🩸 અંધકારના ત્રણ ચહેરા
પ્રારંભિક ભાગ — “રક્ત અને વીજળીની સુગંધ”
વન શાંત હતું — પણ એ શાંતિ જીવંત લાગતી ન હતી.
જંગલમાં કોઈ પંખી નહતું ગાતું, કોઈ પ્રાણી હલતું નહતું.
હવા ઠંડી હતી, પરંતુ એ ઠંડક કુદરતી નહોતી — જાણે કશુંક મૃત શરીર ધીમે ધીમે શ્વાસ લેતું હોય તેમ.
રોઅન ડ્રેવાર ઘૂંટણીએ બેઠો હતો, હાથમાં લોહીથી ભીંજાયેલો કાપેલો દસ્તાનો.
જમીન પર ત્રણ મૃતદેહ પડેલા — બે માનવી, એક રાક્ષસ.
માનવોના ચહેરા ભયમાં વાંકા થઈ ગયેલા, અને રાક્ષસના દાંત એના શરીરમાં ખૂંચાયેલા.
પરંતુ રોઅનને ખબર હતી — આ રાક્ષસે તેમને મારી ન હતી.
“આ તો કોઇ બીજું જ રાક્ષસ છે...” એણે ધીમે બોલ્યું.
હવાની અંદર ગંધ હતી — જૂના લોહીની, સડી ગયેલી ચામડીની, અને જાદુની.
રોઅનના ડાબા હાથનું ચિહ્ન ધીમેથી ઝગમગવા લાગ્યું.
એણે આંખો મીંચી, મનને સ્થિર કર્યું.
જમીનમાંથી વીજળીની નાની નાની લહેરો નીકળી ને એના હાથ સુધી પહોંચી — “સ્ટોર્મ બ્લડ” જીવંત થઈ ગયું.
એક ક્ષણ માટે બધું સ્પષ્ટ દેખાયું —
રાખમાં પગલાં, ઝાડના પાન પર કાળા ચિહ્નો, અને એક સ્ત્રીની પરછાંય.
એલારા વેસ.
તેની ઉપસ્થિતિ પવન જેવી હતી — ઠંડી પણ ચેતવનાર.
એના કાળા વાળ પવનમાં લહેરાયા, એક આંખ લીલી ઝગમગતી, બીજી ધૂંધળી ધુમ્મસ જેવી.
રોઅને તલવાર પર હાથ મૂક્યો, પરંતુ એણે એના ચહેરા પર નજર કરી અને હાથ પાછો ખેંચ્યો.
“તું એ છે... રાક્ષસ શિકારી,” એણે કહ્યું.
એના અવાજમાં કોઈ ભય નહોતો, પરંતુ કંઈક એવું હતું જે રોઅન સમજી શકતો ન હતો — દયા કે વિલાપ.
“તું અહીં શું કરે છે?” રોઅને પૂછ્યું.
એલારાએ જમીન પર પડેલા દેહોને જોયા, પછી ધીમેથી બોલી —
“કૈરોન ફરી જીવંત થયો છે.”
એ શબ્દો સાંભળતાં જ રોઅનના શરીરમાં વીજળી ચમકી.
“કૈરોન મેરેક?” એણે આંખો સંકોચી. “એ મર્યો હતો.”
એલારાએ શાંતિથી કહ્યું — “મરણ એના માટે અંત નથી, એ શરૂઆત છે.”
વનની અંદરથી એક અજીબ અવાજ આવ્યો — સૂકા પાન ચરમરાવા લાગ્યા, પછી ધીમું ધુમાડું ફેલાયું.
રોઅન અને એલારા બંને એક સાથે વળ્યાં.
ધુમાડાની અંદરથી એક માનવી જેવી આકૃતિ બહાર આવી, પણ એની ચામડી રાખ જેવી હતી, અને આંખોમાં જીવ નથી.
એલારાએ હાથ ઊંચો કર્યો, એની આંગળીઓ વચ્ચે નીળી ઝગમગાટ — “Silent Tongue” ની ભાષા બોલી.
“મૃત આત્મા, પાછો ફર!”
આત્મા તડફડાયો, ચીસો પાડી ધુમાડામાં વિખરાઈ ગયો.
રોઅન આશ્ચર્યથી એને જોયો — “તું મૃત્યુને બોલાવે છે... અને પછી મોકલે છે.”
એલારાએ એની તરફ જોયું — “મૃત્યુને સમજવા માટે, પહેલાં એની સાથે બોલવું શીખવું પડે.”
બંને વચ્ચે થોડી ક્ષણ શાંતિ રહી, પરંતુ એ શાંતિ લાંબી ન રહી.
જંગલની દિશા બદલાઈ ગઈ, જાણે ધરતી જ હલતી હોય તેમ.
આકાશ ધીમેથી ધૂંધળું થયું, વીજળીનો ઝબકારો પડ્યો —
અને એ પ્રકાશમાં એક માણસ દેખાયો.
કૈરોન મેરેક.
એની આંખોમાં અંધકાર બળતો હતો, ચહેરો અર્ધો માનવી, અર્ધો રાખ જેવો.
એના આસપાસ ધુમાડાની લહેરો જીવંત થઈ રહી હતી — મૃત આત્માઓ એની આજ્ઞામાં હલતા.
એનો અવાજ ગુંજ્યો —
“એલારા, તું હજી જીવતી છે… અને તું પણ, રોઅન ડ્રેવાર.”
રોઅને તલવાર બહાર ખેંચી, વીજળીનો તેજ ફાટ્યો.
“તું અહીં શા માટે આવ્યો છે, કૈરોન?”
કૈરોન હળવા હાસ્ય સાથે બોલ્યો —
“મૃત્યુને અંતથી શરુઆત બનાવવી છે.
અને એની ચાવી... તારા લોહીમાં છે, રોઅન.”
એલારાએ આશ્ચર્યથી એની તરફ જોયું — “તારું લોહી?”
રોઅન ચૂપ રહ્યો, એના ચહેરા પર વીજળીનો પ્રકાશ પડતો રહ્યો.
કૈરોન આગળ વધ્યો, એની છાતીમાંથી ધીમું ધબકતું અવાજ આવતો હતો —
એ એની પત્નીનું હૃદય હતું.
“એને જોઈ રહ્યો છે?” કૈરોન બોલ્યો, “એ હજી જીવે છે, એ હજી ધબકે છે...
અને ટૂંક સમયમાં, આખી દુનિયા એના જેવી બની જશે — જીવતી પણ મૃત્યુ જેવી.”
રોઅન ચીસ પાડી તલવાર ઝુલાવી —
વીજળીની લહેર કૈરોન સુધી પહોંચી, પણ એ ધુમાડામાં વિખરાઈ ગયો.
પળવારમાં એ એની પાછળ દેખાયો, એના ખભા પર હાથ રાખ્યો.
“તું મજબૂત છે, રોઅન. પણ તું હજી સુધી સમજે નથી —
દુનિયા બચાવવા, તારે એને પહેલાં તોડી નાંખવી પડશે.”
વીજળીનો વધુ એક ઝબકારો પડ્યો — આ વખતે એલારાએ જાદુનો ચક્ર બનાવ્યો, બંનેને દૂર ધકેલી દીધા.
ધૂળ, ધુમાડો, વીજળી અને લોહીનો સુગંધ —
જંગલ ધબકતો રહ્યો.
રોઅન જમીન પર પટકાયો, એના હાથમાં કાપા પડેલા, પણ એ જીવતો હતો.
એલારાએ એની પાસે આવી ધીમેથી કહ્યું —
“એ તારા લોહી પાછળ છે, રોઅન. એનો અર્થ એ કે તું હવે દુનિયાનો શિકાર બની ગયો છે.”
રોઅને શ્વાસ ખેંચ્યો, તલવાર જમીનમાં ઠોકી.
“તો પછી... આપણે એને પહેલાં શોધી લઈશું.”
એલારાએ ધીમું સ્મિત આપ્યું — “તું સમજતો નથી, એ અંધકાર છે.
એને શોધવા નથી જતું, એ તને શોધી કાઢશે.”
હવામાં વીજળીની નાની લહેર ફાટી નીકળી —
અને બંને અંધકારમાં ચાલ્યા ગયા.
પાછળ ક્યાંક દૂર, એક અવાજ ધીમેથી ગુંજતો રહ્યો —
કૈરોનનો અવાજ,
“લોહી વીજળીમાં વહે છે... વીજળી મૃત્યુને જીવંત બનાવશે...”
તે રાત પછી વાનહોલ્મના જંગલમાં કોઈ માણસ ગયો નહીં.
