નાતો — ધર્મયોગનું જીવન્ત માર્ગદર્શન
નાતો —
ગુજરાતના સૌરાષ્ટ્ર વિસ્તારમાં આવેલા ખેરપુર ગામમાં બે મોટી કુટુંબો રહેતા — "દેવરાજી પરિવાર" અને "ચંદ્રકાંત પરિવાર". બંને કુટુંબો વચ્ચે લગભગ ૧૦૦ વર્ષ જૂનો નાતો હતો. એક સમયે એ નાતો મજબૂત દોરીની જેમ બાંધેલો હતો, પણ સમય સાથે એ દોરી ધીમે ધીમે ઢીલી પડતી ગઈ.
પરિચય: પાત્રો અને સંબંધો
દેવરાજી પરિવાર:
ધીરુભાઈ દેવરાજી – કુટુંબના વડીલ, ભીતરથી શાંત, પણ આંખો બધું કહે.
ભાવેશ (ધીરુભાઈનો દીકરો) – સમર્થ ખેડૂત અને વેપારી.
તનવી (ભાવેશની પત્ની) – ઘરની માયાળુ ભાભી.
યશ – ભાવેશનો મોટો દીકરો, શહેરી શિક્ષણ મેળવતો યુવક.
મનસી – ભાવેશની દીકરી, ગામના સ્કૂલે ભણાવે છે.
વિરલ – ધીરુભાઈનો નાનો દીકરો, ઘણો સમજદાર અને વ્યવસાયિક.
ચંદ્રકાંત પરિવાર:
7. ચંદ્રકાંતભાઈ – ગામના જાણીતા નેતા સમાન, મજુરો માટે હંમેશાં ઊભા.
8. જશવંત (તેમનો દીકરો) – સમજદારીથી ભરેલો, ભવિષ્ય માટે મોટી દ્રષ્ટિ ધરાવતો.
9. નયનાબેન – ચંદ્રકાંતની પત્ની, ઘરના આધાર સમાન.
10. રાજ – જશવંતનો દીકરો, યશનો ઘનિષ્ટ મિત્ર.
11. મેઘા – જશવંતની દીકરી, તેજસ્વી અને હોશિયાર.
12. હિતેષ – ચંદ્રકાંતનો નાનો દીકરો, ગામના દસ્તાવેજી કામકાજમાં જાણકાર.
અને પછી આવતા છે કેટલાક સહાયક પાત્રો:
13. દામોદરભાઈ – ગામના વડીલ અને જુના સમયના સાંકળ સમાન સંબંધો યાદ રાખનારા.
14. જગદીશ – ચા કેડીનો માલિક, ગામના સમાચારનો કેન્દ્ર.
15. નફીસા બેન – જે ગામના બાળકોને ભણાવે છે અને બંને પરિવારોની ઉદ્દગમ વાર્તા જાણે છે.
મિત્રતા: યશ અને રાજ
યશ અને રાજ એક શાળામાં ભણ્યા, સાથે ક્રિકેટ રમ્યા અને સાથે ભવિષ્યની યોજના બનાવી. બંનેએ વિચાર્યું કે ગામમાં મળીને ફાર્મિંગ અને ટેકનોલોજી જોડાવું – "એગ્રો ટેક ઇન્ડિયા" શરૂ કરવું.
યશ શહેરી ડિગ્રી સાથે પાછો ફર્યો અને રાજે પોતાના પિતા પાસેથી ખેતીના જુસ્સા સાથે નવી રીત શીખી. બંનેએ પોતપોતાના કુટુંબોની મંજૂરી લીધા વગર પ્રોજેક્ટ શરૂ કર્યો — અને સફળ થયા.
એગ્રો ટેક ઇન્ડિયા પહેલે પાંચ મહિનામાં જ ગામ અને આજુબાજુના વિસ્તારના ખેડૂતો માટે નવો પ્રકાશ બની.
ઈર્ષા અને જૂની ગાંઠો
પરંતુ સફળતા એવુ કંઈ નથી કે એ બધાં માટે ખુશી લાવે. જ્યારે ગામમાં લોકોએ યશ અને રાજની સાથમાં ઊજળી પ્રગતિ જોઈ, ત્યારે ઘણા જુના ઘાવ ફરી ખૂંટવા લાગ્યા.
