પેનીવાઇઝ – ભાગ 6 (Mirror Entry)
ટનલનો રસ્તો લાંબો અને અંધકારમય હતો. દીવાલોમાંથી પાણી ટપકતું અને છાપરામાંથી ઝાંઝવાના અવાજો ગુંજતા. અર્જુન, કિર્તી અને યોગેશના હાથમાં ફક્ત નાની ટોર્ચ હતી. ત્રણેયના ચહેરા પર થાક અને ડર સ્પષ્ટ દેખાતો હતો.
“આગળ કેટલો સમય ચાલવું પડશે?” કિર્તીએ ધીમા અવાજે પૂછ્યું.
“થોડું જ… બસ થોડું આગળ,” અર્જુને કહ્યું, પણ એના અવાજમાં પણ આત્મવિશ્વાસ ન હતો.
ચાલતાં ચાલતાં ટનલ અચાનક પહોળી થઈ ગઈ. સામે એક મોટું લોખંડનું દરવાજું દેખાયું. યોગેશે દરવાજું ધકેલ્યું, અને ભારે કટાકશ અવાજ સાથે તે ખૂલી ગયું. અંદર પ્રવેશતાં જ ત્રણેય અટકી ગયા.
રૂમમાં ચારેય બાજુ આયના જ આયના હતાં. છતથી લઇને જમીન સુધી, માત્ર પ્રતિબિંબો જ દેખાતા હતા. ટોર્ચની કિરણો હજારો વાર પ્રતિબિંબિત થઈને રૂમને અજાણી ચમક આપી રહી હતી.
---
🌑 અરીસાની રમત શરૂ
સૌ પ્રથમ તો ત્રણેયને પોતાનો જ પ્રતિબિંબ દેખાયો.
પણ થોડા પળોમાં કિર્તી ભયથી થંભી ગઈ – એની સામેના એક આયનામાં એની છબી હસવા લાગી!
“અ…અર્જુન… જુઓ!”
અર્જુને નજર કરી – કિર્તીનો પ્રતિબિંબ લાલ બલૂન હાથમાં પકડીને ભયાનક સ્મિત કરતું હતું. ધીમે ધીમે એ પ્રતિબિંબના હાથમાં એક મોટો ચમકતો ચાકૂ દેખાયો.
“આ તો અસંભવ છે… આ આપણી છબી નથી!” યોગેશે કહ્યું.
---
એક પછી એક બધી છબીઓ બદલાવા લાગી.
એક આયનામાં અર્જુનના દાંતમાંથી લોહી વહી રહ્યું હતું.
બીજા આયનામાં યોગેશની આંખો ખોખલી હતી.
ત્રીજા આયનામાં કિર્તીના માથે clownની ટોપી હતી, અને એ પાગલ જેવી હસી રહી હતી.
અને અચાનક… બધા અરીસામાંથી એક જ અવાજ ગુંજ્યો –
> “Every mirror is a door… and I’m waiting behind each one.”
ત્રણેયનાં દિલ ધબકારા વધવા લાગ્યા.
---
🩸 હાથ બહાર આવ્યો
એક મોટા અરીસામાં અચાનક ફાટલો પડ્યો. અંદરથી એક હાથ બહાર આવ્યો – સફેદ ચામડી, લાંબા નખ, અને હાથમાં ચમકતો ચાકૂ.
હાથ સીધો અર્જુનની તરફ આગળ વધ્યો.
અર્જુને ઝડપી પ્રતિભાવ આપ્યો અને ટોર્ચ ફેંકી મારી. કાચ ફાટી ગયો અને જમીન પર તૂટી પડ્યો.
પણ એ કાચમાંથી લોહી વહેવા લાગ્યું. રૂમમાં લોહીનું તળાવ બનવા લાગ્યું.
કિર્તીએ ચીસી નાખી: “આ કાચો જીવંત છે! આમાંથી બહાર આવવાની કોશિશ કરે છે!”
---
🌑 લાલ બલૂનોનો હુમલો
જેમ જેમ કાચ તૂટતો ગયો, લોહી સાથે લાલ બલૂનો પણ બહાર આવવા લાગ્યા.
દરેક બલૂન ફૂટતાં બાળકોનાં રડવાના અવાજો ગુંજતા.
યોગેશે હાથથી કાન દબાવી દીધાં, પણ અવાજ રૂમની અંદર ગુંજતો રહ્યો.
અચાનક બલૂનો વચ્ચે પેનીવાઇઝનો ચહેરો દેખાયો. એની લાલ આંખો સીધી અર્જુન પર અટકી ગઈ.
> “Step inside… the mirror is hungry.”
---
🩸 કાચના દરવાજા
હવે બધાં અરીસાં ધીમે ધીમે ધુમ્મસથી ઢંકાયા.
દરેક આયનો એક દ્વાર બની ગયો. અંદર અંધકારમય દુનિયા, ક્યાંક ખંડેર સર્કસ, ક્યાંક પાણીથી ભરેલી ટનલ, ક્યાંક બાળકોના રડવાના અવાજ.
અર્જુને કહ્યું: “જો આપણે કંઈ કર્યું નહીં તો એ આપણને અંદર ખેંચી જશે.”
પણ એની વાત પૂરી થાય એ પહેલાં જ કિર્તીનો હાથ એક અરીસામાં ખેંચાવા લાગ્યો. એ ચીસી ઉઠી: “મને બચાવો… એ મને ખેંચી રહ્યું છે!”
યોગેશ અને અર્જુન ઝડપથી એને પકડે છે, પણ અરીસાની અંદરથી પેનીવાઇઝનો ચહેરો દેખાયો. એની લાંબી જીભ કાચ પર ફરી રહી હતી.
> “She looks tasty…”
---
🌑 ભયાનક ક્ષણ
તેમણે ખુબ જોર લગાવીને કિર્તીને બહાર ખેંચી લીધી, પણ એની કળાઈ પર લાલ નિશાન રહી ગયું – જાણે આયનાએ ખરેખર દાંત મારી દીધા હોય.
રૂમમાં બધાં અરીસાં કંપવા લાગ્યાં.
કાચની અંદર હજારો પેનીવાઇઝ સાથે હસવા લાગ્યો.
> “You can’t run… every reflection is mine.”
ત્રણેયના ચહેરા પર સ્પષ્ટ થઈ ગયું – હવે બહાર નીકળવાનો રસ્તો નહીં મળે.
---
🩸 અંતિમ દ્રશ્ય
રૂમના સૌથી મોટા અરીસામાંથી પેનીવાઇઝ ધીમે ધીમે બહાર આવવા લાગ્યો.
એના ચહેરા પર પહોળું સ્મિત, હાથમાં મોટો ચાકૂ, અને આસપાસ તરતા લાલ બલૂનો.
ત્રણેય દીવાલની બાજુ દબાઈ ગયા.
અર્જુનના હાથમાં ફક્ત એક જ હથિયાર – જમીન પર પડેલો કાચનો ટુકડો.
એણે દાંત કસીને કાચ હાથમાં પકડી લીધો.
પેનીવાઇઝ આગળ વધ્યો અને બોલ્યો –
> “Let’s play… forever.”
રૂમમાં અંધકાર છવાઈ ગયો.