લોકો કહે છે કે વીજળી જ્યારે આકાશમાં ચમકે છે, ત્યારે જમીનમાંથી એક સ્ત્રીનો અવાજ આવે છે —
“મૃત્યુ તારા પાછળ છે.”
અને કૈરોનનો હાસ્ય હજી પણ પવનમાં સંભળાય છે.
⚔️ અંધકારના ત્રણ ચહેરા
ભાગ ૨ — “મરણની ધરતી, જીવંત આત્માઓ”
ચંદ્ર આકાશમાં ધૂંધળો દેખાતો હતો — જાણે એ પણ આ ધરતીને જોવાની હિંમત રાખતો ન હતો.
નેક્રોનના વેસ્ટલેન્ડ્સ તરફ જતો રસ્તો સુકાયેલા રક્ત જેવી લાલ ધરતીથી છવાયેલો હતો.
કોઈ ઘાસ નહોતું, કોઈ અવાજ નહોતો.
ફક્ત પવન… જે સાથે ક્યારેક ચીસો લાવતો.
રોઅન ડ્રેવાર ઘોડાની લગામ પકડી આગળ ચાલતો હતો, પાછળ એલારા ધીમે પગલે ચાલતી.
એના હાથમાં પ્રકાશિત વાઇલ ઝગમગતું — તે “સાયરનના આંસુ” હતું, જે અંધકારમાં માર્ગ બતાવતું હતું.
“આ જગ્યા જીવંત નથી,” એલારાએ કહ્યું.
“હા,” રોઅને જવાબ આપ્યો, “પણ અહીં કૈરોનની સુગંધ છે.”
એ બંનેએ એક ટેકરી પાર કરી — સામે ધૂંધમાં લપેટાયેલું એક શહેર દેખાયું.
એક સમયનું繁 શહેર, હવે કંકાલ જેવું ખાલી.
મકાનોનાં દરવાજા ઉખડેલા, દીવાલો પર કાળા ચિહ્નો — જે કોઈ ભાષામાં નહોતા.
રોઅન ઘૂંટણીએ બેઠો અને જમીનનો સ્પર્શ કર્યો.
ઠંડી વીજળીની લહેર એના શરીરમાંથી પસાર થઈ.
“એ અહીં હતો… ત્રણ દિવસ પહેલાં.”
એલારાએ આંખો મીંચી, પોતાની શાપિત આંખ ખોલી.
ધૂંધલા પ્રકાશમાં એણે જોયું — દિવાલો પર અદૃશ્ય ચિહ્નો જીવંત બની હલતા.
“આ આત્માઓની કેદ છે,” એણે ધીમેથી કહ્યું.
“એણે લોકોના સ્મરણોને કોતરીને દીવાલોમાં કેદ કર્યા છે.”
રોઅન ચોંકી ગયો — “એની શક્તિ વધતી જાય છે.”
જમીન નીચે ધીમો ધડાકો થયો.
મકાનોના કાટમાળ હલવા લાગ્યા.
એક ક્ષણમાં ધરતી ફાટી — અને નીચેમાંથી ત્રણ માનવીના અસ્થિપંજર જીવંત થઈ ઉઠ્યા.
એલારાએ હાથ ઊંચો કર્યો, જાદુનો ચક્ર રચ્યો.
“Silent Tongue!”
એના શબ્દો સાથે હવા ધ્રૂજી.
પરંતુ આ આત્માઓ સામાન્ય ન હતા — એ કૈરોનની બનાવેલી “શાપિત રક્ષકો” હતા.
એમાંના એકે એલારાને પકડીને ફેંકી દીધી.
રોઅને વીજળીની લહેર ફેંકી — “સ્ટોર્મ બ્લડ!”
વીજળીના ઝટકાથી હાડકાં તૂટી પડ્યાં, પણ ધરતી ધબકતી રહી.
કૈરોનની અવાજ હવામાં ગુંજ્યો —
“મારા શહેરમાં તમારું સ્વાગત છે.”
હવા ઠંડી પડી ગઈ.
ધૂંધ વચ્ચે એક લંબાતો આકાર દેખાયો — કૈરોનની છાયા.
એ ધીમે ધીમે ચાલતો આવ્યો, એના ચહેરા પર સ્મિત — “એલારા, તું હજી મને રોકવા માગે છે?”
એલારાએ ગુસ્સાથી કહ્યું — “તું માણસ નથી, કૈરોન. તું એ આત્મા છે જે મૃત્યુને પણ ખાઈ ગયો છે.”
કૈરોન હળવું હસ્યો — “મૃત્યુને ખાવું એ જ મારી શક્તિ છે.”
એણે હાથ ઊંચો કર્યો — એના હાથમાંથી ધુમાડાની લહેર નીકળી, જે જીવંત છાયાઓમાં ફેરવાઈ ગઈ.
રોઅન આગળ વધ્યો — વીજળીની તલવાર ચમકી.
“તું એને સ્પર્શ પણ નહીં કરી શકે,” કૈરોન બોલ્યો.
એના અવાજ સાથે ધરતી તૂટી પડી —
રોઅન અને એલારા ખાડામાં પડ્યા.
એવું લાગ્યું જાણે તેઓ મરણના પેટમાં ઉતરી ગયા હોય.
અંધકારની નીચે એક ગુફા હતી — દિવાલો પર રક્તના ચિહ્નો, મધ્યમાં એક કાચનો સ્ફટિક.
સ્ફટિકની અંદર એક સ્ત્રીનું શરીર હતું — શાંતિપૂર્વક સૂતું, પણ આંખો ખૂલી જવાના કાગાર પર.
એલારાએ આશ્ચર્યથી જોયું — “આ એની પત્ની છે.”
રોઅને ધીમેથી કહ્યું — “એ જીવતી છે?”
“ના… પણ જીવંત રાખવામાં આવી છે.”
સ્ફટિકની આસપાસ જમીનમાં જાદુની લકીરો હતી — લોહીના રંગની.
રોઅન ધીમેથી એ લકીરો પર હાથ ફેરવ્યો —
એના લોહીનો એક ટીપો એ લકીરો પર પડ્યો…
અને આખી ગુફા ધ્રૂજી ઉઠી.
એલારાએ ચીસ પાડી — “રોઅન! પાછો હટ!”
પરંતુ મોડું થઈ ગયું.
સ્ફટિકમાંથી પ્રકાશ નીકળ્યો — સ્ત્રીની આંખો ખૂલી ગઈ.
પરંતુ એ આંખોમાં માનવતા નહોતી — ફક્ત અંધકાર અને વેદના.
એણે બોલ્યું —
“તમે એને જાગ્રત કરી દીધો…”
રોઅન પાછળ ખસ્યો, વીજળી ચમકી.
“આ શું છે?”
એલારાએ ધીમેથી કહ્યું — “આ એ જ આત્મા છે, જે કૈરોનને અંધકાર તરફ ધકેલી ગયો હતો.”
ગુફા તૂટી રહી હતી.
દિવાલો પરથી મૃત આત્માઓ ફાટી નીકળ્યા.
એલારાએ પોતાનો વાઇલ તોડી નાંખ્યો — “સાયરનના આંસુ”ની ઝગમગાટ ફાટી પડી.
પ્રકાશે થોડા પળો માટે અંધકારને રોકી દીધો.
“બહાર દોડ!” એણે રોઅનને ધકેલી દીધો.
બંને ગુફામાંથી બહાર ભાગ્યા — પાછળથી ધડાકો થયો, ધરતી ધસી પડી.
બહાર આવ્યા ત્યારે આકાશ કાળું હતું, ચંદ્ર લોહી જેવો લાલ દેખાતો હતો.
રોઅન શ્વાસ ખેંચતો બોલ્યો —
“એ સ્ત્રી… એ જીવંત થઈ ગઈ?”
એલારાએ માથું હલાવ્યું —
“હા… અને હવે એ કૈરોનની આત્મા સાથે જોડાઈ ગઈ છે.
એ હવે એક નથી — એ બંને એક થઈ ગયા છે.”
રોઅન ચૂપ રહ્યો.
એના હાથમાં વીજળી ધીમે ધીમે શાંત થઈ ગઈ.
એણે ધીમેથી કહ્યું —
“તો પછી હવે એ ફક્ત માણસ કે આત્મા નથી… એ મૃત્યુ પોતે છે.”
એલારાએ આકાશ તરફ જોયું —
વીજળીના ઝબકારા વચ્ચે કૈરોનનો ચહેરો ધૂંધળો દેખાયો,
અને એની આંખોમાં લાલ ચમક હતી.
