અધ્યાય ૧: સ્વપ્નની સાંકળ
રતનગઢ.
સામાન્ય રીતે શાંત ગણાતા આ શહેરમાં, નિશાંત મહેતાનું નામ અસામાન્ય હતું. ૩૪ વર્ષનો આ યુવાન બિઝનેસમેન માત્ર ધંધામાં જ નહીં, પણ એક વિચિત્ર રહસ્ય માટે પણ જાણીતો હતો. છેલ્લાં પાંચ વર્ષથી, નિશાંતને આવતા સ્વપ્નો સત્ય બની જતાં. નાની-મોટી ઘટનાઓથી લઈને જીવનના મોટા વળાંકો સુધી – તેનું અર્ધજાગ્રત મન ભવિષ્યનું ભાન કરાવી દેતું.
અને આજે, સવારે ૪:૦૦ વાગ્યે, તેણે જે સ્વપ્ન જોયું હતું તે અત્યાર સુધીના તમામ સ્વપ્નોમાં સૌથી ભયાનક હતું.
નિશાંતે પોતાની ઓફિસની વિશાળ કાચની બારીમાંથી નીચે ટ્રાફિક તરફ જોયું. મુંબઈની આધુનિક ઓફિસ સાથે ટક્કર મારે તેવું ઇન્ટિરિયર રતનગઢમાં પહેલીવાર નિશાંતે જ ઊભું કર્યું હતું. તેના ગમગીન ચહેરા પર સવારના સૂર્યનો આછો પ્રકાશ પડતો હતો.
"તારી આંખો કેમ લાલ છે, બ્રો? આખી રાત પાર્ટી કરી કે પછી કામ?"
ખભેથી પગ સુધી ફેશન અને આત્મવિશ્વાસથી લદાયેલો રોહન, નિશાંતનો બાળપણનો મિત્ર અને હવે એક સફળ મોડેલ, હસતો હસતો અંદર આવ્યો.
નિશાંતે ધીમેથી માથું હલાવ્યું. "નહીં, રોહન. આ વખતે કંઈક બીજું છે."
રોહન તેની સામેની ખુરશી પર બેઠો, તેનું હાસ્ય ગંભીરતામાં બદલાયું. તે નિશાંતની આ 'ગિફ્ટ' વિશે જાણતો હતો. "પાછું એવું જ કોઈ સ્વપ્ન આવ્યું?"
નિશાંતે ધીમા અવાજે જવાબ આપ્યો, જાણે કે દીવાલોના પણ કાન હોય. "હા. અને આ કોઈ નાની વાત નથી. આ સ્વપ્ન... દેશના વડાપ્રધાન શ્રી વિજયકુમાર પટેલ વિશે છે."
રોહને પોતાની ભમરો ખેંચી. "વડાપ્રધાન? શું જોયું?"
"મેં જોયું કે કોઈ અંધારા, બંધ રૂમમાં છે. તે આખો રૂમ સફાઈ કરનાર રસાયણોની ગંધથી ભરેલો છે. વડાપ્રધાન ત્યાં બંધ છે. અને પછી... મેં એક બીજો ચહેરો જોયો. એક્ઝેક્ટ વડાપ્રધાન જેવો જ. હસતો, પણ તેની આંખોમાં ઠંડક હતી. મને સ્પષ્ટ દેખાયું કે તેઓને કિડનેપ કરી લેવામાં આવ્યા છે અને તેમની જગ્યાએ એક ડુપ્લિકેટ વ્યક્તિ દેશ ચલાવી રહ્યો છે."
રોહન આ સાંભળીને ખડખડાટ હસી પડ્યો. "ઓહ કમ ઓન, નિશાંત! હવે તું બોલીવુડની સ્ક્રિપ્ટ પર સ્વપ્ન જોવાનું શરૂ કરી દીધું? આ અશક્ય છે."
"મેં તને કહ્યું ને, આ કોઈ મજાક નથી." નિશાંતે ટેબલ પર પડેલો ફોન ઉપાડ્યો અને ટીવી પર ન્યૂઝ ચેનલ ખોલી.
ન્યૂઝ એન્કરે ઉત્સાહથી જાહેરાત કરી: "બ્રેકિંગ ન્યૂઝ! વડાપ્રધાન વિજયકુમાર પટેલે આજે સવારે ૯:૩૦ વાગ્યે અચાનક રાષ્ટ્રને સંબોધિત કર્યું, જેમાં તેમણે એક મોટા આર્થિક સુધારાની ઘોષણા કરી."
વડાપ્રધાનનો ચહેરો સ્ક્રીન પર દેખાયો. નિશાંત ધ્યાનથી એ ચહેરાને જોઈ રહ્યો. તે જ સફેદ દાઢી, તે જ ખાદીનો કુર્તો, તે જ શાંત આંખો.
"લે, આ તો વડાપ્રધાન પોતે જ છે. તારું સ્વપ્ન ખોટું પડ્યું," રોહને રાહતનો શ્વાસ લીધો.
પણ નિશાંતની આંખોમાં શંકાની રેખાઓ ઘેરી બની. "નહીં, રોહન. ધ્યાનથી જો. વડાપ્રધાન વિજયકુમાર પટેલ જ્યારે પણ કોઈ મોટી વાતની જાહેરાત કરે છે, ત્યારે તેઓ હંમેશા પોતાના જમણા હાથે છાતી પર હળવો સ્પર્શ કરે છે. તે એમની આદત છે. આજે એ હાવભાવ ગાયબ છે. એ વ્યક્તિ જે સ્ક્રીન પર છે... એ અલગ છે. એ ડુપ્લિકેટ છે!"
નિશાંતના સ્વપ્નો ક્યારેય ખોટા પડતા નહોતા. તેનો અવાજ નિશ્ચયથી ભરેલો હતો. "મારે આ ડુપ્લિકેટનો પર્દાફાશ કરવો પડશે અને અસલી વડાપ્રધાનને બચાવવા પડશે. આ દેશનો સવાલ છે."
રોહન ગભરાઈ ગયો. "તું શું વાત કરે છે? આપણે કોને કહીશું? કોઈ પોલીસ આપણી વાત નહીં માને. આ તો પાગલપન ગણાશે!"
"કદાચ. પણ મારે શરૂઆત કરવી પડશે," નિશાંતે ઊંડો શ્વાસ લીધો. "આપણે એક એવા વ્યક્તિ પાસે જવું પડશે જે કાયદા અને વ્યવસ્થાની નજીક હોય, પણ આપણા પર વિશ્વાસ કરી શકે. આપણે ઇન્સ્પેક્ટર રાવત પાસે જઈશું."
નિશાંતનું આ સાહસ એક રાષ્ટ્રીય કાવતરાના દરવાજા પર દસ્તક આપી રહ્યું હતું, જેની કલ્પના રતનગઢના કોઈ સામાન્ય માણસે ક્યારેય કરી ન હતી.