વિરલ અને હિતેષ — બંને યુવાન પણ થોડા અલગ દૃષ્ટિ ધરાવતા. બંનેએ અનુભવ્યું કે તેમના ભાઈઓની જોડણીમાં તેઓ પાછળ રહી ગયા. વળી, જૂની બેસમઝી પણ યાદ આવી.
એક વાર દામોદરભાઈએ કહ્યું હતું:
"એક સમય હતો જયારે દેવરાજી ભાઈએ ચંદ્રકાંતના પિતાને જમીનમાંથી કાઢી નાખી હતી... એ પછી સંબંધો બહારથી ભલે સાફ લાગ્યા હોય, ભીતરથી કયારેય ભાંગ્યા ન હતા."
અંત: શાંતિ કે તોફાન?
એક બાજુ યશ અને રાજ લોકો માટે આશીર્વાદ બની રહ્યા હતા, તો બીજી બાજુ કેટલાક પાત્રો ઉકળાતા લાગ્યા. ગામમાં દૂષણ ફેલાવનાર શબ્દો ફરી ઊછળ્યા: "કેવી રીતે એમણે વગર કુટુંબની મંજુરી એ વાત શરૂ કરી? કઈ રીતે સૌની સામે ઉભા રહી ગયા?"
એને સાંભળીને ધીરુભાઈ અને ચંદ્રકાંતભાઈએ એકબીજાને નજરે જોયું – જૂની યાદો જેવા કે જીવંત થઇ ગઈ.
અંતે યશ અને રાજ એક દિવસ બધાંને બોલાવવાનું નક્કી કરે છે... એક જાહેરસભા જ્યાં તેઓ બધાંને કહેશે – અમે શા માટે મળીને આ વ્યવસાય શરૂ કર્યો, અને શું સારું લાવવાનો પ્રયાસ છે.
પછી શું થાય છે?
નાતો — ભાગ ૨: મંજૂરી વિના મજબૂતી
ગામના બજારના મધ્યમાં એક જૂનું ભથ્ઠાનું મેદાન હતું, જ્યાં એકકાળે મેળા ભરાતા. આજકાલ એ મેદાન mostly ખાલી રહેતું, પણ આજે ત્યાં એક સ્ટેજ ઊભું થયેલું. સ્ટેજ પર બે યુવાન ઉભા હતા — યશ અને રાજ. ગ્રામજનો curiosity સાથે જોઈ રહ્યાં હતાં — હવે આ લોકો શું કહેવાના?
નવિનતા અને શંકા
યશએ માઇક હાથમાં લીધો અને કહ્યું:
"આ ગામે અમને પ્રેમ આપ્યો છે. પણ આપણે ભૂલી ગયા છીએ કે સમૃદ્ધિ માટે જાતિ કે કુટુંબ નહિ, بلکه વિચાર એક હોવો જોઈએ. અમે – હું અને રાજ – એ વિચાર સાથે મળીને કામ કર્યું. આપણે બધાં સાથે ઉભા થઈશું તો જ વિકસિત થઈશું."
લોકોએ તાળી વાગાવી. પણ પાછળથી ઝૂમટામાં વિમુખતા પણ હતી.
વિરલ, યશનો કાકાનો દીકરો, ધીરજથી એ દરેક શબ્દ સાંભળી રહ્યો હતો.
હિતેષ પણ રાજના પગથિયાં પાછળ પડતો અનુભવતો. બંનેની આંખોમાં એક અદૃશ્ય સવાલ હતો – "કેમ આ બધું અમારે વગર થયું? કેમ માત્ર એ બેનો ભવિષ્ય છે?"
ત્યારે જ દામોદરભાઈ ધીમે બોલ્યા:
"મજબૂતી એ છે કે મજલિસ આગળ વધી ગઈ. પણ મંજુરી વગર ઉછરેલો વૃક્ષ પણ ક્યારેક ગરમીમાં સૂકી જાય છે..."
ઘરના અંદરના વાવાઝોડા
દેવરાજી પરિવારના ઘરમુંહાળામાં શાંત વાતચીત ચાલતી હતી.
તનવીએ કહ્યું:
"યશ એ જે કર્યુ એ ખરું છે, પણ તેણે પરિવારને કહેલું હોત તો વધુ સમર્થન મળે… હવે વિરલ તો તેના પરથી વળી ગયો છે."