એ અવાજ ગુંજ્યો —
“તમે મારી ધરતી પર પગ મૂકી છે.
હવે તમારું લોહી મારી દિવાલો રંગશે.”
રોઅન તલવાર જમીનમાં ઠોકીને ઊભો રહ્યો.
“તો ચાલ, મૃત્યુ.
આ વખતે હું તને વીજળીમાં ગાળીને રાખ બનાવી દઈશ.”
એલારાએ એના બાજુમાં ઉભી થઈ.
“અંધકાર સામે લડવા પ્રકાશ પૂરતો નથી,” એણે કહ્યું.
“તો પછી,” રોઅન બોલ્યો, “અંધકારને જ એની સામે વાપરીશું.”
દૂર વેસ્ટલેન્ડની હદે ધૂંધ ઉઠી રહી હતી.
કૈરોનનો અંધકાર હવે આખી ધરતીમાં ફેલાઈ રહ્યો હતો.
પરંતુ રોઅન અને એલારાના હૃદયમાં હજી ચમકતી એક આશાની વીજળી જીવંત હતી.
એવી વીજળી જે મૃત્યુને પણ ભેદી શકે.
⚔️ અંધકારના ત્રણ ચહેરા
ભાગ ૨ — “મરણની ધરતી, જીવંત આત્માઓ”
ચંદ્ર આકાશમાં ધૂંધળો દેખાતો હતો — જાણે એ પણ આ ધરતીને જોવાની હિંમત રાખતો ન હતો.
નેક્રોનના વેસ્ટલેન્ડ્સ તરફ જતો રસ્તો સુકાયેલા રક્ત જેવી લાલ ધરતીથી છવાયેલો હતો.
કોઈ ઘાસ નહોતું, કોઈ અવાજ નહોતો.
ફક્ત પવન… જે સાથે ક્યારેક ચીસો લાવતો.
રોઅન ડ્રેવાર ઘોડાની લગામ પકડી આગળ ચાલતો હતો, પાછળ એલારા ધીમે પગલે ચાલતી.
એના હાથમાં પ્રકાશિત વાઇલ ઝગમગતું — તે “સાયરનના આંસુ” હતું, જે અંધકારમાં માર્ગ બતાવતું હતું.
“આ જગ્યા જીવંત નથી,” એલારાએ કહ્યું.
“હા,” રોઅને જવાબ આપ્યો, “પણ અહીં કૈરોનની સુગંધ છે.”
એ બંનેએ એક ટેકરી પાર કરી — સામે ધૂંધમાં લપેટાયેલું એક શહેર દેખાયું.
એક સમયનું繁 શહેર, હવે કંકાલ જેવું ખાલી.
મકાનોનાં દરવાજા ઉખડેલા, દીવાલો પર કાળા ચિહ્નો — જે કોઈ ભાષામાં નહોતા.
રોઅન ઘૂંટણીએ બેઠો અને જમીનનો સ્પર્શ કર્યો.
ઠંડી વીજળીની લહેર એના શરીરમાંથી પસાર થઈ.
“એ અહીં હતો… ત્રણ દિવસ પહેલાં.”
એલારાએ આંખો મીંચી, પોતાની શાપિત આંખ ખોલી.
ધૂંધલા પ્રકાશમાં એણે જોયું — દિવાલો પર અદૃશ્ય ચિહ્નો જીવંત બની હલતા.
“આ આત્માઓની કેદ છે,” એણે ધીમેથી કહ્યું.
“એણે લોકોના સ્મરણોને કોતરીને દીવાલોમાં કેદ કર્યા છે.”
રોઅન ચોંકી ગયો — “એની શક્તિ વધતી જાય છે.”
જમીન નીચે ધીમો ધડાકો થયો.
મકાનોના કાટમાળ હલવા લાગ્યા.
એક ક્ષણમાં ધરતી ફાટી — અને નીચેમાંથી ત્રણ માનવીના અસ્થિપંજર જીવંત થઈ ઉઠ્યા.
એલારાએ હાથ ઊંચો કર્યો, જાદુનો ચક્ર રચ્યો.
“Silent Tongue!”
એના શબ્દો સાથે હવા ધ્રૂજી.
પરંતુ આ આત્માઓ સામાન્ય ન હતા — એ કૈરોનની બનાવેલી “શાપિત રક્ષકો” હતા.
એમાંના એકે એલારાને પકડીને ફેંકી દીધી.
રોઅને વીજળીની લહેર ફેંકી — “સ્ટોર્મ બ્લડ!”
વીજળીના ઝટકાથી હાડકાં તૂટી પડ્યાં, પણ ધરતી ધબકતી રહી.
કૈરોનની અવાજ હવામાં ગુંજ્યો —
“મારા શહેરમાં તમારું સ્વાગત છે.”
હવા ઠંડી પડી ગઈ.
ધૂંધ વચ્ચે એક લંબાતો આકાર દેખાયો — કૈરોનની છાયા.
એ ધીમે ધીમે ચાલતો આવ્યો, એના ચહેરા પર સ્મિત — “એલારા, તું હજી મને રોકવા માગે છે?”
એલારાએ ગુસ્સાથી કહ્યું — “તું માણસ નથી, કૈરોન. તું એ આત્મા છે જે મૃત્યુને પણ ખાઈ ગયો છે.”
કૈરોન હળવું હસ્યો — “મૃત્યુને ખાવું એ જ મારી શક્તિ છે.”
એણે હાથ ઊંચો કર્યો — એના હાથમાંથી ધુમાડાની લહેર નીકળી, જે જીવંત છાયાઓમાં ફેરવાઈ ગઈ.
રોઅન આગળ વધ્યો — વીજળીની તલવાર ચમકી.
“તું એને સ્પર્શ પણ નહીં કરી શકે,” કૈરોન બોલ્યો.
એના અવાજ સાથે ધરતી તૂટી પડી —
રોઅન અને એલારા ખાડામાં પડ્યા.
એવું લાગ્યું જાણે તેઓ મરણના પેટમાં ઉતરી ગયા હોય.
અંધકારની નીચે એક ગુફા હતી — દિવાલો પર રક્તના ચિહ્નો, મધ્યમાં એક કાચનો સ્ફટિક.
સ્ફટિકની અંદર એક સ્ત્રીનું શરીર હતું — શાંતિપૂર્વક સૂતું, પણ આંખો ખૂલી જવાના કાગાર પર.
એલારાએ આશ્ચર્યથી જોયું — “આ એની પત્ની છે.”
રોઅને ધીમેથી કહ્યું — “એ જીવતી છે?”
“ના… પણ જીવંત રાખવામાં આવી છે.”
સ્ફટિકની આસપાસ જમીનમાં જાદુની લકીરો હતી — લોહીના રંગની.
રોઅન ધીમેથી એ લકીરો પર હાથ ફેરવ્યો —
એના લોહીનો એક ટીપો એ લકીરો પર પડ્યો…
અને આખી ગુફા ધ્રૂજી ઉઠી.
એલારાએ ચીસ પાડી — “રોઅન! પાછો હટ!”
પરંતુ મોડું થઈ ગયું.
સ્ફટિકમાંથી પ્રકાશ નીકળ્યો — સ્ત્રીની આંખો ખૂલી ગઈ.
પરંતુ એ આંખોમાં માનવતા નહોતી — ફક્ત અંધકાર અને વેદના.
એણે બોલ્યું —
“તમે એને જાગ્રત કરી દીધો…”
રોઅન પાછળ ખસ્યો, વીજળી ચમકી.
“આ શું છે?”
એલારાએ ધીમેથી કહ્યું — “આ એ જ આત્મા છે, જે કૈરોનને અંધકાર તરફ ધકેલી ગયો હતો.”
ગુફા તૂટી રહી હતી.
દિવાલો પરથી મૃત આત્માઓ ફાટી નીકળ્યા.
એલારાએ પોતાનો વાઇલ તોડી નાંખ્યો — “સાયરનના આંસુ”ની ઝગમગાટ ફાટી પડી.
પ્રકાશે થોડા પળો માટે અંધકારને રોકી દીધો.
“બહાર દોડ!” એણે રોઅનને ધકેલી દીધો.
બંને ગુફામાંથી બહાર ભાગ્યા — પાછળથી ધડાકો થયો, ધરતી ધસી પડી.
બહાર આવ્યા ત્યારે આકાશ કાળું હતું, ચંદ્ર લોહી જેવો લાલ દેખાતો હતો.
રોઅન શ્વાસ ખેંચતો બોલ્યો —
“એ સ્ત્રી… એ જીવંત થઈ ગઈ?”
