની જરૂર હોય.
"પેનીવાઈઝ: ભારતમાં પાછો આવો" - ભાગ 2
જે દિવસે પેનીવાઈઝ એ રેનો ગામમાં પહેલીવાર જાળવણી કરી, તે દિવસથી ગામના લોકો હવે એક નવા આઘાતમાં વિમુક્ત થવા માટે થાકી ગયા હતા. પરંતુ પેનીવાઈઝના વિરોધમાં ઉભા રહેવાનો પ્રયાસ માત્ર એક નવો ભય જ જન્માવતો હતો. જ્યારે પેનીવાઈઝને જોઈને ગામમાં લોકોએ ભય અને અવરોધમાં જીવવું શરૂ કર્યું, ત્યારે પેનીવાઈઝની શક્તિઓ વધારે દ્રષ્ટિમાં આવી રહી હતી.
રત્નજી અને રજનની ભૂમિકા હવે વધુ મહત્વની બની રહી હતી. પેનીવાઈઝના ઉપદ્રવનો સત્ય એમણે હવે જાણી લીધો હતો. તે એક મૉનસ્ટર ન હતો, પરંતુ એક એવી શક્તિ હતી જે માત્ર ભય અને દુઃખથી જીવતું હતું. પેનીવાઈઝ તે સમયે પોતાને સદીઓથી ઝૂઝતા તમામ પીડિતો અને પૃથ્વી પરના ભયજનક મૌલિક તત્વોમાં રૂપાંતરિત કરી રહ્યો હતો.
"રજ, હવે આપણે આ ભયને કોઈ રીતે પરાજિત કરવું પડશે," રત્નજી કહેતા, તેમના મનમાં ગાઢ શંકાઓ અને અવ્યાખ્યાયિત ડર હોવા છતાં, તે પેનીવાઈઝને હરાવવાની યોજના પર કામ કરી રહ્યા હતા.
તેમણે ગામના જાદુગર ભોલુ મેડમ સાથે વાત કરી. ભોલુ મેડમ એ એક એવી વ્યક્તિ હતી જે લોકકથાઓ, પૌરાણિક તત્વો અને પ્રાચીન વિદ્યાઓની જાણકાર હતી. તેણે જણાવ્યું, "પેનીવાઈઝ એ માત્ર ભયના અવતારરૂપ છે. તેને ખતમ કરવાનો એક જ રસ્તો છે – જ્યારે આપણે એના પર પ્રણય અને પ્રેમની જાદુઈ શક્તિથી હુમલો કરીએ છીએ, ત્યારે આ ભય દૂર થઈ જશે."
"પ્રણય? આ હજી પણ શક્ય છે?" રજને આશ્ચર્યથી પૂછ્યું.
"હાં, રજ. ભય ક્યારેય સત્ય નથી. અને પેનીવાઈઝ પણ એ જ હકીકતનો સામનો કરશે. જો આપણે એના પર પ્રેમની શક્તિનો પ્રયોગ કરીએ, તો તે હારશે," ભોલુ મેડમ જણાવતી રહી.
બીજી તરફ, પેનીવાઈઝને પૂરી પાડવામાં આવેલા દુઃખની જોગવાઈઓમાં તે વધુ આત્મવિશ્વાસી થઈ રહ્યો હતો. એ હવે આ મકાન અને રેનો ગામના બધું કાબૂ કરી ચૂક્યો હતો. જે પણ પેનીવાઈઝના માર્ગમાં આવ્યો, તે ભયના શિકાર બન્યો.
રજન અને રત્નજી, હવે ભોલુ મેડમની વાતને માને છે, પરંતુ આ અભિયાનમાં તેઓએ ઘરમાંથી અને આસપાસના વિસ્તારમાં આલિંગન અને દયાની શક્તિ ફેલાવવી હતી. આ રીતથી પેનીવાઈઝના અંધકારના સામર્થ્યને બિનમુલ્ય બનાવવું હતું.
"જેને આપણે દયાથી ઘેરતાં છીએ, તે જીવી શકે છે, અને જે આપણે પ્રેમથી વાપરીએ છીએ તે વધુ ટકી શકે છે," રત્નજીના મનોવિજ્ઞાન સાથે વિશ્વાસ આવ્યું.
