સપ્તશૃંગના પર્વતોની ગોદમાં વસેલું એક રમણીય ગામ, અણહોળ. અહીંના લોકો માટે સમય ઘડિયાળના કાંટે નહીં, પણ મંદિરની ઘંટીના નાદે ચાલતો. દર કલાકે વાગતી એ ઘંટી માત્ર એક અવાજ નહોતી, એ તો ગામના જીવનનો ધબકાર હતી.
ઘંટ વાગે એટલે બજારો ખુલે, ખેડૂતો ખેતરે પહોંચે, અને શાળાએથી બાળકો પાછા ફરે. આખું ગામ ઘંટીની લય સાથે જીવતું. આ મંદિરની ઘંટીને 'જ્યોતિમય ઘંટી' તરીકે ઓળખવામાં આવતી. કહેવાય છે કે તે ભટ્ઠામાં પીગળાવેલા તાંબા અને કોઈ અજ્ઞાત ધાતુના મિશ્રણથી બનેલી હતી, અને લોકવાયકા મુજબ, તેનો પાયો પાંડવોના સમયમાં નંખાયો હતો.
નેહાનું બાળપણ આ જ ઘંટીના પડઘા હેઠળ વીત્યું હતું. હવે તે એક યુવાન હતો — ઊર્જાથી ભરપૂર, થોડો ઉતાવળો, પણ રહસ્યમય બાબતોમાં ઊંડો રસ ધરાવતો. એક સવારે, લગભગ પાંચ વાગ્યે...
...ઘંટી નહોતી વાગી.
આવું તો ક્યારેય બન્યું નહોતું. નેહાનું હૃદય ધબકવા લાગ્યું. તે તરત જ મંદિરના પૂજારી, નામદેવબાપા પાસે દોડ્યો.
"બાપા! ઘંટી કેમ નથી વાગી?!" નેહાએ હાંફતા પૂછ્યું.
નામદેવબાપાએ શાંતિથી કહ્યું, "સમય ઊંઘી રહ્યો છે, દીકરા. ઘંટીની અંદર રહેલો ક્રિસ્ટલ પણ હવે કંઈક નવું કહી રહ્યો છે..."
નેહા આશ્ચર્યમાં પડ્યો, "ઘંટીની અંદર?"
બાપાએ મંદિરના ગર્ભગૃહ તરફ ઈશારો કર્યો. નેહા એક વિશાળ દ્રાવિડ શૈલીના ઘંટમંડપમાં પ્રવેશ્યો. ત્યાં ભવ્ય ઘંટી શાંત ઊભી હતી—અનાદિકાળથી અડીખમ, પણ આજે નિઃશબ્દ.
નેહાએ નજીક જઈને ધ્યાનથી જોયું. અને... ઘંટીની અંદર એક ચમકતી વસ્તુ દેખાઈ—એક "ટાઇમ ક્રિસ્ટલ".
તેણે ઘંટીની સપાટી પર હાથ ટેકવીને અંદર જોવાનું શરૂ કર્યું, અને બરાબર એ જ ક્ષણે...
...આકાશમાં વીજળી ચમકી. ધરતી ધ્રુજી ઊઠી. નેહાનું શરીર હવામાં ઊંચકાયું. અને જ્યારે તેની આંખો ખુલી ત્યારે...
તેણે પોતાની જાતને એક અજાણી જગ્યાએ જોઈ. તેના કપડાં બદલાઈ ગયા હતા—તે હવે ચોળા વંશના એક વીરની વેશભૂષામાં હતો.
"શું હું... ભવિષ્યમાંથી ભૂતકાળમાં આવી ગયો છું?" નેહાના મનમાં પ્રશ્ન ઉઠ્યો.
પાછળથી એક અવાજ આવ્યો: "જય વિક્રમ! તું પાછો આવી ગયો?"
નેહા વળીને જોયું. તેનો સામનો એક યુવાન યુદ્ધવીર સાથે થયો... દેખાવમાં તેનું જ પ્રતિબિંબ લાગતો હતો. બંને ચકિત થઈ ગયા.
વીરે કહ્યું, "વિક્રમ, તું મારા સ્વપ્નમાં અનેક વાર આવી ચૂક્યો છે. હવે સમીરણનો સમય આવી ગયો છે."
નેહાએ કહ્યું, "હું નેહા છું... ભવિષ્યમાંથી આવી રહ્યો છું. પણ તું કોણ?"
વીર હસ્યો, "હું પણ નેહા છું... કદાચ તારો ભૂતકાળ? કે તું જ મારું ભવિષ્ય?"