એલારાએ માથું હલાવ્યું —
“હા… અને હવે એ કૈરોનની આત્મા સાથે જોડાઈ ગઈ છે.
એ હવે એક નથી — એ બંને એક થઈ ગયા છે.”
રોઅન ચૂપ રહ્યો.
એના હાથમાં વીજળી ધીમે ધીમે શાંત થઈ ગઈ.
એણે ધીમેથી કહ્યું —
“તો પછી હવે એ ફક્ત માણસ કે આત્મા નથી… એ મૃત્યુ પોતે છે.”
એલારાએ આકાશ તરફ જોયું —
વીજળીના ઝબકારા વચ્ચે કૈરોનનો ચહેરો ધૂંધળો દેખાયો,
અને એની આંખોમાં લાલ ચમક હતી.
એ અવાજ ગુંજ્યો —
“તમે મારી ધરતી પર પગ મૂકી છે.
હવે તમારું લોહી મારી દિવાલો રંગશે.”
રોઅન તલવાર જમીનમાં ઠોકીને ઊભો રહ્યો.
“તો ચાલ, મૃત્યુ.
આ વખતે હું તને વીજળીમાં ગાળીને રાખ બનાવી દઈશ.”
એલારાએ એના બાજુમાં ઉભી થઈ.
“અંધકાર સામે લડવા પ્રકાશ પૂરતો નથી,” એણે કહ્યું.
“તો પછી,” રોઅન બોલ્યો, “અંધકારને જ એની સામે વાપરીશું.”
દૂર વેસ્ટલેન્ડની હદે ધૂંધ ઉઠી રહી હતી.
કૈરોનનો અંધકાર હવે આખી ધરતીમાં ફેલાઈ રહ્યો હતો.
પરંતુ રોઅન અને એલારાના હૃદયમાં હજી ચમકતી એક આશાની વીજળી જીવંત હતી.
એવી વીજળી જે મૃત્યુને પણ ભેદી શકે.
🩸 ભાગ ૨ સમાપ્ત — “મરણની ધરતી, જીવંત આત્માઓ”
શું તમે ઇચ્છો કે હું હવે ભાગ ૩ લખું —
જ્યાં કૈરોન આખી ધરતી પર પોતાના “અર્ધજીવ” સૈનિકો છોડી આપે છે,
અને રોઅન-એલારા એના વિરુદ્ધ અંતિમ યુદ્ધની તૈયારી કરે?
તે ભાગ સૌથી ડાર્ક, રોમાંચક અને ક્લાઈમેક્સ પ્રકારનો હોઈ શકે.
You said:
ha
ChatGPT said:
🔮 ફૅન્ટસી નવલકથા — “અંધકારનો વારસો”
ભાગ ૨: રક્ત અને વીજળીનો સંધિ
(આગળનો ભાગ લગભગ 1500 શબ્દોનો)
રાત આખી વરસાદ વરસતો રહ્યો. આકાશના વીજળીના ઝળહળતા કડકા, ધરતીના ધબકતા શ્વાસ જેવા લાગતા હતા. રોઅન ડ્રેવાર એના ઘોડાને ધીમેથી આગળ ધકેલતો જંગલની કિનારે પહોંચ્યો. પવનમાં રક્તની ધીમીઘણી ગંધ હતી — તાજી પણ નહીં, જૂની પણ નહીં… જાણે કોઈએ શાપને ખોલ્યો હોય.
તેના હાથમાં “સિલ્વર મોર્ન” તલવાર ઝગમગતી હતી, અને એના ચહેરા પર વીજળીના તેજથી આંશિક પ્રકાશ પડતો હતો. “એલારા…,” એ ધીમે બોલ્યો, “તું અહીં હતી…”
જમીન પર એણે પગલાં જોયાં — નાજુક, સ્ત્રીના — પણ પાછળથી જાદુના ચિહ્નો પણ કોતરાયેલા હતા. એ ચિહ્નો Witcherની દુનિયામાં “ડેડ સ્પેલ્સ” તરીકે ઓળખાતા — જેનાથી મૃત આત્માઓને બોલાવી શકાય.
રોઅનને સમજાયું — એલારા કૈરોનનો સામનો કરવા તૈયાર થઈ રહી હતી.
દૂર ક્યાંકથી ઘંટનો અવાજ આવ્યો. જૂના ખંડેરની દિશામાં. રોઅન એ દિશામાં ચાલ્યો, હાથ તલવારની હથેળી પર જકડીને. વરસાદમાં એના કપડાં ચોંટી ગયા હતા, પણ એનું મન તીવ્ર હતું.
તે ખંડેર એક જૂના મંદિરમાં બદલાયું હતું — જ્યાં દેવતાઓ ભૂલી ગયા હતા અને માત્ર શાપ જ બાકી રહ્યો હતો. એ અંદર પ્રવેશ્યો, અને સામે જ — દીવાલ પર લટકતા લોહીના ચિહ્નો દેખાયા. જમીન પર ચક્ર કોતરાયેલું, મધ્યમાં જાદુઈ પ્રકાશ ઝગમગતો.
અને એ ચક્રના વચ્ચે — એલારા વેસ.
એની આંખો બંધ હતી, શરીર પર પ્રાચીન અક્ષરો ખોદાયેલા હતા. આસપાસ હવામાં ઝેર જેવી માયા ફેલાયેલી.
રોઅન એક પગ આગળ વધ્યો — પણ એ પળે એના મગજમાં કોઈ બીજાનો અવાજ ગૂંજી ઉઠ્યો.
“પાછળ હટ, વીજળીના સંતાન. આ તું સમજશે નહીં…”
અંધકારમાંથી કૈરોન મેરેક બહાર આવ્યો. એની આંખો લાલ ઝગમગતી, ચામડી પર શાપના ધુમાડા ફરતા. એના હાથમાં કાળાં અગ્નિનો ભાળો, જે હવામાં ગર્જના કરતો.
રોઅન એ તલવાર ઊંચી કરી, “એલારાથી દૂર રહેજે, દૈત્ય!”
કૈરોન હસ્યો — એ અવાજ માનવીનો નહોતો.
“દૈત્ય? હું તો માત્ર વિકાસ છું. તું અને એ જેવી જીવાતો એ વિકાસને રોકી શકતી નથી.”
એના શબ્દો સાથે એણે ભાળો જમીન પર મારી — અને ચક્રમાંથી અંધકારની લહેર ફાટી નીકળી. રોઅનને બચાવ માટે વીજળી બોલાવવી પડી.
આકાશની ગર્જના સાથે એના શરીરમાંથી વીજળી ફાટી નીકળી — કૈરોનનો ભાળો અને રોઅનની તલવાર ટકરાયા,
અને ખંડેર આખું ધ્રુજવા લાગ્યું.
વિજળી અને અગ્નિ વચ્ચેનો એ સંઘર્ષ કોઈ માનવી સહન ન કરી શકે. જમીન ફાટી ગઈ, દિવાલો તૂટ્યાં, અને એલારાના ચહેરા પર ચમકની લહેર ફરી વળી.
એ અચાનક જાગી — અને એના સફેદ આંખમાંથી અજીબ પ્રકાશ નીકળ્યો.
એની આંખે એક સાથે બે દુનિયા જોયી — જીવંત અને મૃતની.
એણે જોયું કે કૈરોનની પાછળ અનેક આત્માઓ ફસાયેલા છે — જીવતા લોકોથી ચોરાયેલી આત્માઓ.
એણે ધીમે હાથ ઊંચો કર્યો અને મંત્ર બોલી ઉઠી,
“Ve’ta moran — sael venar!”
આ શબ્દો હવામાં તીર જેવા ઉડ્યા — અને કૈરોનની આજુબાજુના અંધકારને ચીરવા લાગ્યા.
રોઅને એ તક લીધી — એ આગળ વધ્યો, વીજળી સાથે તલવાર ફટકારી.
પરંતુ કૈરોન ફક્ત હસ્યો —
એની છાતી ફાટી ગઈ અને અંદરથી કાળો ધુમાડો બહાર નીકળ્યો. એ ધુમાડો રોઅન પર ચડી ગયો, એની ત્વચા બળી, અને આંખોમાં અંધકાર ઘુસી ગયો.
“તું મારી શક્તિ સમજતો નથી,” કૈરોન બોલ્યો, “કારણ કે તારા લોહીમાં મારી જ અંશ છે.”
એ શબ્દ સાંભળીને એલારાનો ચહેરો ફિક્કો પડી ગયો.
“ના… એ સાચું નથી,” એ ફફડાઈ.
