આકાશે પહેલીવાર નેહાને જોયી ત્યારે એને લાગ્યું કે જાણે આખી દુનિયા થંભી ગઈ હોય. કોલેજના કૉરીડોરમાં સફેદ ડ્રેસમાં ઉભેલી નેહાની આંખોમાં અજાણ્યો ખાલીપો હતો. સૌ હસતાં-વાતો કરતા હતાં, પણ નેહાની આંખોમાં કોઈ દબાયેલો દુઃખ હતો, જે આકાશ તરત સમજી ગયો.
ધીરે ધીરે, તેઓ મિત્રો બન્યા. લાઇબ્રેરીમાં સાથે બેઠા પુસ્તકો વાંચવા, કેન્ટીનમાં ચાની સાથે કલાકો સુધી વાતો કરવી, અને ક્યારેક શહેરની લાંબી રસ્તાઓ પર ચાલતા ચાલતા સપનાં જોવું—આ બધું તેમની જીવનની સૌથી મીઠી ક્ષણો બની ગયું.
પણ એક વાત આકાશને હંમેશા ખટકતી હતી. નેહા પોતાની જાત વિષે ક્યારેય વધારે કઈ કહતી ન હતી. તેના ઘરની વાત, પરિવારની વાત, કે ભૂતકાળની વાત—એક અજાણી દિવાલ જેવી હતી તેના આસપાસ. જ્યારે પણ આકાશ પૂછે, તે નરમાઈથી વિષય બદલી દેતી.
એક સાંજે, ભારે વરસાદમાં બન્ને છત્રા નીચે ઊભા હતા. પવનથી નેહાના વાળ ઉડતા હતા. અચાનક નેહાએ આકાશનો હાથ પકડી લીધો. તેની આંખોમાં કંપારી હતી.
“આકાશ,” એ ધીમા અવાજે બોલી, “તું મારા જીવનનો સૌથી મોટો સાથ છે. પણ એક સત્ય છે જે હું કદી તને કહી નથી શકી. જો તું સાંભળશે તો કદાચ મને છોડી દેશ.”
આકાશ ચોંકી ગયો. “નેહા, જે પણ હશે, તું મારી માટે એ જ છે. હું તને ક્યારેય એકલી નથી છોડવાનો.”
નેહાએ કંઈ બોલ્યું નહીં, પણ તેની આંખોમાં આંસુ આવી ગયા.
---
સમય પસાર થતો ગયો. તેમનો સંબંધ વધુ ગાઢ બનતો ગયો. પરંતુ નેહાની અંદરની અશાંતિ આકાશથી છુપાઈ નહોતી શકતી. ક્યારેક તે અચાનક ચોંકીને પાછળ જુએ, ક્યારેક ફોન આવે ત્યારે અજીબ રીતે ડરી જાય. આકાશે સમજ્યું કે વાત ગંભીર છે.
એક રાતે મધરાત્રીના ફોન વાગ્યો. નેહાનો અવાજ હતો—કંપતો, બેચેન.
“આકાશ… મારે તને હમણાં જ મળવું છે. મારી પાસે સમય બહુ ઓછો છે.”
આકાશનું દિલ ધડકવા માંડ્યું. એ તરત જ સ્કૂટર લઈને નેહા જણાવેલી જગ્યાએ ગયો—શહેરની બહારનું એક જુનું ખંડેર મકાન.
અંદર ઘુસતા જ એક ઠંડકની લહેર વાગી. દિવાલો તૂટી ગયેલી, ખિડકીઓમાંથી પવન ગુંજતો હતો. મીણબત્તીની ઝાંખી રોશનીમાં નેહા ઊભી હતી. એના ચહેરા પર ભય સ્પષ્ટ હતો.
“આકાશ,” નેહાએ ધીમા અવાજે કહ્યું, “હવે તને બધું કહેવું જ પડશે. હું બે વર્ષથી એક ભયમાં જીવી રહી છું. મારા પિતાનો ખૂન થયો હતો… અને મેં ખૂનીને જોયો હતો. પણ પુરાવા ના મળતાં કેસ બંધ થયો. ત્યારથી એ લોકો મારા પાછળ છે. હું જ્યાં જાઉં ત્યાં મને લાગે છે કે કોઈ મને નજરે રાખે છે.”