જ્યારે પેનીવાઈઝ આ મૌકામાં આવેલા નવા દુશ્મનને અનુભવે છે, ત્યારે તે એક એવા અવસરમાં પ્રવેશ કરે છે, જ્યાં તેને હવે પોતાનું રૂપ અને ભય મર્યાદામાં રાખવું પડશે. અને આથી પેનીવાઈઝ માટે તેનું ભવિષ્ય હવે અનિશ્ચિત બની ગયું છે.
---
પેનીવાઈઝ: ભારતમાં પાછો આવો – ભાગ 2: વેલકનું આગમન
રેનો ગામમાં પેનીવાઈઝની દહેશત થોડુંક શાંત થતી લાગી હતી. રજ અને રત્નજી ભોલુ મેડમની મદદથી ભય સામે દયા અને પ્રેમનો બૂમેરાંગ ઉછાળી રહ્યા હતા. લોકોમાં આશાની લહેર જાગી હતી.
પણ એ સુખ એક ભૂલ હતી…
એક રાતે, જ્યારે ચાંદ અંદર જતો હતો અને પવન છીંકતો હતો, ગામના પશ્ચિમના જંગલમાંથી એક અજીબ અવાજ આવ્યો – ઘૂંઘાટ જેવો, ગાંડી હાંસી જેવો અને અંદર સુધી કંપાવનારો. રજ અને રત્નજી દોડીને ત્યાં પહોંચ્યા.
જ્યાં એક મોટું વટવૃક્ષ હતું, ત્યાંથી ધૂમ્રધૂમર કાળા ધૂમાડામાંથી એક નવી શકિત બહાર આવી...
"વેલક"
વેલક પેનીવાઈઝનો ભાઈ હતો – પણ જ્યાં પેનીવાઈઝ ભયથી તાકત મેળવતો હતો, ત્યાં વેલક પીડા અને ક્રૂરતા માટે જીવતો હતો. પેનીવાઈઝ બાળકોના ડરથી જીવે, પણ વેલક માનવીના મનને તોડી નાખે છે – એની અંદરની દયા, શાંતિ, યાદો અને પ્રેમને ચૂસી જાય છે.
વેલકનું રૂપ માણસના કદ જેટલું, પણ આખું કાળું. આંખો લાલ રંગની જેમ ધધકતી – અને એના ચહેરા પર સતત એક હલકી હાંસી. કોઈ હિંસક ખેલતું હોય એવું લાગતું.
તેઓએ જોયું કે જ્યાં પગ મુક્યા ત્યાં જમીન સુક્કી, વૃક્ષો બિનજાળવી, પક્ષીઓ મરેલા. એ જીવન ખાતું હતું.
રજને એક આગાહી યાદ આવી – “પેનીવાઈઝના તૂટેલા મનમાંથી જ્યારે પીડા છટકે છે, ત્યારે વેલક પેદા થાય છે.”
એનો અર્થ સ્પષ્ટ હતો – પેનીવાઈઝ હવે એકલો ન રહ્યો. વેલક એના ભયને પૂરક બનવા આવ્યો હતો.
---
વેલકના અત્યાચાર શરૂ થાય છે
પહેલી રાતે જ રેનો ગામના ત્રણ લોકો અચાનક ગુમ થઈ ગયા. તેમના ઘરોમાં અઘૂંઘાટ, તૂટી ગયેલી દીવાલો અને લોહીના નિશાન મળ્યા. એક બાળકનો ધબકતો રડવાનો અવાજ લોકોના સપનામાં આવવા લાગ્યો.
એક વૃદ્ધ બહેન એ કહ્યું, “એ કોઈ દૈત નથી. એ તો આપણો ભય ચાવીને પેદા થયેલો છે. હવે ગામમાં કોઈ સુરક્ષિત નથી.”
દિવસે પણ લોકો એના પડછાયાં જોઈ લેતા. કોણે તો કહ્યું કે વેલક એમના સપનામાં આવે છે અને યાદો ચૂસે છે – મા-બાપના ચહેરા ભૂલાવે છે, ભાઈનું નામ ભૂલાવે છે.
એમના મનથી પ્રેમ ખંખેરીને, તેમને શૂન્ય અને ખાલી બનાવી નાખે છે.
---
પેનીવાઈઝ અને વેલક – ભયના રાજા અને પીડાનો તાનાશાહ
હવે પેનીવાઈઝ અને વેલક સાથે હતા.