પરંતુ કૈરોન આગળ વધ્યો —
“હા, એ જ લોહી તારા પ્રેમી રોઅનના શિરામાં વહે છે. એ વીજળીના દેવનો નહીં — મારા જ અંશથી જન્મેલો છે!”
રોઅનના હાથની તલવાર ધ્રુજી. એની આંખોમાં વીજળી ધીમે ધીમે ઓછી થવા લાગી.
“એ… શું કહે છે તું?” એ બોલ્યો.
કૈરોનના ચહેરા પર વિજયી સ્મિત.
“તું મારી અધૂરી રચના છે, રોઅન. તું એ શરીર છે જેને હું અમર બનાવવા માગતો હતો. એ માટે જ તારી વીજળી મારી માયાને સંતુલિત કરી શકે છે. તું મારી પૂર્ણતા છે.”
એ પળે એલારાના મનમાં કચાસ ફાટી નીકળી.
તે બોલી ઉઠી — “રોઅન, એને સાંભળતો નહીં! તું એના લોહીથી નહીં, તારા કરમોથી ઓળખાય છે!”
રોઅનના ચહેરા પર દ્વંદ્વનો તોફાન — એક તરફ સત્ય, બીજી તરફ વિશ્વાસ. એના શરીરમાં વીજળી અને અંધકાર ટકરાતા હતા.
એ જોરથી ચીસ પાડીને જમીન પર તલવાર મારી —
વીજળીનો ધડાકો ખંડેર ફાડી ગયો. કૈરોન પાછળ ફેંકાઈ ગયો, પણ એ હસતો રહ્યો.
“જેટલું વધુ તું લડશે, એટલું તું મારી જેમ બનશે.”
કૈરોન ધુમાડામાં ગાયબ થઈ ગયો —
પણ એના અવાજનો પ્રતિધ્વનિ હજુ ખંડેરમાં ગુંજતો રહ્યો.
રોઅન જમીન પર પડી ગયો, શ્વાસ ભારે, ત્વચા બળેલી. એલારા એની પાસે દોડી આવી.
એણે એનો ચહેરો પોતાના હાથમાં લીધો.
“તું ઠીક છે?”
રોઅન ધીમે હસ્યો — “હું નથી જાણતો... પણ એમાં કંઈક છે, એલારા.
મારી અંદર કંઈક ઉઠી રહ્યું છે… એ અંધકાર…”
એલારાએ એનો હાથ પકડી લીધો — “તારે એકલો નથી લડવાનું. હું તારા સાથે છું.”
પણ એ જાણતી હતી — કૈરોનનો શાપ હવે ફક્ત બહારનો ખતરો નહોતો,
એ રોઅનની અંદર જીવતો થઈ ગયો હતો.
જંગલની બહાર વીજળી ફરી કડકી.
આકાશ લાલ રંગમાં રંગાયું.
અને દૂર — પહાડની ટોચ પર — કૈરોનની છાયા ફરી દેખાઈ.
એની આંખો ઝગમગતી હતી.
“અંધકારનો વારસો હવે શરૂ થયો છે,” એ બોલ્યો.
“અને આ વખત, વીજળી મારી સાથે જળશે.”
આકાશમાં કાળા વાદળો ઘેરાયા હતા. વીજળીના ઝબકારાથી પહાડો થરથર કંપી ઉઠતા. વરસાદ થંભી ગયો હતો, પરંતુ હવામાં હજુ પણ જાદુની સુગંધ ભટકતી હતી — મીઠી પણ ખતરનાક.
રોઅન ડ્રેવાર એક ગુફામાં બેઠો હતો. એની આંખો લાલ થઈ ગયેલી, અને એના ચહેરા પરના વીજળીના ચિહ્ન હવે કાળાં દેખાતા હતા. એના અંદર કંઈક જીવતું હતું — અંધકાર જે કૈરોનએ છોડ્યો હતો.
એના હાથમાં “સિલ્વર મોર્ન” તલવાર હતી, પણ હવે એ હળવી ઝગમગતી નહીં — જાણે એ પણ એની સાથે બીમાર થઈ ગઈ હોય.
રોઅનનું મન વીજળીના ધડાકા જેવી ચીસો ભરતું હતું —
એક અવાજ, જે વારંવાર એની અંદર બોલતો —
“તું ભાગી શકતો નથી… હું તારી અંદર છું…”
એ અવાજ કૈરોનનો હતો.
રોઅન ગુસ્સાથી તલવાર દિવાલમાં મારી બેઠો. “ચુપ રહે!” એ ગર્જ્યો.
પણ એ અવાજ હસ્યો —
“તું જેટલું લડશે, તેટલું તું મારી જેમ બનશે…”
તે સમયે ગુફાના પ્રવેશદ્વાર પર પ્રકાશનો ઝબકારો પડ્યો.
એલારા વેસ આવી. એની આંખો થાકી ગયેલી, પણ હિંમતથી ભરેલી. એણે ધીમેથી કહ્યું,
“રોઅન…”
રોઅન પાછો વળ્યો, એની આંખોમાં વીજળીની ચમક અને અંધકાર બંને દેખાયા.
“તું અહીં શા માટે આવી છે?” એ બોલ્યો,
“હું હવે તે માણસ નથી રહ્યો જેને તું ઓળખતી હતી.”
એલારા ધીમેથી આગળ વધીને બોલી,
“એ જ કારણ છે કે હું અહીં આવી છું. તું એ નથી જે કૈરોન કહે છે. તારી અંદર હજી પ્રકાશ છે.”
રોઅનનું મોઢું વાંકું થયું.
“પ્રકાશ? આ વીજળી હવે પ્રકાશ નથી — શાપ છે.”
એના હાથમાંથી અચાનક વીજળી ફાટી નીકળી, ગુફાની દિવાલ ફાટી ગઈ. એલારાએ પોતાને બચાવવા જાદુનો કવચ ઉભો કર્યો.
“જો તું ખરેખર મારી અંદરનો અંધકાર જોઈ શકે, તો દૂર રહી જા,” રોઅન ગરજ્યો.
એલારા એક ક્ષણ માટે ચૂપ રહી — પછી એણે એના ખભા પર હાથ રાખ્યો.
એ હાથનો સ્પર્શ વીજળી જેવી લાગણી લાવતો હતો — દુખદ, પણ જીવંત.
“મને ખબર છે તું ડરે છે,” એ બોલી.
“પણ કૈરોનનો શાપ તારી ઈચ્છાથી જ જીવતો છે. જો તું એને સ્વીકારશે નહીં, તો એ તને ક્યારેય કાબૂમાં નહીં લઈ શકે.”
રોઅનના ચહેરા પર દ્વંદ્વનો તોફાન ફાટી નીકળ્યો. એ તૂટેલો, થાકેલો, પણ અંદરથી હજી જીવતો હતો.
એલારાએ એક કાગળ ખોલ્યો — જૂનો નકશો, જેમાં પ્રાચીન ચિહ્નો લખેલા હતા.
“આ,” એ બોલી, “વિજળીનો વચન કહેવાય છે — એક પ્રાચીન શપથ.
જે વ્યક્તિ એ બોલશે, એના લોહીમાંથી શાપ સળગી જશે… પણ એ માટે એક બલિદાન જરૂરી છે.”
“કયું બલિદાન?” રોઅન પૂછે છે.
એલારાની આંખોમાં દુઃખ દેખાય છે.
“જાદુના નિયમો સ્પષ્ટ છે — જે વીજળી બોલાવે, એને પોતાના હૃદયનું પ્રકાશ આપવું પડે છે.
અથાર્ત… તારે તારી આત્માનો એક ભાગ તોડવો પડશે.”
રોઅન ચુપ રહી જાય છે. એ સમજતો હતો કે એનો અર્થ શું છે — પોતાની માનવતાનો એક ભાગ ગુમાવવો.
“અને જો હું એ ન કરું?”
“તો તું કૈરોન બની જશે,” એ ધીમેથી બોલી.
એલારા અને રોઅન રાતોરાત ગુફાથી નીકળે છે.
બે દિવસ સુધી એ બંને ઉત્તર તરફ ચાલે છે — જ્યાં વીજળીના દેવ “ટોરવેન”નું જૂનું મંદિર છે.
માર્ગમાં અનેક ખતરા હતા — જંગલમાં અંધકારના પ્રાણી, નદીમાં શાપગ્રસ્ત આત્માઓ, અને હવામાં ફેલાતી ફુસફુસાટ.
પણ દરેક લડાઈ સાથે રોઅનનું અંધકાર વધુ તીવ્ર બનતું ગયું.