આકાશ એક ક્ષણ માટે નિઃશબ્દ થઈ ગયો. પછી એણે નેહાને ગળે લગાવતાં કહ્યું,
“નેહા, તું એકલી નથી. હું તારા સાથે છું. ડરવાની જરૂર નથી.”
અચાનક પાછળથી અવાજ આવ્યો. બન્ને ચોંકી ગયા. દરવાજા પાસે એક છાયા ઊભી હતી. હાથમાં ચમકતી છરી.
“નેહા!” એ માણસના કર્કશ અવાજે આખું મકાન ગૂંજી ઉઠ્યું.
નેહા કંપતી બોલી, “એ જ છે… એ જ મારા પપ્પાનો ખૂની છે.”
આકાશે એક ક્ષણ વિલંબ કર્યો નહીં. ખુરશી પકડીને એ માણસ પર ઝૂકી પડ્યો. તીવ્ર ઝઘડો શરૂ થયો. છરીનો ઘા આકાશના ખભા આગળથી સરકી ગયો અને લોહી વહી પડ્યું. છતાં એ હિંમતપૂર્વક લડ્યો. અંતે તે અજાણ્યો માણસ અંધકારમાં ભાગી ગયો.
નેહા જમીન પર બેસી રડી પડી.
“તું મારી માટે જાન જોખમમાં મૂકી દીધી… કેમ?”
આકાશે તેનો હાથ પકડીને કહ્યું,
“કારણ કે આ જ પ્રેમ છે—ડર સામે ઊભા રહીને સાથ આપવો.”
---
થોડી જ વારમાં પોલીસ આવી ગઈ. આકાશે પહેલાંથી ફોન કરી દીધો હતો. પોલીસના પીછા બાદ એ ગુનેગાર પકડાઈ ગયો. તપાસમાં સાબિત થયું કે એ જ માણસે નેહાના પિતાનો ખૂન કર્યો હતો. નેહાની આંખોમાં પહેલીવાર શાંતિ ઝળહળી.
પરંતુ કોર્ટ કેસ લાંબો ચાલ્યો. આ સમય દરમિયાન આકાશે નેહાનો હાથ એક ક્ષણ પણ છોડ્યો નહીં. જ્યારે નેહાને ડર લાગતો, તે એને હિંમત આપતો. જ્યારે લોકો શંકા કરતા, આકાશે સાબિત કરતું કે સત્ય કદી છુપાઈ શકતું નથી.
છ મહિનાની લાંબી લડત પછી કોર્ટમાં ન્યાય મળ્યો. ગુનેગારને સજા થઈ. નેહાના જીવનનો સૌથી મોટો ભાર હળવો થયો.
એ દિવસે, કોર્ટ બહાર વરસાદ વરસી રહ્યો હતો. લોકો છત્રીઓ લઈને દોડતા હતા. પણ નેહા ભીના વરસાદમાં ઉભી રહી, આકાશ તરફ જોઈને સ્મિત કર્યુ.
આકાશ તેના આગળ ઘૂંટણિયે બેસી ગયો.
“નેહા, હવે કોઈ રહસ્ય નથી. શું તું મારી જિંદગીનો ભાગ બનશે?”
નેહાની આંખોમાં પ્રેમના આંસુ ચમકી ઉઠ્યા. એણે કહ્યું,
“હા, આકાશ. તું જ મારી આજુબાજુનો વિશ્વાસ છે. હું તારી જ છું.”
વરસાદના ટીપાં એમના ચહેરા પર સરકી રહ્યા હતા. પણ એ વરસાદ હવે ડરનો નહોતો—એમાં માત્ર પ્રેમની સ્ફૂર્તિ હતી, નવી શરૂઆતનો સુગંધ હતો.
અને એ રીતે, એક ભયાનક રહસ્યમાંથી જન્મ્યો એક અખૂટ પ્રેમ—જેમાં વિશ્વાસ હતો, હિંમત હતી, અને સચ્ચાઈ માટે લડવાની શક્તિ હતી.