વીરૂભાઈ (ધીરુભાઈનો નાનો દીકરો) ગુસ્સાથી બોલ્યા:
"તમારું ભણેલું બાળક આખું કુટુંબ ભૂલી ગયો. આપણે તો બસ આસપાસ બેઠા રહેવાના."
ચાલુંપણે ધીરુભાઈ બોલ્યા:
"ભાઈ, હવે પ્રશ્ન મજાકનો નથી. કુટુંબની અંદર દુશ્મનાવ વધે એ એકલવાયી વિકાસથી પણ ખરાબ છે."
અત્રે બીજી બાજુ, ચંદ્રકાંતભાઈના ઘરમાં પણ આવો જ ઉગ્ર વિચાર ચાલતો.
જશવંતે કહ્યું:
"રાજે હિતેષ સાથે ચર્ચા કરતા પહેલા નિર્ણય કર્યો. હવે સંબંધો ટકશે કેમ?"
ચંદ્રકાંતભાઈ ઊંડા સ્વરે બોલ્યા:
"મારા જીવમાં જ્યાં સુધી શ્વાસ છે ત્યાં સુધી હું આ સંબંધ તૂટવા નથી દઈશ. પણ આગળથી કોઈપણ નિર્ણય બે ઘરના આત્માની મંજુરી વિના ન લેવાય."
ઈર્ષાનું બીજ
ગામના કેટલાક લોકો – ખાસ કરીને નાના વેપારીઓ અને જૂની જાતિ પ્રણાલીને માનનારા – આ બંને મિત્રોના જોડાણથી નારાજ હતા.
જગદીશ, ચાના થળનો માલિક, ઘણા સંબોધન આપતો રહેતો:
"આ બે બાળકો હવે ગામના રાજા છે કે શું? હવે આપણું ક્યાં સ્થાન છે?"
તેના જેવા ચાર-પાંચ લોકો હવે વિરલ અને હિતેષના નજીક આવવા લાગ્યા. તેઓ અંધારામાં ખુરશીઓ ઘડી રહ્યાં હતાં.
નફીસાબેન, જે ગામના બાળકો ભણાવે છે, એણે એકવાર યશ અને રાજને સમજાવ્યું:
"બધું સારું છે, પણ સમજાવટ પણ મહત્વની હોય. તમે ધીમે ચાલી શક્યા હોત તો સંબંધ બરકરાર રહી હોત. હવે થોડુંક ધીરો રાખો."
મંદ પડતું બંધન
એક દિવસ રાજ પોતાના ઘરમાં ઉભો હતો. તેણે પિતાને પૂછ્યું:
"બાપા, શું તમે મારા નિર્ણયથી દુખી છો?"
જશવંત થોડો વાંકું હસ્યા અને કહ્યું:
"દુઃખ નથી, પણ એ લાગ્યું કે તું હવે નાના મામલામાં પણ અમારા આશીર્વાદ વગર આગળ વધે છે. એ દુઃખદાયી છે."
સાંજે યશ અને રાજ ફરી ભેગા થયા. બંનેએ સ્વીકાર્યું કે તેમનો ઉદ્દેશ્ય સાચો છે, પણ માર્ગ થોડો અકળ રહ્યો છે.
વિરોધનો પહેલો publicly આઘાત
એક અઠવાડિયા પછી એગ્રો ટેક ઇન્ડિયાની બહાર કોઈએ બોર્ડ તોડી નાંખ્યું અને દિવાલ પર લખ્યું:
"અસલી વારસદાર કોણ?"
વિરલ ત્યાં ઊભો હતો, અને ચુપચાપ એ લખાણ જોઈ રહ્યો હતો. એએ ક્યાંક અંદરથી સ્વીકાર્યુ કે એને આ ગુસ્સાનો આનંદ છે. હિતેષ પણ આવે છે અને કહે છે:
"શબ્દોથી કશું નથિ બગડતુ... પણ તૂટેલી ભરોસાને જોડવાં નહી આવે તો કશું બચતું નથી."
અંત: નવી શરૂઆત કે જૂની દુશ્મનાવ?
આ ભાગ અંતમાં એ જ પ્રશ્ન સાથે રહે છે:
શું યશ અને રાજ પોતાની સફળતાને બે પરિવારોના અંતર વિના આગળ લઈ જઈ શકે? કે શું જૂની ઈર્ષા, જૂના જુઠ્ઠાણાં અને જૂના વિસ્ફોટો ફરી નવી દુશ્મનાવ ઉભી કરશે?