બંને નેહા, એકબીજાની સમાનતાથી અચરજ પામતા, પ્રાચીન ચોલા સામ્રાજ્યના ભવ્ય નગરમાં ઊભા હતા. આસપાસનું વાતાવરણ અણહોળ જેવું જ હતું, છતાં કંઈક અલગ હતું – પ્રાચીન મંદિરો, કિલ્લાઓ અને સ્થાપત્યો સમયના વહેણને વ્યક્ત કરતા હતા.
પ્રાચીન નેહાએ કહ્યું, "આપણે સદીઓથી રાહ જોઈ રહ્યા હતા. આપણા પૂર્વજોની વાતો સાચી પડી રહી છે."
આધુનિક નેહા હજી પણ મૂંઝવણમાં હતો. "સદીઓથી? તમે કોની વાત કરો છો? અને 'સમીરણનો સમય' એટલે શું?"
પ્રાચીન નેહા તેને એક દિવાલ પર દોરેલા કોતરકામ તરફ લઈ ગયો. તેમાં એક વિશાળ ઘંટી, તેની અંદર ચમકતો ક્રિસ્ટલ, અને બે પડછાયા આકૃતિઓ—એક વર્તમાનમાંથી અને બીજી ભૂતકાળમાંથી—એકબીજાને મળતી હોય તેવી દર્શાવી હતી.
"આ આપણી ઘંટી છે, જ્યોતિમય ઘંટી," પ્રાચીન નેહાએ સમજાવ્યું. "અમારા પૂર્વજોએ ભવિષ્યવાણી કરી હતી કે જ્યારે ઘંટી નિઃશબ્દ બનશે, ત્યારે સમય પોતે જ અટકી જશે. અને ત્યારે, વર્તમાન અને ભૂતકાળ એક થશે, એક નવા યુગની શરૂઆત કરવા."
આધુનિક નેહાએ પૂછ્યું, "તો શું તમે પણ આ જ ઘંટીના ક્રિસ્ટલ દ્વારા અહીં આવ્યા છો?"
"હા," પ્રાચીન નેહાએ માથું હલાવ્યું. "પરંતુ હું ભૂતકાળમાં સમયયાત્રા કરીને નહીં, પણ 'ટાઇમ ક્રિસ્ટલ'ના રહસ્યોને ઊંડાણપૂર્વક સમજીને અહીં પહોંચ્યો છું. સમીરણનો સમય એટલે પવનનો સમય, પરિવર્તનનો સમય. એ સમય જ્યારે કાળચક્રની દિશા બદલાય છે."
તેણે આધુનિક નેહાના ખભા પર હાથ મૂક્યો. "આપણે બંને એક જ વ્યક્તિના જુદા જુદા સ્વરૂપો છીએ, જેમને એક મહાન કાર્ય માટે પસંદ કરવામાં આવ્યા છે. ઘંટીનું નિઃશબ્દ થવું એ એક સંકેત છે કે કાળચક્રમાં વિકૃતિ આવી છે. તેને સુધારવાની જવાબદારી હવે આપણા પર છે."
બંને નેહા, એકબીજાની સમાનતાથી આશ્ચર્યચકિત, કાળચક્રના રહસ્યોને સમજવા માટે નીકળ્યા. પ્રાચીન નેહા તેને ચોલા સામ્રાજ્યના જૂના ગ્રંથાલયમાં લઈ ગયો, જ્યાં સમય અને અવકાશના ગુઢ રહસ્યો વિશે લખાયેલા તાડપત્રો હતા.
આધુનિક નેહાએ જોયું કે કેટલાક તાડપત્રો અધૂરા હતા, જાણે કે કોઈક કડીઓ ખૂટતી હોય. "આ અધૂરા કેમ છે?" તેણે પૂછ્યું.
"આ એ સમયની વાત છે જ્યારે કાળચક્રમાં પહેલીવાર વિકૃતિ આવી હતી," પ્રાચીન નેહાએ જવાબ આપ્યો. "અમારી માન્યતા છે કે સમયના કોઈક બિંદુએ એક શક્તિશાળી વિલન ઊભો થયો છે, જે કાળચક્રને પોતાના સ્વાર્થ માટે વાળી રહ્યો છે. તેણે ભૂતકાળની કેટલીક કડીઓ ભૂંસી નાખી છે, જેથી ભવિષ્ય પણ પ્રભાવિત થાય."
"તો અમારું કાર્ય શું છે?" આધુનિક નેહા ઉત્સુકતાથી પૂછ્યું.