પેનીવાઈઝ લોકોના મનમાં ભય ઊભું કરે, અને વેલક એ ભયમાંથી ભાવનાઓ ચૂસે.
ગામના લોકોને સમજાયું – હવે માત્ર ભય સામે લડવાનું નહીં, પણ પોતાનું “માનવીપણું” બચાવવાનું છે.
રજ અને રત્નજી હવે નક્કી કરે છે – તેવા લોકોને એકઠાં કરશે જેમની પાસે હજુ પણ પ્રેમ, આશા અને યાદો છે.
એમણે એક જુથ બનાવ્યું: “પ્રકાશના રક્ષકો” – જે વેલકના અંધકાર સામે મનનો દીવો કરશે.
---
ભાગ 3: માનસિક યુદ્ધ
રેનો ગામ હવે સંપૂર્ણ રીતે પેનીવાઈઝ અને વેલકના અંધકારમાં ગરકાવ થઈ ચૂક્યું હતું. દિવસમાં પણ ઘરોમાં દીવો જલાવવો પડતો. બાળકોના મોં પર હાસ્યનો ચાંદો હટતો ગયો હતો. લોકો ભલે જીવતા હતા, પણ માનસિક રીતે ખાલી થઈ ગયા હતા.
પરંતુ એક આશાની રેખા હતી – પ્રકાશના રક્ષકો. રજ, રત્નજી, ભોલુ મેડમ અને ગામના કેટલાક યુવાનોએ એક જૂથ રચ્યું હતું, જે વેલકના અસરો સામે જીવંત ભાવનાઓને બચાવવાનું કામ કરતું હતું.
---
ગુમ થયેલું બાળક પાછું આવે છે
એક રાતે ગામના નદી કિનારે એક નાનું બાળક મળી આવ્યું. એનું નામ હતું આદિત્ય – થોડા દિવસો પહેલા ગુમ થયેલું. લોકો ખુશ થઈ ગયા કે બાળક પાછું આવ્યું, પણ રજના મનમાં શંકા થવા લાગી.
આદિત્ય હવે શાંત નહોતો. એનાં આંખોમાં શૂન્ય હતી. એ ઘરમાં અંદાજે બેઠો રહે, કોઈ વાત ન કરે. જયારે ભોલુ મેડમ એનું સ્પર્શ કર્યું, એ ચીસ પાડ્યો અને એની પીઠ પરથી વેલકનું ચિહ્ન દેખાયું – એક કાળાં રંગનો વ્રત જે ધીમે ધીમે આગળ વધી રહ્યો હતો.
રજને સમજાયું – વેલક હવે લોકોના મગજમાં ઘૂસી રહ્યો છે. ભૌતિક atac નહી, માનસિક યુદ્ધ શરૂ થઈ ગયું છે.
---
વેલકના નમૂના અત્યાચાર
1. એક યુવાનને તેની મા ભુલાઈ ગઈ. હવે એ જ્યારે એના મમ્મીને જોઈ, એને લાગતું કે એ અજાણી છે.
2. એક છોકરીએ સંગીત બંધ કરી દીધું, કેમ કે એની ભીતર એ છૂપાયેલું "આનંદ" વેલકે ચૂસી લીધું.
3. કેટલાય વૃદ્ધો એમનું નામ ભૂલી ગયા.
રજ અને રત્નજી સમજી ગયા – હવે માત્ર ભય સામે લડવું નહિ, પણ જાતે પોતાની યાદોને, પ્રેમને અને લાગણીઓને જાગૃત રાખવી પડશે.
---
મન-યુદ્ધની તૈયારી
ભોલુ મેડમ એક જૂનું "મનમંત્ર" આપે છે – એક એવી સાધના જે માણસના મનને અડોલ બનાવી શકે.
દરેક રક્ષક રાત્રે તેને ધ્યાન કરે છે. પોતાના જુના સ્મૃતિઓ યાદ કરે છે – બાળકપણાનું હાસ્ય, માતાનો સ્પર્શ, મિત્રોની વાતો. એ બધું ફરી જીવવું પડે છે, જેથી વેલક તેને ચૂસી ન શકે.
---
પહેલો ટકરાવ – રજ અને વેલક
એક રાત્રે રજ ધ્યાન દરમિયાન વિસ્મયમાં ચાલ્યો ગયો – વેલકની દુનિયામાં. બધું કાળું, શાંત અને દુઃખથી ભરેલું. ત્યાં વેલક તેના સામે આવ્યો.