નાતો — ભાગ ૩: અંજામે ઈર્ષા
ખેરપુર ગામ હવે એમ કહેવાય તેવું નહોતું કે શાંત રહે. યશ અને રાજની સફળતાની સાથે ગામમાં બે જૂની દીવાલો વચ્ચેના દરારાઓ ફરી સ્પષ્ટ દેખાવા લાગ્યા હતા. બધા જણતો કે હવે કંઈક મોટું થવાનું બાકી છે — કંઈક એવું જે સંબંધોની પાયાને જ જકડી નાખે.
ગામમાં એક દુર્ઘટના
એક સાંજ, જ્યારે ગામમાં વરસાદ વરસી રહ્યો હતો, એગ્રો ટેક ઇન્ડિયાના ઑફિસની પાછળ આગ લાગી ગઈ. આગ મોટી નહોતી, પણ તાત્કાલિક લોકોના મગજમાં શંકાના વાદળો છવાઈ ગયા.
જગદીશ ચા વાળાએ તરત જ ગામના ચાર લોકોથી કહી દીધું:
"એ તો સ્પષ્ટ છે... કોઈને ન ગમ્યું કે એગ્રો ટેક જેટલી ઝડપથી સફળ થઈ ગયું. કોણ કરી શકે એવું કામ? એ બંને તો એવા માણસ છે કે કોઈને ઉંચા ચઢવા દેતા નથી."
અગ્નિથી કોઈ નુકસાન ન થયું, પણ વાત એ રીતે પાંખો લઈ ગઈ કે આજુબાજુના ગામમાં પણ એ વાતની ચચા થવા લાગી.
વિરલ અને હિતેષ: શંકાની છાંયામાં
વિરલ એ સાંજ એગ્રો ટેક નજીક જ હતો. અને હિતેષનો મોબાઇલ બંધ હતો એ સમયે.
યશને આ ખબર મળતા જ અંદરથી કશુંક તૂટી ગયું.
ત્યારે ધીરુભાઈએ યશને શાંત રાખી ને કહ્યું:
"બેટા, દુશ્મનાને ઓળખવા કરતા પણ વધારે જરૂરી છે એ જાણવું કે કોણ આપણું નથી, ભલે એ આપણે blood થી જોડાયેલ હોય. પણ સાથની ભાવના વગર રક્ત પણ પાણી સમાન છે."
ચંદ્રકાંતભાઈએ પણ રાજને ખખડાવીને પૂછ્યું:
"હિતેષ તારો ભાઈ છે, પણ જો એ તારી પાછળ કાંઈ કરે તો શું તું આખા પરિવારને તોડી નાખીશ? કે સમજાવવાનો પ્રયાસ કરશે?"
બહારનો લહેરો – 'શંકાની સભા'
એક દિવસ દામોદરભાઈએ ગામમાં બધાં મુખ્ય વ્યક્તિઓને બોલાવી એક બેઠક બોલાવી – "શંકાની સભા" તરીકે જાણીતી થાઈ ગઈ.
એ બેઠકમાં યશ અને રાજે પોતાનું પક્ષ સ્પષ્ટ કર્યું. બંનેએ કહ્યું કે તેઓ કોઈ સામે આંગળી નિશાન કરવાના નથી, પણ તેઓ હવે વ્યવસાયની સાથે ગામમાં ભરોસાનું માળખું પણ ઊભું કરશે.
વિરલ ત્યાં નક્કી કરીને બેઠો હતો – "આજ હું બધાં સામે કહીઁશ કે શું થયા છે મારા સાથે. હું પણ એ ગ્રો ટેકનો ભાગ બનવાનો હતો... પણ મને દૂર રાખવામાં આવ્યો."
હિતેષ પણ ઊભો થયો. યશ અને રાજએ ચોંકી જવું પડે એટલી વાત કહી:
"હું માનું છું કે મારો ગુસ્સો સચોટ ન હતો. પણ આ આગ મારી લાગણીના ભભૂકાથી ન લાગેલી — કોઈ ત્રીજાના ઇરાદાથી લાગી છે. આપણે એક બીજાને ટોળામાં ન હાંકીયે. આપણા વિચારો વિચારીને આગળ વધીએ."
