📖 ભાગ 1: પાટા પર પગલાં નહોતાં, પણ અવાજો હતાં 👀
⚡
"કુલધારાની ટ્રેન નંબર 000 એ રેલવે ઇતિહાસનું એવું અધ્યાય છે જે દસ્તાવેજોમાં નથી... પણ લોકકથાઓમાં છે. ધૂંધમાંથી જન્મે છે અને અંધારામાં વિલીન થાય છે. કોણ જાય છે એ ટ્રેનમાં? અને ક્યાં જાય છે? એ પ્રશ્નોના ઉત્તર માત્ર શબદો નહીં, શ્વાસો પણ નથી આપે..."
🌑 પ્રસ્તાવના: એક અવાજ, એક એન્ડ્રોઇડ, એક સદીઓ જૂનું સ્ટેશન
સૂરજ ઊગતો નહોતો. પણ અંધારું પણ પૂરતું પડતું નહોતું.
એક યુવક, નામ - સમીર, ફટાફટ ફોટા ખેંચતો કુલધારાની બાજુમાં આવેલા જુના, ભૂતિયા ગણાતા રેલવે સ્ટેશન તરફ આગળ વધતો હતો. તે સ્ટેશન... જ્યાં એક પણ ટ્રેન 83 વર્ષથી આવી નહોતી.
પણ Google Maps પર કઈક અલગ જ દેખાયું હતું –
> "Next Train Arrival: 12:13 AM – Train No. 000 – Platform 1"
એ જોયું અને ચોંકી ગયો.
"શું ખરેખર અહીં રાત્રે ટ્રેન આવે છે? અને એ પણ Train No. 000?" – પોતાને જ પ્રશ્ન કર્યો.
સામે ધૂંધ ઊંડો થતો ગયો. રેલવે સ્ટેશનના જૂના પાટા, ધૂળથી ઢંકાયેલો પ્લેટફોર્મ, અને એક ભૂતિયા ટ્રેન સિગ્નલના નીચે ઉભેલું એક લાલટીણ જેવો પ્રકાશ.
"એ સિગ્નલ કામ કરે છે? તો કોણ ચલાવે છે આ સ્ટેશન?"
અને એ જ સમયે –
ઠાંઠ્... ઠાંઠ્... ઠાંઠ્...
ત્રણ અવાજ આવ્યા. એવું લાગ્યું કે કોઈ જરા દૂરથી પગલાં મારીને પાટા તરફ આવી રહ્યું છે. સમીર પગલાં પાછાં ખેંચવા લાગ્યો.
"એંય! કોણ છે? હું બ્લૉગર છું! લાઈવ સ્ટ્રીમ ચાલુ છે મારી પાસે!" – સમીરએ કેમેરા ઊંચે કરી ચીસ પાડી.
પણ સામે કોઈ દેખાયું નહીં... માત્ર પાટા પર ધૂંધમાં મેલાં વાળવાળો એંધાવેલો ઘૂંઘાટ.
હવે એ અવાજ બંધ થયો.
એક સાવ શાંત....
અને પછી...
ટ્રેક પર એક તેજ લાઈટ ઉગતી દેખાઈ.
એ રીતે નહીં જેવી રીતે આજની ટ્રેન આવે, પણ એવી રીતે જેવી ટ્રેન ભૂતિયા ફિલ્મોમાં આવે છે. એક ધીમી સીટી, એક એન્ટીક સીરિન અને પ્લેટફોર્મ પર ઉભેલા જૂના ઘંટના આપમેળે વાગવા લાગ્યા.
ટિંગ... ટિંગ... ટિંગ...
Train No. 000 આવી ગઈ હતી.
સમીર શ્વાસ રોકી ગઈ અને કેમેરા બંધ કરી દીધો.
એણે જોયું – ટ્રેન એકદમ શાંત રહીને આવી, રોકાઈ અને એક કોચનો દરવાજો ખુલી ગયો. અંદર અંધારું હતું... પણ એમાંથી એક મહિલાની ફફડાટ ભરી શ્વાસ આવે એવું લાગ્યું.
અचानक પાછળથી કોઈએ સમીરના ખભા પર હાથ મૂક્યો.
એ પલટ્યો...
કોઈ નહોતું.
ફક્ત એક ઠંડો શ્વાસ જે તેના હાથે પણ ચોંટેલો લાગે.
અને પછી...
ટ્રેનના દરવાજામાંથી એક બાળક બહાર નીકળ્યું. ધીમે ધીમે ચાલતું... આંખે આંખ નહિ, પણ કોઠાઓ દેખાતા. એ બાળક સમીરની સામે જોયું...
