ಹಿಮಾಲಯದ ಮಂಜುಗಡ್ಡೆಗಳ ನಡುವೆ, ಗಂಗೋತ್ರಿ ಧಾಮದಿಂದ ಬಹುದೂರದಲ್ಲಿ, ಸಾಮಾನ್ಯ ಮನುಷ್ಯನ ಪಾಲಿಗೆ ತಲುಪಲಾಗದಂತಹ ಎತ್ತರದಲ್ಲಿ ರುದ್ರನಾಥ್ ಎಂಬ ಪುರಾತನವಾದ ಮತ್ತು ರಹಸ್ಯಮಯವಾದ ಗುಹೆಯಿತ್ತು. ಆ ಗುಹೆಯ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ಸದಾಕಾಲ ದಟ್ಟವಾದ ಮಂಜು ಕವಿದಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಅದೇ ಗುಹೆಯೊಳಗೆ ಕಳೆದ ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರ ಎಂಬ ಸಾಧಕರು ಮೌನ ವ್ರತವನ್ನು ಕೈಗೊಂಡಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರ ಪೂರ್ವಾಶ್ರಮದ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರಿಗೂ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ಯಾರು, ಎಲ್ಲಿಂದ ಬಂದವರು ಎಂಬುದು ಹಿಮಾಲಯದ ಸಾಧು-ಸಂತರ ನಡುವಿನ ಒಂದು ಕೇವಲ ಗುಸುಗುಸು ಮಾತಾಗಿತ್ತು. ಅವರು ಮಾತನಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರೆ ಜಗತ್ತಿನ ಕತ್ತಲನ್ನು ಕ್ಷಣಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹಾಕುವಂತಹ ಅಪಾರ ಶಕ್ತಿ ಅವರ ನುಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಅಡಗಿದೆ ಎಂದು ಜನರು ನಂಬಿದ್ದರು. ಆದರೆ, ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರು ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಮೌನವಾಗಿದ್ದರು. ಅವರ ಮೌನವು ಅವರ ಅಂತರಂಗದ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಬಾಹ್ಯ ಜಗತ್ತಿನಿಂದ ರಕ್ಷಿಸುವ ಒಂದು ಕೋಟೆಯಂತಿತ್ತು.
ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರು ಹಿಮಾಲಯಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಅವರಿಗೆ ಕೇವಲ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸು. ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ದುಃಖ ಅಥವಾ ವಿಷಾದದ ಯಾವುದೇ ಲಕ್ಷಣಗಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ನೇರವಾಗಿ ರುದ್ರನಾಥ್ ಗುಹೆಯನ್ನು ತಲುಪಿ, ಗಂಗೆಯ ತಣ್ಣನೆಯ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ, ತಮ್ಮ ಗುರುವಿನ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ವಿನಂತಿಸಿಕೊಂಡರು. ಗುರುದೇವಾ, ನನಗೆ ಪರಮ ಸತ್ಯದ ದರ್ಶನವಾಗಬೇಕು. ಇಂದಿನಿಂದ ನಾನು ಮೌನ ವ್ರತವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತೇನೆ. ನನ್ನ ಮಾತು ಸತ್ಯಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾದಾಗ ಮಾತ್ರ ನಾನು ಮಾತನಾಡುತ್ತೇನೆ ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಈ ಮೌನವನ್ನು ಮುರಿಯುವುದಿಲ್ಲ.
ಅವರ ಗುರುಗಳಾದ ಓಂಕಾರ ಸ್ವಾಮಿಗಳು ಕೇವಲ ನಸುನಕ್ಕರು. ಮಗು, ಮಾತಿಗಿಂತ ಮೌನವು ಹರಿತವಾದ ಕತ್ತಿ. ಅದು ನಿನ್ನನ್ನು ಒಳಗೆ ಕತ್ತರಿಸುತ್ತದೆ, ನೀನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಸತ್ಯವು ಮಾತನಾಡಲು ಕಲಿಯುವ ಮೊದಲು ನೀನು ನುಡಿಯುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕು. ಅಂದಿನಿಂದ ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರು ಮೌನಿಗಳಾದರು. ಮೊದಲ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳು ಅಗ್ನಿಪರೀಕ್ಷೆಯಂತಿದ್ದವು. ಮನಸ್ಸು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವಂತೆ ಪ್ರಚೋದಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಗುಹೆಯ ಹೊರಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಯಾತ್ರಾರ್ಥಿಗಳು, ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರ ತೇಜಸ್ಸನ್ನು ನೋಡಿ ಮಾತನಾಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಸ್ವಾಮಿಗಳೇ, ನನ್ನ ಜೀವನದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಒಂದು ಪರಿಹಾರ ಹೇಳಿ ಎಂದು ಗೋಗರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ, ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರು ಕೇವಲ ತಮ್ಮ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದಲೇ ಅವರಿಗೆ ಶಾಂತಿಯನ್ನು ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕಾರ್ಯವೂ ಮೌನದ ಆಳವಾದ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿತ್ತು.
