અધ્યાય 7: ભૂગર્ભમાં હલ્લાબોલ
રાત ઘેરી બની ચૂકી હતી. ઘડિયાળમાં બરાબર ૧૧:૪૫ વાગ્યા હતા. પ્રવીણ કામતના ફાર્મહાઉસની બહાર, ઊંડા અંધારામાં, નિશાંત, રોહન અને રાવત છુપાયેલા હતા.
"પ્લાન પ્રમાણે, રોહન. દસ મિનિટમાં," નિશાંતે વોકી-ટોકી પર ધીમા અવાજે કહ્યું.
રોહને શ્યામ રંગના કપડાં પર એક ચીકણી જેકેટ પહેરી લીધું, જે તેને બહારની પાર્ટીમાંથી ભટકી ગયેલા એક નશામાં ધૂત મહેમાન જેવો દેખાડતો હતો.
તબક્કો ૧: રોહનનો વેશપલટો
રોહન ધીમેથી મુખ્ય ગેટ તરફ ગયો. ગેટ પર ઊભેલા બે ગાર્ડ્સે તેને આવતા જોયો.
"હું... હું ભૂલો પડ્યો છું, ભાઈ," રોહને જાણી જોઈને લથડાતા અવાજે કહ્યું. "મારી કાર... કોલ્હાપુર હાઇવે પર છે, અને હું..."
એક ગાર્ડે ગુસ્સાથી પૂછ્યું, "કોણ છે તું? અહીં શું કામ છે? અહીં કોઈ પાર્ટી નથી ચાલતી!"
"અરે... શાંત થઈ જા, યાર. મને માત્ર મારો ફોન જોઈએ છે. અહીં... મેં મારો ફોન મૂકી દીધો છે," રોહને મજાકિયા અવાજે કહ્યું અને ગાર્ડનું ધ્યાન ખેંચવા જાણી જોઈને વાડ પાસે એક મોટો પથ્થર પાડી દીધો. અવાજ સાંભળીને બીજો ગાર્ડ પણ ચેક કરવા દોડ્યો.
બંને ગાર્ડ રોહનને ધક્કો મારીને બહાર કાઢવામાં વ્યસ્ત હતા, જેનાથી મુખ્ય ગેટ પરનું ધ્યાન વિભાજિત થયું.
તબક્કો ૨: નિશાંતનો પ્રવેશ
તે જ ક્ષણે, નિશાંત અને રાવત ફાર્મહાઉસની પાછળની દિવાલ કૂદીને અંદર પ્રવેશ્યા. નિશાંત સીધો ડ્રોન રેકીમાં મળેલા ગુપ્ત પ્રવેશદ્વાર તરફ દોડ્યો, જે જૂના પાણીના ટાંકા પાછળ છુપાયેલો હતો.
"દરવાજા પર ઇલેક્ટ્રોનિક લોક છે," નિશાંતે ફટાફટ પોતાનું નાનું હેકિંગ ડિવાઇસ કાઢ્યું. તેની આંગળીઓ કી-પેડ પર કૂદવા લાગી.
રાવત તેની બાજુમાં, પીઠ દીવાલ તરફ કરીને ઊભો હતો, પિસ્તોલ તૈયાર રાખીને. બે ગાર્ડ્સે મુખ્ય ગેટ તરફથી દૂરનો અવાજ સાંભળીને આ દિશામાં નજર કરી, પણ તેઓ સમયસર પહોંચી શકે તે પહેલાં...
ક્લિક!
નિશાંતે લોક તોડી નાખ્યું. "ચાલ સાહેબ! બેઝમેન્ટનો રસ્તો ખુલ્લો છે!"
તેઓ નાનકડા, અંધારા પગથિયાં નીચે ઉતર્યા. તરત જ તે ભીની, રસાયણોની ગંધ આવવા લાગી.
તબક્કો ૩: અસલી પીએમનો બચાવ
પગથિયાં પૂરા થયા પછી, એક કોરિડોર આવ્યો. કોરિડોરના છેડે એક ભારે ધાતુનો દરવાજો હતો, જેની પાસે એક જ સિક્યોરિટી ગાર્ડ ઊંઘી રહ્યો હતો. રાવતે શાંતિથી નિશાંત તરફ જોયું.
નિશાંતે બેઝમેન્ટના નકશા તરફ ઇશારો કર્યો – આ જ તે કોટડી હતી. રાવતે કોઈ પણ અવાજ કર્યા વિના, ગાર્ડને માર્શલ આર્ટ્સની શૈલીમાં ઝડપથી કાબૂમાં લીધો. ગાર્ડ જમીન પર પડ્યો, પણ એક પણ ચીસ પાડી શક્યો નહીં.
રાવતે દરવાજો ખોલ્યો. અંદરની કોટડીમાં, વડાપ્રધાન વિજયકુમાર પટેલ દીવાલને ટેકો દઈને બેઠા હતા. તેમની નજર સામેની તિરાડ પર હતી, જે 'પશ્ચિમી દરિયાકિનારા' જેવી દેખાતી હતી.
"પીએમ સાહેબ!" રાવતે ધીમા અવાજે કહ્યું.
વડાપ્રધાને માથું ઊંચક્યું. પહેલા તો તેમને વિશ્વાસ ન આવ્યો કે આ સપનું છે કે હકીકત. પછી તેમણે રાવતની પોલીસ યુનિફોર્મ (અનમાર્ક્ડ હોવા છતાં) જોયો.
"તમે... તમે કેવી રીતે જાણો છો?"
"નિશાંતના સ્વપ્ને અમને અહીં લાવ્યા, સાહેબ. હવે સમય નથી," નિશાંતે કહ્યું અને ઝડપથી પીએમની બાજુમાં ઝૂકીને તેમને ટેકો આપ્યો. "આપણે તરત અહીંથી નીકળવું પડશે."