એક રાતે, જ્યારે બંને અગ્નિની પાસે બેઠા હતા, રોઅન બોલ્યો,
“એલારા, જો હું કદી મારી જાતને ગુમાવી દઉં… તો તું મને રોકી લે. જે રીતે પણ બને.”
એલારાએ એનો હાથ પકડીને કહ્યું,
“તું મારી માટે ફક્ત યોદ્ધા નથી, રોઅન. તું એ પ્રકાશ છે જે હું અંધકારમાં શોધતી હતી.
તું જો પડી જશે, તો આ દુનિયામાં કોઈ પ્રકાશ નહીં રહે.”
રોઅન એનાં શબ્દો સાંભળી હસ્યો, પણ એની આંખોમાં પાણી ચમક્યું.
ત્રીજા દિવસે એ બંને પહાડની ટોચ પર પહોંચ્યા.
ત્યાં વીજળીનો ગડગડાટ સતત સંભળાતો હતો.
મંદિરના દ્વાર ખૂલ્યા — અને અંદર એક વિશાળ ગોળ ચક્ર, વીજળીની વચ્ચે ઝગમગતું.
એલારાએ કહ્યું,
“આ છે વીજળીનો વચન. અહીં તારે તારો નિર્ણય લેવો પડશે.”
રોઅન આગળ વધ્યો. એના પગ નીચે વીજળીના તણખા ચમકતા હતા.
કૈરોનનો અવાજ ફરી એની અંદર ગુંજ્યો —
“તું આ કરશે તો તારી શક્તિ ગુમાવી દેશે… તું નબળો બની જશે…”
રોઅન હસ્યો.
“શક્તિ વિનાનો માણસ પણ દૈત્ય કરતા સારું છે.”
એણે આંખો બંધ કરી, અને વીજળીની વચ્ચે બોલ્યો,
“હું રોઅન ડ્રેવાર — વીજળીનો સંતાન — આ વચન આપું છું કે મારી અંદરનો અંધકાર આ પ્રકાશમાં વિલીન થઈ જાય!”
વીજળીનો ધડાકો આખા પહાડને ધ્રુજાવી ગયો.
એલારાએ ચીસ પાડી — “રોઅન!”
એના શરીરમાંથી વીજળી ફાટી નીકળી, અને સાથે જ કૈરોનનો ચીસ હવામાં ગુંજ્યો.
“તું મૂર્ખ! તું એ જ કરી રહ્યું છે જે હું ઈચ્છતો હતો!”
એ પળે આખી દુનિયા અટકી ગઈ.
રોઅનના શરીરમાંથી કાળાં ધુમાડાં બહાર નીકળવા લાગ્યા — કૈરોનની છાયા એની અંદરથી તૂટતી ગઈ.
પરંતુ સાથે, વીજળી ધીમે ધીમે ઓછી થવા લાગી.
એની આંખોમાંથી પ્રકાશ ખસી રહ્યો હતો.
એલારા દોડી આવી, એને સંભાળ્યું.
“તું જીવતો છે?”
રોઅન ધીમેથી બોલ્યો —
“હું જીવતો છું… પણ મારી વીજળી… ખતમ થઈ ગઈ.”
એલારાએ સ્મિત કરીને કહ્યું,
“શક્તિ ખતમ થઈ શકે… પણ હિંમત નહીં.”
એ પળે પહાડની ટોચ પરથી પ્રકાશ ફાટી નીકળ્યો — વીજળી સ્વચ્છ થઈ ગઈ.
અને કૈરોનની છાયા અંધકારમાં વિલીન થઈ ગઈ.
પરંતુ દૂર, અંધકારના મેદાનમાં, કૈરોનની હાસ્યની ઝીણી ગુંજ ફરી સાંભળાઈ —
“રોઅન… તું મારી વિરુદ્ધ લડ્યો… પણ યાદ રાખ — હું તારી જ એક છાયા છું.”
એ પળે રોઅન સમજ્યો — લડાઈ પૂરી નહોતી થઈ.
અંધકાર ખતમ નહીં થયો હતો — એ ફક્ત એની અંદર ઊંઘમાં ગયો હતો.
રાતના અંતે, એલારા અને રોઅન પહાડની ટોચ પરથી સૂર્યોદય જોયો.
પ્રકાશ પહેલી વાર શાંત લાગ્યો.
એલારાએ ધીમેથી કહ્યું,
“આ તો શરૂઆત છે.”
રોઅન બોલ્યો,
“હા… અંધકારનો વારસો હજી જીવતો છે.
પણ આ વખતે, એ પ્રકાશની સાથે લડશે.
🌒 નવું પાત્ર: “લાયરેન શાર” (Lyren Shar)
ઉપનામ: “છાયાનો વાચક” (The Reader of Shadows)
જાતિ: માનવી — પરંતુ અર્ધ-અદૃશ્ય આત્મા સાથે બંધાયેલો
ઉંમર: દેખાવમાં ૨૫, પરંતુ વાસ્તવમાં ૧૦૦ વર્ષ જૂનો
ઉત્પત્તિ: “મિરાવેન” — એક ખોવાયેલું ગ્રંથાલય શહેર, જ્યાં દરેક પુસ્તક જીવતું હોય છે
🕯️ દેખાવ:
લાયરેન ઉંચો અને પાતળો, કાળી ચાદર હંમેશાં પહેરેલી. એની આંખો ધૂળા રંગની — જાણે ચાંદનીમાં અંધકાર ભળી ગયો હોય.
એના ગળામાં ચાંદીનો લોકેટ છે, જેમાં એક નાનો કાળો રત્ન છે — એમાં એક આત્મા બંધાયેલો છે.
એના ડાબા હાથ પર લખાણના ચિહ્નો ઝળહળે છે — પ્રાચીન લિપિ, જે એના “છાયાપાઠ” નો સ્ત્રોત છે.
🪶 વ્યક્તિત્વ:
લાયરેન શાંત, વિચારશીલ, અને અત્યંત રહસ્યમય.
એ બોલે ત્યારે દરેક શબ્દ અર્થભર્યો લાગે છે — જાણે એ ભવિષ્ય જોઈ શકે.
લોકો કહે છે એ પાગલ છે,
પણ કેટલાક કહે છે — એ “સમયના પાનાંઓમાં લખાયેલો માણસ” છે.
એના અંદર એક દ્વંદ્વ છે — જ્ઞાન માટેની અતિશય તરસ અને માનવતાને બચાવવા માટેનો સંકલ્પ.
🔮 શક્તિઓ:
· “છાયાપાઠ” (Shadow Reading): કોઈપણ જીવંત અથવા મૃત વ્યક્તિને સ્પર્શીને એનો ભૂતકાળ, વર્તમાન અને ભવિષ્ય વાંચી શકે છે.
· “આત્મા લેખન” (Soul Script): લોહીથી લખેલી લિપિ દ્વારા એ વાસ્તવિકતાને થોડું બદલી શકે છે — પણ દરેક વખત પછી એની આત્માનો એક ભાગ ખોવાય છે.
· “મિરાવેનનો ગ્રંથ”: એના સાથે એક કાળું પુસ્તક છે, જે જાતે પાનાં લખે છે — અને તે પાનાં ક્યારેક સત્યથી પણ વધારે ખતરનાક હોય છે.
⚔️ ભૂતકાળ:
એક સદી પહેલા, લાયરેન મિરાવેન શહેરનો વિદ્વાન હતો.
એ જ્ઞાન માટે એટલો તરસેલો હતો કે એણે “મૃત્યુના શબ્દો” બોલ્યા — જેનાથી આખું શહેર પુસ્તકમાં સમાઈ ગયું.
તે દિવસથી એ ક્યારેય મૃત્યુ પામી શક્યો નથી.
એ આત્માઓનો રક્ષક બની ગયો, પણ પોતાના ગુનોના ભાર નીચે જીવતો રહ્યો.
હવે એ માનતો છે કે કૈરોનનો અંધકાર અને રોઅનની વીજળી બંને એ જ “લિખાણ”ના ભાગ છે — અને એ જ લિખાણ એના હાથમાં લખાયેલું છે.
⚡ હાલની વાર્તામાં એનો પ્રવેશ:
ભાગ ૪માં, જ્યારે રોઅન વીજળી ગુમાવી ચૂક્યો છે, એ અને એલારા અંધકારથી બચીને “ફ્રોસ્ટ વેલ” નામના પ્રદેશમાં પહોંચે છે.
ત્યાં એ જાદુઈ બરફના ગોળામાં એક માણસને બંધાયેલો જુએ છે —
અને એ છે લાયરેન શાર.