અને એવું કહ્યું:
"મને પાછું મોકલો. હું બાકી બધાને બોલાવવા આવ્યો છું."
સમીરના શરીરે એક લરજતી કંપન દોડી ગઈ. એ બાળકના શબ્દો હજુ પણ તેના કાનમાં ગૂંજી રહ્યા હતા…
> "મને પાછું મોકલો. હું બાકી બધાને બોલાવવા આવ્યો છું."
સમીર પગલું પાછળ હટાવવાનો પ્રયાસ કરે, એ પહેલાં બાળકના હાથમાં ઝબૂકતી લાલ ટિકિટ દેખાઈ.
એમ કે જાણે પાટા પર દફન થયેલ ભૂતકાળ તત્ક્ષણે જીવંત થયો હોય. ટિકિટ પર ઝાંખી સ્નેહભરી હસ્તાક્ષરમાં લખેલું હતું:
“Return Ticket – Valid for Souls Only.”
સમીર ઘાસના પાંદડાની જેમ થરથરી ઉઠ્યો. ફોટો કે વીડિયો લેવા નો વિચાર પણ ભુલાઈ ગયો.
બાળકે તેને ટિકિટ તરફ ઇશારો કર્યો – અને પછી ધીમેથી કહ્યું:
> “જો આ ટિકિટ મેં નહીં આપી, તો ટ્રેન પાછી નહીં જશે... અને તો પણ પેસેન્જરો ઊતરશે.”
ટ્રેનનો દરવાજો હવે એક પછી એક ખુલતો ગયો.
દરેક કોચમાંથી શ્વાસો જેવી લાગતી ઊંડકાંઠી અંજાણી ઢબની સાળીઓ બહાર નીકળવા લાગી.
ઘંટીઓ ફરીથી વગવા લાગી:
ટિંગ... ટિંગ... ટિંગ...
પ્લેટફોર્મ હવે ખાલી નહોતું. ત્યાં કાળાં સાડી પહેરેલી બાજુઓથી વિલય થતી સ્ત્રીઓ, લાલ ટોપી પહેરેલા નાનકડાં બાળકો, હાથમાં લોખંડના કટોરા ધરાવતાં વૃદ્ધો... બધાની નજર સીધી સમીર પર.
એવો લાગ્યું કે તેઓ બધાએ પોતાનો “ટિકિટ ધારક” શોધી લીધો છે.
સમીરના પગ ચાલવા તૈયાર નહોતા. એ માત્ર ઊભો રહ્યો. એટલામાં...
ટ્રેનના અંતિમ કોચમાંથી એક છોકરી નીકળી.
એની આંખોમાં સાવ ખાલીપણું હતું, જાણે અંદરથી પ્રકાશ ગાયબ થઈ ગયો હોય. હાથમાં એ છોકરી એક જૂની ઘડી ધરાવતી હતી – જે સતત 12:13 પર અટવાઈ ગઈ હતી.
> “તમે લેટ થયા છો,” એ છોકરીએ કહેલું. “તમારું નામ ટિકિટ પર નથી... પણ તમારું અવાજ હવે છે.”
સમીરે લથડીને પાછળ જવાનું શરૂ કર્યું. કેમેરો હજી પણ બંધ જ હતો – જાણે એ છબી કેદ થવાની ના હોય.
ટ્રેનના સાઉન્ડ્સ હવે ઊંચા થતા જઈ રહ્યા હતા.
> “ઠાંઠ્...ઠાંઠ્...”
“ચૂં...ચૂં... ચીં...”
જેમ જેમ અવાજ વધી રહ્યો હતો, તેમ તેમ ધૂંધ ઘનાતા જતી હતી.
સમીરને લાગે કે પાટા ઊંડા થઈ રહ્યા છે, અને પોતે એમાં પડતો જાય છે.
એ પોતાને રોકે, એ પહેલાં એ બાળક – જે પ્રથમ મળી પડ્યો હતો – હાથમાં ટિકિટ લઈને આગળ વધ્યું.
> “માફ કરજે... પણ હવે આપણે પાછા ન જઈ શકીએ.”
ટ્રેન હવે થોડીક જ પળોમાં છૂટી જવાનું લક્ષણ આપી રહી હતી.
દરવાજા ધીમે ધીમે બંધ થવા લાગ્યા.