ಒಮ್ಮೆ ಒಬ್ಬ ಬುದ್ಧಿವಂತ ಪಂಡಿತನು ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಲು ಬಂದನು. ಆತನು ತನ್ನ ಸಕಲ ವೇದ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳ ಜ್ಞಾನದಿಂದ ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರನ್ನು ವಾದಕ್ಕೆ ಆಹ್ವಾನಿಸಿದನು. ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರು ಆತನ ಕಡೆಗೆ ನೋಡಿದರು ಮೌನವಾಗಿಯೇ ನಕ್ಕರು. ಆ ನಗು ವಾದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಆ ಪಂಡಿತನ ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ಅಣಕಿಸುವಂತಿತ್ತು. ಆ ಮೌನದಿಂದ ಪಂಡಿತನು ಕ್ರೋಧಗೊಂಡನು. ಏಕೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ? ನಿಮಗೆ ಜ್ಞಾನವಿಲ್ಲವೇ? ಅಥವಾ ಉತ್ತರ ನೀಡಲು ಅಸಾಧ್ಯವೇ? ಎಂದು ಅಬ್ಬರಿಸಿದನು.
ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರು ಕೈಯಿಂದ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಹಿಮದ ಒಂದು ಉಂಡೆಯನ್ನು ತೆಗೆದು ಪಂಡಿತನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟರು. ಪಂಡಿತನು ಗೊಂದಲದಿಂದ ಅದನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡನು. ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಮದ ಉಂಡೆ ಕರಗಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಪಂಡಿತನಿಗೆ ಥಟ್ಟನೆ ಅರ್ಥವಾಯಿತು. ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರು ಹೇಳಲು ಬಯಸಿದ್ದು ಸತ್ಯವು ಹಿಮದಂತೆ. ಮಾತನಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರೆ, ಅದು ಕರಗಿಹೋಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ಮೌನದಲ್ಲಿದ್ದರೆ, ಅದು ತಂಪಾಗಿ ಮತ್ತು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ. ಪಂಡಿತನು ತಕ್ಷಣವೇ ಅವರ ಪಾದಗಳಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಕ್ಷಮೆಯಾಚಿಸಿದನು. ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದಿತ್ತು. ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರ ಮೌನವು ಕೇವಲ ಮಾತನಾಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವುದಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದು ಇಡೀ ವಿಶ್ವದ ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಆಲಿಸುವ ಒಂದು ಸಾಧನವಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು. ಅವರಿಗೆ ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಸಂಭಾಷಣೆ, ಮಂಜುಗಡ್ಡೆಗಳ ಒಡೆಯುವಿಕೆ, ಮತ್ತು ವಿಶ್ವದ ಮೂಕವಾದ ಸಂಗೀತ ಕೇಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತ್ತು.
ಒಂದು ದೀಪಾವಳಿಯ ರಾತ್ರಿ, ಹಿಮಾಲಯದಲ್ಲಿ ಸೂರ್ಯೋದಯಕ್ಕೂ ಮುನ್ನವೇ ಒಂದು ಅದ್ಭುತವಾದ ಬೆಳಕು ರುದ್ರನಾಥ್ ಗುಹೆಯನ್ನು ಆವರಿಸಿತು. ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರಿಗೆ ಪರಮ ಸತ್ಯದ ದರ್ಶನವಾಯಿತು. ಅವರ ಮೌನವು ಪೂರ್ಣಗೊಂಡಿತ್ತು. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವರ ಗುರುಗಳಾದ ಓಂಕಾರ ಸ್ವಾಮಿಗಳು ತಮ್ಮ ಪ್ರಾಣವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸುವ ತಯಾರಿಯಲ್ಲಿದ್ದರು. ತಮ್ಮ ಕೊನೆಯ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ, ಅವರು ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರನ್ನು ನೆನೆದರು ಮತ್ತು ಅವರಿಗೆ ಒಂದು ಕಾಗದದ ಚೂರು ಕಳುಹಿಸಿದರು. ಅದರಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಒಂದು ವಾಕ್ಯ ಬರೆದಿತ್ತು ಮಾತನಾಡುವ ಸಮಯ ಬಂದಿದೆ.
ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರು ಗುರುವಿನ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಪಡೆದಾಗ, ಅವರು ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ತಮ್ಮ ತುಟಿಗಳನ್ನು ತೆರೆದರು. ಆ ಮಾತು ಗುಹೆಯ ತಳದಲ್ಲಿ, ಹಿಮಾಲಯದ ಕಣಕಣದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸಿತು.
ಅವರು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೇಳಿದರು ಓಂ ಶಾಂತಿ.
ಅವರು ಕೇವಲ ಎರಡು ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ನುಡಿದರು. ಆ ಶಬ್ದಗಳಲ್ಲಿ ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ತಪಸ್ಸಿನ ಶಕ್ತಿ ಅಡಗಿತ್ತು. ಆ ಶಬ್ದವನ್ನು ಕೇಳಿದ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಮಂದಿ ಯಾತ್ರಾರ್ಥಿಗಳು ಮತ್ತು ಸಾಧು ಸಂತರು ತಕ್ಷಣವೇ ಒಂದು ದೈವೀಕ ಶಾಂತಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದರು. ಅವರ ಮನಸ್ಸಿನ ಎಲ್ಲ ಚಿಂತೆಗಳು ದೂರವಾದವು.ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರು ಗುಹೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದರು. ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಮೌನದ ತೇಜಸ್ಸು ತುಂಬಿತ್ತು. ಆ ದಿನ ಅವರು ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಒಂದು ಸಂದೇಶ ನೀಡಿದರು. ಅದನ್ನು ಸಾವಿರ ಪದಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳುವ ಅಗತ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ಆ ಮೌನದ ಆಳದಲ್ಲಿಯೇ ಇಡೀ ಸತ್ಯ ಅಡಗಿತ್ತು. ಅವರು ಮುಂದಿನ ತಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ಹಿಮಾಲಯದ ಗ್ರಾಮಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಅಡ್ಡಾಡಿ, ಕೇವಲ ಮೂಕವಾದ ಸೇವೆಯನ್ನು ಮಾಡಲು ಮೀಸಲಿಟ್ಟರು. ಅವರು ಯಾವುದೇ ಪ್ರವಚನಗಳನ್ನು ನೀಡಲಿಲ್ಲ, ಯಾವುದೇ ಭಾಷಣಗಳನ್ನು ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ಹಸಿವಿನಿಂದ ಬಳಲಿದವರಿಗೆ ಆಹಾರ ನೀಡಿದರು, ರೋಗಿಗಳಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದರು ಮತ್ತು ದುಃಖಿತರಿಗೆ ಕೇವಲ ತಮ್ಮ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯಿಂದಲೇ ಸಮಾಧಾನ ನೀಡಿದರು.
ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರು ನುಡಿದ ಎರಡು ಶಬ್ದಗಳು ಓಂ ಶಾಂತಿ ಕೇವಲ ಎರಡು ಶಬ್ದಗಳಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದು ಮೌನದಿಂದ ಹುಟ್ಟಿದ ಜ್ಞಾನದ ಒಂದು ಸಂಪೂರ್ಣ ಸಾರವಾಗಿತ್ತು. ಆ ಕ್ಷಣದಿಂದ, ಜ್ಞಾನೇಶ್ವರರನ್ನು ಜನರು ಮೌನ ಸಾಧಕ ಎಂದು ಕರೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು.
ಅವರ ಕಥೆ ಇಂದಿಗೂ ಹಿಮಾಲಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರಚಲಿತದಲ್ಲಿದ್ದು ಮೌನವು ಕೇವಲ ಮಾತಿನ ಅನುಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲ, ಅದು ಅಂತರಂಗದ ಸಂವಹನದ ಪರಮೋಚ್ಚ ಸ್ಥಿತಿ ಎಂದು ಅವರ ಜೀವನ ಸಾರಿ ಹೇಳುತ್ತದೆ.
ಈ ಕಥೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮ್ಮ ಅನಿಸಿಕೆ ಏನು? ಕಾಮೆಂಟ್ ಬಾಕ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ತಪ್ಪದೇ ತಿಳಿಸಿ.