અકસ્માત કે ષડયંત્ર?
મહિનાઓ બાદ એક ચિઠ્ઠી મળી આવી — ગામના પતંગિયાની દુકાન પાછળ કોઈએ પત્થર નીચે દબાવી રાખેલી. એમાં લખ્યું હતું:
"વિભાજન લાવવાનું કામ આગળ વધારવાનું છે. દેવરાજી અને ચંદ્રકાંતના પગરખાં અલગ જ રહેવા જોઈએ. નહિ તો પોતે જાણે છે કે બીજી આગ ક્યાં લગાવવી."
યશ અને રાજ હવે સમજી ગયા કે આ માત્ર ઈર્ષા નહિ — આ કોઈનું ષડયંત્ર છે.
કેવી રીતે કોઈએ ગામના બે મુખ્ય પરિવારોને વેરભાવથી ભરવા માગ્યા?
વિશાળ ઘોષણા – “એકતા મહોત્સવ”
યશ અને રાજે નક્કી કર્યું – હવે બસ. ધિરજથી નહીં, પણ હિંમતથી જવાબ આપવાનો સમય છે.
તેમણે "એકતા મહોત્સવ" જાહેર કર્યો – આખા તાલુકા માટે, જ્યાં ગામના દરેક માણસને આમંત્રિત કરવામાં આવ્યો. કાર્યક્રમમાં એક મોટી જાહેરાત થવા જઈ રહી હતી.
મહોત્સવના દિવસે બધાં આવી ગયા. ચંદ્રકાંત અને ધીરુભાઈ પણ જોડાયા. સ્ટેજ ઉપર યશે સૌને કહ્યું:
"આજથી એગ્રો ટેક ઇન્ડિયા માત્ર અમારું નહિ – હવે આ એગ્રો કો-ઓપરેટિવ બનશે. ગામના દરેક ખેડૂતના હિસ્સા થશે. હવે કોઈ પણ વ્યક્તિ પુછે કે કોણ માલિક છે, તો જવાબ હશે – આખું ખેરપુર."
લોકોએ ઊભા રહીને તાળીઓ વગાડી.
વિરલ અને હિતેષ પણ એ વાત સાંભળી હેરાન થઈ ગયા – આજે બંને મિત્રોએ ઈર્ષાને ભંડોળ નહોતી બનાવી, પણ તેને જનસેવાનાં કટિબદ્ધતામાં પલટાવી દીધી હતી.
ભાગ ૩ નો અંત: શાંતિ કે તોફાન પહેલાંનું મૌન?
આ ભવ્ય ઘોષણાથી ગામ ફરીથી એકજતા તરફ આગળ વધ્યું હતું... પણ ચિઠ્ઠી મૂકનાર કોણ હતો? તેની પાછળ કયો તૃતીય પાત્ર છે જે ભલે બંને પરિવારો જોડાઈ જાય, પણ તે પોતાનું કાવતરૂ ચાલુ રાખશે?
📘 ભાગ ૪: "છદ્મવેશની પછડાટ" – આવતી કાળે જ્યાં ચોકાવનારા પાત્રો ખુલે છે, જૂના ગુનાઓ પ્રકાશમાં આવે છે અને સત્યની નવી કડીઓ જોડાઈ છે...
નાતો — ભાગ ૪: છદ્મવેશની પછડાટ
ખેરપુર ગામે ઘણી વળગણ, ઈર્ષા અને સ્નેહના ઉછાળા જોયા. પણ હવે પળ આવી હતી એક ખૂશીભર્યા પ્રસંગની – જ્યાં પ્રેમના બંધનથી બે ઘર જોડાવાના હતા. તનવી – યશની બહેન અને નિલેશ – ચંદ્રકાંતભાઈનો ભત્રીજો, તેમના લગ્ન થતા હતા. બે કુટુંબ હવે માત્ર વ્યવસાયે નહિ, સંબંધે પણ જોડાઈ રહ્યા હતા.
લગ્નની તૈયારી: ભવ્યતા અને બંધન
સાત દિવસના ઉત્સવ જેવી તૈયારી. પથાવાળામાં ગીતો ગવાઈ રહ્યા હતા. રાજ પોતે બારાત માટે ખાસ ટેન્ટ અને લાઈટિંગ દિલ્હીથી મગાવ્યો હતો. યશે તો તનવી માટે સૂરતથી લહેંગો મગાવ્યો હતો — જે આખા જિલ્લામાં ચર્ચાનો વિષય બન્યો.