"આપણે એ ખોવાયેલી કડીઓને શોધવાની છે, અને કાળચક્રને ફરીથી તેની સાચી દિશામાં લાવવાનું છે. 'ટાઇમ ક્રિસ્ટલ' એ એકમાત્ર ઉપકરણ છે જે આપણને સમયના જુદા જુદા પ્રવાહોમાં લઈ જઈ શકે છે. પરંતુ તેનો ઉપયોગ જોખમી છે. એક નાની ભૂલ પણ ઇતિહાસને કાયમ માટે બદલી શકે છે," પ્રાચીન નેહાએ ચેતવણી આપી.
તે જ ક્ષણે, ગ્રંથાલયની બહાર એક ભયાનક અવાજ સંભળાયો. આકાશમાં કાળા વાદળો ઘેરાયા અને વીજળી કડકવા લાગી. એક વિશાળકાય કાળો પડછાયો મંદિર તરફ ધસી રહ્યો હતો.
"આ રહ્યો તે વિલન!" પ્રાચીન નેહાએ તલવાર ખેંચતા કહ્યું. "સમયનો ચોર! તે જાણતો હતો કે આપણે જાગૃત થઈશું."
આધુનિક નેહાને યાદ આવ્યું, નામદેવબાપાના શબ્દો, "સમય ઊંઘી રહ્યો છે..." હવે તે જાગૃત થયો હતો, અને તેની સાથે જ સમયનો દુશ્મન પણ.
શું બંને નેહા આ 'સમયના ચોર' નો સામનો કરી શકશે? શું તેઓ કાળચક્રને ફરીથી સ્થાપિત કરી શકશે અને જ્યોતિમય ઘંટીને ફરીથી વાગતી કરી શકશે?
ગ્રંથાલયની બહારથી આવતો ભયાનક અવાજ વધુ ગાઢ બન્યો. કાળા પડછાયાએ મંદિરના પ્રાંગણમાં પ્રવેશ કર્યો, અને તેની સાથે જ સમયનો પ્રવાહ જાણે સ્થિર થઈ ગયો. વૃક્ષોના પાંદડા હવામાં થીજી ગયા, પક્ષીઓનો કલરવ અટકી ગયો, અને દૂર ક્યાંક વાગી રહેલી ઘંટીનો નાદ પણ શાંત પડી ગયો.
"આ તે જ છે," પ્રાચીન નેહાએ તલવાર મજબૂત પકડી. "સમયનો ચોર... તે વર્તમાન અને ભૂતકાળ બંનેને બદલવા માંગે છે."
આધુનિક નેહાએ જોયું કે તે પડછાયો કોઈ માણસ જેવો નહોતો. તે કાળા ધુમ્મસનો બનેલો હતો, જેમાંથી લાલચટક આંખો ચમકતી હતી. તેના હાથ લાંબા, પાતળા અને પંજા જેવા હતા, જેમાંથી સમયની રેખાઓ છૂટી રહી હોય તેવું લાગતું હતું.
"તમે બંને અહીં શું કરો છો?" સમયના ચોરનો અવાજ વાતાવરણમાં ગુંજ્યો, જાણે હજારો વર્ષો જૂના પથ્થરો બોલતા હોય. "કાળચક્રમાં દખલ દેવાની હિંમત કરનારાઓનો નાશ નક્કી છે!"
પ્રાચીન નેહાએ હિંમતભેર આગળ વધીને કહ્યું, "તું કાળચક્રને વિકૃત કરી રહ્યો છે! ઇતિહાસની કડીઓ ભૂંસી નાખી રહ્યો છે. અમે તને રોકીશું!"
સમયના ચોરના કાળા ધુમ્મસમાંથી એક તીવ્ર ઊર્જાનો પ્રવાહ નીકળ્યો અને પ્રાચીન નેહા તરફ ધસી આવ્યો. પ્રાચીન નેહાએ તેની તલવાર ઉગામી, અને તે ઊર્જાને કાપી નાખવાનો પ્રયાસ કર્યો, પરંતુ તે પ્રવાહ એટલો શક્તિશાળી હતો કે તેને પાછળ ધકેલી દીધો.
આધુનિક નેહાને તરત જ ખ્યાલ આવ્યો કે માત્ર શારીરિક શક્તિથી આ દુશ્મનને હરાવી શકાય નહીં. તેણે નામદેવબાપાના શબ્દો યાદ કર્યા, "ઘંટીની અંદર રહેલો ક્રિસ્ટલ પણ હવે કંઈક નવું કહી રહ્યો છે..." તેણે તેના હાથમાં 'ટાઇમ ક્રિસ્ટલ'ને અનુભવ્યો, જે હજી પણ ધૂંધળો ચમકી રહ્યો હતો.
"આપણે તેને કાળચક્રમાં ફરીથી સમાવવો પડશે!" આધુનિક નેહાએ બૂમ પાડી, "ક્રિસ્ટલનો ઉપયોગ કરીને!"