બાળકે સમીરનો હાથ પકડ્યો – અને કહ્યું:
> “એકવાર ચાલો... પછી જો પસંદ ન પડે તો પાછા જશો.”
સમીર – જાણે કોઈ અનિચ્છિત શક્તિના વશમાં – બાળક સાથે કોચમાં પ્રવેશી ગયો.
દરવાજો બંધ થયો.
ટ્રેન ચાલવા લાગી...
---
બહારનાં લોકો માટે, એ ટ્રેન ફરી એકવાર 12:13એ ગઈ.
અને યથાવત અદૃશ્ય થઈ ગઈ... પછી કોઈએ સમીરને જીવતો જોયો નહિ.
કે સીધી રીતે કહીએ તો... 'જોયો' નથી.
પણ આજથી, પ્લેટફોર્મ 1 પર એ અવાજો ઊંચા વાગે છે. કેમેરામાં પકડાતા નથી.
પાટા પર પગલાં દેખાતા નથી...
પણ અવાજો આજે પણ આવે છે.
ટ્રેનના અંદરના માહોલમાં ન તો લાઇટ હતી, ન પંખા, ન કોઇ પેસેન્જરોના જમાવટના અવાજો…
ફક્ત... એક મોઢા સુધી લંબાતી શાંતિ – જે ક્યારેક ઊંડા કુયાં જેવી લાગતી હતી.
સમીર આજે સુધી અનેક ભૂતિયા સ્થળોએ ગયો હતો – શાહગઢનો બાવળનો વાડો, ભુજની બારડોલીની પાળીઓ, કે અજબગઢનો જૂનો મહેલ.
પણ આજે જે જણાઈ રહ્યું હતું, એ માત્ર 'હોરર' નહોતું – એ એક યાત્રા હતી... મૃત્યુના પાછલા પડાવોની યાત્રા.
ટ્રેનનો દરજ્જો ધીમે ધીમે કંપતો, ઘસી રહેલો લાગતો. પાઈપમાંથી પાણી ટપકે તેમ અવાજ આવી રહ્યો હતો. અંદર બેઠેલા મુસાફરો એકબીજાની સામે નહોતા જોઈ રહ્યાં – પણ બધાની નજર ફક્ત સમીર પર હતી.
> "તમે અહીં કેમ છો?" એક વૃદ્ધ સ્ત્રીએ પૂછ્યું.
"અમે બધા યાત્રિક છીએ. તમે યજમાન લાગો છો..."
સમીરે મોં ખોલવાનો પ્રયાસ કર્યો, પણ અવાજ ન નીકળ્યો.
બાળક – જે હવે બિલકુલ શાંત હતો – તેની બાજુમાં બેઠો. હાથમાં તે લાલ ટિકિટ હતી, પણ હવે એ ટિકિટનું લખાણ બદલાઈ ગયું હતું:
> "No Exit After Entry"
— Only memories shall return.
સમીર એ લખાણ જોઈને એકદમ જ કંપી ગયો.
ટ્રેનના અંદરની દિવાલો પર પેપર ચોંટાડેલા હતા – જુનાં ફોટા જેવા લાગતા. નજીકથી જોતા, એ ફોટામાં તે જ લોકો હતા જે ટ્રેનમાં બેઠેલા હતા... પણ ફોટા કાંટા વડે ભાંગેલા, ચહેરા અસ્પષ્ટ, અને કેટલીક તસવીરોમાં તો કાળાં ખૂણાંમાંથી લોહી વહેતો લાગતો.
ટ્રેન એક સ્ટેશન પર રોકાઈ.
અજાણી ભાષાનો અવાજ બોલાયો:
> "દશમ દૃશ્ય - શાપના પાટા પર પાદરું!"
દરવાજા ખુલી ગયા. બહાર એક ખરાબ ગંધ સાથે ધૂંધ અને સળગેલી લાકડીઓની શકળીઓ હતી. એક યુવક ઉભો હતો... ધૂંધમાંથી તરતી રીતે.
> "સમીરભાઈ... તમે આવ્યાં છો. ચાલો હવે બધું શરૂ કરીએ."
સમીર હચકાયો. એ યુવક કોણ હતો? એની ઓળખ... એને કેમ ઓળખે?
બાળકે હાથ પકડ્યો અને કહ્યું:
> "એ તમારું ભૂત છે. તમે જે ઇનકાર કરતાં આવ્યાં છો... એ આજે તમારું યથાર્થ બનશે."