વિરલ અને હિતેષ પણ હવે ભાગ લઈ રહ્યા હતા. ગામના ઘણા લોકો માટે આ પ્રસંગ હવે "શાંતિના સંકેત" બની ગયો હતો. ગામમાં ઘણા વર્ષે પહેલી વાર બે જૂનાં કુટુંબો એક સાથે ગાંઠે બંધાઈ રહ્યા હતા.
છુપાયેલું ચહેરું – અતિથિ કે શત્રુ?
લગ્નના દિવસે એક અજાણ્યો મહેમાન આવ્યા. નામ કહ્યું: જયદીપ પંડ્યા, શહેરના એક મોટા ખેતીપ્રદાયક મશીન કંપનીના પ્રતિનિધિ. તેણે કહ્યું:
"હું અહીં યશ અને રાજની કંપનીમાં રોકાણ કરવા ઈચ્છું છું. મારા માલિકો પણ આ યોજના સાથે સંકળાવા માંગે છે."
તેમણે યશ, રાજ અને ગામના વડીલોને મળ્યા. વાતચીત સારી રહી. પણ જયદીપની આંખો પાછળ કંઈક ગૂંચવાયેલું હતું – અને એ દિવસથી કંઈક વિખરાવાનું શરૂ થયું.
પ્રસંગની મધે હલચલ
મેહંદી પ્રસંગ પર, તનવીના ઓરડામાં કોઈએ એક દબાયેલ પત્ર મૂક્યો. એમાં લખ્યું હતું:
"લગ્નના પીછેહઠમાં તમારી કંપની વેચાઈ રહી છે. તમારું ભવિષ્ય કોઈએ પહેલેથી જ નક્કી કર્યું છે. વ્હાલા લોકોની ઓટમાં દુશ્મન બેઠો છે. સાચું ઓળખો."
યશ હેરાન થઈ ગયો. રાજ પણ આ વિશે જાણતાં હિમ્મતભેર કહે:
"હવે એ બધું પાછળ રહી ગયું છે. આપણે એક નવા ભવિષ્ય માટે જઈએ છીએ. એ પત્ર કોઈનો ભ્રમ फैलાવવાનો પ્રયત્ન છે."
પણ ચંદ્રકાંતભાઈએ ગંભીરતાથી કહ્યું:
"મારું મન કહે છે – આપણે પાછા વળી ને જોવું પડશે. કદાચ કોક એવો છે જે આપણું ભવિષ્ય વિચારી રહ્યો છે, પણ આપણું અસ્તિત્વ નષ્ટ કરવા માગે છે."
લગ્ન: ઉજાશમાં છાયા
લગ્નનો દિવસ આવ્યો. દુલ્હા-દુલ્હન મહેર વાળી નજરે ખૂબ જ સુંદર લાગતા હતા. યશે પોતાની બહેનના કદમ નીચે ફૂલ વિચ્છાવ્યા. રાજે નિલેશના માથા પર શિરપટ્ટી બાંધી. લાગ્યું કે પ્રેમ અને ભરોસો ફરીથી પુનર્જીવિત થયો છે.
પંડિતજીના મંત્ર વાગતા રહ્યા. દરેક વચન સાથે લાગતું કે બે પરિવારોના સંબંધો ફરીથી ગૂંથાઈ રહ્યાં છે.
પણ એ જ સમયે કોઈએ બહાર, ડેકોરેશન પાછળ છૂપાવેલી USB છોડી હતી – જેમાં કંપનીની અંદરથી કેટલીક ટેક્નિકલ ફાઈલો અને ઈમેલ્સ હતાં... અને એ તમામ ફાઈલો જયદીપ પંડ્યા નામના વ્યક્તિ તરફ ઈશારો કરતી હતી — જે કોઈ વેપારી નહિ, પણ એક કંપની તરફથી મોકલાયેલ ભાડૂતો પડઘાવાળો માણસ હતો.
પટાવાનું ખુલાસું
લગ્નના બીજા દિવસે, રાજે USB તપાસાવી. તેમાંથી ખુલ્યું કે જયદીપનો સારો સંબંધ વિરલના જુના મિત્ર હેમંત સાથે હતો — અને બંનેએ મળીને એગ્રો ટેકના ડેટા, મોડેલ અને ખેડૂત માહિતી ચોરીને બીજી મોટી કંપનીને વેચવાનો પ્લાન બનાવ્યો હતો.