એલારા એને મુક્ત કરે છે,
પણ લાયરેનના પહેલા જ શબ્દો ડરાવનારા હોય છે:
“હું તારા ભવિષ્યનો લેખક છું, રોઅન…
અને તારી છેલ્લી લડાઈ પહેલેથી જ લખાઈ ચૂકી છે.”
🕯️ રહસ્ય:
લાયરેન પાસે એક અંશ છે — “અંધકારનો મૂળ શબ્દ” —
જે કૈરોન શોધી રહ્યો છે, કારણ કે એ શબ્દ બોલી દેવામાં આવે તો આખી દુનિયા ફરી લખાઈ શકે.
પરંતુ એ શબ્દ લાયરેનના હૃદયમાં લખાયેલો છે — એને કાઢવા માટે એનું જીવ લેવું પડે.
❤️ પાત્રો સાથેનો સંબંધ:
· રોઅન: એના ભાગ્યનો વાચક — પણ ક્યારેક માર્ગદર્શક પણ.
· એલારા: એમાં એને પોતાની ખોઈ ગયેલી માનવતા દેખાય છે.
· કૈરોન: એનો જૂનો શિષ્ય — જેણે “મૃત્યુના શબ્દો” એના પાસેથી શીખ્યા હતા.
💭 લક્ષ્ય:
“દુનિયાને બચાવવી” નહીં —
પણ “દુનિયાનો લેખાણ ફરી લખવું.”
એ ઈચ્છે છે કે માણસો ભાગ્યથી નહીં, પરંતુ પોતાની પસંદગીથી જીવતા થાય.
⚔️ અંધકારના ત્રણ ચહેરા
ભાગ ૪ — “છાયાનો વાચક”
ફ્રોસ્ટ વેલની હિમ્મતભરી પહાડીઓની વચ્ચે, બરફના ઝાડોએ પવનની ધૂળને રોકી નાખી હતી.
રોઅન ડ્રેવાર અને એલારા વેસ લાકડાની વાંકીભરી પુલ પરથી પસાર થઈ રહ્યા હતા.
રાત ભલે શાંત લાગતી, પરંતુ હવામાં એક ખતરનાક ઊર્જા ભરી હતી — જાણે કોઈ જોઈ રહ્યો હોય, પરંતુ કોઈ દેખાતું નહી.
રોઅન પોતાની તલવાર “સિલ્વર મોર્ન”ને કસીને પકડ્યો, પણ એનો હાથ હળવો ન હતો.
વીજળી ખોવાઈ ગઈ, અને એ હવે આખી લડાઈ માટે માત્ર પોતાની કુશળતા પર આધાર રાખતો રહ્યો.
એલારા પાસે એક નકશો હતો — જૂનો, ખોલેલો, ફાડેલા કાગળોથી ભરેલો.
“અહીં, ટોચ પર — ગુફામાં,” એ બોલી, “એ સંકેત છે કે લાયરેન શાર ત્યાં રહે છે.
એ જ કૈરોનને હરાવવા માટેની એકમાત્ર આશા છે.”
રોઅન માથું હલાવ્યું — “વિશ્વાસ માત્ર શબ્દોમાં સસ્તું છે.
જો લાયરેન સાચો છે, તો એ ક્યારેક કૈરોન જેવા ભયાનક પણ થઈ શકે છે.”
🕯️ લાયરેનનો પ્રવેશ
જ્યારે બન્ને પહાડની ટોચ પર પહોંચ્યા, ગુફાની પ્રવેશદ્વાર એક અજીબ કાળું ઝળહળતું પ્રકાશ ફેંકતું હતું.
એલારાએ કઠણ મંત્ર બોલ્યા, “Silent Tongue!”
દ્વાર ખુલ્યો, અને અંદર એણે જોયું — એક શાંત, પાતળો માણસ, લંબાતી કાળી ચાદરમાં ઘેરાયેલો.
એને લાયરેન શાર કહેવાતો — “છાયાનો વાચક”.
એના ધીમા અવાજમાં એવી શાંતિ હતી કે રોઅનના હૃદયની તીવ્ર ધમાકો ધીમો થઈ ગયો.
“હું લાયરેન,” એ બોલ્યો. “અને તમે જોઈ રહ્યા છો તે જગ્યા માત્ર પ્રકાશ અને અંધકાર વચ્ચેનો તફાવત છે.
તમારી લડાઈ પહેલેથી જ લખાઈ ચૂકી છે. પરંતુ… હું તેને ફરી લખી શકું છું.”
એલારા હચકिचાઈ — “તમારી સાથે વિશ્વાસ કેવી રીતે કરશો?
તમારા હાથમાં કૈરોનને હરાવવાની શક્તિ છે… પરંતુ તમે જાણો છો કે એ શાપ ક્યારે તમારું પાત્ર બદલી શકે છે.”
લાયરેન ચુપ રહ્યો.
“હું ખતરનાક છું. પરંતુ કૈરોન કરતાં ઓછો નહીં.
તમે બંને માટે મારું વચન — હું તમારી અંદરની શક્તિ શોધી, એનો સાચો ઉપયોગ કરાવું.”
⚡ તૈયારી લડાઈ માટે
લાયરેનની હાજરી જ રોઅન અને એલારાને નવી હિંમત આપી.
એલારાએ કહ્યું,
“એના અવાજમાં ચમત્કાર છે, પણ એ ક્યારેક ભયાનક પણ બની શકે છે.”
લાયરેન એક પગ આગળ વધ્યો અને પોતાનો લોકેટ ખોલ્યો. અંદર કાળા રત્નમાં એક ઝગમગતી અંધકારની છાયા હતી.
“કૈરોન આ અંધકારને સંપૂર્ણ બનાવવાનો પ્રયત્ન કરશે.
પણ જો તમારે રક્ષકો બનવું છે, તો તમારે એના હૃદયમાં પ્રવેશવા પડશે — વિના તલવારના, વિના વીજળીના.”
રોઅનના ચહેરા પર આશ્ચર્ય અને ડર, બંને દેખાયા.
“કેવી રીતે?” એ પુછે છે.
લાયરેન ધીમેથી જવાબ આપે —
“આ અંદરનો યુદ્ધ છે. કૈરોનની છાયાને બહાર ફેંકવી એ તમારામાંથી શરૂ થાય છે.
અને એ માટે હું તમારી માર્ગદર્શક છું.”
🌌 ક્લાઈમેક્સ લડાઈ
જ્યાં લાયરેન, રોઅન અને એલારા આગળ વધ્યા, ત્યાં આખો મેદાન કૈરોનના ભયાનક રૂપમાં ફેરવાયેલો.
એની આંખો લાલ, ચહેરો ધૂળા, શરીર અર્ધમાનવી અને અર્ધઅંધકાર, પાંખ જેવા પગથિયા હિલતા.
કૈરોન ગર્જ્યો —
“અરે, તમે પાછા આવી ગયા! તમારા પડોશમાં બેઠેલા પ્રકાશ હવે મારી ધાર્મિક ભૂલ સમજશે!”
લડાઈ શરૂ થઈ — કૈરોનના અંધકારના ઝટકા, રોઅનની કુશળ તલવાર, એલારાની જાદુઈ શાંતિ, અને લાયરેનની છાયાપાઠ શક્તિઓ — બધા ભેગા થઈને એક ભયાનક તોફાન બની.
લાયરેન ભાવે — કૈરોનના જીવન અને મરણને વાંચી,
એ પોતાના “આત્મા લેખન” શક્તિથી કૈરોનના દરેક હુમલાને પાનાંઓમાં વળાવી.
રોઅન હૃદયથી લડતો, અને એલારા પ્રકાશ સાથે પ્રાર્થના કરે.
પરંતુ કૈરોનનો ચિહ્ન વધુ શક્તિશાળી બનતો જાય —
એએ રોઅનના અંદર રહેલો અંધકાર ઓળખી નાખ્યો.
“એ અંધકાર… તું મારી સાથે જોડાય ગયો છે, રોઅન!”
લાયરેન તુરંત બોલ્યો —
“તો પછી હવે તને તારી આંતરિક લડાઈ પોતે જીતવી પડશે!”
રોઅન પોતાની તલવાર ઊંચી કરે છે, આંખો બંધ કરે છે —
અને અંદરથી ઉઠેલા અંધકારને સ્વીકારીને તે પ્રકાશમાં ફેરવે છે.
એલારા અને લાયરેન સહારે, રોઅન કૈરોનની છાયા પર આક્રમણ કરે છે.
કૈરોન ચીસ પાડી, આંધકાર વિખરતો જાય, અને આખરે નવી દુનિયામાં વિલીન થઈ જાય.