સમીરને લાગ્યું એ પડઘોમાં ઊતરતો જાય છે – એક ઢોળાવ જે કોઈ ચિહ્ન વગરનો છે. ટ્રેન હવે ચાલતી રહી. દર એક કોચ હવે અલગ વિશ્વ જેવી લાગતી હતી.
એ કોચમાં એક સ્ત્રી રમકડાં ઓરગેન વગાડી રહી હતી. જ્યારે સમીર નજીક ગયો, ઓરગેને અવાજ કર્યો:
> "તમારું ભવિષ્ય અમારી વચ્ચે કેદ છે."
સમીરે પાછળ જોયું. બાળકે માથું ઢાંક્યું અને કહ્યું:
> "બાકીના પેસેન્જર્સ તો આત્માઓ છે... પણ તમે હવે પૈસા વગરનું જીવન છો."
> "આ ટ્રેનથી બચી શકાય?" – સમીરે ગુસ્સાથી પૂછ્યું.
બાળકે હસીને કહ્યું:
> "ક્યારેય કોણ બચ્યું છે? ક્યારેય કોણ પાછું ગયો છે? તમે એક વાર અંદર આવ્યા... હવે ટિકિટ બધીની છે."
દરેક કોચમાં સમીર પોતાનું ભૂતકાળ જોઈ રહ્યો હતો.
એક કોચમાં એના પિતાને ICUમાંથી લઈ જવામાં આવતાં જોયા,
બીજા કોચમાં એની ભૂલથી કોઈ વિદ્યાર્થીનો જીવ ગયો હતો...
ત્રીજા કોચમાં એની લાઈવ-સ્ટ્રીમ માટે બનાવેલા ખોટા પ્રંકની અસર...
દરેક ક્ષણ... હવે જીવંત થતી જતી હતી.
ટ્રેન છેલ્લી કોચ તરફ વધી રહી હતી.
એ કોચ પર લખેલું હતું:
> "ભવિષ્ય – અહીં શ્વાસ પણ ટિકિટથી આવે છે."
જેમજ સમીર અંદર ગયો, આખી ટ્રેન અંધકારમાં વિલીન થઈ ગઈ...
અંદર પ્રવેશતાં જ દરવાજો ધડાકા સાથે બંધ થયો.
સમીરે સામે જોયું – આખી કોચમાં વિશાળ એક આવરેલી ટેબલ હતી, જેના ઉપર એક ભોળા બાળકની જેમ દેખાતું, પણ આંખોમાં અઢળક ઉંમર ધરાવતું મૂર્તિ બેઠેલું હતું.
એમ લાગતું કે સમય પોતે એક માણસ બનીને બેઠો હોય.
ટેબલ પર બે વસ્તુઓ હતી:
એક ઘડી – જમતી હવામાં પણ ઘૂંટાઈ ગયેલી.
અને બીજી ફાઇલ – જેમાં લખેલું હતું: "Samir Desai – Timeline Rejected"
સમીર અચંબામાં:
> “શું? rejected? શે માટે rejected?”
એ અવાજ આવ્યો – ઊંડો, અઘરો, પણ સ્થિર…
> “કારણ કે તું ભૂતિયાં ભાંગે છે... ભૂત પૂરાં નથી કરતો.”
> “તું જેમ-તેમ જીવ્યો... પણ જેમ-તેમ મોત માટે તઈયાર નથી.”
> “તું લોકોના ડરમાંથી મનોરંજન કરે છે,
પણ આજે – ડર તારા ભીતરમાં ઊગી રહ્યો છે.”
ટેબલની નીચે આવેલા એક હોલમાંથી અજાણી ગંધ ફૂટતી હતી.
એમ લાગ્યું કે યાદોને સળગાવવાની સુગંધ છે.
સમીર ફાઇલ ઊંચી કરે છે – તો અંદર એના જીવનના ચપ્ટર પ્રમાણે પોસ્ટ-It જેવી યાદો લાગેલી છે.
📝 Chap. 1 – ‘સત્ય છુપાવ્યું: બસ અકસ્માત કવરેજ’
📝 Chap. 2 – ‘ડેડ બૉડી સાથે VLOG માટે મૌન ભંગ’
📝 Chap. 3 – ‘કુલધારાની ટ્રેનની સફેદ ઝૂઠ’
> “તારે કેટલું બધું બનાવ્યું જે સાચું ન હતું, સમીર?”
“અને આજે તે ટ્રેનમાં એ બધું પાછું તને જોવા મળશે – સાહજિક નહિ, જીવંત.”
ટ્રેન હવે હચકાટથી પાછી ફરી રહી હતી – પણ સમય હવે પૂર્વ દિશામાં નહીં, અતીત તરફ ચાલી રહ્યો હતો.