વિરલ જ્યારે પૂછપરછ માટે બોલાવવામાં આવ્યો, એણે કહ્યું:
"હું તો એમાં સંડોાયેલો નથી. હેમંત તો ક્યારેક મારા કોલેજના જૂના મિત્ર હતો. મને નથી ખબર કે એએ શું કર્યું."
પણ યશને એ સમજાઈ ગયું કે હવે શંકાની સૂરત કોઈ ચોક્કસ છે — એ છે હેમંત.
અંત: શંકાનો પડછાયો
લગ્ન પૂરું થયું. તનવી અને નિલેશ હવે નવા જીવન માટે પ્રસ્થાન કરી ચૂક્યા હતા. પણ યશ અને રાજે હવે નક્કી કર્યું:
"આ ખુશીભર્યો પ્રસંગ આપણને આંસુ આપતો ગયો છે. હવે સમય છે સાચા દૂષિત તત્વોને દૂર કરવા. આ છેલ્લી વાર છે જ્યારે ભાઈ સામે ભાઈ ખડકી શકાય છે. હવે નહીં."
📘 ભાગ ૪ નો અંત:
લગ્ન એક પવિત્ર બંધન હતું, પણ એ પ્રસંગે જે છદ્મવેશમાં દુશ્મન ઘૂસ્યો હતો, તે આખી વાર્તાને નવાં વળાંકો તરફ દોરી રહ્યો છે. હવે યશ અને રાજ સામે છે એક લાગણીભર્યો અને જોખમી લડત – પોતાના લોકોને સાચવવાની અને ભવિષ્ય બચાવવાની.
અત્યંત રોમાંચક અને પ્રેરણાદાયક અંત સાથે… રજૂ છે શ્રેણીબદ્ધ વાર્તા "નાતો" નો છેલ્લો ભાગ — ભાગ ૫: “અંતિમ સંઘર્ષ કે અંતિમ સંધિ?”
(શબ્દ સંખ્યા આશરે 1000, યુવાનો માટે બોધસભર અંત)
નાતો — ભાગ ૫: અંતિમ સંઘર્ષ કે અંતિમ સંધિ?
લગ્નના પ્રસંગે ભીડમાં જે છુપાયેલ છેતરપિંડી બહાર આવી હતી, એ હવે આખી વાર્તાનું કેન્દ્ર બની ગઈ હતી. જયદીપ પંડ્યા તો ફરાર થઇ ગયો હતો, પણ હેમંત – વિરલનો જૂનો મિત્ર અને દુશ્મન તરીકે ઉભરી રહેલો છદ્મ નાયક – હજુ પણ નજર બચાવી રહ્યો હતો.
યશ અને રાજ બંનેએ નક્કી કર્યું કે હવે વાત માત્ર બિઝનેસ અથવા કુટુંબની નથી. હવે આ છે યૂવાનો માટે એક ચેતવણી – "વિશ્વાસ કોને અને કેટલો આપવો એમાં ભૂલ થાય તો ભવિષ્ય લૂંટાઈ જાય."
યોજનાનું પાયાનું વિસ્ફોટ
રાજ અને યશે પોલીસના એક વિશેષ વિભાગ સાથે મળીને એક પ્લાન બનાવ્યો. તેઓએ આગલા તમામ ડેટા, ઇમેઈલ્સ અને જોડાણોને આધારે એક "ડિજીટલ ટ્રેપ" ગોઠવ્યો — જેમાં એક નવી સ્કીમ જાહેર કરવાની ખોટી ખબર હેમંત સુધી પહોંચાડી ગઈ:
"એગ્રો ટેક નવી નાની કંપની સાથે મર્જ થવા જઈ રહી છે – જેના કારણે ખેડૂતના ડેટા, નકશા, અને બજાર દર સીધા ખુલ્લા થશે."
હેમંત હૂંફાઈ ગયો. એને લાગ્યું કે હવે છેલ્લો મોકો છે આ બધું પોતાના હાથે લઈ લેવા.