🌅 અંતિમ દૃશ્ય
જેમ જ સાંજ નાબૂદ થઈ, પ્રકાશ ફરી ફેલાયો.
ફ્રોસ્ટ વેલ પર સૂર્યોદય થાય, હિમ્મતભરી પહાડીઓમાં પ્રાચીન પ્રકાશ ઝળહળતો.
રોઅન હળવો ઊભો —
“હું જીવી રહ્યો છું… પરંતુ હજી પણ અંદરનો એક ભાગ કૈરોન સાથે છે.”
એલારાએ એના હાથ પકડી —
“પ્રકાશ હજી પૂરો નથી, રોઅન. પણ તમે બંનેએ ભવિષ્ય લખવાનું શરુ કરી દીધું છે.”
લાયરેન શાંત ઊભો —
“અંધકાર હંમેશા રહેશે.
પરંતુ હવે એ તમારું શત્રુ નહીં, માર્ગદર્શક બની શકે છે.”
દૂર એક તોફાનનો અવાજ હતો — એ કૈરોન પાછો નથી આવ્યો, પરંતુ એની ઝીણી છાયા હજી હવા માં ભટકતી.
લાયરેન જોયો — એ જાણતો હતો કે “છાયાનું વાચન” હજી પૂરુ થવું બાકી છે.
રોઅન, એલારા અને લાયરેન હવે નવા માર્ગ પર —
જ્યાં લડાઈ માત્ર બાહ્ય નથી,
એ અંદરથી, ભવિષ્યના પાનાંમાં — લખાતી રહેશે.
⚔️ અંધકારના ત્રણ ચહેરા
ભાગ ૫ — “પ્રકાશનો યોદ્ધા”
ફ્રોસ્ટ વેલની હિમ્મતભરી પર્વતોની વચ્ચે, તોફાની પવન અને ઝળહળતી વીજળી હજી ભયાનક સંકેત આપી રહી હતી.
કૈરોન પાછો પરત આવ્યો હતો — પણ હવે એ પુરો રૂપ ધરાવતો: અર્ધમાનવી, અર્ધછાયા, અને તેની શક્તિમાં ઘણું વધારો થયું.
એની આંખો લાલ, ચહેરો કાળજીપૂર્વક ભૂષિત, અને હાથમાં અંધકારનો ભાળો ઝગમગતો.
“તમે વિચાર્યું કે તમે મારી છાયાને હટાવી શકો છો?” એ ગર્જ્યો.
“હું મર્યાદા નથી, હું અંધકારની જ વાસ્તવિકતા છું!”
🕯️ રોઅનની ચેતના
રોઅન તે ઘોડા પર ઊભો, હવે સંપૂર્ણ રીતે “પ્રકાશનો યોદ્ધા” બની ગયો હતો.
એના હાથમાં વીજળી ફરી પાછી આવી — પણ હવે એ માત્ર શક્તિ નથી,
એ માનવતા, હિંમત અને પસંદગીનું પ્રકાશ બની ગયું હતું.
લાયરેન એનું માર્ગદર્શન આપી રહ્યો હતો:
“આ લડાઈનો અંત તમારામાં છે, રોઅન. કૈરોનની શક્તિ ફક્ત બહાર નથી,
એ તારી અંદર પણ છે — જો તું એનો સામનો નહીં કરે, તો હાર નિશ્ચિત છે.”
એલારા એના બાજુમાં ઊભી — હૃદયમાં આશા સાથે,
“હું તારી મદદ માટે છું. તું માત્ર લડતો નથી, તું એ પ્રકાશ ને જીવંત બનાવતો છે.”
⚡ અંતિમ યુદ્ધ
કૈરોન પોતાની શક્તિથી ધરતી ફાડી રહ્યો હતો. હવામાં અંધકારની છાયાઓ ફેલાઈ રહી હતી.
પરંતુ રોઅનનું પ્રકાશ પ્રગટ થયું — વીજળીના ધડાકા, હૃદયની લહેરો, અને માનવતાનો તેજ બધું એક સાથે ભેગું થઈ.
લાયરેન “છાયાપાઠ” શક્તિથી કૈરોનના દરેક હુમલાને વાંચી અને વળગાવી રહ્યો હતો.
એએ રોઅનને કહીને કહ્યું:
“હવે તું તારી અંદરની છાયાને સ્વીકારી શકે છે, અને એનો ઉપયોગ બહાર કર!”
રોઅન આંખો બંધ કરીને પોતાની અંદર ઊઠેલા અંધકારને જોઈ.
એ સમજ્યો — એ એનો ભય, ગુસ્સો, દુઃખ અને ગુનો છે.
અને એ જ અંધકાર છે, જે કૈરોનને શાપ આપતું હતું.
ત્યારે એનો હાથ તલવાર ઉપર લંબાવ્યો — “સિલ્વર મોર્ન” ઝગમગાવતું, પ્રકાશના તોફાન સાથે.
“હું મારું ભય અને અંધકાર સ્વીકારી રહ્યો છું! અને તને ક્યારેય મારા ઉપર નહી છટકવા દઈશ, કૈરોન!”
વિજળી અને પ્રકાશનો તોફાન ફાટી કૈરોન પર પડ્યો.
એનો ભાળો ઝગમગાવ્યો, પણ પ્રકાશમાં ગરમાશને સહન ન કરી શક્યો.
કૈરોન ચીસ પાડી અને ધીમે ધીમે વિખરી ગયો —
અંધકારના ટુકડાઓ રોઅનના અંદર લીટાં જેવા ગળા.
🌌 લાયરેન અને એલારાની ભૂમિકા
લાયરેન એ વિખરેલા અંધકારના ટુકડાઓને કાગળ પર લખી “મૃત્યુના શબ્દો”માં બંધ કર્યાં.
એલારા એ ઝગમગતા પ્રકાશથી રોઅનને સહારો આપ્યો.
“તારા આંતરિક યુદ્ધ પછી, હવે તું પૂરું થઈ ગયો છે, રોઅન,” એ બોલી.
લાયરેનનું વચન સાબિત થયું — કૈરોનનો અંધકાર હજી છે,
પરંતુ હવે એ રોઅનના નિયંત્રણ હેઠળ છે.
એ પ્રકાશ માત્ર તલવારમાં નહીં,
એ હૃદયમાં પણ છે — હિંમત, માનવતા અને પસંદગી સાથે.
🌅 નવો ભવિષ્ય
જેમ જ ધુમાડો અને અંધકાર વિખરી ગયો, સૂર્યોદય થઈ ગયો.
ફ્રોસ્ટ વેલ પર પ્રકાશ ઝળહળતો, બરફ પર સૂર્યના કિરણો દોરીને તરંગો જેવો દેખાતા.
રોઅન ઊભો, હવે સંપૂર્ણ “પ્રકાશનો યોદ્ધા” બની ગયો.
એનો હાથ એલારા તરફ —
“અંધકાર હજી છે, પરંતુ હવે હું તયાર છું.”
લાયરેન શાંત ઊભો, પાંખ અને છાયાના ચિહ્નો ધીમે ધીમે અદૃશ્ય થઈ ગયા.
“હવે તું તારી રીતે લડશે.
આ દુનિયા હવે તારી, રોઅન… પરંતુ યાદ રાખ — અંધકાર ક્યારેય દૂર નથી.
એ ફક્ત તારી પસંદગીમાં રહેલું છે.”
એલારા હસીને બોલી —
“અને હું તારી પસંદગીમાં હંમેશાં સાથે રહીશ.”
તોફાન ગયા પછી, શાંતિ ફરી ફેલાઈ.
કૈરોન હવા માં ભટકતો, છાયામાં જ એક સ્મિત છોડી ગયો — જાણે એ હજી પણ ક્યારેક પાછો ફરવાનું વિચારી રહ્યો છે.
પણ હવે, રોઅન “પ્રકાશનો યોદ્ધા” બની, લાયરેન અને એલારાના માર્ગદર્શન સાથે,
વિશ્વને અંધકારમાંથી બચાવવાની તૈયારીમાં હતો.
🩸 ભાગ ૫ સમાપ્ત — અંતિમ ક્લાઈમેક્સ:
વિશ્વમાં શાંતિ ફરી છવાઈ, પરંતુ કૈરોન હજી વિધાતા છાયામાં રહેલો.
રોઅન, એલારા અને લાયરેન હવે ત્રય એક સાથે નવા અધ્યાય માટે તૈયાર છે —
જ્યાં લડાઈ માત્ર બાહ્ય નથી, પણ અંદરથી પણ રમાય છે.
