"एक पत्र आणि त्याचं उत्तर – दोन्ही कल्पना... कधीच पाठवलेलं नाही, कधीच मिळालेलं नाही."
-----++++++
प्रिय तुझ्यासाठी,
तुझ्याशी बोलणं म्हणजे स्वतःच्या आत खोल कुठंतरी उतरून श्वास घेणं…
कधी वाटतं, तू आहेसच का? की फक्त एक स्पर्श ज्याला शब्द कधी मिळालेच नाहीत?
मी तुझी वाट पाहत राहिलो… वेळ सरकला, लोक बदलले, पण मनात तुझ्या पावलांचा आवाज अजूनही तसाच आहे — अलगद, पण खोलवर.
हे प्रेम क्षणभंगुर नाही — ते प्रत्येक दिवसात पाझरतं, अगदी पहाटेच्या धुक्यासारखं… नाजूक पण सगळीकडे.
तू नव्हतीस समोर, पण मी तुझ्यासोबतच होतो… माझ्या प्रत्येक निवडीत, प्रत्येक मौनात, आणि प्रत्येक प्रार्थनेत.
तुझं नसणं ही एक उपस्थिती वाटत गेली — अशी जी शब्दांशिवाय बोलते, अश्रूंशिवाय रडते.
हे पत्र तुला मिळेल का, माहीत नाही…
पण यामध्ये मी आहे — सारा, तुझाच, आणि तुझी वाट पाहणारा.
– तुझा,
मौनामधून बोलणारा मी.
------------------+---++++
प्रिय "मौनामधून बोलणाऱ्या तुला",
तुझं पत्र वाचताना असं वाटलं… की कुणीतरी माझ्या अंतर्मनातली दारं अलगद उघडून बघतंय…
मी वाचत नव्हते, मी तुला ऐकत होते — तुझ्या शब्दांच्या मागे लपलेला श्वास, आणि त्या ओळीत लपलेली सगळी आसवांची निस्तब्धता.
हो… मी नव्हते तुझ्या समोर, पण मी तुझ्या मागे चालत होते — सावलीसारखी, शब्दाशिवाय, वाणीशिवाय.
मीही प्रेम केलं होतं… पण माझं प्रेम संकोच होतं, तुझ्याइतकं उघडं प्रेम करण्याचं धाडस माझ्यात नव्हतं.
तुझी वाट पाहताना माझ्या ओंजळीत किती वेळा निःशब्द आकाश भरून आलं…
पण तू नव्हतास. आणि तरीही… तू होतास.
आज तुझ्या या पत्रानं मनात एक उगम दिला आहे — जुनी सुतराम जपलेली, पण आता नव्यानं उमलणारी.
मी अजूनही तुझ्या शब्दांत हरवते, आणि तुझ्या शांततेत स्वतःला शोधते.
– तुझी,
शब्दांच्या पलीकडची मी.