સમયનો ચોર બંને નેહા પર એક સાથે હુમલો કરવા લાગ્યો. તે સમયના પ્રવાહને વિકૃત કરતો હતો, જેના કારણે ક્યારેક તેઓ ધીમા પડી જતા તો ક્યારેક અચાનક ઝડપ પકડી લેતા. યુદ્ધ અસ્તવ્યસ્ત હતું. પ્રાચીન નેહા પોતાની તલવારબાજીની નિપુણતાથી સમયના ચોરના હુમલાઓને ટાળી રહ્યો હતો, જ્યારે આધુનિક નેહા 'ટાઇમ ક્રિસ્ટલ'ની શક્તિને સમજવાનો પ્રયાસ કરી રહ્યો હતો.
આધુનિક નેહાએ 'ટાઇમ ક્રિસ્ટલ'ને ઊંચો કર્યો. તેમાંથી એક ઝાંખો વાદળી પ્રકાશ નીકળ્યો, જે સમયના ચોરને ઘેરી વળ્યો. ચોર એક ક્ષણ માટે સ્થિર થયો, જાણે તેની શક્તિ ઓછી થઈ રહી હોય.
"આ ક્રિસ્ટલ સમયને નિયંત્રિત કરી શકે છે!" આધુનિક નેહાએ કહ્યું. "પણ મને તેની સંપૂર્ણ શક્તિનો ઉપયોગ કેવી રીતે કરવો તે ખબર નથી!"
પ્રાચીન નેહાએ લડતા લડતા કહ્યું, "તેને જ્યોતિમય ઘંટી સાથે જોડ! તે જ તેની સાચી શક્તિનું મૂળ છે!"
સમયનો ચોર પોતાની જાતને મુક્ત કરી ફરીથી હુમલો કરવા તૈયાર થયો. આ વખતે તેનો હુમલો વધુ શક્તિશાળી હતો. તેણે એક મોટો ઊર્જા ગોળો બનાવ્યો જે સીધો બંને નેહા તરફ આવતો હતો.
"આપણે ઘંટી સુધી પહોંચવું પડશે!" આધુનિક નેહાએ બૂમ પાડી.
તેઓ ભાગ્યા, સમયના ચોરના હુમલાઓથી બચવા પ્રયાસ કરતા. ગ્રંથાલયનો દરવાજો નજીક હતો. તેઓ જેમ તેમ અંદર ઘૂસ્યા અને દરવાજો બંધ કર્યો. સમયનો ચોર ગ્રંથાલયની બહાર ગુસ્સામાં ગર્જના કરતો રહ્યો, તેની ઊર્જા ગ્રંથાલયની દીવાલોને હચમચાવી રહી હતી.
અંદર, આધુનિક નેહાએ 'ટાઇમ ક્રિસ્ટલ'ને ધ્યાનથી જોયું. તેને યાદ આવ્યું કે બાપાએ કહ્યું હતું કે ઘંટીની અંદર ટાઇમ ક્રિસ્ટલ છે. આ તે જ ક્રિસ્ટલ હતો.
પ્રાચીન નેહાએ તાડપત્રોના ઢગલામાંથી એક જૂનો, ધૂળવાળો ગ્રંથ ખેંચી કાઢ્યો. "આમાં ઘંટીના રહસ્યો લખેલા છે," તેણે કહ્યું. "તેને 'કાલ-ચક્ર બંધન' ગ્રંથ કહેવાય છે. તેમાં ક્રિસ્ટલને ઘંટી સાથે કેવી રીતે જોડવો અને સમયના પ્રવાહને કેવી રીતે પુનઃસ્થાપિત કરવો તેની વિધિ છે."
પરંતુ ગ્રંથનો છેલ્લો પાનો ફાટેલો હતો. "અહીં એક કડી ખૂટે છે!" આધુનિક નેહાએ નિરાશામાં કહ્યું. "સમયના ચોરે જ આ કર્યું હશે!"
તેઓ હવે એક નવા પડકારનો સામનો કરી રહ્યા હતા. સમયનો ચોર બહાર રાહ જોઈ રહ્યો હતો, અને તેમની પાસે કાળચક્રને સુધારવાની અધૂરી માહિતી હતી. શું તેઓ આ અધૂરી કડી શોધી શકશે અને સમયના ચોરને હરાવી શકશે?
આગળ શું થશે? શું બંને નેહા ગુમ થયેલી કડી શોધી શકશે? અને 'ટાઇમ ક્રિસ્ટલ' અને જ્યોતિમય ઘંટીની સાચી શક્તિ શું છે?