દરેક કોચમાંથી સમીરના પસ્તાવાનું વિઝ્યુઅલ બહાર નીકળતું હતું.
પ્લેટફોર્મ પરથી પસાર થતા ફૂટેજ જેવી તસવીરો દેખાતી હતી, જે ખુલ્લી આંખે નથી જોઈ શકાતી.
બાળક ફરી દેખાય છે. પણ હવે એ બાળક જીવંત નથી.
એમાંની આંખો ખાલી છે.
એ કહે છે:
> “અમે તને લઈને ગયા છીએ... હવે તું ક્યારે પાછો આવશે, એ તારા મૃત્યુનો પ્રશ્ન છે.”
અચાનક ટ્રેન તીવ્ર રીતે થંભે છે.
દરવાજા ખુલે છે.
સમીર બહાર નીકળે છે.
પણ એ કુલધારાનું સ્ટેશન નથી.
એ કંઈક “જેમ નર્ક હોય એવું નથી પણ સ્વર્ગ પણ નથી” એવું સ્થાન છે.
એક શાશ્વત પ્લેટફોર્મ – જ્યાં સમય અટકી ગયો છે.
એમ થાય છે કે સૂર્ય તડકે નહીં, બળી રહી છે... અને પ્રકાશ વિસર્જીત નથી – ફક્ત તણાવ લાવે છે.
એક લાઉડસ્પીકરથી અવાજ આવે છે:
> “Next Train for Forgiveness: Delayed until Realization.”
“Track 2 – No Escape. Track 3 – No End.”
સમીર ચીસ પડે છે: “મારે પાછું જવું છે!”
પણ હવે એ એક 'મિથ' બની ગયો છે.
એનું કૅમેરા, એનું માઇક, એનાં સાચા ફોટા – બધું હજુ યૂટ્યુબ પર છે.
પણ એનો આત્મા? એ હવે Train No. 000માં બંધ છે.
સમીર હવે સત્ય અને ભય વચ્ચે ફસાઈ ચૂક્યો છે.
એમ લાગતું હતું કે એ જીવતો છે પણ જીવતો નથી, ચાલે છે પણ પાવ પગલાં જમીન પર પડતા નથી.
એ ટ્રેનમાંથી બહાર નીકળતો પણ એનું “અસ્તિત્વ” હજુ પણ અંદર જ રહેલું હતું.
"સ્વીકારનો પ્લેટફોર્મ" એ જગ્યા છે જ્યાં ટ્રેન હવે ઊભી રહી છે.
એ કોઈ નામવાળું સ્થાન નથી, પણ આત્માની પેઢી છે – જ્યાં લોકો ભૂલ કરીને જીવ્યા છે, અને પછી પણ એ ભૂલોને ક્યારેય સ્વીકારી નથી.
દરેક દીવાલ પર ભાષા વગરના પત્રો ચોંટાડેલા હતા.
એમાં માત્ર આંખોની આકરી અછાંયાઓ હતી.
જ્યાં-જ્યાં સમીર જઈ રહ્યો હતો, તેના હાથ અંદર ખેંચાઈ રહ્યાં હતાં – જે તેને વળગીને પાછું ખેંચવા માંગતા હતાં.
> “તમે શું શોધી રહ્યા છો, સમીર?”
“ભૂલ? કે મુક્તિ?”
સમીર એક ખૂણાની તરફ દોડે છે, જ્યાં એક ભૂમિચિત્ર જેવા પ્લાનમાં આખી ટ્રેનની અંદરની રચના દર્શાવવામાં આવી છે.
અને એના એક ખૂણે લખેલું હતું:
> “નકશો નહીં, નિશાની જોઈશે.”
એમ લાગી રહ્યું હતું કે કોઈ એક ખાસ કોચ હજુ પણ ખૂલવાની છે –
જેમાં છુપાયેલું છે એનું "છેલ્લું અસ્તિત્વ".
ટ્રેનના અંદરના લાઇટ ઝબઝબાટ કરીને બંધ થઈ જાય છે.
અંધકાર પછી કોચ નંબર 13નો દરવાજો ધીમેથી ખૂલે છે.
કોચ 13 – 'Echo Chamber'
અંદર પ્રવેશતાં, સમીર ફરીથી પોતાના પહેલા રિવ્યૂવાળા વિડિઓ જોવા લાગ્યો –
જેમાં એ લોકડાઉન દરમિયાન એક ઝૂઠ્ઠો “ભૂતિયા લાઈવ” કર્યું હતું, અને તેનાથી એક આખા ગામમાં ભયનો માહોલ ઉભો થયો હતો.