પીએમ પટેલ ઊભા થયા. તેમની આંખોમાં થાક હતો, પણ લડાયક ભાવ હતો. "માસ્ટરમાઇન્ડ કોણ છે? તે પ્રવીણ કામત છે, ખરું ને?"
"હા સાહેબ," રાવતે કહ્યું. "અને તે અહીં જ હોવો જોઈએ."
તબક્કો ૪: આમને-સામને મુકાબલો
પીએમ બહાર નીકળ્યા કે તરત જ, ઉપરથી પગથિયાં ઉતરવાનો અવાજ આવ્યો. પ્રવીણ કામત અને ડુપ્લિકેટ અભય શર્મા બંને નીચે આવી રહ્યા હતા, તેમની પાછળ અન્ય બે હથિયારધારી ગાર્ડ્સ હતા.
"તેઓ આવી ગયા!" રાવતે ચેતવણી આપી. તેણે પીએમને નિશાંત પાછળ છુપાવ્યા.
પ્રવીણ કામતે બેઝમેન્ટમાં પ્રવેશતા જ અસલી પીએમને જોયા. તેની આંખોમાં આશ્ચર્ય અને ગુસ્સો ભરાઈ ગયો. "તું! તું કેવી રીતે મુક્ત થયો? અને આ... આ કોણ છે?"
કામતે રાવત અને નિશાંત તરફ જોઈને બૂમ પાડી, "અરે ગાર્ડ્સ! આ લોકો કિડનેપર્સ છે! ગોળી ચલાવો!"
ડુપ્લિકેટ પીએમ (અભય શર્મા) ભયથી સ્થિર થઈ ગયો હતો. તેણે પોતાના આકર્ષક કપડાં અને પીએમનો મોઢું છુપાવવાનો પ્રયત્ન કર્યો.
રાવત ગર્જના કરી ઊઠ્યો. "ઇન્સ્પેક્ટર વિવેક રાવત! કાયદાની કસ્ટડી! કોઈ પણ હલનચલન કર્યું તો ગોળી મારવામાં આવશે!"
સિક્યોરિટી ગાર્ડ્સે ફાયરિંગ શરૂ કર્યું. રાવતે પીએમની સુરક્ષા માટે એક મોટો કોલસો રાખવાના બેરલનો આશરો લીધો અને વળતો જવાબ આપ્યો.
આ અવ્યવસ્થામાં, નિશાંતે તક જોઈ. તેણે અભય શર્માને પકડવા માટે ઝડપથી દોટ મૂકી. "રોહન! તું હજી પણ ગેટ પર ધ્યાન ભટકાવી રહ્યો છે?" નિશાંતે વોકી-ટોકી પર બૂમ પાડી.
"અહીં એમ્બ્યુલન્સ અને ફાયર બ્રિગેડના કોલ કરી દીધા છે, હવે હું અંદર આવું છું!" રોહનનો અવાજ આવ્યો.
નિશાંતે અભય શર્માને પકડી પાડ્યો. ડુપ્લિકેટ પીએમ, જે માત્ર એક અભિનેતા હતો, તે ગભરાઈ ગયો અને કોઈ પણ પ્રતિકાર કર્યા વિના જમીન પર પડી ગયો.
પ્રવીણ કામતને પોતાની યોજના નિષ્ફળ થતી દેખાઈ. તેણે રાવત પર ગોળીબાર કર્યો, પણ ગોળી બેરલમાં વાગી. રાવતે વળતો જવાબ આપીને કામતને પગમાં ગોળી મારી.
"આ મારી ખુરશી છે! આ દેશ મારો છે!" કામત દર્દથી બૂમ પાડતો નીચે પડ્યો.
વડાપ્રધાન વિજયકુમાર પટેલ, ભલે થાકેલા હતા, પણ તેઓ સંપૂર્ણપણે સાજા હતા. તેમણે સામે જોયું: તેમનો સૌથી કડવો હરીફ લોહીલુહાણ થઈને પડ્યો હતો.
રાવત અને નિશાંતે બંને ગાર્ડ્સને કાબૂમાં લીધા. રોહન અને વધારાના બે પોલીસ અધિકારીઓ (જેને રાવતે ગુપ્ત રીતે તૈયાર રાખ્યા હતા) બહારથી દોડી આવ્યા.
"મિશન સફળ, સાહેબ. અસલી વડાપ્રધાન મુક્ત છે," રાવતે પીએમ પટેલને સલામ કરીને કહ્યું.
વડાપ્રધાને નિશાંત તરફ જોયું, જેનો ચહેરો રસાયણની ગંધ અને ધૂળથી ઢંકાયેલો હતો. "તમે... તમે કોણ છો, યુવાન? અને તમારા સ્વપ્નની વાત...?"
નિશાંત માત્ર હસ્યો. "હું રતનગઢનો એક બિઝનેસમેન છું, સાહેબ. અને હવે આપણે આ ડુપ્લિકેટને લઈને દિલ્હી જઈશું, અને દેશને જણાવીશું કે કોણ સત્તા પર બેઠું છે."
સત્ય બહાર આવ્યું હતું. દેશનો વડાપ્રધાન મુક્ત થયો હતો, અને કાવતરાખોરો પકડાઈ ગયા હતા.
હવે જ્યારે બચાવ કાર્ય પૂર્ણ થઈ ગયું છે, તો શું તમે બચાવ કાર્ય પછીની રાજકીય અસરો અને નિશાંતનું સન્માન કે પછી નવલકથાનો અંત અને નિશાંતનું રતનગઢ પરત ફરવું તેના પર ધ્યાન કેન્દ્રિત કરવા માગો છો?
