“સાંજ પડતી નથી, એ તો અંદરથી ઓગળી જાય છે.” 'અંજાણાં અંતરના કાંટા' ઘરનું દરવાજું આજે પણ અધખુલ્લું હતું... પવનની એક નરમ ઠંડક તેના પર હળવી ટક્કર મારી રહી હતી. અંદર દીવાલો શ્વાસ લેતી હતી, જાણે તેઓ પણ ઘણા વર્ષોથી કોઇની રાહ જોઈ રહી હતી. દક્ષા, દવાખાનાની ખાલી બોટલ જેવી થઇ ગઈ હતી – બહારથી આખી, પણ અંદરથી શૂન્ય. તેણી રોજ સવારે નવ વાગે ઓરડા બહાર નીકળી હતી, પાંજરા જેવો અંધકાર તેના ચહેરા પર લટકતો રહ્યો હતો. ક્યારેય કોઈના માટે એ મસ્તક ઊંચું ન કરતી, કેવળ ઘડીયાળની ટીક ટીકની સામે જીવતી રહી હતી. પુષ્ટિ – તેના જીવનનું એકમાત્ર જીવંત અક્ષર. તે પણ હવે દક્ષા માટે અજાણી ભાષા બની ગઈ હતી. "મમ્મી… તમને કંઇ લાગતું નથી હવે?" પુષ્ટિનો અવાજ ઓરડા ઉપરથી ધીમે ધીમે પડ્યો હતો. દક્ષા પલકભીનાં આંખોથી જોવા લાગી – ત્યાં દિવાલ ઉપર એક ઘડિયાળ લટકી રહી હતી. તેના કાચ ઉપર ધૂળ જેવી પસ્તાઈ છવાઈ ગઈ હતી. "લાગતું તો ઘણું છે પુષ્ટિ… પણ હવે લાગણી પ્રગટ કરવી હિંમત ના રહી."