કેદ – યુવતીઓને લીધે થયો પલટો
જેમજ હેમંત કંપનીના સર્વર સુધી પહોંચ્યો, તેટલામાં અમદાવાદ સાયબર સેલ અને સ્થાનિક પોલીસ દોડીને ત્યાં આવી. કેમ કે યશની બહેન તનવી અને રાજની બહેન મૈત્રી – બંનેને પણ આ વખતે પોતાની ફરજ ભજવવી હતી. તેઓએ પૂરો ઈલેક્ટ્રોનિક ટ્રેસિંગ ગોઠવી દીધું હતું.
હેમંત ઝડપાઈ ગયો. આખો પ્લાન ભાંગી પડ્યો.
ત્યારે યશે એક બોધરૂપ શબ્દ કહ્યું:
"જીતવા માટે દુશ્મનને હરાવવું જરૂરી નથી... ઘણી વાર પોતાનું નયન ખુલ્લું રાખવું વધુ મહત્વપૂર્ણ હોય છે."
વિરલનો કડવો સત્ય
વિરલ, જેને હેમંતે હવે પણ બચાવવાનો પ્રયાસ કર્યો હતો, આખરે બધા સામે આવીને કહ્યુ:
"હું માનું છું... હું મનમાં ઈર્ષા રાખતો હતો. મને લાગતું હતું કે તમે બંને ને મળીને કંઈક મળ્યું જે મારી સાથે ન થયું. પણ આજે મને સમજાયું કે તમારા પગે પગલે એ સફળતા નથી આવી — એ અશ્રુ, નિષ્ફળતાઓ અને ધીરજથી તૈયાર થઈ છે."
"માફ કરો... અને જો શકો તો મને ફરીથી ખેરપુરનો હિસ્સો બનાવી લેજો."
રાજે અને યશે એકબીજાની આંખોમાં જોયું – અને પછી વિરલની તરફ હાથ આગળ વધાર્યો. ગામ ફરી એકઠું થયું.
એક નવતર પથ: ‘નાતો યુવા વિકાસ કેન્દ્ર’
અખેર, યશ અને રાજે પોતાની સૌથી મોટી જાહેરાત કરી:
ખેરપુરમાં એક "નાતો યુવા વિકાસ કેન્દ્ર" શરૂ કરવાનું — જ્યાં ગામના અને આસપાસના યુવાનોને ઊર્જા, ટેકનોલોજી, ખેતી, વ્યવસાય અને નૈતિક મૂલ્યો વિશે તાલીમ આપવામાં આવશે.
મુલ્યમંત્ર:
"કામમાં કૌશલ્ય હોવું જોઈએ, દિલમાં નમ્રતા હોવી જોઈએ અને સાથે સાથે સંબંધોમાં ‘નાતો’ જીવવો જોઈએ."
પ્રેરણાદાયક અંત — યુવાનો માટે સંદેશ
કેમ કે આ વાર્તા હવે પૂરતી થાય છે, એ પહેલા થોડા વાક્ય તમારા માટે — ખાસ કરીને 15 થી 35 વર્ષની વયના યુવાનો માટે:
સફળતા એ ફક્ત પૈસાથી નહીં, પણ સંબંધો બચાવવાની ક્ષમતાથી પણ બને છે.
ઈર્ષા જયારે અંધ કરે ત્યારે સાચા મિત્રોને શત્રુ લાગે છે, પણ ધીરજથી ઓળખવામાં આવે તો શત્રુ પણ પાછા વળે છે.
પોતાને પછાડી આગળ વધવું એ ભવિષ્યની સૌથી મોટી જીત છે.
બિઝનેસ કે જીવનમાં, "ટિમ" અને "ટ્રસ્ટ" – બંને વિના સફળતા ખાલી દેખાવ છે.
✅ નાતો – શ્રેણીનો પૂર્ણવિરામ: સંબંધોનો પથ અને સાચી સફળતાની સાચી ઓળખ
આપણે બધા આજની દુનિયામાં આગળ વધવા માંગીએ છીએ — પણ પીઠ પાછળ પરિવાર, સંબંધો, અને ભરોસાનું બળ રાખીએ તો આગળનો માર્ગ સાફ બને છે.
© 2025 રાજવીરસિંહ મકવાણા. આ વાર્તા લેખકના મૌલિક કામનો ભાગ છે. લેખકની મંજૂરી વગર કોઈપણ પ્રયોગ, પ્રકાશન કે વિતરણ માન્ય નથી.
