हनुमान जयंती झाली नी दुपारची समाराधना आटपल्यावर पैऱ्यानी भांडी घासून सभामंडपात एका कोपऱ्यात उपडी घालून ठेवली. पैरी घरी जायला बाबी म्हाजन म्हणाला, “ आता चार सहा दिवसानी दोगा जणां येवा नी सगळी भांडी पेटाऱ्यात सोयन् भरून ठेवा.” भाताची तपेली, आमटी भाजीचे टोप, ओगराळी, पितळ्या नी शंभर माणसांचा ताट, वाटी, तांब्या -पेला असा देवस्थानच्या मालकीचा भांड्यांचा संच होता. उत्सवापूर्वी पेटारे खोलून सगळी भांडी घासून घेतली जात आणि समाराधना झाल्यावर आठ दहा दिवसानी सगळी भांडी पुन्हा पेटाऱ्यात भरून ठेवली जात. त्यावर्षी समाराधना झाल्यावर चार दिवसानी बाबी म्हाजन पुजा करायला देवळात आला. तो दार उघडून आत आला नी पहातो ...Read More

उत्सव आठवड्यावर आला. सालाबाद प्रमाणे महानैवेद्य करणे भागच होते. थोडीतरी मोठी भांडी खरेदी करणे भाग होते. घर्डा कंपनीने भांडी पंचवीस हजाराचा चेक दिला. देवस्थानचे दोन ट्रस्टी मुंबईला रवाना झाले. मुख्य ट्रस्टी भाऊ दात्ये यांचा मुलगा मोहन हायकोर्टात वकिली करायचा. रहायचा. तो गिरगावला सेंट्रल सिनेमा जवळ मंडळी मुक्कामाला तिथे गेली. त्यांच्या आंघोळी -पांघोळी भाऊनी येण्याचे प्रयोजन सांगितले. मोहन त्याना म्हणाला, “ग्रॅण्ट रोडला खोज्यांची जुनी दुकाने आहेत. त्यांच्याकडे जुन्यातली मोठी पातेली मोडीच्या दराने मिळतात. देवस्थानसाठी अॅल्युमिनीयमच्या भांड्यांपेक्षा जुन्यातली तांब्या पितळेची पातेली, तपेली मिळतात का बघुया. ” नाष्टा पाणी उरकून साडेदहाच्या सुमाराला मंडळी ग्रॅण्ट रोडला खोज्याच्या दुकानात गेली. तिथे गेल्यावर ...Read More