વેલક: “તારું સૌખ્ય તું ચૂકી જશ. તારા મનથી હું તને તોડી નાખીશ.”
રજ: “તું મારું દુઃખ લઈ શકે છે, પણ મારા હ્રદયથી મારી માની યાદ નહીં છીનવી શકે!”
અને એ ક્ષણે, રજના હ્રદયમાંથી એક તેજ બહાર નીકળે છે – એને બાળપણની સ્મૃતિ યાદ આવે છે જ્યારે એ પપ્પા સાથે પતંગ ઉડાવતો હતો.
એ તેજ વેલકના શરીર પર પડ્યું – અને એ ગુસ્સેમાં ચીસ પાડીને અદૃશ્ય થઈ ગયો.
---
અંતમાં...
વેપારી, શાળા શિક્ષક અને કેટલાક બાળકો “પ્રકાશના રક્ષકો”માં જોડાઈ ગયા. દરેકે પોતપોતાની યાદોને જીવાડવા શરુ કર્યું – જે જીવંત રહે છે, વેલકને પાર ન પડે.
પરંતુ પેનીવાઈઝ હજુ પણ શાંત છે. એ જાણે રાહ જોઈ રહ્યો છે…
પેનીવાઈઝ: ભારતમાં પાછો આવો – ભાગ 4: અંતિમ સંઘર્ષ
(પેનીવાઈઝ અને વેલકનો અંત)
રેનો ગામ હવે એક યુદ્ધભૂમિ બની ગયું હતું – પણ હથિયારોથી નહીં, લાગણીઓથી. પેનીવાઈઝ અને વેલક ભય અને પીડાની સાથે ગામના દરેક મનમાં ઘૂસી ગયા હતા. પરંતુ રજ, રત્નજી અને પ્રકાશના રક્ષકો લોકોએ "આશા" અને "સ્મૃતિ"ના જ્યોતથી લડાઈ ચાલુ રાખી હતી.
---
પેનીવાઈઝનું અંતિમ રૂપ
એક દિવસ આખું ગામ અંધારામાં ડૂબી ગયું – વિજળી, દીવા, તારા... બધું ગાયબ. ગામના મધ્યમાં એક મોટો ખાડો ખુલ્યો, અને એમાંથી પેનીવાઈઝ નીકળી આવ્યો – આ વખતે એનું રૂપ બહુ જ ભયાનક હતું.
એ હવે કોઈ જુની આખી પેનીવાઈઝ જેવી જોકર ફેસ નથી – એ આખો "ભયનો અવતાર" બન્યો હતો. એના ચહેરા હવે અનેક લોકોના ભયોથી બનેલા હતા – જેમ કે ઉંચાઈનો ડર, તૂટેલા સંબંધો, એકલતા, મરણ...
એજ સમયે, વેલક પણ આવી ગયો – હવે એ કોઈ મનુષ્ય જેવો ન દેખાતો. એ અંધકારથી બનેલી એક જીવંત છાંયા બની ગયો હતો, જે કદર્ય રીતે હસતો રહ્યો.
પેનીવાઈઝ: "આખા રેનોને ભયથી ભરાવું છું..."
વેલક: "અને હું એમનો આત્મા ચૂસી જઈશ..."
---
રજનો વિશ્વાસ તૂટે છે
આ બધું જોઈને રજ નબળો પડે છે. એને લાગતું રહે છે કે બધું ખૂટી ગયું. કેટલાય લોકો ખોવાઈ ગયા છે, કેટલાય પોતાના જ લાગણીઓ ભૂલી ચૂક્યા છે. રજની આંખોથી આંસુ પડે છે.
એ સમયે, રત્નજી એની પાસે આવીને એક પેપર આપે છે – એનો બાળપણનો સ્કેચ જેમાં એ અને એના પપ્પા પતંગ ઉડાવી રહ્યા છે.
રજ આ સ્કેચ જોઈને ઊંડે ઊંડે ઊંડે... પલટાઈ જાય છે.
એ એને સ્મરણ કરાવે છે કે "ભય એ નાશ નથી – એને ઓળખીને પણ આગળ વધવી એ હિમમત છે."
---
અંતિમ યુદ્ધ
પ્રકાશના રક્ષકો આખા ગામમાં ફેલાઈ જાય છે. દરેક માણસ પોતાનો એક પ્રેમનો પ્રસંગ યાદ કરે છે – કોઈ પોતાના જન્મના દિવસ, કોઈ પેહલી પ્રેમભરી નજર, તો કોઈ માતાની લોરીઓ...
એ યાદો પ્રકાશ બનીને પેનીવાઈઝ અને વેલક તરફ જવા લાગે છે.
પહેલું આઘાત – વેલક!
એ માનવીના પીડા ચૂસતો હતો – પણ હવે જ્યારે લોકો યાદોથી જીવંત થઈ રહ્યા છે, એ શૂન્ય થઈ જાય છે. એના શરીરમાંથી ધૂમાડો નીકળે છે. એ ઝોળાયો... ધબક્યો... અને ભાંગી ગયો – જાણે કે કોઈ દુઃખનો પિંજર તૂટી ગયો હોય.
બીજું આઘાત – પેનીવાઈઝ!
એ માણસોના ડરથી જીવતો હતો – પણ હવે લોકો એ ડરને સ્વીકારી રહ્યા છે, ભાગી નહીં રહ્યાં. એક બાળક ચીસ પાડે છે:
"હા, મને ડર લાગે છે... પણ હું હજી પણ જીવીશ!"
પેનીવાઈઝ પાછળ ઊભેલા બધા ચહેરા ઓગળી જાય છે. એ ધીમે ધીમે પતંગ જેવા હવામાં ઉડી જાય છે.
---
અંત
અંધકાર હટે છે. ચાંદ ફરી ઊગે છે.
રેનો ગામમાં લોકો ફરીથી એકબીજાને ઓળખવા લાગે છે. રજ પોતાના ઘરમાં જતો પહેલા એક વાર પછાડી જોઈને કહે:
"ભય હવે પણ રહેશે – પણ એને પ્રેમથી જોઈશું, છુપાવશું નહિ."
---
અંતિમ પંક્તિ:
કોઈ એક ઝાડની છાંયા નીચે એક પતંગ અડકી ગઈ છે…
અને એ પતંગ ઉપર લખ્યું છે:
"હસતાં રહેજો... ભય તો દિલમાં પણ હારી શકે છે."
---ભાગ 5: ચક્કીનો ખતરનાક ખેલ – અંતિમ અભ્યાસ
(પેનીવાઈઝ અને વેલક બાદ ચક્કીનું આગમન અને અંત)
રેનો ગામ હવે ફરી શાંત હતું. લોકો હસતા હતાં, બાળકો રમતા હતાં. પેનીવાઈઝ અને વેલક હવે ફક્ત કથાઓમાં બચ્યા હતા. પણ… શાંત પાણી નીચે કેવું ખતરું છુપાય છે, એ કોઈ જાણતું ન હતું.
---
ચક્કીનું આગમન
એક રાત્રે ગામના ગોડાઉનમાં એક જૂનો લાલ રંગનો પાંસોળ ખિસ્સાવાળો પથરેલો પાંજર ખૂલ્યો. અંદરથી એક પૌરાણિક લાકડાનું પાતળું પুতળું નીકળ્યું – હસતું, ભયાનક અને આંખો લાલ જેમ કે લોહીથી ભરેલી હોય.
એ હતો – "ચક્કી" – એક માનવ આત્મા ધરાવતું પાત્ર. જે કોઈ વાર વર્ષો પહેલાં એક બાળકીના વાઘેલા ગુસ્સાથી જીવંત થયું હતું. એની પાછળ એક શરત હતી –
"જે રમે, એ રહે... જે ઊપાડે, એ નિશાન બને."
---
ચક્કીનો ત્રાસ
ચક્કી ગામમાં રમકડાની દુકાનમાંથી રમકડાં ચોરી કરવા લાગ્યો. પછી બાળકો સાથે રમવા લાગ્યો. પહેલા તો એ રમકડાંના રૂપમાં રમે… પણ જેમ જેમ સમય પસાર થયો, એ બાળકોના મનમાં ગુસ્સો, ઈર્ષા અને ત્રાસ ઉભો કરતો ગયો.
શરમાળ બાળકો રુદન કરતા, aggressive બનતા. ભોળા લાગતા પરિવાર એકબીજાની સામે હોશથી બોલતા.
રજએ નોંધ્યું – ગામમાં ફરી ડાર્ક એનર્જી આવી રહી છે.
એને ખબર પડી કે ચક્કી કોઈ શારિરિક પાત્ર નથી – એ તો “મનુષ્યના બાળકોના દુઃખ અને ગુસ્સાથી ઊભી થયેલી શક્તિ” છે – જ્યાં બાળક પ્રેમથી નહીં, ગુસ્સાથી જીવે ત્યાં ચક્કી જન્મે.
---
ચક્કીનો અંતિમ ખેલ
એક રાત્રે રજ અને રત્નજી ગામના નાના છાપરામાં પહોંચ્યા. ત્યાં ચાર બાળકો ચક્કી સાથે બેઠા હતાં – એ એમના મનમાં જાતજાતની નફરત ઊભી કરતો હતો:
એકે કહ્યું: “મારે કોઈ મિત્ર નહિ જોઈએ.”
બીજું બોલ્યું: “મારે મમ્મી-પપ્પા સાથે રહેવું નહિ.”
ત્રીજું: “મારે કોઈને સમજાવવું નહિ. હું સૌથી સારો છું!”
ચોથી બાળકી ઊભી રહી ગઈ અને કહ્યું:
“મારે કોઈ ને તકલીફ નહિ આપવી, હું પ્રેમમાં માનું છું.”
એ અવાજથી ચક્કી ધ્રૂજવા લાગ્યો.
એ બાળકી પકડે છે ચક્કીને – અને તેને કહેછે:
"તું મારું ગુસ્સો છે, પણ હવે હું તને છોડું છું."
એ બાળકી ચક્કીને જમીન પર મૂકે છે – અને એક સ્મિત કરે છે.
ચક્કી એક ક્ષણ માટે અવાક રહે છે... પછી ધીમે ધીમે એની આંખમાંથી લોહી કાઢે છે... એનું લાકડું મુંજાય છે... અને આખરે એક સામાન્ય પોપટ જેવું લાગતું રમકડું બની જાય છે.
---
અંતિમ દૃશ્ય
રેનો ગામ ફરી હસે છે. ગામની સ્કૂલમાં એ બાળકી હવે બીજી બાળકી સાથે પતંગ ઉડાવે છે. રજ દૂર ઉભો રહીને ચક્કીનું મૂકાશેલું પાત્ર જુએ છે… અને એક વિચાર કરે છે:
"ડર હંમેશાં બહાર નથી હોતો... ક્યારેક એ આપણા અંદર છુપાયેલો 'ગૂસ્સો' હોય છે."
---
ભાગ 6: ત્રિસત્તા – ભારત પર ભયનું રાજ
પ્રસ્તાવના: ત્રણે ખલનાયકોનું મરણ… અને પુનર્જન્મ
પેનીવાઈઝ ભયથી, વેલક પીડાથી અને ચક્કી ગુસ્સાથી જીવે છે. એમના અંત બાદ પણ, એ ત્રણે શક્તિઓ જગતના ઉર્જામાં ભટકી રહી હતી.
અને એક અંધારી રાતે – વિશ્વના સૌથી ભયાનક દિવસે – "અમાવસ્યાની પુનર્વાત" – ત્રણેય શક્તિઓ એક બિંદુએ ભેગી થઈ.
એક ભયાનક નાદ થયો –
"હવે નહીં હોય કોઈ રેનો ગામ... હવે આખું ભારત અમારું હશે!"
---
ત્રિસત્તા – એક સંયુક્ત ભૂતિયા શક્તિ
પેનીવાઈઝના ભય, વેલકની પીડા અને ચક્કીના ગુસ્સાથી બનેલું એક નવું રાક્ષસી અવતાર જનમ લે છે –
"ત્રિસત્તા" – ત્રિચહેરાવાળું, લાલ-કાળો દહાડતો રૂપ. એની આંખોથી ભય ઝરે છે, એની શ્વાસથી દુઃખ આવે છે અને એની ચીસોથી લોકો લડવાનું બંધ કરી દે છે.
ત્રિસત્તા હવે શહેરો-શહેરો, ગામો-ગામો, સ્કૂલો-મંદિરો બધે પ્રવેશ કરે છે. લોકોના ટીવીમાં તેનો ચહેરો આવે છે, લોકોના સપનામાં એ બોલે છે –
"હવે તમને તમારા જ મનથી હું કેદ કરીશ."
---
દેશભરમાં ભયની લહેર
1. દિલ્લી: લોકો વિજ્ઞાનભર્યા સંદેશો સમજતા બંધ કરે છે, ડરથી જૂના ટોટકામાં જીવન શોધે છે.
2. મુંબઈ: રાતે ટ્રેનોમાં આંસુ ભરી રહેલી છબીઓ દેખાય છે. લોકો પોતાના પુત્રો-પત્નીઓ ઓળખતાં નથી.
3. કોલકાતા: કલાઓ ભૂંસી જાય છે. પેઇન્ટિંગો બ્લેંક થાય છે. ગીતો દયાની ધૂન બની જાય છે.
4. અમદાવાદ: બાળકો રમતા નથી. સ્કૂલોમાં શાંત દાદરો. ચક્કીના ટુકડાઓ અહીં જોવા મળે છે.
---
પ્રકાશના રક્ષકો પાછા ફરે છે
રજ, રત્નજી, ભોલુ મેડમ અને હવે દેશભરના અનેક યુવાઓ એકબીજાને જોડે છે. તેઓ બનાવે છે –
"માનવમનનો મંચ" – એક મનોબળથી બનેલું જૂથ.
એમના હાથમાં કોઈ હથિયાર નથી. એમની પાસે છે:
સ્મૃતિ
પ્રેમ
ક્ષમા
સંગીત
બાળકોનો હાસ્ય
અને આત્માની શાંતિ
એ લોકો રાત્રે એક સાથે દેશભરમાં એક "માનસિક યજ્ઞ" કરે છે – જ્યાં દરેક વ્યક્તિ પોતાનું એક સૌથી મોટું દુઃખ "માફ" કરે છે... પોતાનું સૌથી મોટું ગુસ્સો "છોડે" છે... અને પોતાનો સૌથી ડરાવતો ખ્વાબ "લખે" છે.
એ લેખન, એ રાગ, એ ચેતના... ત્રિસત્તા સુધી પહોંચે છે.
---
ત્રિસત્તાનો અંત
ત્રિસત્તા આખા ભારતના નક્ષામાં ફેલાયેલો હોય છે – પણ એ વાત ભૂલી જાય છે કે એ ભય, પીડા અને ગુસ્સા પરથી ઊભેલો છે – અને જ્યારે લોકો પ્રેમ, સમજ અને ક્ષમાની તરફ વળે છે...
એનું ત્રિચહેરું ધીમે ધીમે ઓગળી જાય છે...
તેની ચીસ “હવે નહીં... હવે નહીં...!”
અને અંતે આખો અવતાર ધૂમાડામાં વિલીન થઈ જાય છે.
---
અંધકારની શક્તિઓનો છેલ્લો સંદેશ
(ત્રિસત્તાના વિલય સમયે સંભળાતો)
"તમે અમને હરાવ્યા નહિ...
તમે અમને ઓળખ્યા, અને તોય હસ્યા.
એ જ અમારું અંત છે.
પણ યાદ રાખજો…
જ્યાં અહંકાર, ઈર્ષા, દુઃખ છુપાશે…
જ્યાં બાળક રડીને પણ સાંભળવામાં અવાજ નહિ મળે…
જ્યાં માણસ પોતાનું દર્દ અંદર દબાવે…
અહીંથી જ અમે પાછા ઉગીએશું.
અમે શક્તિઓ નથી... અમે તમારાં પડછાયા છીએ.
અને પડછાયો, પ્રકાશમાં પણ જીવે છે...
અમે વળીશું નહિ, જો તમે અમને જીવવા નહિ દો.
હવે પસંદગી તમારી છે... ભય નહીં, પ્રેમ જીવો!"
અંતિમ દૃશ્ય: નવો ભારત, નવી આશા
બાળકો ફરીથી દોડે છે. શહેરો રમે છે. મંત્રીએ સંસદમાં ઊભી રહીને જાહેર કરે છે:
"ભયનું શાસન હવે પછડાઈ ગયું છે. હવે આપણે ભયને ઓળખી શકીએ છીએ – અને હજી પણ જીવવા માટે પસંદગી રાખી શકીએ છીએ."
રજ, એક આખી નાવલિકાની રૂપરેખા લખે છે:
"ભય ક્યાંક બહાર નથી... પણ હવે એ ભીતર પણ શાંતિથી જીવી શકે છે."
શું હવે આ બધા પાછા વળશે કે નહીં.