> “તમે એ સમયે મજાક માની હતી,”
“અમે એ મજાકમાં જીવ્યા હતા... અને મર્યા હતા.”
એ મોઢાની સામે સ્ક્રીન ઉપર ચહેરા બદલાતાં ગયાં.
એક બાળક – જેના બાપને સમીરના કારણે શંકાસ્પદ બનાવવામાં આવ્યો.
એક વૃદ્ધ – જેને સમીરની યાત્રા દરમિયાન 'અદૃશ્ય અવાજ' ગણવામાં આવ્યો.
દરેક ફોટા હવે જીવંત થતો ગયો.
સમીર કોચની અંદર બેસી ગયો.
હાથમાં ઝાકળથી ભેજી ટિકિટ હવે આગથી સૂકી બની ગઈ હતી.
> “હવે તું અમારામાંથી એક છે.”
“અમે ટ્રેનના મુસાફર નથી,
અમે એ યાત્રા જ છીએ – જે સાચા પસ્તાવાથી જન્મે છે.”
અચાનક ટ્રેન ફરીથી રવાના થાય છે.
પણ હવે એ પાટા પર નથી…
એ હવામાં, સમયથી ઉપર, ભૂતકાળ અને ભવિષ્ય વચ્ચેના ખૂણામાં દોડે છે.
ટ્રેનના દરેક દરવાજે હવે બે વસ્તુઓ ચોંટાડેલી છે –
1. ટિકિટ જે પાછું નહીં લાવે.
2. મૌન જે બોલી શકે છે.
ટ્રેન હવે એક એવા અંતરિક્ષીય રેઇલવે પર દોડતી હતી જ્યાં પાટા હતા જ નહીં –
ફક્ત અંદરો, પ્રતિબિંબો અને અહેસાસોનું અવકાશ.
દરેક કોચ એક “પક્ષ” બની ગયો હતો –
કોઈમાં શાંતિ જેવી શંકા, તો કોઈમાં શરમ જેવી શણગારેલી નિરાશા.
સમીર કોચ નં. 0 માં એકલો બેઠો હતો.
જ્યાં ઘડિયાળ ઉંદર જેવી ઝડપે ઊંધું ચાલતું હતું.
અચાનક, એક દરવાજો ખુલ્યો…
અને અંદર પ્રવેશ્યું – અંદારું સમીર.
એવો સમીર જે પોતે પોતાનો જ શિકાર હતો.
> “તમે જોઈ લીધું, સમીર?”
“તમે જુઓ છો જેમ તમારું વિડિઓ ચેનલ –
પણ તમે ક્યારેય જીવન જોયું નથી.”
એ પ્રતિબિંબ હવે વાત નથી કરતું –
એ ટક્કર મારી દે છે.
સમીર હવે ઝઝૂમતો નથી. હવે તે પસ્તાવાની સરેરાશ સ્થિતિમાં છે.
અચાનક ટ્રેનનાં દરેક દરવાજા એક સાથે ખૂલે છે…
અને બહાર છે – કુલધારાનું રેલવે સ્ટેશન.
પણ... એકલતામાં ગરકાવ થયેલું.
એક એવું સ્ટેશન જ્યાં કોઈ જ ડબ્બો નથી આવ્યું.
ટ્રેન પાછલી દિશામાં ધપાંઘાંપ દોડી જાય છે.
પણ સમીર હવે અંદર નથી.
એ બહાર ઊભો છે.
એક કોણા પર.
એક ટેલિફોન સ્ટોલની સામે.
જ્યાં એક રોટરી ફોન છે – અને એ ફરી ફરી鳴ે છે...
સમીર ફોન ઉઠાવે છે. બીજી બાજુથી અવાજ આવે છે:
> “તમે હવે એક લાઈવ શો ના હોસ્ટ નહિ...
તમે હવે અમારા શોકાર્ત કલાકાર છો.”
“ટ્રેન પાછી આવશે –
જ્યારે તમારું પસ્તાવું પૂરું થશે.”
ટેલિફોનમાંથી હવે એક ધૂંધ નિકળે છે –
અને એ ધૂંધ સમીરને ઢાંકી લે છે.
જેમજ ધૂંધ છાંટાય છે, સ્ક્રીન કાળી થાય છે.
અને છેલ્લો સંદેશો ઝબકે છે:
